บทที่ 127

เมื่อเห็นเช่นนี้ก็กลัวว่าตัวเองจะถูกสลัดออกไป

“ไม่ต้องตกใจไป”

หรงซีกล่าวเสียงขรึม

“ท่านทั้งสอง ต้องขออภัยด้วย เจอโขดหินเข้าแล้ว”

คนพายเรือกล่าวขอโทษ

หรงซีมองคนพายเรือด้วยสายตาเย็นชา เขาหันไปสบตากับเจียงหวานหว่าน และทั้งสองก็ลุกขึ้นพร้อมกัน

“เจ้าเป็นใคร?”

คนพายเรือแสดงสีหน้าไร้ความผิดออกมา และยิ้มพลางกล่าว “คุณชาย นี่คุณชายหมายความเช่นไร?”

“เจ้าไม่ใช่คนขับเรือตัวจริงใช่หรือไม่?”

ดวงตาของหรงซีจ้องเขม็งไปที่เขา

จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนพายเรือผู้นั้นก็ค่อย ๆ อันตรธานหายไป

“ข้าก็เป็นคนพายเรือย่างไรเล่า”

ใบหน้ารูปงามนั้นของหรงซีเคร่งขรึมลง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คนที่พายเรือมานานหลายปี สีผิวจะดำคล้ำ แต่เจ้ากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น”

คนพายเรือขมวดคิ้วขึ้น และกล่าวแก้ตัวว่า “คุณชายผู้นี้ ข้าเกิดมาไม่ใช่คนผิวดำคล้ำ”

“ต่อให้เจ้าเป็นคนผิวขาวมาตั้งแต่เกิด แต่หากโดนแดดทุกวันไม่มีทางที่ผิวจะไม่ดำคล้ำ คนที่ล่องเรือใช้ชีวิตอยู่ในแม่น้่ำมานานหลายปี จะเจอโขดหินได้อย่างไร หากเป็นคนพายเรือจริงย่อมต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว”

เจียงหวานหว่านกล่าว

คำพูดของหรงซีทำให้นางนึกขึ้น