"เนี่ยเฟยนายเป็นข้าราชการเหรอ?" เฉินซินซินอย่างประหลาดใจมาก เห็นทีตอนนี้เจ้านี่คงจะไปได้ไม่เลวเลยนะเนี่ย ทุกคนรู้กันดีว่าข้าราชการสอบยากมาก "ตอนนั้นฉันสอบตั้งหลายครั้งก็ไม่ติดเลยยอมแพ้ ตอนนี้เลยต้องทำงานที่บริษัทเอกชน"
"ในพวกเรานี้มีแค่หม่าเสี่ยวกุ้ยที่รับราชการใช่ไหมนะ?" เฉินเจียมองไปยังหม่าเสี่ยวกุ้ยที่สวมแว่นตานั่งข้างเนี่ยเฟย "การประปาเทศมณฑลใช่ไหม?"
"ใช่ สำนักงานอุทกภัย การประปาเทศมณฑล" ตั้งแต่เนี่ยเฟยมาหม่าเสี่ยวกุ้ยก็ไม่ได้ปริปากพูดสักคำ ตอนนี้เฉินเจียถามเขาถึงค่อยพูดออกมาคำแรก
"เนี่ยเฟย นายทำงานอะไรที่เทศบาลเหรอ?" เฉินซินซินถามเนี่ยเฟยอีกครั้ง ในใจเธอคิดดูแล้วว่า เนี่ยเฟยเป็นคนง่าย ๆ เธออยากรู้ว่าเนี่ยเฟยมีวิธีที่พอจะแนะนำตนได้ไหม ไว้ครั้งหน้าเปิดสอบค่อยไปสอบอีกครั้ง
"ฉัน?" เนี่ยเฟยไม่รู้จะพูดยังไง มองไปทางเจียงกั่วแต่นังคนนี้ไม่มองเนี่ยเฟยสักนิด เอาแต่คีบอาหารกินคนเดียว ส่วนล่ายซุ่นกุ้ยก็ยิ้มมองเนี่ยเฟย อยากรู้ว่าเจ้านี่จะตอบยังไง
"อันที่จริงฉันเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราว ถูกไล่ออกแล้วด้วย" ผ่านไปนานสักพัก เนี่ยเฟยก็สูดหายใจลึก แม้เขาจะไม่อยากพูดแต่ก็ต้องยอมรับว่า ถ้าเขากล้าพูดโกหกล่ายซุ่นกุ้ยก็จะเปิดเผยความจริงทันที ถึงเวลานั้นศักดิ์ศรีของเนี่ยเฟยก็จะถูกล่ายซุ่นกุ้ยย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี
"หึ ๆ!" ล่ายซุ่นกุ้ยแค่นหัวเราะอย่างร้ายกาจ แล้วก็ถือเหล้าเดินกลับไปที่ตำแหน่งตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเรียกคนกลุ่มนั้นที่มองเนี่ยเฟยมากินเหล้า
"มา กินเหล้า!" เนี่ยเฟยยิ้มกว้าง โต๊ะนี้อึมคหรือมเล็กน้อย พวกเพื่อน ๆ ก็รู้ว่าในใจของเนี่ยเฟยคงงรู้สึกแย่ และก็คิดว่าเมื่อกี้ที่ตนเองถามนั้นมันไม่มีมารยาทหรือเปล่า
"หม่าเสี่ยวกุ้ย เมื่อกี้ไม่ได้กินเหล้ากับนายเลย เมื่อก่อนมีปัญหากับนายนิดหน่อย แต่เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว หวังว่านายจะไม่ว่าอะไรนะ" เนี่ยเฟยยกแก้วขึ้นจะชนแก้วกับเพื่อนผู้ชายคนเดียวในโต๊ะ
"ใครจะกินเหล้ากับนาย?" หม่าเสี่ยวกุ้ยเลิกคิ้วขึ้น ไม่รับการชนแก้วของเนี่ยเฟยและไม่แม้แต่จะยกแก้วเหล้าตรงหน้า "นายบอกว่าไม่ว่าอะไรก็ไม่ว่าอะไรเหรอ ไอ้เนี่ย นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?"
คำว่านายคิดว่าตัวเองเป็นใครคำสุดท้ายของหม่าเสี่ยวกุ้ยเสียงดังฟังชัด จนคนหลายโต๊ะที่กินข้าวได้ยินอย่างชัดเจน ต่างมองมองฝั่งนี้กันหมดและ ณ ที่นั้นก็เงียบสนิท
"สมัยเรียน นายทั้งต่อยตีท้งด่าฉันต่อหน้าเพื่อนตั้งเยอะ แต่ตอนนี้จะลบด้วยคำว่าไม่ว่าอะไรงั้นเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ" หม่าเสี่ยวกุ้ยพูดอย่างเย็นชา
"ฉันก็คิดว่านายเนี่ยเฟยเนี่ยจะเก่งขนาดไหนซะอีก เป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวยังถูกไล่ออกได้ นายมีสิทธิ์อะไรมากินเหล้ากับฉัน? ถ้าไม่ใช่เพราะว่านายเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กของเจียงกั่ว นายจะได้นั่งกินเหล้ากับพวกเราหรือไง? ถุย! สำเนียกตัวเองบ้างนะ! " หม่าเสี่ยวกุ้ยกัดฟันพูดเหมือนเกลียดแค้นเนี่ยเฟยเข้ากระดูก
"เสี่ยวกุ้ย นายอย่าทำแบบนี้สิ!" เจียงกั่วมองซ้ายมองขวา ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นเจ้าภาพงาน สถานการณ์แบบนี้พ่อแม่ของตนคงไม่สะดวกออกหน้าแน่นอนเพราะเป็นเรื่องของเด็ก ๆ พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์เลยด้วยซ้ำ "เนี่ยเฟย หม่าเสี่ยวกุ้ยเมาแล้ว นายอย่าคิดมากนะ"
"เธอหุบปาก!" เนี่ยเฟยหน้าแดง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหล้าที่ดื่มเมื่อกี้หรือโมโหเพราะถูกหม่าเสี่ยวกุ้ยดูถูก เขารู้สึกว่าตอนนี้สายตาของคนรอบข้างที่มองตนเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน "ถ้าเธอไม่เริ่มก่อนจะเป็นแบบนี้เหรอ? เจียงกั่ว ตอนนี้เธอสะใจมากเลยใช่ไหม? พอใจหรือยัง? ฉันก็แค่แอบมองเธอเข้าห้องน้ำตอนม.ปลายเอง? เธอจำเป็นต้องแค้นหลายปีขนาดนี้เลยเรหอ?"
"เนี่ยเฟย!" เดิมทีเจียงกั่วยังรู้สึกผิด จะว่าไปแล้วเรื่องนี้เธอก็เป็นคนเริ่มก่อน ถ้าเธอไม่ล้อเล่นเรื่องมหาวิทยาลัยของเนี่ยเฟย ล่ายซุ่นกุ้ยก็คงไม่ถือโอกาสพูดเรื่องงานของเขา
แต่เมื่อเธอได้ยินเนี่ยเฟยพูดเรื่องที่แอบดูเธอเข้าห้องน้ำตอนม.ปลายออกมา ไฟในอกก็สุมขึ้นอีกครั้ง ยกน้ำอัดลมเต็มแก้วตรงหน้าสาดใส่หน้าเนี่ยเฟยทันที
"นายไสหัวไปเลยนะ!" เจียงกั่วโกรธจนตัวสั่นชี้ไปทางประตูบ้าน "ไปเดี๋ยวนี้!"
"หึ!" เนี่ยเฟยพ่นลมออกทางจมูกแล้วเดินออกจากประตูบ้านทันที
"กั่วจือ เธอเป็นอะไรเนี่ย!" เจียงต๋าหมิงเดินมาพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ "คนในหมู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ ไม่ว่ายังไงก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี!"
"หนูก็เป็นแบบนี้แหละ!" เจียงกั่วตะคอกใส่พ่อแล้วร้องไห้วิ่งเข้าห้องตัวเอง ล็อคประตูห้องแล้วฟุบร้องไห้บนเตียง
"ทุกคนกินกันต่อ! มา ฉันชนแก้วกับพวกคุณ เด็ก ๆ เมาแล้วชอบมีเรื่องกันน่ะ!" เจียงต๋าหมิงยกแก้วยิ้มแห้งพูด เดิมทีเป็นเรื่องมงคลน่ายินดีแต่ถูกทำให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
"แมร่งเอ๊ย!" เนี่ยเฟยเดินเตร็ดเตร่ช้า ๆไปตามนถนนเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน เท้าเตะหญ้าข้างทางเป็นครั้งคราว "ล่ายซุ่นกุ้ยแมร่งเลวจริง ๆ ได้ แกกล้าแกล้งฉันที่นี่ คืนนี้ฉันจะไปเล่นกับเมียแก! เจียงกั่วก็เหมือนกัน เรื่องตั้งหลายปีแล้วยังแค้นอยู่อีก หม่าเสี่ยวกุ้ยด้วยคนก็แค่สอบข้าราชการได้เอง????"
เมื่อนึกถึงข้าราชการเนี่ยเฟยก็นึกถึงสถานการณ์ของตนเอง ไม่รู้ว่านโยบายกระชับและโปร่งใสของอำเภอดำเนินที่ตำบลก่างเฉียวเมื่อไหร่ หวังว่าหม่าเสี่ยวเยี่ยนจะคว้าโอกาสเอาข้อมูลที่ตนบอกเธอเขี่ยชูจิ่งหัวทิ้งได้
ถ้าหม่าเสี่ยวเยี่ยนได้เป็นผู้อำนวยการตนก็พอจะมีโอกาสกลับไปได้ แต่ถ้าชูจิ่งหัวได้เป็นผู้อำนวยการ หนทางที่ตนจะหวนคืนสู่ตำแหน่งคงถูกปิดตาย ชาตินี้ก็คงหมดหวังแล้ว
"ไว้เดี๋ยวหาเวลาไปถามจางเป่าหลินดูแล้วกัน" เนี่ยเฟยคิดวางแผนในใจ และเพิ่งดื่มเหล้ามาจึงเตรียมกลับบ้านไปนอนแล้ว
"เนี่ยเฟย?" เสียงผู้หญิงดังขึ้นจกาข้างหลัง เนี่ยเฟยหันกลับไปมอง เห็นเป็นเฉินซินซินที่นั่งข้างเจียงกั่วเมื่อกี้
"เธอมาทำไม?" เนี่ยเฟยถามด้วยความสงสัย ตอนสมัยเรียนเขาไม่ค่อยสนิทกับเฉินซินซินเท่าไหร่ เธอคือเด็กเรียนหัวกะทิ ส่วนตนคือเด็กหลังห้อง อยู่กันคนละโลก ตลอดสามปีของม.ปลายแทบตจะไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ
"อันที่จริงกั่วจือไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ " เฉินซินซินคิดแล้วพูด "เธอแค่ล้อนายเล่นก็เท่านั้น นายก็รู้จักนิสัยกั่วจือดี..."
"ใครจะรู้ว่าเธอตั้งใจหรือเปล่า?" เมื่อเนี่ยเฟยนึกถึงเรื่องนี้ก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ "แค่แอบดูเธอเข้าห้องน้ำ โกรธฉันหลายปีขนาดนี้"
"อันที่จริง..." เฉินซินซินพูดแล้วชะงักไป "เฮ้อ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่ากั่วจือไม่ใช่คนแบบนั้นก็แล้วกัน นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้าว่างก็ติดต่อกันบ้างนะ!" พูดจบเฉินซินซินก็หยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าเล็ก ๆ ข้างกายออกมาแล้วยื่นออกไป
"อยู่ ๆ ทำไมให้นามบัตรฉันล่ะ?" เนี่ยเฟยยิ้มเจ้าเล่ห์ "หรือว่าเธอชอบฉัน?"
"จะเอาไม่เอา!" เฉินซินซินหน้าแดง รองเท้าแตะกระทืบบนพื้นหนึ่งทีแล้วทำท่าจะเก็บกลับคืน
"นี่! ไม่เอาน่า ฉันเอา ฉันเอานะ" เนี่ยเฟยรีบยื่นมือไปแย่ง คว้ามือเล็กเนียนของเฉินซินซินทันที เนียนปานเต้าหู้นิ่มที่เพิ่งออกจากน้ำ ทำให้เนี่ยเฟยใจสั่นเล็กน้อย
"ฉันไปก่อนล่ะ!" มือนุ่มของเฉินซินซินดิ้นออกจากการแต๊ะอั่งของเนี่ยเฟย หน้าแดงวิ่งหนีกลับไป
เมื่อกลับถึงบ้าน เนี่ยเฟยที่อารมณ์ไม่ดีเดินเข้าห้องปิดประตูของตนทันที โดยไม่สนคำถามของแม่ที่ถามว่าทำไมเขากลับมาเร็วขนาดนี้ หมุนเปิดพัดลมแล้วนอนบนเตียงย้อนคิดถึงเรื่องที่โดนดูถูกที่บ้านของเจียงกั่ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ มือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงของตนแล้วหยิบนามบัตรที่เฉินซินซินให้เขาขึ้นมา
"บริษัทจำหน่ายผลไม้หงซิง?" เนี่ยเฟยหยิบนามบัตรมาดู เห็นตัวหนังสือตัวใหญ่ ข้างล่างเป็นชื่อของเฉินซินซินและเบอร์โทรศัพท์ "จำหน่ายผลไม้?" มองตัวหนังสือพวกนี้ก็นึกถึงต้นไม้ผลและผลไม้ขนาดใหญ่ที่เต็มไปทั่วทั้งภูเขาหมู่บ้านเค่าซานทันที
"ถ้าขายส่งผลไม้มากมายขนาดนั้นให้บริษัทนี้ได้ จะได้กำไรตั้งเท่าไหร่เชียวนะ!" เนี่ยเฟยคิดในใจ "ช่างมันเถอะ ฉันจะไปสนใจทำไมเนี่ย ตัวเองถูกไล่ออกแล้วก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้วสิ"
"แล้วถ้าฉันเอาไร่ผลไม้พวกนั้นมาทำเองล่ะ?" เนี่ยเฟยที่นอนหลับตาก็ลืมตาลุกขึ้นมานั่งทันที แต่ไม่นานก็หดกลับลงไป มันไม่ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ!
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าบริษัทของเฉินซินซินจะรับซื้อไหม รับของได้มากขนาดนั้นไหม การที่จะรับไร่ผลไม้จากมือของชาวสวนมาเองเกรงว่าจะต้องใช้หลายหมื่นน่ะสิ เนี่ยฉางเกินเหมาบ่อปลานี้ก็จริงแต่เงินเก็บในบ้านมีแค่สองแสนกว่า ไม่มีมากไปกว่านี้แล้ว เงินเก็บแค่นี้ให้ตายยังไงเนี่ยฉางเกินก็ไม่มีทางเอามาให้เนี่ยเฟยผลาญหรอก
