บทที่ 0010

เนี่ยเฟยหลับไหลไปโดยไม่รู้ตัว หลับไปหลายชั่วโมงจนถูกหลิวฮุ่ยปลุกตื่น

"ให้แกไปซื้อซีอิ๊วตั้งแต่เที่ยงแล้ว ลืมหรือไง?" หลิวฮุ่ยตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง เนี่ยฉางเกินกำลังทำงานในสวนยังไม่กลับมา เธอรอซื้อซีอิ๊วกลับมาจะได้ทำบะหมี่

"ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย!" เนี่ยเฟยตบหัวตัวเอง เมื่อนึกได้ว่านัดกับฟ่านชุนฮวาว่าช่วงค่ำจะไปจับนมสองข้างของเธอก็เด้งตัวลงเตียง สวมรองเท้าแตะแล้ววิ่งออกบ้านทันที

บ้านของฟ่านชุนฮวาอยู่ข้างต้นเจดีย์ญี่ปุ่นหน้าหมู่บ้าน ถ้าจะเดินไปผ่านถนนใหญ่ต้องผ่านบ้านของเจียงกั่ว ตอนเที่ยงเนี่ยเฟยทะเลาะกับเจียงกั่ว ตอนนี้จะให้เดินผ่านทางนั้นคงไม่ดีเท่าไหร่จึงอยากเดินอ้อม แต่เขาก็ฉุกคิดได้ ว่าต้องไปดูให้มั่นใจว่าล่ายซุ่นกุ้ยยังกินเหล้าอยู่ที่บ้านเจียงกั่วอยู่หรือเปล่า

ตามธรรมเนียมกินเลี้ยงของตำบลก่างเฉียว เลี้ยงแขกจำเป็นต้องเลี้ยงสองมื้อคือ มื้อเที่ยงและมื้อเย็น ไม่อย่างนั้นจะเป็นการไม่ให้เกียรติแขก นอกเสียจากว่าแขกจะขอกลับก่อนเอง

เนี่ยเฟยรู้ว่าล่ายซุ่นกุ้ยเป็นขี้เหล้า ในเดือนหนึ่งไม่กินข้าวบ้านตัวเองไปแล้วอย่างน้อยคหรือ่งเดือน นอกจากทำสวนแล้วก็เดินมือไพล่หลีงเดินเล่นในหมู่บ้านทุกวัน ถ้าเจอบ้านไหนกินเหล้าก็จะเข้าไปกินด้วย

อาจจะเพราะสมัยเรียนถูกเจียงกั่วรังแกจนกลัว ตอนเที่ยงอาศัยฤทธิ์เหล้าถึงได้กล้าตะคอกใส่นังนั่น ตอนนี้สร่างแล้วเนี่ยเฟยก็กลับมากลัวเหมือนเดิม

เขาค่อย ๆ ย่องไปข้างบ้านเจียงกั่วแล้วแอบฟัง ได้ยินแค่เสียงชนแก้วกินเหล้าของล่ายซุ่นกุ้ยและเจียงต๋าหมิง ในลานบ้านไม่มีคน ญาติที่เชิญมาก็กลับไปหมดแล้ว

เนี่ยเฟยถึงค่อยเดินบนถนนใหญ่ เห็นโถงบ้านตระกูลเจียงตั้งโต๊ะ ล่ายซุ่นกุ้ยและเจียงต๋าหมิงรวมถึงครอบครัวเจียงกั่วนั่งกินข้าวด้วยกัน

"เห็นแก่กิน!" เนี่ยเฟยสบถด่า ล่ายซุ่นกุ้ยนี่อ้าปากกินของชาวบ้านไปทั่ว แม้การกินเลี้ยงของตำบลก่างเฉียวจะมีธรรมเนียมเลี้ยงสองมื้อ แต่ความเป็นจริงแล้วแขกส่วนใหญ่ก็มาเป็นมารยาทไม่กินมื้อเย็น คนที่หน้าด้านกินจจนจบก็คงมีแต่ล่ายซุ่นกุ้ยเท่านั้นแหละ

เมื่อเห็นคนในครอบครัวไม่สังเกตเห็นเนี่ยเฟย เขาก็เร่งฝีเท้าวิ่งผ่านไป

"ดื่มเข้าไป ดื่มเข้าไป!" เนี่ยเฟยส่ายหัวคิด "วันนี้ตอนเที่ยงทำฉันขายหน้าขนาดนั้น แกก็ค่อย ๆ กินแล้วกัน ฉันจะค่อย ๆ เล่นกับเมียแกเอง!" เมื่อนึกถึงตรงนี้เนี่ยเฟยก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ไม่นานเนี่ยเฟยก็มาถึงหน้าหมู่บ้าน บ้านของล่ายซุ่นกุ้ยหาง่ายมาก ถ้าเจอต้นเจีย์ญุ่ปุ่นก็ไปทางตะวันออกไม่ถึงสิบเมตรก็จะเห็นบ้านหลังคากระเบื้องหลังหนึ่ง สร้างบ้านแปลกมาก บ้านคนอื่นลานบ้านอยู่หน้าบ้างตัวบ้านอยู่ข้างหลัง แต่เพราะล่ายซุ่นกุ้ยเปิดร้ายขายของชำ ดังนั้นตัวบ้านจึงอยู่ข้างหน้าลานบ้านอยู่ข้างหลัง กลายเป็นสวนหลังบ้าน โถงบ้านก็คือร้านขายของชำ มีเคาน์เตอร์ไม้ติดกระจกวางไว้

"น้าฟ่าน!" เนี่ยเฟยเดินมาหน้าบ้านพบว่าประตูบ้านเปิดไว้แต่ไ่มีคน เนี่ยเฟยจึงเรียกเบา ๆ แล้วมองเข้าไป เห็นหัวของฟ่านชุนฮวาโผล่ออกมาจากในบ้าน "ผมมาซื้อซีอิ๊ว"

"เข้ามาสิ!" ฟ่านชุนฮวากวักมือเรียกเนี่ยเฟย "ดูว่าข้างนอกมีคนไหม มาเล่นก็มาสิจะหาข้ออ้างทำไม!"

"ผมมาซื้อซีอิ๊วจริง ๆ" เนี่ยเฟยหัวเราะตอบ ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หน้าหมู่บ้านมีแค่บ้านของล่ายซุ่นกุ้ยหลังเดียวจึงเงียบสงัดมาก เมื่อมองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีคนเนี่ยเฟยจึงวิ่งอ้อมเคาน์เตอร์เข้าไปทันที

"อ้าว! วันนี้เปลี่ยนชุดด้วยเหรือเนี่ย?" เนี่ยเฟยยิ้มเจ้าเล่ห์ถาม มองพิจารณาฟ่านชุนฮวาหัวจรดเท้าอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ใส่แค่ชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวผ้าไหม เนินอกสองข้างถูกห่อหุ้มแค่ชุดนอนไม่มีอะไรปกปิดสักนิด จนเนี่ยเฟยเห็นรูปทรงข้างในจาง ๆ

"ดูท่าทางหื่มกามของเธอสิ!" ฟ่านชุนฮวาเห็นเนี่ยเฟยมองตาค้างก็ภูมิใจมาก ผู้หญิงในหมู่บ้านตงเหอมีแค่เธอที่แต่งตัวและดูแลตัวเองได้ดีที่สุด

แม้หุ่นจะอวบอิ่มแต่ผิวยังดีมาก เมื่อเห็นว่าสามารถทำให้วัยรุ่นอย่างเนี่ยเฟยหลงจนเคลิ้ม ฟ่านชุนฮวาก็ได้ใจมาก "มา อยากจับก็จับ แต่น้ามีข้อแลกเปลี่ยนนะ!"

"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?" เนี่ยเฟยหัวเราะแหะถาม "น้าคงไม่ได้จะเก็บเงินผมใช่ไหม?"

"ถุย!" ฟ่านชุนฮวาถุยน้ำลาย "ฉันไม่ใช่คนขายตัวจากร้านซาลอนในหมู่บ้านนะ เธอจับของน้าก็ต้องให้น้าจับของเธอบ้างสิ?" พูดจบผู้หญิงคนนี้ก็มองไปยังเป้ากางเกงของเนี่ยเฟย ตอนนี้เป้าชูสูงมาก ยื่นมือไปคว้าหมับเหมือนจับปลาไหลในนา

"ซี้ด ๆ..." เนี่ยเฟยสะดุ้งเล็กน้อย สีหน้าเสพสุขปรากฏบนใบหน้า

ฟ่านชุนฮวาเพิ่งกำลังจะนั่งลงก็มีเสียงเรียกดังขึ้นข้างนอก

"พี่ฟ่าน! พี่ฟ่าน!" เนี่ยเฟยแอ่นก้นได้สองสามที หน้าประตูก็มรเสียงเรีนกดังขึ้น ทำให้ฟ่านชุนฮวาตกใจจนลุกพรวดขึ้นทันที

"ใคร?" ฟ่านชุนฮวาตั้งสติแล้วยื่นหน้าออกไป "น้องบ้านหลี่เองเหรอ เรียกฉันมีอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันจะซื้อยากันยุงกล่องหนึ่ง ที่บ้านใช้หมดแล้ว" ผู้หญิงที่มาซื้อของยิ้มตอบ ฟ่านชุนฮวาเดินออกไปหยิบยากันยุงหนึ่งกล่องแล้วเก็บเงิน เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินไปไกลแล้วถึงค่อยรีบกลับเข้าบ้าน แล้วกำลังจะถอดกางเกงของเนี่ยเฟย

"น้า! น้า!" เนี่ยเฟยรีบดึงฟ่านชุนฮวาไว้ "เราค่อยทำครั้งหน้าดีไหม ผมรู้สึกว่าทำที่นี่มันไม่สบายใจ"

"แกจะกลัวอะไร?" ฟ่านชุนฮวาถามเสียงทุ้มต่ำ "แกก็รู้ว่าตาแก่นั่นถ้ามีเหล้าก็ไม่ไปไหนแล้ว กว่าพวกเราจะทำเสร็จเขายังกินไม่เสร็จเลย!"

"ครั้งหน้าดีไหม แม่ผมใช้ให้มาซื้อซีอิ๊วจริง ๆ ถ้ากลับไปช้าผมจะให้คำตอบไม่ได้น่ะสิ" เนี่ยเฟยดึงข้อมือของฟ่านชุนฮวาแล้วรีบพูด

เมื่อกี้ถูกคนขัดจังหวะทำให้เนี่ยเฟยตกใจได้สติทันที คนเราต้องมีศีลธรรม ฟ่านชุนฮวาเป็นเมียของคนอื่น การที่ตนไม่ชอบขี้หน้าล่ายซุ่นกุ้ยแล้วสวมเขาให้เขา เรื่องแบบนี้มันไม่ถูกต้อง

อีกอย่าง ถ้าตนทำลงไปจริง ๆ ก็รู้สึกผิดกับเมียในอนาคตของตนด้วย

"ไม่ทำจริงเหรอ?" ฟ่านชุนฮวาชายตามองเนี่ยเฟยแล้วพบว่าเจ้านี่หมดอารมณ์แล้วจริง ๆ "ได้ ฉันก็อุตส่าห์รอมาทั้งบ่าย ฉันจะไปตักซีอิ๊วมาให้เธอ!"

ทั้งสองหมดอารมณ์ก็ปล่อยออกจากกัน เนี่ยเฟยถือโถซีอิ๊วกลับทางเดิม ขณะที่เดินผ่านบ้านของเจียงกั่ว ต่อให้มีกำแพงสูงเกือบเท่าคนก็ยังได้ยินเสียงเมาแล้วโม้ของล่ายซุ่นกุ้ย

เนี่ยเฟยยิ้มแต่ก็ไม่สนใจกำลังจะเดินต่อ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจียงกั่วยืนอยู่หน้าบ้าน ในมือถือโทรศัพท์และกำลังมองโทรศัพท์ เจียงกั่วได้ยินเสียงฝีเท้าเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นเป็นเนี่ยเฟยก็แค่นเสียงหึ เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าแล้วหมุนตัวกลับเข้าบ้าน

"ยัยนี่!" เนี่ยเฟยส่ายหัวพูด "หัวรั้นจริง ๆ " แต่จะทำยังไงได้ ใครสั่งให้ตนเองด่าเธอเมื่อกลางวันล่ะ ไว้วันอื่นค่อยหาโอกาสไปอธิบายขอโทษแล้วกัน เพราะอยู่หมู่บ้านเดียกวันและได้รับการศึกษาสูง ยัยนี่คงจะไม่สนใจตนเองไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก?

"เวรจริง ๆ " เนี่ยเฟยส่ายหัวอย่างจนปัญญา เมื่อหงุดหงิดก็คิดเรื่องอื่น ในใจคิดว่าปีนี้ก็ไม่ใช่ปีชงนี่ทำไมรู้สึกซวยจังนะ?