บทที่ 97

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็สั่นบนโซฟา กู้อิ๋นรีบหยิบขึ้นมา ลอบมองไปที่เผยเซียวอย่างระมัดระวัง

เห็นว่าไม่ได้รบกวนเขา เธอก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่ง ๆ

ตอนที่เผยเซียวกำลังแก้เอกสารอยู่ เกลียดที่สุดคือการถูกรบกวน

กู้อิ๋นหยิบโทรศัพท์ออกมานอกระเบียงห้องนั่งเล่น ถึงได้เห็นว่าใครโทรมากันแน่

นึกไม่ถึงว่าจะเป็น จ้าวเป่าอวิ๋น!

สีหน้าของกู้อิ๋นพลันก็เงียบลง แต่ก็รับสาย “ฮัลโหล”

“ใช่ฉันเอง!” น้ำเสียงที่พยายามจะนุ่มนวลของจ้าวเป่าอวิ๋นก็ส่งออกมา

จริง ๆ ตัวเธอเองก็รู้สึกไม่ดี ดังนั้นน้ำเสียงที่พยายามนุ่มนวลดูไม่ธรรมชาติอย่างมาก

กู้อิ๋นตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง อืม

จ้าวเป่าอวิ๋นได้ฟังน้ำเสียงตอบกลับแข็ง ๆ อย่างนั้นก็โมโหเล็กน้อย แต่ก็ยังกักเก็บอารมณ์ถามขึ้น “เมื่อไหร่จะพาเสี่ยวเผยกลับมา?”

นัยน์ตากู้อิ๋นแข็ง ถามกลับอย่างไม่ยี่หระ “ทำไมต้องพากลับ?”

“กู้อิ๋น ฉันเป็นแม่แกนะ ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว ไม่ต้องดูแลครอบครัวแล้ว?”

“บ้าน?” กู้อิ๋นหัวเราะอย่างประชดประชัน

อีกด้านที่กำลังต่อสายเป็นจ้าวเป่าอวิ๋น ความเกลียดภายในใจของเธอ...ก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ

ตอนนี้เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนเป็นลูกสาวของเธอ?

หลายปีนั่นล่