เอ้อหู่ที่ยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกต้าหู่ฟาดเข้าที่เอว จากนั้นมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของหวังหยวน และพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ "ใช่ หัวขโมยมีแค่คนเดียว"“อื้ม คนเราก็ต้องมีจำผิดจำถูกบ้าง เมื่อจำได้ก็ดีแล้ว!”จ้าวอู่รับเงินอย่างเงียบ ๆ "ในเมื่อหัวขโมยมีแค่คนเดียว งั้นพวกเราจับมาเกินสองคน นายน้อยหวัง ท่านคิดว่าเจ้าจะปล่อยพวกเขาไปดีหรือไม่!"หวังหยวนมองไปที่พี่น้องทั้งสาม "คนไหนในพวกเจ้าที่จะติดคุก และใครจะอยู่เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว พวกเจ้าเลือกกันเอง!"“ข้าเป็นพี่ ข้าจะติดคุกเอง พวกเอ็งทั้งสองดูแลครอบครัวให้ดี!”“พี่ใหญ่ พี่รอง ข้าจะไปเอง ข้าได้รับบาดเจ็บคงอยู่ได้อีกไม่นาน ให้ข้าไปเถิด!”“พี่ใหญ่ น้องเล็ก ให้ข้าไปเถอะ เสื้อผ้าบนไหล่ของข้ามีรอยถลอก หลักฐานแน่นหนา”พี่น้องทั้งสามถกกันไปมา!"พอแล้ว!" หวังหยวนโบกมือ "กัวเหลียงเจ้าเข้าคุกไป เสื้อผ้าของเขาขาด และไหล่ก็ได้รับบาดเจ็บ หลักฐานมีครบ จะได้พูดง่ายขึ้นเมื่อไปที่อำเภอ"จ้าวอู่ชำเลืองมองชายฉกรรจ์สองคนก้าวไปข้างหน้า เพื่อไขกุญแจมือให้กับพี่ใหญ่กัวฉาง และน้องเล็กกัวเฉียง พี่น้องทั้งสามมองไปที่หวังหยวนอย่างสับสนหวังหยวนมีสีหน้าเรีย
หมู่บ้านเสี่ยวหลิวเป็นบ้านอิฐทั้งหมด และนี่คฤหาสน์ของหลิวโหย่วไฉหัวหน้าหมู่บ้านหลิวโหย่วไฉเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และประคบหน้าด้วยผ้าร้อน เมื่อวานนี้ใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู แต่วันนี้อาการบวมลดลงมาก เขากัดฟันและพูดว่า "เมื่อคืนนี้มีหัวขโมยไปขโมยที่หมู่บ้านต้าหวังไหม?"ผู้ช่วยคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "มีขอรับ โจรขโมยเงินได้ห้าสิบตำลึงจากหวังซื่อไห่ ไอ้นักเลงนั่นร้องไห้อย่างหนักในตอนเช้าตรู่"หลิวโหย่วไฉตกตะลึง "ไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญมันบ้าไปแล้วหรือ? ถึงได้ให้เงินนักเลงนั่นถึงห้าสิบตำลึง!"ผู้ช่วยนึกเหยียดหยามในใจ เขาไม่ได้บ้า แต่เขาใจกว้าง ไม่เหมือนคนตระหนี่เช่นเจ้า ทำงานหนักกับเจ้ามาหนึ่งปี แต่ได้เงินมาไม่กี่กว้านหลิวโหย่วไฉกัดฟันและพูดว่า "แล้วไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญล่ะ สามพี่น้องตระกูลกัวได้ไปบ้านของมันไหม ได้แทงมันสักแผลหรือไม่?"นักเลงส่ายหัว "ไม่ขอรับ สามพี่น้องตระกูลกัวพลาดไป ได้ยินมาว่าถูกเอ้อหู่ทุบตีจนแตกกระเจิง"“เอ้อหู่ตีสามพี่น้องนั่นอย่างนั้นรึ!”หลิวโหย่วไฉรู้สึกประหลาดใจ และกัดฟันแน่น "ให้ตายเถอะ ถือว่าดวงของไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่นยังดีอยู่"“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ดีแล้วขอรับ!”ทันใดน
ชาวบ้านหยุดชะงัก“อย่าไปฟัง ข้าก็เป็นสมาชิกของที่ว่าการอำเภอ ใครก็ตามที่จับไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญคนนั้นได้ จะได้รับการยกเว้นค่าเช่าสิบเปอร์เซ็นต์ในปีหน้า และหากทุบตีเขา ก็จะลดการเตะต้นเอื้องหนึ่งครั้ง!”หลิวโหย่วไฉเสนอรางวัลนั่นเป็นเงินน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของเงินที่สัญญาไว้ แต่มันก็ทำให้ชาวบ้านคลั่ง และรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว“หยุด หยุด หากพวกเจ้ากล้าก้าวมาอีกล่ะก็ ข้าฉี๋จ่างจะสั่งให้คนยิงธนูเสีย!”จ้าวอู่ตะโกนเสียงดัง แต่ชาวบ้านก็ไม่หยุด จึงได้รีบตะโกนให้คนของตนถอย "หวังหยวน ท่าไม่ดีแล้ว ชาวบ้านพวกนี้คลั่งไม่ได้สติ พวกเราต้องถอยกลับไปก่อน ไม่เช่นนั้นได้โดนพวกมันรุมกระทืบตายแน่!"นักธนูและชายฉกรรจ์ถอยหนีด้วยความตกใจ!“เอาคันธนูและลูกธนูมาให้ข้า!” หวังหยวนคว้าคันธนูและลูกธนูจากมือพลธนู เขาดึงลูกธนูก่อนจะยิงมันออกไปหวืด!ลูกธนูขนนกถูกยิงไปที่ชาวบ้าน"อา!" ชาวบ้านเหล่านั้นที่วิ่งเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นว่าหวังหยวนกล้าที่จะยิงธนูจริง ๆ พวกเขาจึงหยุดทันทีด้วยความตกใจ“ชักคันธนูแล้วยิงซะ ใครก็ตามที่กล้าพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ยิงมันให้ตาย!”เมื่อเห็นพลังของลูกธนู จ้าวอู่ก็หยุด และเรีย
หลิวโหย่วไฉแอบกระหยิ่มใจ จ้าวอู่อยากได้เงิน จึงน่าจะกล้าทำทุกอย่าง หากให้ผลประโยชน์ที่เพียงพอแก่เขายอมมอบเงินหกสิบตำลึงให้ เพื่อเอาใจเจ้าลูกล้างผลาญพ่อแม่คนนี้ก่อน แล้วค่อยไปคิดบัญชีเขาทีหลัง!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวอู่ “ใจเต้นแล้วหรือ?”“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้า จ้าวอู่ จะเป็นคนที่ละทิ้งคุณธรรมของตนเอง เพื่อผลประโยชน์ไปได้อย่างไร!”จ้าวอู่มีสีหน้าเรียบเฉยขณะโบกมือ “หลิวโหย่วไฉสมรู้ร่วมคิดกับโจร ต้องถูกส่งตัวไปยังที่ว่าการอำเภอ!”“เอ๊ะ จ้าวอู่ เจ้า เจ้า...”หลิวโหย่วไฉสะอึกเพราะคำพูดของเขาไปครู่หนึ่ง และสงสัยว่าเหตุใดจ้าวอู่ถึงเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันจ้าวอู่นึกเย้ยหยัน แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดเขาอยากได้เงิน แต่เขารู้ว่าเงินแบบไหนที่รับได้ และแบบไหนที่ไม่อาจรับได้หลิวโหย่วไฉเป็นคนใจแคบ หากวันนี้เขายอมรับหกสิบตำลึงไป ไม่ช้าก็เร็วเขาจะถูกเอาคืนเป็นแน่ส่วนหวังหยวนเป็นคนใจกว้างมาก แม้แต่พวกหัวขโมย เขายังให้เงินด้วยซ้ำ ดังนั้นหากรับเงินของเขา ก็จะไม่มีปัญหายิ่งกว่านั้น หากวันนี้หาเงินได้สามสิบตำลึง ก็จะยังมีเวลาหาอีกมากในอนาคต!น้ำน้อยค่อยไหล แต่ไหลยาวนานใช่หรือไม่!หลิวโหย่วไฉมอง
สีหน้าของจ้าวอู่เปลี่ยนไปมากในเมืองนี้มีผู้มีอิทธิพลสามตระกูล ได้แก่ตระกูลโจว ตระกูลหลิว และตระกูลหู ซึ่งทำธุรกิจค้าผ้า เกลือ และธัญพืชที่ทำกำไรได้มากที่สุด ตระกูลหลิวเป็นตระกูลพ่อค้าเกลือรายใหญ่ที่สุดในอำเภอตอนที่หลิวโหย่วไฉบอกว่าตนมาจากเชื้อสายเดียวกันกับตระกูลหลิวในอำเภอ เดิมทีคิดว่าเขาแค่พยายามจะรักษาหน้าตัวเองเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจมีความจริงอยู่บ้างม่านรถม้าเปิดออก ชายหนุ่มสวมผ้าพันคอและเสื้อคลุมลงมาจากรถ แล้วชูหมัดใส่หวังหยวนแต่ไกล “พี่หมิงถัน ไม่ได้พบกันเสียนาน!”หมิงถัน คำที่ญาติผู้ใหญ่เรียกสีหน้าของหวังหยวนไร้อารมณ์ “มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ!”หลิวเจี้ยนเย่ ทายาทตระกูลหลิวผู้ยิ่งใหญ่ในอำเภอ เขาได้เข้าสอบถงเซิง ในปีนี้เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นซิ่วไฉ และกลายเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงในเมืองฝูตอนที่เขาเรียนอยู่ในเมือง หลิวเจี้ยนเย่เป็นคนหยิ่งผยอง และดูถูกบรรพบุรุษของตนเองที่เป็นคนชนบทญาติผู้ใหญ่จะให้แต่งงานกับหลี่ซื่อหาน แต่ในช่วงสามปีที่ผ่านมาต้องไปเตรียมสอบ ทั้งสองจึงไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยตระกูลหลี่และตระกูลหลิวมีมิตรภาพกันมานมนาน ส่วนหลี่ซื่อหานและหลิวเจี้ยนเย
จ้าวอู่ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าจะมีการสมรู้ร่วมคิดอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หลิวโหย่วไฉหัวเราะเยาะ เขาจะกล้าวางแผนต่อต้านบัณฑิตได้อย่างไร หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยเย่ต้าหู่, เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่กัดฟันกำหมัดแน่น จ้องมองไปที่หลิวเจี้ยนเย่ด้วยความโกรธ“หายนะที่หนักหนากว่านี้!”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้น แล้วหรี่ตาลง จากนั้นจึงชกหน้าหลิวเจี้ยนเย่ “หนักหนาถึงเพียงนี้เลยหรือเปล่า?”ผัวะ ผัวะ ผัวะ!หลิวเจี้ยนเย่โซเซไปข้างหลัง ใบหน้าครึ่งซ้ายของเขาบวมแดง และมุมปากก็มีเลือดออกจ้าวอู่และหลิวโหย่วไฉต่างตกใจกลัวไม่มีใครคิดว่าหวังหยวน จะกล้าทำร้ายลูกชายคนโตของตระกูลหลิวในที่สาธารณะ“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาต่อยข้า!”ดวงตาของหลิวเจี้ยนเย่แดงก่ำ!เจ้าหน้าที่ศาลสองคนรีบวิ่งเข้ามาก่อนที่จะเข้ามาใกล้ เสือทั้งสองก็ลงมาจากภูเขา แล้วจับพวกเขาโยนออกไปหวังหยวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “เจ้าคิดถึงภรรยาของข้า ทั้งยังต้องการทำลายชีวิตข้า การต่อยเจ้านั้นยังน้อยไป”“ดี ดีมาก!”หลิวเจี้ยนเย่เช็ดเลือดจากมุมปากตัวเอง “ข้าจะให้เจ้าชดใช้การต่อยนี้ให้หนักหนาเป็นร้อยเท่า ในเมืองฝูไม่มีใครกล้าแตะต้องคนตระกูลหลิ
หวังหยวนหันกลับมาพูดว่า “จ้าวฉี๋จ่าง ข้าต้องขอฝากงานนี้ไว้กับเจ้าแล้ว!”“ขอบคุณนายน้อยหวัง!”จ้าวอู่มองออกไป กำหมัดแล้วก้มศีรษะหลิวโหย่วไฉทนดูไม่ได้ นี่คือเงินจากครอบครัวของเขา ทว่าจ้าวอู่ไม่แม้แต่จะมองเขา เจ้าคนเสเพลคนนี้ไม่ธรรมดาเลย และเป็นคนเจ้าแผนการ ต้องกลับไปบอกครอบครัวเขา ว่าอย่าได้ยั่วยุคนผู้นี้อีกทุกคนไปยังที่ว่าการอำเภอ ในขณะที่หวังหยวน, กัวเหลียง, หลิวลิ่ว และหลิวชีรออยู่นอกที่ว่าการอำเภอฟี่บ!กัวเหลียงคุกเข่าลงกับพื้นทั้งน้ำตา “นายน้อยหวัง พวกเราสามพี่น้องขโมยของท่าน แต่ท่านยังคงปฏิบัติต่อเราเช่นนี้ เราอับอายเกินกว่าจะเจอท่าน ข้าเป็นหนี้ท่านทั้งชีวิต หากท่านต้องการความช่วยเหลือ เพียงแค่ส่งข่าวถึงข้า”หลิวลิ่วและหลิวชีต่างตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น ชายคนนี้จะยอมทำงานหนักเพื่อหวังหยวนหรือ?“ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ นอกจากฟ้าดินและพ่อแม่ ผู้อื่นหาได้ควรคุกเข่าให้ไม่!”หวังหยวนช่วยพยุงกัวเหลียงขึ้น “ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้า ต่อไปก็จงใช้ชีวิตที่ดี หยุดทำเรื่องเหล่านั้นเสีย หากครอบครัวของเจ้าอับจนหนทาง ก็ให้ไปหาข้าที่หมู่บ้านต้าหวัง แล้วข้าจะหางานให้เจ้าทำเอง”“อืม!”
หลิวจื้อเกาหรี่ตา “หลี่ปู้อีกำลังจะลุกขึ้นมีอำนาจในราชสำนักอีกครั้ง”หลี่ปู้อี หัวหน้าตระกูลหลี่ และพ่อของหลี่ซื่อหานตระกูลหลิวและตระกูลหลี่เป็นสหายกันมานานหลายปี จนกระทั่งตระกูลหลี่ประสบปัญหา“ท่านพ่อมีสายตาเฉียบแหลม!”หลิวเจี้ยนเย่พยักหน้า แล้วหัวเราะเบา ๆ “ท่านหัวหน้าได้ส่งจดหมายมาให้ข้าเมื่อไม่นานมานี้ บอกว่าลุงปู้อีเป็นสหายคนสนิท ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชวงศ์ ฮ่องเต้ทรงสนับสนุนให้เสนาบดีฝ่ายซ้าย กับเสนาบดีฝ่ายขวา หากมีคนที่มีศักยภาพก็จะเข้าไปแทนที่เขาได้ หากเสนาบดีฝ่ายซ้ายเรืองอำนาจ ลุงปู้อีจะต้องเจริญรุ่งเรืองแน่นอน แล้วหากข้าได้เป็นลูกเขยของตระกูลหลี่ ตระกูลหลิวก็จะทะยานขึ้นอยู่เหนือผู้ใด และกลายเป็นตระกูลที่โด่งดังที่สุดในอำเภอ หรือแม้แต่ในบรรดาตระกูลชนชั้นสูง”“ข่าวนี้เชื่อถือได้หรือไม่!”หลิวจื้อเกาเดิน ขณะเอามือไพล่หลัง “หลี่ปู้อีอยู่ในตำแหน่งมาหลายปีแล้ว มีขึ้นมีลง เขาไม่เคยดำรงตำแหน่งได้เกินสามปีเลย คราวนี้เขาจะอยู่ได้นานเพียงใด? หากมีกวาดล้างตระกูลกันอีกครั้ง ตระกูลหลิวจะถูกกำจัดไปด้วย”หลิวเจี้ยนเย่มีสีหน้าทะเยอทะยาน “ท่านพ่อ ความมั่งคั่งย่อมเกิดขึ้นได้จากความเสี่