Share
บทที่ 161
Related chapters
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 162
ระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องมีลูก!รอเขาจัดการเหลียงม่านเข่อแล้วยึดเอากิจการที่ต่างระเทศกลับมาได้ทุกอย่างก็จะจบลงพอถึงตอนนั้นเขาก็จะกลับไปหารักแรกของเขาอย่างหลีเวยเยว่ ส่วนเธอก็เป็นแค่เพียง......กู้อิ๋นคนเดิม!เผยเซียวยุ่งมากๆก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเขาแวะไปหาป้าเฉิน “เก็บของให้หน่อยนะ พรุ่งนี้ผมจะต่างเมือง”“ได้ค่ะคุณชาย!” ป้าเฉินรับคำอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินไปเขาหันหลับมาทางกู้อิ๋น “เธอเองก็ไปเตรียมตัว“กู้อิ๋นได้ยินก็หน้าถอดสีก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ฉันก็ต้องไปหรอคะ?”“ถ้าเธอไม่ไปใครจะไปล่ะ?”“.…..” กู้อิ๋นก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกว่าจะไม่พาเธอไปหรือไง?แต่พอคิดดูดีๆ ตั้งแต่เข้ามาทำงานเป็นผู้ช่วยของเผยเซียว ทุกครั้งที่เผยเซียวไปต่างเมืองเธอก็เหมือนจะอยู่ข้างกายเขาตลอดเพราะอย่างนั้นครั้งนี้เธอเองก็จำเป็นต้องไปเช่นกันเมื่อถูกสายตาคมๆมองเธอก็รีบพยักหน้า “เดี๋ยวฉันไปเก็บของค่ะ”พูดจบเธอก็รีบเข้าห้องเหมือนหนี!ตายแล้ว!แบบนี้เธอจะทำยังไงดีล่ะ? เรื่องที่เผยเซียวอยากจะมีลูกไหมเธอก็หลอกถามมาได้แล้วก่อนหน้านี้ก็คุยกับเหยียนฉู่แล้วด้วยว่าถ้าเผยเซียวไม่อยากได้ก็จะถือโอกาสช่วงสา
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 163
กู้อิ๋นได้ยินน้ำเสียงที่เด็ดขาดของกู้หลานก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจเธอมากขึ้นอีกเธอหายใจเข้าลึกๆ “นี่เขาใช้มีด……”พอพูดถึงตรงนี้กู้อิ๋นก็รู้สึกอึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออกเพราะว่ากู้หลานคอยดูแลเธอมาก็ตั้งหลายปี ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ได้ลงคอ?แต่เมื่อนึกถึงภาพที่เธอถูกโยนเข้าไปในบ้านของคุณย่า!และยังจะมีท่าทางที่จ้าวเป่าอวิ๋นมีต่อกู้หลานในช่วงกี่ปีนี้ กู้อิ๋นก็คิดว่าจ้าวเป่าอวิ๋นสามารถทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้“อืม เขานั่นแหละเป็นคนทำ!” กู้หลานพูดตอนนี้น้ำเสียงของกู้หลานทั้งแน่วแน่และเต็มไปด้วยความเกลียดชังกู้อิ๋นได้ฟังก็ยิ่งแค้นใจ ความเกลียดชังที่มีต่อจ้าวเป่าอวิ๋นก็ยิ่งทวีมากขึ้นกู้หลานคิดนิดหน่อยก่อนจะพูด “ต่อจากนี้เธอไม่ต้องมาที่โรงพยาบาลแล้วนะ”“กู้หลาน~!”“สวีจิ้งอวี่กำลังจะมาที่เมืองก่างแล้ว” กู้หลาานพูดสวีจิ้งอวี่ถูกเลี้ยงมาโดยจ้าวเป่าอวิ๋น เขาก็รู้จักแต่เพียงอยากจะได้โดยพาะเงินทองกี่ปีมานี้ก็ได้จากพวกเธอสองพี่น้องไปไม่น้อย!แต่ครั้งนี้ ก็หลานอยากจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้มันแล้วสิ้นไปคนเราควรจะมีเส้นแบ่งกั้นต่อกันบ้าง!ถ้าคนเราไม่ขีดเส้นแบ่งให้ดี สุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็คือ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 164
ไม่ว่าจะเป็นยังไงสวีจิ้งอวี่ก็คือคนที่ถูกส่งเข้าเมืองเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัยทำไมเวลาที่พูดอะไรออกมาแต่ละคำถึงได้น่ารังเกียจขนาดนี้นะ?ตอนนี้สวีจิ้งอวี่ปวดหัวมากๆ “คนที่ไม่ยอมนับญาติกับใครเลยต่างหากถึงน่ารังเกียจ”“ใช่ ฉันไม่อยากนับญาติกับใครทั้งนั้น! แต่ก็ดีกว่าคนที่คอยจะหลอกเอาเงินญาติคนอื่นแบบเธอ!”น้ำเสียงของกู้อิ๋นเต็มไปด้วยความกระแทกแดกดันเมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดจะสนใจคนแบบสวีจิ้งอวี่ครั้งนี้เธอเองก็ไม่คิดจะไว้หน้าเขาด้วย!สวีจิ้งอวี่ได้ฟังก็งุนงงไปชั่วขณะสำหรับเขาแล้วกู้อิ๋นเป็นคนที่ขี้ขลาดตอนนี้มันคืออะไร……!?เพียงแค่ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมาได้ “นั่นสินะ คนที่ไปอยู่ในเมืองใหญ่ก็ไม่เหมือนใคร ตอนนี้กล้าที่จะพูดอะไรแบบนี้แล้วหรอ?”กู้อิ๋นหัวเราะเย็นๆ “ทำไม? คนน่ารังเกียจแบบนายคิดอยากจะเหยียบฉันไว้ตลอดไปหรือไง?”เพียงคำว่า ‘คนน่ารังเกียจ’ ก็กระแทกแดกดันสวีจิ้งอวี่ไปทั้งตัวตอนนี้สวีจิ้งอวี่โมโหจนพูดอะไรไม่ออก!“นายมาที่เมืองก่างแล้วล่ะสิ?” กู้อิ๋นถาม“ใช่ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า มารับที่สถานีรถไฟด้วย!” สวีจิ้งอวี่กัดฟันพูดอย่างอดทน“.…..” กู้อิ๋นไอ่เด็กโง่นี่ ตอนนี้ย
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 165
ตอนนี้ต่อให้ไม่ดูกู้อิ๋นก็พอจะเดาได้ว่าสวีจิ้งอวี่คงจะโมโหจนแทบบ้าแต่เมื่อคิดได้ว่ากู้หลานคงไม่ยอมให้เงินเขาสักบาทในใจของกู้อิ๋นก็รู้สึกดีขึ้นมาทุกครั้งที่เห็นท่าทีประนีประนอมของกู้หลานเธออึดอัดจนแทบบ้า!แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว!พอคิดได้เธอก็รีบโทรหาเหยียนฉู่ตอนนี้สิ่งที่น่าปวดหัวที่สุดคือปัญหาของตัวเธอเองเหยียนฉู่รับโทรศัพท์อย่างเร็ว “อย่ามาบอกเชียวนะว่าเธอมีปัญหาอีกแล้วน่ะ”ในสายโทรศัพท์น้ำเสียงของเหยียนฉู่เหมือนกับคนที่ตายแล้วเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” กู้อิ๋นถาม“นี่เธอบอกประธานเผยยังไงทำไมลั่วเหยียนถึงมาถามว่าฉันท้องหรือเปล่า?” “งั้นแล้วเธอตอบไปว่ายังไง?”“ไม่ท้องแล้วก็ท้องแล้ว!” น้ำเสียงของเหยียนฉู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใช่ เจ็บปวดเธอคิดว่าตัวเองในวันนี้ถูกบีบให้เดินมาจนถึงจุดที่เรียกว่าเจ็บใจแล้วก็ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอมีปัญหาแล้วหรือเปล่า เธอมักจะคิดว่าการมีชีวิตอยู่นี่มันยากจริงๆ“งั้นสรุปเธอท้องหรือไม่ท้องล่ะ?” กู้อิ๋นถาม“ลั่วเหยียนเหมือนจะเริ่มสงสัยแล้วว่าคนที่หนานเฉิงในคืนนั้นถ้าไม่ใช่เธอก็คือฉัน”เพราะอย่างนั้นเรื่องในเลวร้
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 166
ก่อนนี้เขาก็พูดแบบนั้นอยู่หรอก!ถ้าไม่อย่างงั้นเธอจะเอาแต่วางแผนเรื่องที่จะทำหลังจากวันพรุ่งนี้ทำไม?แต่ในตอนนี้ “ก็เมื่อกี้เขาเพิ่งบอกว่าจะให้ฉันไปด้วยนี่”“งั้นจะทำยังไงดี? เด็กในท้องเธอคนนี้ถ้าไม่รีบจัดการ ถ้าอายุครรภ์มากขึ้นจะทำไม่ได้แล้วนะ”“เธอคงไม่รู้ใช่ไหมว่าผ่านช่วงสามเดือนไปแล้วจะไม่ให้ทำแท้งแล้วน่ะ!”มีกฏหมายข้อนี้ด้วยหรอ? กู้อิ๋นไม่เคยรู้มาก่อน!จากที่เธอพอจะรู้เกี่ยวกับตารางงานของเผยเซียว หลังจากไปทำงานต่างเมืองพรุ่งนี้แล้วกว่าจะไปอีกทีเด็กในท้องก็อายุครรภ์สี่เดือนเข้าไปแล้วเมื่อคิดได้ดังนั้น ริมฝีปากของเธอก็กระตุกขึ้นมาตอนนี้เวลาที่จะให้เธอคิดหาหนทางทำอะไรสักอย่างยังไม่มีพอเลยด้วยซ้ำ“งั้นฉันจะทำยังไงดี?” กู้อิ๋นถาม“เธอรีบหาทางที่จะไม่ไปเถอะ”“มีทางไหนอีกล่ะ?” น้ำเสียงของกู้อิ๋นสั่นเครือก่อนหน้านี้เหยียนฉู่ไม่ได้บอกเธอ เธอจึงไม่ได้คิดถึงความแย่ของเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นึกถึงมันได้แล้ว“แกล้งป่วยสิ” กู้อิ๋นว่าตอนนี้นอกจากจะแกล้งป่วยยังจะมีวิธีอะไรอีก!?“ไม่ได้นะ!” กู้อิ๋นตอบเธอจะแกล้งป่วยไม่ได้เด็ดขาดคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้สิ่ง คุณ๋อก็ทำเอาเธอตกใจแทบแย
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 167
“ระวังหน่อยค่ะนายหญิง ซุปหม้อนี้ยังร้อนอยู่” ป้าเฉินถือเอาน้ำเปล่าเย็นๆมากู้อิ๋นน้ำตาจะไหลอยู่แล้วเผยเซียวเห็นท่าทางของเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจเธอหยิบเอาน้ำเย็นในมือของป้าเฉิน “คิดอะไรอยู่ ทำไมเหม่อขนาดนี้?”เห็นนัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของกู้อิ๋นน้ำเสียงของเผยเซียวก็อบอุ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อก่อนเขารำคาญผู้หญิงที่ขี้แยมากๆ คิดว่ามันแปลกๆแต่พอมาเป็นกู้อิ๋นที่น้ำตาไหลอยู่บ่อยๆเขากลับไม่ได้เกลียดมันเท่าที่ควรกู้อิ๋นรีบรับน้ำมาดื่ม ความเย็นของน้ำทำให้เธอรู้สึกีขึ้นมาหน่อยป้าเฉินถือน้ำแข็งเดินมา “อมไว้สักก้อนเถอะค่ะ”เผยเซียวหยอบเอาถังน้ำแข็งมาถือไว้ก่อนจะคีบน้ำแข็งขึ้นมาหนึ่งก้อนส่งไปที่บริเวณริมฝีปากของกู้อิ๋น “อ้าปาก”กู้อิ๋นเองก็อ้าปากอย่างว่าง่ายเมื่อมีน้ำแข็งอยู่ในปากความเจ็บปวดก็เหมือนจะดีขึ้นเมื่อสักครู่นี้มันร้อนซะจนเธอแทบจะทนไม่ไหว!เธอมองไปทางเผยเซียวก่อนจะร้องออกมา “เจ็บค่ะ”“รู้ว่าเจ็บด้วยหรือไง? ครั้งหน้ากินข้าวต้องตั้งใจนะรู้ไหม?” เผยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง!เห็นท่าทางน่าสงสารของกู้อิ๋น น้ำเสียงของเขาก็ดูจะโทษว่าเป็นความผิดของเธอแต่ก็เพียงเล็ก
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 168
“ไอ่นิสัยพูดติดอ่างเมื่อไหร่จะแก้ได้สักที?”ก็คงเป็นตอนที่ไม่กลัวเขาแล้วล่ะมั้ง?สำหรับเรื่องที่กู้อิ๋นกลัวตัวเอง เผยเซียวก็เหนื่อยใจ นี่เขาไม่ดีต่อเธอหรือไง? ทำไมต้องกลัวขนาดนั้นกู้หลานยิ้มออกมาอย่างสดใส “ฉัน ฉันจะพยายามค่ะ!”“เก็บของเสร็จหรือยัง?” เผยเซียวถาม“ค่ะ” กู้อิ๋นพยักหน้า!เผยเซียวช่วยเธอเช็ดผมทำเอาเอตกใจจนไม่กล้าขยับตัวเมื่อก่อนเขายังเคยช่วยเธอดึงผมอยู่เลย!ทั้งสองขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น กลิ่นอายของชายหนุ่มล้อมรอบไปทั่วทั้งตัวของกู้อิ๋นตอนนี้ในใจของเธอเหมือนกับถูกเติมเต็มตอนนี้ในใจของเธอประหม่ามากๆผ่านไปได้ไม่นานผมของเธอก็แห้ง “ไปนอนซะ”“ค่ะ” กู้อิ๋นลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนเผยเซียวเห็นทิศทางที่เธอเดินไปก็ขมวดคิ้ว “ถ้าตอนกลางคืนไข้ขึ้นจะทำยังไง?”เท้าที่กำลังก้าวเดินของเหยียนฉู่ชะงักลง!เธอหันหลับไปมองเผยเซียวด้วยแววตาน่าสงสาร “ไม่หรอกค่ะ”“ไปห้องนอนหลัก!”คำสี่คำนี้ถูกพูดออกมาอย่างไม่ยอมให้เธอได้ปฏิเสธกู้อิ๋นเบะปากอย่างน้อยใจ ถ้าต้องไปนอนที่ห้องนอนหลักแล้วตอนกลางคืนเกิดปีนเตียงเขาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!?ผ่านมาก็ตั้งหลายปี เอก็เพิ่ง
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 169
และเพราะแบบนี้สมองของกู้อิ๋นก็เบลอๆก่อนจะหลับสนิทไป!รอจนถึงตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นตอนที่เสียงนาฬิกาปลุกของเผยเซียวแผดเสียงขึ้นตอนที่เธอสะลึมสะลืออยู่นั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า เธอเหมือนจะหยุดหยุดหายใจเธอชักจะหมดหนทางช่วยเหลือแล้วจริงๆ ทำไมถึงปีนเตียงของประธานเผยอีกแล้วล่ะ? เธอคงใกล้จะตายแล้วจริงๆ“ประธานเผย~!”กู้อิ๋นก้มหน้าลงก่อนจะรีบมุดหายเข้าไปในผ้าห่มเธอในตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าของเผยเซียวด้วยซ้ำและในตอนที่เธอมุดเข้าไปในผ้าห่มถึงเพิ่งจะรู้ว่าขาของเธอกำลังพันอย่กับขาของเผยเซียวตอนนี้เธอนึกอยากจะตบตัวเองสักทีสองทีให้รู้แล้วรู้รอดไปและที่แย่ไปกว่านั้นก็คือมือของเผยเซียวมันถูกวางอยู่ที่บริเวณหน้าท้องของเธอความอบอุ่นนั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกไฟซ๊อตก็ไม่ปาน เธอกลัวว่าเผยเซียวจะออกแรงบีบหน้าท้องของเธอ“ยังไม่ตื่นอีกหรือไง?”บนหัวของเธอมีเสียงของเผยเซียวดังขึ้น“ตื่นแล้ว ฉันตื่นแล้วค่ะ!” กู้อิ๋นพูดพูดจบเธอก็รีบลงมาจากตัวของเผยเซียว...ใช่ ลงมาจากตัวของเผยเซียวเพราะร่างของเธอครึ่งนึงเกยทับอยู่บนตัวเผยเซียวกู้อิ๋นเพราะอารามรีบร้อนที่จะลงจากเตียงจึงทำ
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
