Share
บทที่ 168
Related chapter
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 169
และเพราะแบบนี้สมองของกู้อิ๋นก็เบลอๆก่อนจะหลับสนิทไป!รอจนถึงตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นตอนที่เสียงนาฬิกาปลุกของเผยเซียวแผดเสียงขึ้นตอนที่เธอสะลึมสะลืออยู่นั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า เธอเหมือนจะหยุดหยุดหายใจเธอชักจะหมดหนทางช่วยเหลือแล้วจริงๆ ทำไมถึงปีนเตียงของประธานเผยอีกแล้วล่ะ? เธอคงใกล้จะตายแล้วจริงๆ“ประธานเผย~!”กู้อิ๋นก้มหน้าลงก่อนจะรีบมุดหายเข้าไปในผ้าห่มเธอในตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าของเผยเซียวด้วยซ้ำและในตอนที่เธอมุดเข้าไปในผ้าห่มถึงเพิ่งจะรู้ว่าขาของเธอกำลังพันอย่กับขาของเผยเซียวตอนนี้เธอนึกอยากจะตบตัวเองสักทีสองทีให้รู้แล้วรู้รอดไปและที่แย่ไปกว่านั้นก็คือมือของเผยเซียวมันถูกวางอยู่ที่บริเวณหน้าท้องของเธอความอบอุ่นนั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกไฟซ๊อตก็ไม่ปาน เธอกลัวว่าเผยเซียวจะออกแรงบีบหน้าท้องของเธอ“ยังไม่ตื่นอีกหรือไง?”บนหัวของเธอมีเสียงของเผยเซียวดังขึ้น“ตื่นแล้ว ฉันตื่นแล้วค่ะ!” กู้อิ๋นพูดพูดจบเธอก็รีบลงมาจากตัวของเผยเซียว...ใช่ ลงมาจากตัวของเผยเซียวเพราะร่างของเธอครึ่งนึงเกยทับอยู่บนตัวเผยเซียวกู้อิ๋นเพราะอารามรีบร้อนที่จะลงจากเตียงจึงทำ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 170
ในตอนที่พวกเขาทั้งสองคนทานอาหารเสร็จเตรียมตัวจะออกจากบ้าน ด้านนอกฟ้าเริ่มที่จะสว่างขึ้นแล้วตอนนี้คนขับรถเองก็จอดรถรอทั้งสองคนที่ด้านนอกเรียบร้อยแล้วกู้อิ๋นในมือถือกระเป๋าเดินทางด้วยทำให้เดินได้ช้าลง เผยเซียวหันกลับไปมองเธอก่อนจะหยุดยืนรอเธอ“ทำไมยังช้าอยู่?”พูดถึงความเร็วในการเดินของกู้อิ๋น เผยเซียวเองก็ได้แต่อ่อนอกอ่อนใจ!ทุกครั้งเวลาที่ในมือเธอถือหรือว่าลากอะไร ความเร็วในการเดินก็เหมือนกับหอยทากอย่างไรอย่างนั้น ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ!กู้อิ๋นเหนื่อยจนหอบ “หนักมากเลยค่ะ”เผยเซียวรับเอากระเป๋าของเธอมาถือและมันไม่หนักเลยสักนิดเดียว!“ประธานเผยคะ เดี๋ยวฉันถือเองก็ได้ค่ะ” กู้อิ๋นรู้สึกเกรงใจก่อนจะมองไปทางกระเป๋าของเผยเซียวด้วยสีหน้ายุ่งยากผ็ช่วยคนอื่นเวลาไปทำงานต้องช่วยเจ้านายถือของ เธอนี่สิ ยังต้องให้บอสช่วยถือของอีกคนขับรถมองเห็นพวกเธอก็รีบลงจากรถมาช่วยในตอนที่เขารับเอากระเป๋าจากในมือของเผยเซียวก็มองไปทางกู้อิ๋นอย่างสนใจเห็นได้ชัดเลยว่าที่บริษัททุกคนยังปรับตัวไม่ได้กับเรื่องการแต่งงานกันแล้วของทั้งเผยเซียวและกู้อิ๋นเพราะว่ากู้อิ๋นเป็นเลขาส่วนตัวของเผยเซียวมาตลอด เห็นเผยเ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 171
แล้วในใจของประธานเผยคิดว่าเธอมีค่าแค่เพียงเป็นคนช่วยดื่มเหล้าแทนใช่ไหม?ถ้าหากไม่สามารถดื่มแทนได้ อย่างนั้นเธอก็ไม่มีประโยชน์อันใดสักนิดเลยใช่ไหม？กู้อิ๋นมองไปที่เผยเซียวด้วยความกลัดกลุ้มใจ!เผยเซียวชายตามองด้วยสายตาเย็นชา “เป็นอะไรหรือ？” “ไม่มีค่ะ！” กู้อิ๋นไม่กล้าเอ่ยเรื่องดื่มเหล้าไม่เป็นออกมาถ้าหากเธอมีประโยชน์เพียงแค่นี้จริงๆล่ะก็ แล้วถ้ากล้าเอ่ยเรื่องดื่มเหล้าไม่เป็นล่ะ แน่นอนว่าก็ถูกไล่ออกอย่างเป็นแน่เพียงแค่เธอทำงานไม่ดีหรือ？เธอเป็นคนที่รอบคอบมีความรับผิดชอบสูง มีวินัยปฏิบัติตามระเบียบ ทำขนาดนี้แล้วจะถูกปฏิเสธได้อย่างไร？ในใจกู้อิ๋นรู้สึกอึดอัดคับข้องใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาบนเครื่องบินเธอและเผยเซียวนั่งชั้นธุรกิจด้วยกันพนักงานบนเครื่องบินได้เสิร์ฟขนมของว่างให้ เมื่อก่อนกู้อิ๋นไม่ค่อยสนใจของว่างพวกนี้สักเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเมื่อได้เห็นในตอนนี้แล้ว เธอก็อยากจะรับประทานมันขึ้นมาส่วนเผยเซียวกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านี้สักเท่าไหร่กู้อิ๋นหยิบขนมถุงหนึ่งแล้วแกะออกหยิบชิ้นเล็กขึ้นมากัด เสียงเคี้ยวดัง“กร็อบๆ！” เผยเซียวผู้ซึ่งนอนปิดตาอยู่ทันใดนั้นก็ลืมตาข
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 172
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “คุณบอกว่าฉันทำงานไม่กระฉับกระเฉง แล้วทำไมยังให้ฉันทำงานอยู่กับคุณเป็นเวลานานล่ะคะ？”รู้แค่ว่าผู้ช่วยของเขาคนก่อนๆทำงานอยู่กับเขาล้วนแต่อยู่ได้ไม่นาน！เล่ากันว่านานที่สุดก็แค่สามเดือน สุดท้ายเพราะว่าทนไม่ไหวที่จะให้ท่าเขาก็เลยถูกไล่ออกแต่หากเปรียบเทียบระหว่างเธอกับคนอื่นๆนั้น ศักยภาพการทำงานก็แค่งั้นๆจริงๆ แม้จะนับว่าเธอเป็นคนที่มีการจัดการอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่อันที่จริงแล้ว......ก็ไม่ถือว่าเป็นคนที่โดดเด่นและถึงขนาดที่ว่าด้อยกว่าคนอื่นๆที่ผ่านมาดูเหมือนว่าจะมีทั้งความสามารถและประสบการณ์ อันที่จริงแล้วทำการสิ่งใดล้วนแต่อาจเกิดข้อผิดพลาดขึ้นได้ ในการทำงานก็ไม่สามารถไว้วางใจเธอคนนี้ได้จริงๆเผยเซียวได้ฟังกู้อิ๋นถามคำถามนี้ขึ้นมา ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าครุ่นคิดไตร่ตรองกู้อิ๋นเห็นเผยเซียวไม่เอ่ยคำพูดใดๆขึ้นมา จึงสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วถามออกไป “เพียงเพราะฉันสามารถดื่มเหล้าเป็นจริงๆใช่ไหมคะ？”เผยเซียวฟังถามคำนั้นไปก็ตกตะลึง！สายตาเพ่งมองที่บนใบหน้าที่ลำบากใจของกู้อิ๋นหากคิดดูแล้ว เธอก็ดูเหมือนมีความสามารถเพียงเท่านี้“อืม ประมาณนั้นแหละ” เผยเซี
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 173
อย่างไรเสียตอนนี้จ้าวเป่าอวิ๋นก็ยังอยู่ข้างในคุก ส่วนฝั่งกู้หลานในตอนนี้ก็มีปัญหากันขนาดนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เงินแก่เขาในสายตาเขามีความหวังเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือกู้อิ๋นนี้เองหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เขาใช้เงินก็ไม่ควรใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย แม้แต่เงินฝากในบัญชีตอนนี้ก็ยังไม่มี อย่างนี้จะทำอย่างไร？กู้อิ๋นแค่นเสียงหึ “ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นอย่างไร？เธอจะเป็นอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันมั้ย？” “ไม่ใช่นะพี่รอง พี่เป็นพี่สาวแท้ๆของผมนะครับ พี่ไม่ควรทำกับผมอย่างนี้นะ！”สวีจิ้งอวี๋ได้ยินคำประโยคนี้ขึ้นมาก็ร้อนใจอย่างมากถ้าหากว่ากู้อิ๋นไม่ให้เงินเขาสักแดงเดียวในตอนนี้ ที่ที่เขาอาศัยอยู่เมืองก่างแดนศิวิไลซ์แห่งนี้ อาจจะต้องอดตายเลยล่ะสิ？ กู้อิ๋นได้ยิน “พี่สาวแท้ๆ”สองพยางค์นี้ ก็อยากจะหัวเราะดังๆ！ไม่นานนักก็ได้ยินเธอถาม “เธอนับฉันเป็นพี่สาวแท้ๆด้วยเหรอ？” “นับว่าอะไร พี่ก็คือพี่สาวแท้ๆของผมไงครับ”กู้อิ๋น “เสียดาย ที่ฉันไม่ได้นับเธอเป็นน้องชายของฉัน” “ไม่ใช่นะพี่ กู้อิ๋น......”กู้อิ๋นตัดสายโทรศัพท์ทิ้งพี่สาวแท้ๆ ประโยคที่ฟังแล้วดูดีเนอะ！แต่กู้อิ๋นก็ไม่เคยน
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 174
กู้อิ๋นถามด้วยสีหน้าจริงจัง！เผยเซียว “ก็ไม่หนิ น่ารักดีออก” “น่า...น่ารัก？”นี่คือคำพูดที่เผยเซียวพูดออกมาเป็นด้วยรึ？กู้อิ๋นรู้สึกว่าตัวเองกำลังหูฝาดไปแน่ๆ แต่ทว่าเมื่อก่อนนั้นเขาก็ไม่เคยมองพนักงานสาวออฟฟิชคนไหนเลยจนกระทั่งแม้แต่คำพูดล้วนแต่ไม่เคยพูดเกินหนึ่งประโยค ยิ่งไปกว่านั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะประเมินรูปโฉมภายนอกสาวๆแม้แต่คนเดียว แต่ตอนนี้ เขา....！？มาประเมินตัวเธอเองครั้งแล้วครั้งเล่า นี่หมายความว่าอะไร？ หรือว่าเธอแทบจะดูไม่ได้เลยจริงๆเชียวหรือ？กู้อิ๋นแสดงทีท่างอนมองค้อนเผยเซียว “แล้วตกลงว่าฉันจะต้องทานหรือไม่ทานกันแน่ล่ะคะ？”คำพูดที่เผยเซียวเอ่ยขึ้นในตอนนี้ ทำให้กู้อิ๋นเกิดสับสนกับปัญหาเรื่องรับประทานอาหารเผยเซียวหยิกแก้มนุ่มๆของเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว “แล้วคุณจะลุกกี่โมงกี่ยามครับ？” “มีอะไรหรือเปล่าคะ？”กู้อิ๋นหลับจนเลอะเลือน ลืมหมดสิ้นแล้วว่าตอนนี้ควรจะต้องทำอะไรเผยเซียวมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ “เดี๋ยวจะหกโมงแล้ว พวกเราจะต้องออกเดินทาง”กู้อิน “......”ออก ออกเดินทาง！ดังนั้นตอนนี้จะต้องรีบลุกออกจากที่นอนแล้ว เธอลืมไปได้อย่างไรว่าวันนี้ยังมีงานเลี้ยงเดี๋
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 175
แต่บนใบหน้าของเธอนั้น ยังคงแสดงท่าทีเย่อหยิ่งทะนงตน ไม่แม้แต่จะกล่าวทักทายกู้อิ๋น มุ่งหน้าเดินก้าวเข้าห้องไปอีก！ขณะที่เดินผ่านกายกู้อิ๋นไปนั้น เธอก็เดินกระแทกชนกู้อิ๋นจนกระเด็น！กู้อิ๋นไม่ทันระวัง ถูกแรงกระแทกชนจนสภาพโซเซ แผ่นหลังพุ่งชนกับผนังกำแพงที่เย็นๆเข้าอย่างจังๆเฉินซิงหลีถลึงตาใส่กู้อิ๋นด้วยความโกรธแค้น แล้วเดินตามหลีเวยเยว่เข้าไปในห้อง “อาเซียว ฉันโทรหาคุณ ทำไมคุณไม่รับสายล่ะคะ” หลีเวยเยว่กล่าววาจาด้วยน้ำเสียงงอน ในขณะที่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเผยเซียว สีหน้าเผยเซียวบึ้งตึงเป็นอย่างมาก ในขณะที่สูบบุหรี่ที่อยู่ในมืออยู่ และก็ไม่ได้ตอบคำถามของหลีเวยเยว่โดยตรง ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณมาทำไม？”หลีเวยเยว่ตอบโดยไม่ต้องคิด “ก็มาหาคุณไงคะ”น้ำเสียงนี้ แฝงไปด้วยความโกรธงอนเป็นอย่างมากเผยเซียวขมวดคิ้วเฉินซิงหลีเหลือบมองดูกู้อิ๋นที่ยังยืนอยู่หน้าประตู จึงเรียกใช้ด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “ช่วยไปเสิร์ฟน้ำให้พี่สาวฉันด้วยสิ ขอเป็นน้ำมะนาวนะ ขอบใจ！”กู้อิ๋นเรียกดึงสติกลับมา！น้ำมะนาวเหรอ？ที่นี่ไม่มี เพียงแต่ต้องเรียกใช้พนักงานโรงแรมเท่านั้นและกู้อิ๋นพยักหน้ารับทราบ “ค่ะ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 176
คำพูดที่เอ่ยมานี้ หลีเวยเยว่พูดอย่างระมัดระวัง เผยเซียวชายมองเธอด้วยความเย็นชา การยิงสายตาเยี่ยงนี้ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอย่างใดสายตาเยี่ยงนี้ หลีเวยเยว่ก็ไม่เคยเจอมาก่อน！แล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาทำกับเหล่าคนอื่นด้วยสายตาเย็นชาเยี่ยงนั้น และก็เริ่มมองตรงไปที่เธอ？เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลีเวยเยว่ก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่ถูกเผยเซียวมองด้วยสายตาเย็นชา แต่เธอก็ไม่กล้าโมโหขึ้นมา “ขอโทษนะ คุณออกไปก่อนเถอะ！”“ผมจะให้ลั่วเหยียนเปิดห้องอื่นให้พวกคุณ” เผยเซียวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาแค่ประโยคหนึ่ง แล้วพากู้อิ๋นเดินจากไป“รอคุณในห้องนี้ไม่ได้หรือคะ？” หลีเวยเยว่ถามเธอยืนขึ้น แล้วแลมองเงาแผ่นหลังเผยเซียวอย่างดื้อดึงเผยเซียวหยุดก้าวเท้าเดิน ตอบ “ไม่สะดวก”น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นเกินไป ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอันใดเลย แม้แต่กู้อิ๋นที่เดินตามอยู่ข้างหลังเขานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงงันหลีเวยเยว่ก็ยังยืนอึ้งอยู่กับที่！ไม่สะดวกเหรอ？ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยกับเธอด้วยคำว่า “ไม่สะดวก” สามพยางค์มาได้ ดังนั้น......ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองตกลงมันเปลี่ยนไปแล้วใช่มั้ย？เมื่อคิดถึงจุดนี้ ในใจ
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
