บทที่ 15

ฮูหยินรองเองก็ลุกขึ้นมาแล้ว น้ำตายังไม่ทันแห้ง ก็เริ่มห้ามทัพขึ้นมา

โม่จุนท่านผู้สำเร็จราชการแทนจ้องเขม็งใบหน้าที่ไม่ยอมใครของมู่จิ่วซี ในใจเองก็รู้สึกเหงื่อตกแทนนาง แต่ว่าคำพูดของนางก็ทำให้เขารู้สึกเกินคาดเหมือนกัน

ยังคิดว่าคุณหนูใหญ่จะต้องชอบรังแกพวกคนที่ต่ำต้อยกว่าแน่นอนแท้ๆ ไม่คิดเลยว่านางจะปกป้องเช่นนี้

"ลู่เอ๋อร์ ครั้งนี้ข้าทำผิดไป ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ซีเอ๋อร์พูดไว้ถูกต้อง สาวใช้ก็เป็นคนเช่นกัน พวกเรามีวันคืนที่สุขสบายได้ ก็เพราะมีพวกเจ้าอยู่"

ภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียด มู่เทียนซิงก็ทำการเลือกออกมา

ใบหน้าเย็นชาของมู่จิ่วซีก็ผ่อนคลายลงในพริบตา ยิ้มเจิดจ้าแยงตา เดินตรงเข้าไปข้างๆ มู่เทียนซิง คล้องแขนของเขาแล้วออดอ้อนทันที

"นี่ถึงจะเป็นวีรบุรุษท่านพ่อของข้า ทัศนคติสามด้านของตระกูลมู่พวกเราจำเป็นต้องทำให้ถูกต้อง"

"เด็กอย่างเจ้านี่นะ ครั้งนี้พ่อผิดเอง แต่ที่เจ้าตีน้องจนสภาพนี้ ก็ไม่ควรรู้สึกผิดบ้างหรือ?" มู่เทียนซิงถูกลูกอ้อนของลูกสาวตีจนแตกพ่าย อารมณ์เองก็ดีขึ้นมาแล้ว ทั่งดวงตาเต็มไปด้วยความรัก

"ท่านพ่อ สั่งสอนลูกไม่ดีคือความผิดของผู้เป็นพ่อ น้องชายทำเรื่องเช่นนี้ หากย้อนกลับไปถึงต้นตอก็ไม่ใช่ว่าท่านสั่งสอนไม่ดีหรือ ลูกๆ ของตระกูลมู่ต้องเข้าสู่สนามรบ แล้วอายุยังน้อยเช่นนี้ก็ยังจะมุดเข้ากระโปรงหญิงสาว หลังจากนี้จะไปคาดหวังความก้าวหน้าได้อย่างไรกัน?"

"มู่จิ่วซี เจ้าเองก็ไม่ใช่ว่าชอบไปซ่องหรือไรกัน!" มู่หยางชุนตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล

"มู่หยางชุน เจ้าพูดอะไรไร้สาระ!" มู่เทียนซิงเอ่ยขึ้นอย่างโมโห ท่านผู้สำเร็จราชการแทนยังอยู่นะ คำพูดนี้พูดออกมาได้หรือไรกัน?

มู่หยางชุนหดคอลงทันที มู่จิ่วซีมองเห็นในดวงตาฮูหยินรองลู่เวยหย่ามีประกายเย็นชาแวบหนึ่ง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะเอาล่ะ อย่าให้ท่านผู้สำเร็จราชการแทนต้องมาเห็นเรื่องขำขันมากกว่านี้ ท่านผู้เฒ่า พวกท่านไปที่เรือนหน้าเพื่อหารือธุระเถิด" ฮูหยินรองมองมู่เทียนซิงอย่างอ้อนวอน จากนั้นก็มองไปทางท่านผู้สำเร็จราชการแทน ท้ายสุดก็มองไปทางมู่จิ่วซี

"เวยหย่า หยางชุนเจ้าเด็กนี่เพิ่งจะอายุสิบห้า เจ้าอย่าตามใจจนเสียคน" มู่เทียนซิงมองฮูหยินรองแล้วเอ่ยขึ้น

"ทราบแล้ว ท่านผู้เฒ่า ข้าจะสั่งสอนเขาเอง" ลู่เวยหย่าค้อมตัวรับคำทันที

มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว ถูกบิดาของตนเองดึงตัวออกมา โม่จุนท่านผู้สำเร็จราชการแทนก็มองนางจนใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต

"ข้าจะไปซ่องก็ไม่ใช่กงการของท่านนี่ ท่านจะมาหน้าดำใส่ทำไม จะถอนหมั้นก็ต้องจริงใจหน่อย หาตัวคนร้ายได้หรือยัง?" ตอนมู่จิ่วซีเดินมาข้างๆ เขา ก็เอ่ยขึ้นอย่างขำขัน

"ซีเอ๋อร์ เจ้าทำไมพูดเช่นนี้กับท่านผู้สำเร็จราชการแทน! ไม่รู้จักมารยาทเสียเลย!" มู่เทียนซิงกุมหน้าผาก

ลูกสาวคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมาโดยตลอด ตอนนี้ดูท่าตนเองคงจะตามใจจนเสียคน ไม่สิ พระพันปีหลวงตามใจจนเสียคนไปแล้ว นางกระทั่งพ่อของตนเองก็ยังมีปากมีเสียงได้

"ท่านพ่อ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนก็มีความยิ่งใหญ่ของเขาเอง แล้วจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับหญิงสาวตัวเล็กๆ อย่างข้าทำไม ท่านโม่จุน ท่านว่าถูกไหมล่ะ?"

มู่จิ่วซียิ้มกว้างให้เขา แต่ดูแล้วเสแสร้งสุดๆ

"คนร้ายคือฉีฟั่งมือสังหารจากหอดาราจันทรา วันนี้ตอนเช้าตรู่ถูกเย่อู๋เหิงจับกุมเข้าไปในคดีแล้ว แต่ยังไต่สวนคนจ้างวานไม่.."

ท่านผู้สำเร็จราชการแทนประสานตาที่หรี่ลงของมู่จิ่วซีครู่หนึ่งจึงเล่าเรื่องราวออกมาอย่างเย็นชา

"เช่นนั้นก็ยังหาคนจ้างวานไม่ได้นี่ แล้วท่านจะมาถอนหมั้นได้อย่างไร?" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นอย่างขำขัน "พวกเราตีมือสาบานแล้วนะ หรือว่าท่านจะมาสอนวิถีจิตกำลังภายในให้ข้าล่ะ? หรือว่าคิดจะกลับคำกัน?"

โม่จุนจ้องนางเอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ "มู่จิ่วซี นอกจากปากคอเราะร้ายแล้วเจ้ายังทำอะไรเป็นอีกบ้าง? ข้ายังพูดไม่ทันจบเลย!"