บทที่ 144

“เธอดูสิ ดูแม่เธอสิ นี่จะปีหนึ่งแล้วไม่เคยมาพบกับเชี่ยนเชี่ยนเลย มาทีไร แม้แต่ขนงขนมลูกอมลูกกวาดก็ยังไม่หิ้วมา”

“มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันยังสงสัย เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาหรอก！”

ถ้าเป็นลูกแท้ๆ ทำไมถึงทำกับลูกสาวตัวเองแบบนี้ ทำกับหลานสาวตัวเองอย่างเย็นชา

ไม่ใช่ว่าใครไม่มีปัญญากินลูกอมแค่เม็ดเดียวหรอกนะ แต่ลูกอมเม็ดนั้นมันหมายถึงความใส่ใจ

เห็นได้ชัดว่าจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น ไม่มี！

นางก็แค่คิดถึงตัวเองอยากได้ผลประโยชน์จากบ้านตระกูลจ้าว แม้แต่วัดดวงซื้อใจกันก็ยังไม่กล้าลงทุนเลย

การกระทำเช่นนี้ ทำให้ความรู้สึกข้างในใจคน ยากที่จะได้รับความเป็นธรรม

กู้หลานร้องไห้ฟูมฟาย “ขอโทษค่ะ”

ในตอนนี้ นอกจากเธอจะกล่าวคำขอโทษ ก็ไม่มีคำไหนพูดออกมา！

เธอก็รู้หลายปีที่ผ่านมาเป็นเพราะจ้าวเป่าอวิ๋น ได้สร้างความเสียหายแก่เฉินลี่หัวและจ้าวหย่งเป็นอย่างมาก

แต่ทว่า การเผชิญหน้าต่อการถูกรังควาญของจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น เธอเองก็ไม่สามารถรับมือไหว ไม่มีหนทางอื่นรับมือได้เลย

“ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องปล่อยมันไปเถอะนะ” เฉินลี่หัวเอ่ย

ว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง！

เมื่อก่อนเศษเงินเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นช่างมันเถอะ แต่คร