บทที่ 82

ถึงอย่างไรตอนที่นางถูกเรียกว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งนั้น นางก็ยังเป็นแค่นางโลมอันดับหนึ่งของหอชิงหยา

"ข้าแก่แล้ว กาลเวลาไม่เคยปราณีคน ตอนนี้เป็นเวลาหนุ่มสาวของพวกเจ้าแล้วต่างหาก" เสียงของจ้วงชิงเหมยอ่อนโยนอย่างมาก ฟังแล้วก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มมากจริงๆ

ไม่นานนักชากลิ่มหอมก็ได้ถูกเอามาเสิร์ฟ มู่จิ่วซีดื่มไปอึกหนึ่งก็กล่าวออกมา : "ไม่ทราบว่าฮูหยินรองเรียกจิ่วซีมาพบมีธุระอันใดรึ?"

จ้วงชิงเหมยก็ส่งสายตาไปให้แม่นมที่อยู่ข้างๆ จากนั้นแม่นมคนนั้นก็ยกกล่องไม้ใบหนึ่งออกมา

"คุณหนูใหญ่มู่ ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าหว่านเอ๋อร์กับเจ้าเข้าใจผิดกันเล็กน้อย เป็นเพราะหว่านเอ๋อร์เด็กคนนี้ไม่รู้จักประสีประสา นี่ถือเป็นคำค่าขอโทษชดใช้ให้กับคุณหนูใหญ่มู่แทนหว่านเอ๋อร์ของข้า ข้าหวังว่าคุณหนูใหญ่มู่จะไม่เอามาเก็บใส่ใจ"

"พอพูดจบ แม่นมคนนั้นก็เปิดกล่องไม้ออกมา

ภายในเป็นเครื่องประดับทองคำชิ้นหนึ่งที่เรืองรองเหลืองอร่าม แค่มองก็สวยสดงดงามมาก เป็นของคุณภาพระดับสูงและมีราคาแพงมาก

"โอ้โห สวยงามจริงๆ" ตาสองข้างของมู่จิ่วซีแทบหลุดออกจากเบ้า คนที่ชอบเงินทองอย่างนางพอได้ก็ต้องชอบเป็นเรื่องธรรมชาติ "แต่ว่าข้ารับเอาไว้ไ