บทที่ 78

เจียงหวานหว่านรู้ว่าฮูหยินใหญ่เจียงพยายามเอาใจและพูดกระแนะกระแหนตัวเองด้วย

“อืม ฝากขอบคุณท่านย่าแทนข้าด้วย”

เมื่อแม่นมหลี่ได้ยินคำตอบของเจียงหวานหว่าน รอยยิ้มบนใบหน้าก็ลึกล้ำยิ่งขึ้น

หลังจากที่แม่นมหลี่จากไปแล้ว ผู้ดูแลโจวฝูก็ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูเรือนเหมย ชะโงกหน้ามองเข้าไปในเรือนหมย

เมื่อเห็นเจียงหวานหว่านออกมา ผู้ดูแลก็รู้สึกโล่งใจ รีบไปรายงานเจียงป๋อเหนียนทันที

แล้วเจียงหวานหว่านก็พาสือหลิ่วขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปยังจวนโจว

โจวไท่ฟู่รออยู่ที่หน้าประตู เขาหวังให้เจียงหวานหว่านช่วยรักษาอาการป่วยให้ภรรยา

เมื่อมองเห็นรถม้าของตัวเองจากระยะไกลๆ โจวไท่ฟู่ก็เดินไปมาด้วยอาการกระสับกระส่าย

หลังจากเจียงหวานหว่านยกม่านขึ้นและก้าวออกจากรถม้า โจวไท่ฟู่ก็เข้ามารับนางทันที

“แม่นางเจียง”

เมื่อเจียงหวานหว่านมองตามเสียงไป ก็รู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นโจวไท่ฟู่มารอรับหน้าถึงหน้าประตู

“อาจารย์โจว”

โจวไท่ฟู่ประกบมือคำนับเจียงหวานหว่านแล้วพูดว่า “แม่นางโปรดมากับข้าด้วย”

โจวไท่ฟู่เดินนำเจียงหวานหว่านไปที่ห้องของโจวฮูหยิน

โจวฮูหยินนั้นมีรูปโฉมงามสง่างามดูภูมิฐาน ทว่าใบหน้ากลับซีดเซียวไร้เลือด

เมื