บทที่ 201

ให้ตายเขาก็ไม่ยอมรับ ใครจะทำเขาได้เช่นไร

หากถอยให้หนึ่งก้าว เสด็จพ่อรู้ว่าเขากับเจียงหวานหว่านมีความสัมพันธ์กัน ไม่แน่เขาอาจได้เจียงหวานหว่านมาโดยไม่ต้องเปลืองแรงมากนัก เป็นเช่นนั้นยิ่งดี

หรงซีก็ต้องคิดถึงชื่อเสียงของเจียงหวานหว่านเช่นกัน

หลังพิจารณาแล้ว เขาคิดไว้แล้วจะอธิบายเรื่องนี้เช่นไร

“ฝ่าบาท หลานชายเขา...”

“ฝ่าบาท องค์ชายรองติดหนี้ชาวบ้านเมืองชิงเหออยู่หนึ่งแสนตำลึง วันนี้หม่อมฉันบังเอิญพบเขา จึงได้ทวงหนี้กับองค์ชายรองแทนชาวบ้าน นึกไม่ถึงองค์ชายรองจะลืมแล้ว หม่อมฉันไม่ยอม จึงบอกว่าจะให้พระองค์เป็นผู้ตัดสิน”

เจียงหวานหว่านขัดจังหวะหรงซี

ฝ่าบาทขมวดคิ้ว “หนึ่งแสนตำลึง? หานเออร์ นี่มันเกิดเรื่องใดกัน?”

หรงมู่หานสับสนกับคำถาม เขาจะติดหนี้เจียงหวานหว่านได้เช่นไร

“ทูลฝ่าบาท หลายวันก่อนองค์ชายรองเสด็จไปเมืองชิงเหอ พบว่าชาวบ้านที่นั่นน่าสงสาร จึงได้กล่าวว่าจะนำเงินทรัพย์สินส่วนตัวหนึ่งแสนตำลึงมาช่วยชาวบ้านเมืองชิงเหอ”

เจียงหวานหว่านกล่าวเหลวไหว

ในเมื่อหรงมู่หานกล่าวเหลวไหน นางก็จะกล่าวเหลวไหลเช่นกัน

หากหรงมู่หานไม่ยอมรับ นางก็มีวิธีทำให้เขายอมรับอยู่ดี

ฝ่าบาทเมื่อได้ฟังเจียง