Share
บทที่ 137
Related chapter
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 138
หมอกำลังช่วยกู้ชีพกู้หลานที่ตรงนั้นและความสนใจของเฉินลี่หัวและจ้าวหย่งก็อยู่ที่จ้าวหลาน จึงไม่มีใครตอบคำถามของเธอกู้อิ๋นน้ำตาไหลลงมาสายตาของเธอจ้องไปที่ใบหน้าขาวซีดของกู้หลานไม่กล้าถอยหนีแม้แต่น้อย“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำ” จ้าวเป่าอวิ๋นก็เอาแต่พูดคำนี้ซ้ำๆอยู่ข้างๆเหมือนคนสติหลุดไม่นานกู้หลานก็กลับมาหายใจอีกครั้งก่อนจะถูกยกขึ้นรถพยาบาลไปทั้งจ้าวหย่งและเฉินลี่หัวต่างก็จะขึ้นรถไปพยาบาลไปด้วยกัน แต่จ้าวหย่งรั้งอีกคนไว้ก่อน “เชี่ยนเชี่ยนอยู่บ้าน แม่อยู่ที่นี่เถอะ”“ได้ๆ มีเงินพอหรือเปล่า? เดี๋ยวแม่ไปเอามาเพิ่มให้”สีหน้าของเฉินลี่หัวมีแต่ความกังวล และตอนนี้กลับไม่มีเค้าโครงของคนขี้งกเหลืออยู่บนนั้นแม้แต่น้อยและท่าทางที่เธอจะขึ้นรถพยาบาลไปที่โรงพยาบาลด้วยก็ดูเป็นห่วงมากๆจ้าวหย่งส่ายหน้า “น่าจะพอครับ!”กู้อิ๋นตั้งท่าจะขึ้นรถไปด้วยแต่เฉินลี่หัวก็รั้งเอาไว้ “ตรงนี้ยังมีเรื่องรอให้เธอจัดการ!”กู้อิ๋นเป็นห่วงกู้หลานแต่ประตูรถพยาบาลปิดลงและขับออกไปแล้วในตอนนี้สายตาของกู้อิ๋นถึงเปลี่ยนมามองจ้าวเป่าอวิ๋นที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นตำรวจยังอยู่……!กู้อิ๋นหันไปมองทางเฉินลี่หัว “
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 139
เห็นแผ่นหลังที่เดินไปอย่างรีบร้อนของกู้อิ๋น เผยเซียวก็หลุดยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจยายเด็กนี่คิดว่าใครๆก็ขี้งกเหมือนตัวเองสินะ?ตอนที่กู้อิ๋นมาถึงห้องฉุกเฉินจ้าวหย่งก็เดินวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเขามีแต่ความกังวลกู้อิ๋นเดินตรงเข้าไปก่อนจะทัก “พี่เขย”จ้าวหย่งพยักหน้า “มาแล้วหรอ”กู้อิ๋นอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเรื่องคืนนี้เกิดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ เพราะตอนนั้นไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยแต่ตอนที่เธอออกมา มีดเล่มนั้นอยู่ในมือของกู้หลานเธอคงทำเพื่อปกป้องกู้อิ๋น และคงจะเป็นเพราะสถานการณ์มันเปลี่ยนไปถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นล่ะมั้งเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า!ไม่นานหมอก็เดินออกมาจากด้านในห้องฉุกเฉิน เขาถอดเอาหน้ากากอนามัยออก จ้าวหย่งรีบเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าหมอ “หมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ?”เขาดูรีบร้อน และดูไม่มีพิรุธอะไรเลยเวลาปกติไม่ว่าจะจ้าวหย่งหรือเฉินลี่หัว กู้อิ๋นก็คิดว่าทั้งสองคนเป็นคนที่เย็นชาแต่คืนนี้ตอนที่เห็นกู้หลานถูกนำขึ้นรถพยาบาล กู้อิ๋นถึงได้รู้ว่า......คนบางคนก็ไม่ได้เป็นเหมือนกับที่เธอคิดเสมอไป“แผลไม่ลึกมากแ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 140
กู้อิ๋นอยู่เฝ้ากู้หลานจนจ้าวหย่งกลับมา จ้าวหย่งบอกว่าจะเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด เธอถึงยอมจากมาแบบไม่ค่อยวางใจนักและกู้หลานเองก็อยากจะให้เธอกลับ!ตั้งแต่โรงพยาบาลมาถึงซ่างเหอหยวนตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสี่กว่าๆแล้ว!ตอนนี้เธอรู้สึกล้าไปทั้งตัวล้ามากจนอยากจะนอนอยู่บนโซฟาให้มันจบๆไปแต่เธอกลับถูกเผยเซียวดึงขึ้นมา “ไปอาบน้ำ”“ไม่เอาค่ะ” กู้อิ๋นพูดตอนนี้เธอเหนื่อยมากจริงๆ และเธอเองก็เป็นห่วงกู้หลานมากๆด้วย ตอนนี้ไม่ว่าจะยังไงเธอก็รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเผยเซียวเลิกคิ้ว “งั้นให้ฉันช่วยอาบให้ไหม?”เผยเซียวเป็นคนรักสะอาด ต่อให้วันนี้กู้อิ๋นจะไม่นอนบนเตียงแต่จากการที่เธอไม่ยอมไปอาบน้ำแบบนี้ก็สามารถทำให้โซฟาของเขาสกปรกได้กู้อิ๋นได้ยินคำพูดนี้ก็รีบเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา “ฉันทำเองได้”พูดจบเธอก็รีบเดินไปทางห้องน้ำ~!แต่เมื่ออาบไปได้สักพักหนึ่งเธอถึงเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้เอาผ้าขนหนูและเสื้อผ้าเข้ามาเลยเธอคงจะไม่อาบเสร็จแล้วใส่ชุดเก่าอีกรอบหรอกมั้งสำหรับนิสัยเลินเล่อของตัวเอง กู้อิ๋นนึกอยากจะตีตัวเองสักทีสองที!เธอแง้มประตูออกแล้วโผล่หน้าออกไปก็เห็นเผยเซียวนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โซฟาเห็นสายตาแ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 141
ถึงเป็นเช่นนั้นก็เถอะ กู้อิ๋นก็ยังไม่ยินยอมให้เผยเซียวร่วมห้องนอนด้วย “คือว่า ฉันดูแลตัวเองได้” กู้อิ๋นรู้สึกประหม่า พูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเผยเซียวจ้องมองสักพัก “คุณไข้ขึ้นสูงขึ้นมาจะไปรับรู้อะไร แล้วจะดูแลตัวเองอย่างไร？”นี่คือความจริง！เมื่อก่อนเธอเคยเป็นไข้อยู่ครั้งหนึ่ง ไม่ใช่หลับเป็นตายเลยรึ？รอให้เธอดูแลตัวเอง จนแทบจะเอาตัวเองไม่รอดกู้อิ๋น “ไม่น่าหลอกมั้ง เป็นไข้มาสองครั้งแล้ว”นึกถึงตอนเป็นไข้ทั้งสองครั้ง วิธีการดูแลตัวเองของเผยเซียว ทำให้ใบหน้าของกู้อิ๋นแดงก่ำมากแม้กระทั่งกระดูกทั่วเรือนร่าง ก็ร้อนระอุขึ้นมา!เผยเซียวมองดูท่าทีที่ยอมจำนนแล้วยังหัวแข็งดื้อรั้นของเธอ จึงไม่อยากพูดกับเธอให้มากความแค่นเสียงหึดังขึ้นพร้อมเอ่ยถาม “พักนี้เธอกำลังมองหาที่ตกแต่งอยู่เหรอ? มีแพลนจะตกแต่งบ้านหลังนั้นใช่ไหม?”กู้อิ๋นได้ยินคำถามนั้น ทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก!เขาเอ่ยถามเรื่องตกแต่งบ้านในตอนนี้ หมายความว่าอย่างไร หรือว่าเขาคิดวางแผนจะทำลายบ้านเธอทิ้งหากคิดย้อนกลับไปเขาเคยพูด ถ้าหากเธอไม่เชื่อฟัง ห้องนั้นอาจจะไม่ใช่ของเธอต่อไปทันใดนั้น ในใจของกู้อิ๋นตุ๊มๆต่อมๆตื่นเต้นจ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 142
ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความชุ่มชื้นที่แฝงความหวาดกลัว “ทะ...ทะ...ท่านประธานเผย ฉันไม่ใช่...ฉันไม่ได้..”เผยเซียวมองด้วยสายตาเยือกเย็น！กู้อิ๋นรู้สึกกลัวจนเธอเองอยากกลืนคำพูดคำนั้นกลับไปกู้อิ๋นในตอนนี้แทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักสองฉาก สรุปว่าเธอทำเรื่องน่าบัดซบอะไรลงไปให้ตาย.....จริงๆเลย！เผยเซียวถาม “สรุปเธอจะไม่ปล่อยใช่ไหม？”“ปล่อยค่ะ ปล่อย เดี๋ยวปล่อยเองค่ะ！” กู้อิ๋นตอบกู้อิ๋นรีบพับเก็บขาเรียวเล็กของตัวเองทันที......แต่ทว่าในใจของเธอนั้น ตอนนี้ยังอยู่ในสภาวะหน้าสิ่วหน้าขวาน หลังจากที่หลับสนิทแล้วไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเธอรีบรุดลงจากเตียงนอน แล้วรีบหนีออกห่างจากเผยเซียวในระยะแปดเมตร เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำพฤติกรรมป่าเถื่อนลงไปอีกเธอก็เคยบอกแล้ว ว่าเมื่อคืนนอนห้องเดียวกันกับเขาไม่ได้！การที่ไข้ไม่ขึ้นสูงครั้งนี้ ทำให้เธอกลับเกิดเป็นโรคละเมอเดิน！กู้อิ๋น ณ ตอนนี้..... อาจจะเป็นเพราะภาพลักษณ์ของเผยเซียวที่อยู่ในใจของเธอนั้นเย็นชาและไร้อารมณ์เกินไปเธอเลยไม่คิดว่า อาจจะเป็นเพราะเผยเซียวที่อุ้มเธอขึ้นมาบนเตียง “ขะ...ขะ...ขอโทษค่ะท่านประธานเผย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 143
เผยเซียวขมวดคิ้ว ชายตามองเธออย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจที่เธอจู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน “รีบๆรับประทานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นชืดหมด！” กู้อิ๋นพูดเผยเซียวแค่นเสียงหึ จากนั้นยกชามโจ๊กที่อยู่ข้างหน้าแล้วตักทานหนึ่งคำกู้อิ๋นก็ได้ยินเสียงเรียกโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และรู้เลยว่ายังไม่ทันได้ง้อกัน ใบหน้าเล็กๆเริ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาเรื่อยๆ“ความจริงไม่น่าโกรธกันเลยนี่นา！” กู้อิ๋นง้อแล้วก็ง้ออีกเผยเซียวถาม “ทำไมผมต้องโกรธด้วย？”“ไม่ใช่เพราะฉันขึ้นไปนอนบนเตียงคุณหรอกหรือ？ ฉันสาบานได้นะ ว่าฉันไมได้ตั้งใจจริงๆ คือฉัน.....”“หุบปาก！”กู้อิ๋นยังพูดไม่จบ ก็ถูกเผยเซียวตะคอกกลับเสียงดังด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทำให้กู้อิ๋นอดไม่ได้ที่ทำปากขมุบขมิบตามทำไมรู้สึกว่ายิ่งง้อยิ่งโกรธนะ？แต่มองดูสายตาอันเย็นชาของเผยเซียวนั้น กู้อิ๋นก็ไม่กล้าที่จะต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป “โอเค..ฉันไม่พูดก็ได้ งั้นคุณก็หยุดโกรธได้แล้วนะ” เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะง้อต่อไปอย่างไรแล้ว ง้อจนปากชาไปหมดแล้ว ยังไม่หายโกรธกันอีกเผยเซียวชายตามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น ถามกลับไปว่า “ขาของคุณไม่เจ็บแล้วเหรอ？” “อ๋อ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 144
“เธอดูสิ ดูแม่เธอสิ นี่จะปีหนึ่งแล้วไม่เคยมาพบกับเชี่ยนเชี่ยนเลย มาทีไร แม้แต่ขนงขนมลูกอมลูกกวาดก็ยังไม่หิ้วมา” “มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันยังสงสัย เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาหรอก！”ถ้าเป็นลูกแท้ๆ ทำไมถึงทำกับลูกสาวตัวเองแบบนี้ ทำกับหลานสาวตัวเองอย่างเย็นชาไม่ใช่ว่าใครไม่มีปัญญากินลูกอมแค่เม็ดเดียวหรอกนะ แต่ลูกอมเม็ดนั้นมันหมายถึงความใส่ใจเห็นได้ชัดว่าจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น ไม่มี！นางก็แค่คิดถึงตัวเองอยากได้ผลประโยชน์จากบ้านตระกูลจ้าว แม้แต่วัดดวงซื้อใจกันก็ยังไม่กล้าลงทุนเลยการกระทำเช่นนี้ ทำให้ความรู้สึกข้างในใจคน ยากที่จะได้รับความเป็นธรรมกู้หลานร้องไห้ฟูมฟาย “ขอโทษค่ะ”ในตอนนี้ นอกจากเธอจะกล่าวคำขอโทษ ก็ไม่มีคำไหนพูดออกมา！เธอก็รู้หลายปีที่ผ่านมาเป็นเพราะจ้าวเป่าอวิ๋น ได้สร้างความเสียหายแก่เฉินลี่หัวและจ้าวหย่งเป็นอย่างมากแต่ทว่า การเผชิญหน้าต่อการถูกรังควาญของจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น เธอเองก็ไม่สามารถรับมือไหว ไม่มีหนทางอื่นรับมือได้เลย“ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องปล่อยมันไปเถอะนะ” เฉินลี่หัวเอ่ยว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง！เมื่อก่อนเศษเงินเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นช่างมันเถอะ แต่คร
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 145
ด้วยเหตุนี้ในใจเธอที่มีต่อจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น จงเกลียดจงชังเป็นทวีคูณ！ระหว่างเดินทางมาเมื่อสักครู่นี้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจได้โทรศัพท์มาหาเธออีก น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับจ้าวเป่าอวิ๋นเธอไม่ได้รับสาย......！ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเซ็นรับทราบเรื่องก็ดี หรือว่าประกันตัวก็ตาม กู้อิ๋นก็ไม่อยากเสนอหน้าไปหาจ้าวเป่าอวิ๋นไม่ใช่โวยวายเป็นหรืออย่างไร？ครั้งนี้ ให้เธอคอยดูต่อไป บ้างก็มีบางสถานการณ์ที่ไม่ใช่เธอโวยวายออกมาแล้วก็สามารถยุติปัญหาได้“อิ๋นอิ๋น อีกหน่อยเธอก็จะแต่งงานจริงๆแล้ว ก็ต้องรับการอบรมจากแม่นะ ทุกสิ่งทุกอย่างจักต้องมีขั้นมีตอน.....”กู้หลานอยากจะพูดออกมา ได้แต่ร้องห่มร้องไห้จนควบคุมสติตัวเองไม่ได้“จักต้องมีขั้นตอนนะ！”แต่เธอก็ทนการกวนใจไม่หยุดไม่หย่อนของจ้าวเป่าอวิ๋นไม่ไหว จึงตัดบทในที่สุดทุกๆครั้งลองถาม......แค่เธอเองก็ไม่สามารถทนต่อการรังควาญของจ้าวเป่าอวิ๋นได้ ในใจนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นับประสาอะไรกับคนอื่นล่ะ？“อย่าร้องเลยค่ะพี่” กู้อิ๋นยื่นทิชชู่ให้กู้หลาน“ในสองปีมานี้ ฉันยังลากเธอมาด้วย ทำลายจุดยืนครั้งแล้วครั้งเล่า” กู้หลานพูด“ไม่มีเงินของเธอเหล่านั้น ตระกูลจ้
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
