บทที่ 103 โหดร้าย ป่าเถื่อน เย็นชา บ้าระห่ำ

ดาบใหญ่ของเขา ไม่เคยอนุญาตให้ใครได้แตะต้อง ขนาดฉู่หลีก็ไม่ได้...

คำพูดประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของกู้อวิ๋นซีตลอดทั้งวัน

แต่เขาคือฉู่หลีชัดๆ

แต่ตอนนี้ในมือของเขาถือดาบจันทร์เสี้ยวไว้จริงๆ...

นี่นางดูเหมือนจะสับสนอีกแล้ว

ในใจรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก

อยากที่จะไปหาจวินฉู่หลีเพื่อถามให้รู้เรื่อง แต่ตลอดสามวันสามคืนต่อมา นางก็ไม่มีโอกาสได้พบเจอกับฉู่หลีเลย

ตลอดสามวันมานี้ เป็นมู่เฟยหย่าที่คอยอยู่เป็นเพื่อนนางตลอด

จวินฉู่หลีกับกู้หนานฟงอยู่ในกองทหารส่วนหน้า เมื่อถึงช่วงเที่ยงของวันที่สาม ทัพหน้าก็ไปถึงพื้นที่ที่ห่างจากเมืองชิงเพียงแค่ห้าลี้แล้ว

จากนั้นก็ตั้งค่าย พักผ่อน

กู้อวิ๋นซีก็ยังคงไม่มีโอกาสได้เจอกับจวินฉู่หลีเช่นเคย

เมื่อถึงช่วงกลางดึกของคืนนั้น มู่เฟยหย่าออกไปดูลาดเลาด้านนอก จากนั้นก็วิ่งกลับเข้ามาในกระโจมอย่างรวดเร็ว "พวกเขาเริ่มแล้ว!"

"หมายความว่ายังไง?" กู้อวิ๋นซีกู้อวิ๋นซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยืนขึ้นฉันพลัน "เริ่มสู้กันแล้วเหรอ?"

"ทัพหน้าภายใต้การนำของเสวียนอ๋อง บุกเข้าไปในเมืองชิงแล้ว ส่วนพวกเรา อีกไม่นานก็คงต้องเคลื่อนกระโจมเพื่อออกเดินทางต่อ"

"แต่เจ้