Share

บทที่ 393

ซูเชียนหลิงพยายามอ้าปากหมายจะส่งเสียง แต่นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้เพราะยาใบ้ที่นางกินเข้าไป

ซูชิงอู่นั่งบนเก้าอี้ที่สะอาดข้างกายตน จากนั้นลดสายตาลงมองดูซูเชียนหลิงที่นอนอยู่บนพื้นในสภาพสะบักสะบอม

“เสด็จพ่อของเจ้าส่งคนมาตามหาเจ้าแล้ว”

ซูเชียนหลิงส่งเสียงแหบแห้งในลำคอ ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความหวังหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้

แต่ในช่วงเวลาถัดมา ซูชิงอู่ก็ได้บดขยี้ประกายแห่งความหวังนี้ทิ้งในทันที

“ก็คือคนเดียวกับที่เจ้ารับใช้เขาเมื่อคืนนี้นั่นแหละ”

ดวงตาของซูเชียนหลิงเบิกกว้างทันที ทั้งตัวสั่นระริกราวกับว่าเมื่อคืนนี้นางฝันร้าย

สมองของนางว่างเปล่า ดวงตาของซูเชียนหลิงแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ใบหน้าเขียวช้ำบิดเบี้ยวแทบไม่เหลือเค้ามนุษย์

ทันใดนั้นมุมปากของนางก็ขยับ ดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและสับสน

ราวกับว่าหมดอาลัยในทุกสิ่งทุกอย่าง

เพราะนางรู้ดีว่าหากคนที่มาตามหานางรู้ตัวตนของนาง และรู้ว่าองค์หญิงถูกพวกเขาและคนอื่น ๆ ทำมิดีมิร้าย แถมเรื่องนี้อยู่นอกพระเนตรพระกันต์ของฮ่องเต้ พวกเขาจะทำยังไง…

พวกเขาจะหาทางฆ่านาง และปล่อยให้นางตายด้วยอุบัติเหตุเพื่อไม่ให้ใครรู้เรื่องราวทั้งหมดท
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status