บทที่ 0017

เย่เจียเหอได้ขวางประตูเอาไว้ ไม่ได้ยอมที่จะให้เธอเข้าไป

เพราะเธอรู้ว่า วังโหรวไม่ได้มาเก็บเสื้อผ้าเสียที่ไหน?

แต่เธอมาที่นี่เพราะยั่วโมโหเสียต่างหาก!

"หลีกทาง!"

วังโหรวหลี่พูดอย่างมั่นใจว่า "คุณเย่ บ้านหลังนี้ ไม่แน่ว่าคุณอาจจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว เพราะหากจะพูดกันจริงๆ ต่อไปมันก็จะเป็นของฉันและจิ่งโม่ คุณมีสิทธิ์อะไรมาขวางฉันเอาไว้แบบนี้?"

เย่เจียเหอพยายามอดกลั้นอยู่นาน ถึงสามารถระงับอารมณ์ผลีผลามที่จะโจมตีคนได้

ความไร้เรี่ยวแรงถาโถมเข้ามาอย่างอธิบายไม่ได้ เธอไม่อยากจะอดกลั้นอีกแล้ว แต่ก็ไม่คิดที่จะไปยื้อแย่งแต่อย่างใด

ลู่จิ่งโม่ เป็นผู้ชายเธอเธอไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้

ตอนนี้ เธอไม่สามารถดูแลได้แม้แต่ตัวเอง เธอยอมแพ้แล้ว!

ความรักสำหรับเธอแล้ว ช่างเป็นสิ่งของฟุ่มเฟือยเสียจริงๆ

ด้วยวิธีนี้ เย่เจียเหอจึงเอนตัวไปข้างๆ เตรียมที่จะให้วังโหรวเดินเข้าไป

ทันใดนั้น มีแรงหนึ่งได้จับไหล่ของวังโหรวเอาไว้ และบิดเธอให้เข้ามา

ก่อนที่วังโหรวจะเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน ตบหนึ่งฉาดก็ได้ฟาดลงมาที่หน้าเธอเสียแล้ว

"หลิงหลิง?"

เย่เจียเหอตกตะลึงและไม่รู้ว่าเซี่ยหลิงมาอย่างกะทันหันได้อย่างไร

วังโห