Share
บทที่ 1204
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1205
“คุณชายหวัง ข้าจะทำให้ดีที่สุด!”หลังจากนั้นหวังหยวนก็มองวังไห่เทียน!“พี่วัง เรื่องจัดตั้งโรงเรียนเอกชนในเมืองหลิงที่ทั้งชายและหญิงสามารถเรียนหนังสือได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ขอให้ท่านและวังฉงโหลวรับผิดชอบร่วมกันได้หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดประโยคนี้จบ วังไห่เทียนก็ตอบรับโดยไม่ลังเล!นอกจากวังไห่เทียนแล้วยังมีอาจารย์อาวุโสคนอื่น ๆ ที่มีความสุขมากอีกด้วย!สิ่งที่พวกเขาเต็มใจทำมากที่สุดก็คือการสอนหนังสือและให้ความรู้ผู้คน!“ไม่มีปัญหา!”“พี่หยวน ท่านวางใจได้เลย!”วังไห่เทียนและวังฉงโหลวหัวเราะอย่างร่าเริงแล้วพยักหน้าทันที“เกาเล่อ องค์กรเครือข่ายผีเสื้อต้องยังคงดำเนินต่อไป และภายในเมืองหลิงก็ต้องจัดวางสายลับของเราด้วย การเคลื่อนไหวทุกอย่างต้องรายงานทั้งหมด!”เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน เกาเล่อก็พยักหน้าเช่นกันโดยไม่ลังเล!“และให้แจ้งว่าภาษีของเมืองหลิงนั้นเราคิดเพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกเก้าส่วนให้เป็นของราษฎรไป!”“ทุกคนจะได้รับการสนับสนุนด้านการเพาะปลูกและการเลี้ยงสัตว์ หากมีประโยชน์ก็ย่อมมีกำลังใจในการทำต่อ!”สิ่งที่หวังหยวนทำนี้เรียกได้ว่าสร้างความตกใจให้กั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1206
เพราะเศรษฐกิจต้องพัฒนา!แต่พลังการต่อสู้ก็ต้องพัฒนาเช่นกัน!ตอนนี้เขาต้องการสร้างรถถัง ไม่จำเป็นต้องวิ่งได้ แค่ต้องการรถเหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับคนได้เจ็ดแปดคนก็พอ!เพียงแค่การจัดวางทหารในการเฝ้ารักษาเมืองด้วยคนเจ็ดแปดคนที่ถือปืนคาบศิลา ก็เพียงพอที่จะทำให้หลายคนหมดหนทางเอาชนะแล้ว!ซึ่งแน่นอนว่าหวังหยวนได้พิจารณาถึงปัญหาเรื่องการมองเห็นแล้ว!ต้องใช้กระจก!กระจกหนาด้วย!ชั้นเดียวไม่พอก็ต้องสองชั้น!สองชั้นไม่พอก็ต้องสามชั้นหรือห้าชั้นไปเลย!โดยสรุปแล้วคือให้หนาจนใช้หินก้อนใหญ่ทุบไม่แตกก็พอ!และไม่จำเป็นต้องใช้กระจกมากนัก เพราะหากขยายขนาดหัวของศัตรูได้ก็สามารถเล็งเป้าได้แล้วส่วนการเล็งและการยิงให้แม่นนั้น ตราบใดที่ขยายจนขนาดเท่ากำปั้นก็สามารถใช้ปืนพกยิงออกไปได้!ด้วยวิธีนี้คนเจ็ดแปดคนจะมาพร้อมกับกระสุนนับพันนัด!เมื่อถึงเวลานั้น รถสิบคันพร้อมกับทหารหมื่นนายก็จะสามารถต้านทานกองทัพห้าหกหมื่นนายได้!ยิ่งไปกว่านั้นยังมีระเบิดมืออีกด้วย!และหวังหยวนยังสร้างบอลลูนลมร้อนหลายลูกไว้บนกำแพงเมือง โดยผูกไว้กับกำแพงเมือง เมื่อใช้กล้องส่องทางไกลส่องจากบนนั้นจะสามารถมองเห็นสถานที่ที่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1207
สำหรับอาหารบางอย่าง ไป๋ชิงชางเคยกินหม้อไฟและปิ้งย่างมาก่อนจึงไม่แปลกใจอะไร แต่สำหรับเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟนั้นแปลกใหม่มาก เมื่อรู้ว่าสิ่งนี้ใช้เป็นเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟได้ เขาก็เกิดความคิดที่จะรับซื้อไปขาย! นอกจากเครื่องเทศปรุงรสสำเร็จรูปสำหรับหม้อไฟแล้วยังมีเค้กอีกด้วย!เมื่อพวกเขาได้ลองชิมก็ต้องตะลึง! มีขนมอบเนื้อนุ่มขนาดนี้ด้วย! ครีมที่อยู่ด้านบนนั้นละลายในปากได้อย่างง่ายดาย! ลูกชิ้นหลากหลายชนิดทั้งลูกชิ้นเนื้อ ลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นไก่ก็อร่อยจนเขาตะลึง!นอกจากอาหารเหล่านี้แล้ว หวังหยวนยังพาพวกเขาไปดูจักรยาน รถเข็นและของใช้อีกมากมาย พร้อมสาธิตวิธีใช้ให้ดูด้วยตัวเอง!“จักรยานคันนี้ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาหารเหมือนม้า แม้ว่าจะช้าแต่ก็สามารถเดินทางได้หลายร้อยลี้ต่อวัน ช่วยย่นระยะเวลาในการเดินทางของผู้คนได้มาก!”หวังหยวนสาธิตให้ดูด้วยตัวเอง เมื่อเห็นหวังหยวนขี่จักรยานด้วยความเร็วสูง ไป๋ชิงชางก็ยิ่งประหลาดใจแม้ว่าการขี่จักรยานเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ แต่ไป๋ชิงชางเป็นผู้ฝึกยุทธ์อยู่แล้ว เขาจึงเรียนรู้ได้ภายในครึ่งชั่วยาม!เขาจึงตกใจมาก!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1208
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ไป๋ชิงชางก็ถอนหายใจเพราะความจริงเป็นเช่นนั้นจริงพ่อของเขาไม่พอใจมาก แต่เรื่องนี้จะพูดอย่างไรได้? มันผ่านไปแล้ว! สิ่งที่ต้องพิจารณาในขณะนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น!แต่ควรเป็นเรื่องใหญ่อย่างเรื่องการพัฒนาของอาณาจักรต้าเป่ยหรือแม้แต่การฟื้นฟูความสัมพันธ์กับหวังหยวน! เพราะท้ายที่สุดพ่อของเขาก็ทำให้หวังหยวนขุ่นเคืองอย่างมาก! แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ไป๋ชิงชางก็ยังเข้าใจได้ว่า แม้ว่าเขาจงใจทดสอบด้วยการใช้ธรรมชาติของมนุษย์แต่ตระกูลไป๋ของพวกเขาไม่ผ่านการทดสอบ! หวังหยวนเริ่มช่วยเหลือตระกูลไป๋ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการแนะนำมาตั้งแต่สมัยฮ่องเต้ซิงหลง จนอาจกล่าวได้ว่าหากไม่มีหวังหยวน สถานการณ์ของตระกูลไป๋คงจะไม่ราบรื่นเช่นนี้ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงไม่ได้เกรงกลัวตระกูลไป๋แต่เกรงกลัวหวังหยวน! ไม่เช่นนั้นตระกูลเซิ่งคงจะไม่ใช้กลอุบายหว่านความขัดแย้งเช่นนี้! ตระกูลเซิ่งและเมืองหวงต่างก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวังหยวนดี จึงเริ่มใช้กลอุบายยุแยงให้แตกสามัคคี เพราะกังวลว่าหวังหยวนและตระกูลไป๋จะสนิทสนมกันมากเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1209
สงครามจึงเป็นเรื่องปกติมาก! หากไม่มีสงครามจึงจะถือว่าผิดปกติ! สำหรับเรื่องเช่นนี้หวังหยวนไม่ได้คิดถึงมากนักและไม่มีเวลาคิดด้วย สรุปได้เพียงแค่เดินหน้าไปทีละก้าวก็แล้วกัน!“อย่าวิตกกังวลไปเลย อยู่กับปัจจุบันก็เพียงพอแล้ว”หวังหยวนประสานมือยกขึ้นคารวะพลางยกยิ้มจาง“พี่หวังช่างใจกว้างนัก ข้าขอคารวะ!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็คิดจะกลับไปแล้ว“พี่หวัง หากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ของเราจะยึดครองทั้งแผ่นดิน ไป๋ชิงชางขอสาบานต่อหน้าฟ้าว่าจะไม่ลงมือทำร้ายท่าน และเมืองหลิงจะเป็นของท่านตลอดไป!”ไป๋ชิงชางพูดจบก็จากไปทันทีคำพูดนี้มีความหมายว่ารู้สึกผิดแต่ทำอะไรไม่ได้! ซึ่งความรู้สึกผิดนั้นมาจากวิธีการของพ่อของเขาที่มีต่อหวังหยวน ส่วนความรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้นั้นเป็นเพราะความสามารถของหวังหยวน! ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดประโยคนี้หรือไม่ เมืองหลิงนี้ก็ไม่ใช่เมืองที่เขาจะสามารถยึดครองได้หากคิดจะทำอยู่แล้ว! แต่ไม่ว่าอย่างไรหวังหยวนก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากที่ไป๋ชิงชางพูดออกมาเช่นนี้“ข้าก็สัญญาเช่นกันว่าหากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ลงมือกับข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าเช่นกัน”คำสัญญาของหวังหยวนนั้นตรงไปตรงมามากก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1210
เมืองหลักของเมืองหลิงชื่อว่าเมืองชิงซาน เมืองนี้มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมีดอกไม้บานสะพรั่งสวยงามมาก! เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งปี! ในปัจจุบันเมืองหลิงมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก เมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นใบหน้าของผู้คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในเมืองนี้เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่ขายสินค้าหลากหลายชนิด! แน่นอนว่าการก่อสร้างเมืองชิงซานนี้ดำเนินไปได้ด้วยดี! หวังหยวนได้วางแผนสร้าง 'ย่านการค้า' ขนาดใหญ่ที่นี่! โดยสินค้าภายในนั้นร้านต่างๆ ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาทำขึ้นเอง และตระกูลใหญ่ต่าง ๆ มีหน้าร้านที่เหมาะสมสำหรับทำธุรกิจ ที่สอดคล้องกันเพื่อดึงดูดลูกค้าให้มาเยี่ยมชม! และยังเปิดกว้างสำหรับคนต่างอาณาจักรด้วย จึงทำให้ผู้คนจากทุกอาณาจักรมาติดต่อซื้อขายกันที่นี่ขณะนี้หวังหยวนและต้าหู่กำลังเดินอยู่บนถนนสายหลักตัวตนของหวังหยวนนั้นเป็นความลับ หลายคนไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลิงนี้เป็นฝีมือของชายหนุ่มคนนี้ แม้ว่าจะรู้จักชื่อหวังหยวนแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!“พี่หยวน ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเมืองหลิงของเราจะมั่งคั่งได้เช่นนี้!”ต้าหู่ประหลาดใจมาก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1211
“ไม่เป็นอะไรหรอก ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผล หากเขาขโมยไปได้แสดงว่ามีเหตุให้เป็นเช่นนั้น”“แต่ก็ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้หรอก”หวังหยวนกล่าวพลางเดินตรงเข้าไปขวางทางของนักพรตเฒ่าผู้นั้น“อมิตาพุทธ... คุณชายผู้นี้ ท่านมาขวางทางข้าไว้เพราะเหตุใด?”นักพรตเฒ่าผู้นั้นกะพริบตาแล้วถามขึ้นทันที แววตาเต็มไปด้วยความน่าเลื่อมใส“ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นผู้ที่แสวงหาการหลุดพ้นจากโลกีย์ เหตุใดจึงได้ติดใจในสิ่งของทางโลกเช่นนี้!”“หากติดใจแล้วเหตุใดจึงต้องขโมย?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อพูดจบนักพรตเฒ่าผู้นั้นก็ตกใจ แต่แล้วก็หัวเราะออกมา“ขโมยหรือ? ใช้คำนี้ไม่ได้หรอก!”เมื่อต้าหู่ได้ฟังดังนั้นก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา“จับได้คาหนังคาเขา ท่านยังจะปฏิเสธอีกหรือ? ของในมือท่านไม่ใช่ของท่าน ท่านขโมยมันมาแล้ว ยังไม่กล้ายอมรับอีกหรือ?”หลังจากต้าหู่พูดจบ นักพรตเฒ่าผู้นั้นก็ยังส่ายหน้า“หามิได้ หามิได้ สรรพสิ่งในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดเป็นของใคร ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นวัฏจักรแห่งกรรม เหตุผลที่พวกเขาต้องถูกข้าขโมยของนั้นก็เพราะชาติก่อนพวกเขาติดหนี้ข้า!”“ยิ่งไปกว่านั้น คือท่านทราบได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่ได้รับค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1212
หวังหยวนตกใจกับสองชื่อนี้!นักพรตชุดเขียว!ซวีเต้าจื่อ!เห็นได้ชัดว่านักพรตเฒ่าผู้นี้เป็นคนไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!อย่างน้อยเขาก็ก้าวข้ามโลกมนุษย์แล้ว แต่หวังหยวนไม่เข้าใจว่าเขาก้าวข้ามโลกมนุษย์ได้อย่างไร?เหตุใดเขาจึงไม่สนใจโลกนี้นัก ความคิดของเขาคิดถึงเพียงการแสวงหาสัจธรรมเท่านั้นหรือ?เขาแสวงหาสิ่งใดกันแน่?หวังหยวนไม่เข้าใจ“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายชมเชยเกินไปแล้ว ข้าเดินทางไปทั่วโลกมาแล้วสามปีเต็ม ได้พบเห็นเรื่องราวถูกผิดมากมาย ได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่ในบรรดาผู้คนทั้งหลายเหล่านั้นมีเพียงคุณชายเท่านั้นที่... แตกต่าง”ซวีเต้าจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่!ต้าหู่ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านักพรตเฒ่าผู้นี้เป็นคนพูดจาไร้สาระ ไม่รู้ว่าพี่หยวนจะคุยอะไรกับเขากันแน่“โอ้? ได้เห็นมาแล้วหลายสิ่งอย่าง ไม่ทราบว่าท่านมีข้อคิดเห็นอย่างไร?”หวังหยวนรู้สึกอยากรู้จึงอดถามไม่ได้เมื่อซวีเต้าจื่อได้ยินคำถามนี้จึงกล่าวว่า “ไม่มีใครสามารถครอบงำฟ้าดินได้ ไม่ว่าจะเป็นความมั่งคั่งหรือความยากจน ชื่อเสียงหรือความอาฆาตมาดร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกโชคชะตากำหนดไว้แล้ว”“คุณชาย ในเมื่อท่านถามข้าเช่นนี้ ข้าก็มีเรื่อ
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1255
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1254
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1253
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1252
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1251
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1250
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1249
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1248
