บทที่ 1209

สงครามจึงเป็นเรื่องปกติมาก!

หากไม่มีสงครามจึงจะถือว่าผิดปกติ!

สำหรับเรื่องเช่นนี้หวังหยวนไม่ได้คิดถึงมากนักและไม่มีเวลาคิดด้วย

สรุปได้เพียงแค่เดินหน้าไปทีละก้าวก็แล้วกัน!

“อย่าวิตกกังวลไปเลย อยู่กับปัจจุบันก็เพียงพอแล้ว”

หวังหยวนประสานมือยกขึ้นคารวะพลางยกยิ้มจาง

“พี่หวังช่างใจกว้างนัก ข้าขอคารวะ!”

ไป๋ชิงชางพูดจบก็คิดจะกลับไปแล้ว

“พี่หวัง หากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ของเราจะยึดครองทั้งแผ่นดิน ไป๋ชิงชางขอสาบานต่อหน้าฟ้าว่าจะไม่ลงมือทำร้ายท่าน และเมืองหลิงจะเป็นของท่านตลอดไป!”

ไป๋ชิงชางพูดจบก็จากไปทันที

คำพูดนี้มีความหมายว่ารู้สึกผิดแต่ทำอะไรไม่ได้!

ซึ่งความรู้สึกผิดนั้นมาจากวิธีการของพ่อของเขาที่มีต่อหวังหยวน ส่วนความรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้นั้นเป็นเพราะความสามารถของหวังหยวน!

ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดประโยคนี้หรือไม่ เมืองหลิงนี้ก็ไม่ใช่เมืองที่เขาจะสามารถยึดครองได้หากคิดจะทำอยู่แล้ว!

แต่ไม่ว่าอย่างไรหวังหยวนก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากที่ไป๋ชิงชางพูดออกมาเช่นนี้

“ข้าก็สัญญาเช่นกันว่าหากสักวันหนึ่งตระกูลไป๋ลงมือกับข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าเช่นกัน”

คำสัญญาของหวังหยวนนั้นตรงไปตรงมามากก