Share
บทที่ 34
Bab terkait
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 35
ฉินอันอันเออออตามไปด้วย “ที่จริงแล้วเขารวยสุด ๆ แต่ทั้งแก่ทั้งน่าเกลียด สุขภาพก็ไม่สู้ดีอีกด้วย” ทุกคนอึ้งไป “???” เศรษฐีที่ทั้งแก่ทั้งน่าเกลียด แถมสุขภาพก็ยังไม่ดีอีก…จะเป็นใครได้? “คุณหนูฉิน ขอเชิญคุณที่ชั้นสองค่ะ” พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วแจ้งแก่เธอ ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นทันที คฤหาสน์หลังนี้มีการออกแบบห้องโถงแบบเปิดโล่ง จากห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งสามารถมองเห็นราวกั้นของชั้นสองได้ บอดี้การ์ดของฟู่ซื่อถิงที่ยืนอยู่ข้างราวกั้นมองลงมาที่เธอ ฉินอันอันเดินตามพนักงานเสิร์ฟขึ้นไปยังชั้นสองสีหน้าของคนที่เพิ่งจะเยาะเย้ยถากถางฉินอันอันเปลี่ยนไปในทันที งานเลี้ยงค่ำคืนนี้ คนที่อยู่ในงานนั้นทั้งร่ำรวยและมีเกียรติ แต่วงสังคมชั้นสูงก็มีการแบ่งชนชั้นด้วยเช่นกัน ตัวอย่างเช่นคืนนี้ คนรวยธรรมดา ๆ ก็จะถูกจัดไว้ที่ห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่ง ผู้ที่มีอิทธิพลสูงหรือคนใหญ่คนโตจะถูกจัดให้อยู่ที่ชั้นสอง “ฉินอันอันถูกพาไปที่ชั้นสอง คนที่เลี้ยงดูเธอที่จริงแล้วคือใครกันแน่?!” “ไม่รู้สิ! พวกเราจะขึ้นไปชั้นสองก็ไม่ได้ด้วย รู้แค่ว่าฉินอันอันเก่งเกินไปแล้ว! ถึงแม้คนที่เลี้ยงดูเธอจะทั้งแ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 36
แม่บ้านจางตอบ “ยังค่ะ ดิฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นตลอด คุณผู้หญิงยังไม่กลับมาเลยค่ะ” ดวงตาของฟู่ซื่อถิงมืดลง เธอยังไม่กลับมา แล้วจะไปที่ไหนได้? เธอบอกว่าจะกลับมาเขียนวิทยานิพนธ์ หรือว่าเธอโกหก? “คุณผู้ชายคะ ดิฉันจะไปโทรหาคุณผู้หญิงนะคะ” แม่บ้านจางเดินไปทางห้องห้องนั่งเล่น อีกด้านหนึ่ง ตอนที่ฉินอันอันออกมาจากคฤหาสน์ฝูหลัน เธอก็ถูกลักพาตัวไป หลังจากที่เธอถูกลากขึ้นมาบนรถ มีคนเอาผ้ามาปิดตาเธอ พร้อมกับมัดมือทั้งสองข้างเธอด้วย หลังจากนั้นรถก็แล่นไปบนถนนประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วจึงจอดในที่สุด เธอถูกพาไปไว้ในห้อง แล้วถูกคนกดให้นั่งลงบนเก้าอี้ เมื่อผ้าปิดตาถูกถอดออก ก็มีเสียงชายแปลกหน้าคนหนึ่งดังขึ้น “คุณหนูฉิน เสียมารยาทแล้ว พวกเราพาคุณมาเพราะได้รับคำสั่ง ตราบใดที่คุณให้ความร่วมมือกับเรา พวกเราจะไม่ทำร้ายคุณ” ฉินอันอันมองไปรอบ ๆ ห้องสีขาวบริสุทธิ์ สุดท้ายสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของชายแปลกหน้า เขาสวมหน้ากาก เธอเลยมองเห็นหน้าตาของเขาได้ไม่ชัดเจน แต่ว่าเธอไม่คุ้นกับน้ำเสียงของเขาเลย “ตราบใดที่พวกคุณไม่ทำร้ายฉัน ฉันจะพยายามให้ความร่วมมือพวกคุณอย่างดีที่สุด แต่ว่าฉันไม่เคยท
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 37
‘ขอโทษนะฟู่เย่เฉิน!’ความผิดนี้ต้องมีคนรับไปรองประธานพบว่าของในตู้เซฟหายไปแล้ว ถ้าเธอไม่เบี่ยงเบนความสนใจของรองประธานไปจากตัวเอง ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอต่อจากนี้จะต้องมีแต่ศัตรูล้อมหน้าล้อมหลังแน่นอน ทันใดนันเอง เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ชายคนนั้นเปิดกระเป๋าของเธอแล้วหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา บนหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏตัวหนังสือสี่ตัวว่า “เบอร์ตระกูลฟู่” “คุณไม่ได้โกหกจริง ๆ ด้วย! ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นคนของตระกูลฟู่ ผมจะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจแล้ว คุณไปได้!” ชายคนนั้นไม่อาจมีเรื่องกับตระกูลฟู่ได้ นอกจากนี้เรื่องที่ลูกค้าให้เขาจัดการ เขาก็ทำสำเร็จแล้ว หลังจากเป็นอิสระ ฉินอันอันโทรหาแม่บ้านจางเป็นอันดับแรก“คุณผู้หญิง ทำไมเมื่อกี้คุณถึงได้วางสายไปล่ะคะ? ดึกขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่กลับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงของแม่บ้านจางดังลอดมาฉินอันอันเหลือบมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ที่นี่ ด้านหน้าไม่มีบ้านคนด้านหลังไม่มีร้านค้า ไฟถนนมืดมาก สองข้างทางมีแต่ป่าไม้เขียวชอุ่ม เมื่อมองไปก็เหมือนเห็นปากเปื้อนเลือดของสัตว์ร้ายกำลังอ้ากว้าง นั่นทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย “ป้าจางคะ คนขับร
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 38
“ความหมายของฉันก็คือ ถ้าคุณหาเงินได้ไม่มาก ทำไมถึงยังซื้อกระโปรงและรองเท้าส้นสูงราคาแพงขนาดนี้ให้ฉันล่ะ?” ฉินอันอันเปลี่ยนมาให้รองเท้าแตะ แล้วก็เดินไปอยู่ด้านหน้าเขาแล้วพูดเสริมอีกว่า “ฉันโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยใส่ชุดกระโปรงและรองเท้าแพงขนาดนี้เลย” ฟู่ซื่อถิงพูด “น่าสงสารจริง”หลังจากฟู่ซื่อถิงพ่นสี่คำนี้ออกมา เขาก็เข้าไปในลิฟต์เธอมองประตูลิฟต์ปิดลงอย่างนิ่งงันที่จริงเธอยังมีอะไรที่จะพูดมากกว่านี้อีกที่เธออยากจะพูดก็คือเรื่องที่เขาถลุงเงินเป็นเบี้ย ใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือยเกินกว่าเหตุเมื่อกลับมาถึงห้อง เธอถอดชุดกระโปรงโอตกูตูร์บนตัวออก เข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัว น้ำอุ่นไหลอาบตั้งแต่ศรีษะลงมาประสาทสัมผัสทั้งหมดค่อย ๆ เฉื่อยชาและพร่าเลือนวันรุ่งขึ้นฉินอันอันมาถึงฉินกรุ๊ปแต่เช้า พอสิบโมงเช้า ห้องประชุมก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน “สวัสดี ท่านผู้อาวุโสและทุก ๆ ท่าน ฉันคือฉินอันอัน ที่ฉันเรียกประชุมทุกท่านในวันนี้ ก็เพราะเมื่อคืนนี้ฉันถูกลักพาตัวค่ะ” สายตาของฉินอันอันกวาดตามองใบหน้าของทุกคนจนทั่ว “เป็นไปไม่ได้! อันอัน คุณไม่เป็นใช่ไหม?!” มีคนพูดด้วยความประหลาดใจ “ฉันไม่เป็
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 39
ฉินอันอันตอบ “อืม ฉันคิดว่าการที่เราอยากพัฒนาระบบรถยนต์ไร้คนขับให้สำเร็จ คงเป็นแค่เรื่องในจินตนาการเท่านั้น ระบบคอมพิวเตอร์ขั้นสูงจะทำได้ดีกว่าสมองของมนุษย์งั้นเหรอ? ตัวฉันเองก็ยังกังขาในโครงการนี้เลย ไม่ต้องพูดถึงนักลงทุนหรอก?” “อย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไปสิ มีเศรษฐีตั้งเยอะที่ลงทุนในโครงการโดยที่ไม่ได้คำถึงถึงความเป็นไปได้แต่ลงทุนเพื่อสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ด้วย คืนนี้มีปาร์ตี้ คนที่ไปล้วนแต่เป็นทายาทตระกูลเศรษฐี เธอไปกับฉันไหม? เราอาจจะได้เจอคนที่ยินดีมอบเงินลงทุนใก้เธอก็ได้นะ?” ฉินอันอันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ช่างมันเถอะ! ทายาทตระกูลเศรษฐีรุ่นที่สองไม่มีประโยชน์อะไร ต้องรุ่นที่หนึ่งสิถึงทำได้” “คนพวกนั้นก็จะมาด้วยเหมือนกัน เธอไปลองเสี่ยงโชคดูเถอะน่า!” หลีเสี่ยวเถียนพูดพร้อมกับสารภาพ “ที่จริงฉันเองก็ไม่อยากไปหรอก พ่อของฉันต่างหากที่บังคับให้ฉันไป เขาจัดคู่นัดบอดไว้ให้ฉัน คืนนี้เธอไปเป็นเพื่อนฉันเถอะนะ ตกลงไหม?” ฉินอันอันไม่อาจขัดใจเธอได้ “ก็ได้” ช่วงหัวค่ำ เวลาหนึ่งทุ่ม หลีเสี่ยวเถียนขับรถพาฉินอันอันไปยังโรงแรมระดับห้าดาวที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนานในเมืองนี้ “อันอัน เ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 40
สิบนาทีต่อมา เสียงโทรศัพท์ของฉินอันอันก็ดังขึ้น หลังจากที่เธอรับสาย ก็ส่งข้อความถึงหลีเสี่ยวเถียน จากนั้นรีบไปที่ทางออก เฮ่อจุนจือมองแผ่นหลังของเธอที่กำลังรีบร้อนออกไปแล้วยิ้มออกมา ฉินอันอันไปเอาความกล้ามาจากไหน? ถึงได้กล้าออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกลับหลังฟู่ซื่อถิง ฟู่ซื่อถิงดูแลเธอไม่ดีงั้นเหรอ? ข้างนอกนี่ยังมีผู้ชายคนไหนเทียบกับฟู่ซื่อถิงได้อีก? ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่า สมองของผู้หญิงคนนี้มีอะไรอยู่ข้างในหลีเสี่ยวเถียนขมวดคิ้วแล้วตอบข้อความกลับไปว่า : เธอมีธุระด่วนเหรอ? ด่วนขนาดนี้เลยเหรอ? ฉินอันอัน : ด่วนสุด ๆ เลย เจอกันครั้งหน้าค่อยว่ากัน! คนที่โทรหาฉินอันอันคือบอดี้การ์ดคนสนิทของฟู่ซื่อถิง บอดี้การ์ดขอให้เธอมารออยู่ที่หน้าประตูโรงแรม ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง เขาจะหักขาเธอ ฉินอันอันยังคงยังคงฝังใจกับบอดี้การ์ดของฟู่ซื่อถิงอยู่ บอดี้การ์ดของเขาเหี้ยมโหดมาก ถึงแม้จะรู้ว่านี่เป็นสิทธิพิเศษที่เขามอบให้ แต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี หลังออกมาจากโรงแรม เธอรอไม่ถึงสิบห้านาที รถเบนท์ลีย์สีดำก็มาจอดตรงหน้าแล้วหน้าต่างรถถูกเลื่อนลง ก่อนใบหน้าที่ถมึงทึงของบอดี้การ์ดก็ปรากฏขึ้น
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 41
บางทีอาจเป็นเพราะว่าในชีวิตของฟู่ซื่อถิงเขาไม่ได้ชอบใครหลายคนมากนัก ดังนั้นพอเขาปฏิบัติกับใครด้วยความเป็นมนุษย์นิด ๆ หน่อย ๆ คนรอบข้างก็พากันนึกว่าเขาชอบคน ๆ นี้แต่ความรักที่เธอปรารถนาคือการเคารพซึ่งกันและกัน แทนที่จะเป็นการบังคับอีกฝ่ายอย่างเผด็จการ หลังจากรถขับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลฟู่แล้ว บอดี้การ์ดเดินไปอยู่ตรงหน้าฟู่ซื่อถิงก่อน อาจเพราะกลัวเขาโกรธ ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงอธิบายให้เขาฟังว่า “คุณหนูฉินเพิ่งจะบอกกับผมบนรถว่า คำพูดที่เธอพูดเมื่อคืนทั้งหมด ก็เพื่อทดสอบการทำงานของเครื่องจับเท็จครับ” ฉินอันอันเปลี่ยนรองเท้าที่ประตูอย่างไม่รีบร้อน แล้วถือโอกาสเงี่ยหูแอบฟังอย่างไม่ปิดบัง“เธอยังบอกด้วยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะยั่วให้คุณโกรธไปดสียทุกครั้ง” บอดี้การ์ดพูดต่อ ฟู่ซื่อถิง “เธอไม่มีปากรึไง? ถึงต้องให้นายมาพูดแทน?” บอดี้การ์ดถอยออกไปด้วยความโกรธทันที และไม่ลืมส่งสายตาเตือนเธออย่างดุ ๆดูเหมือนเขากำลังพูดว่า ‘ถ้าคุณไม่ง้อเจ้านายของผม ผมก็จะบังคับให้คุณทำมันอยู่ดี!’ ฉินอันอันเดินไปหาฟู่ซื่อถิงอย่างช้า ๆ หลังจากเดินไปถึงโซฟาตรงหน้าเขา เธอก็นั่งลง รวบรวมความกล้าเตรียมเอ่ยปากพูด
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 42
ฉินอันอันคิดว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ตัวเองคงเป็นเมียน้อยแล้วใช่ไหม? และหากผู้หญิงคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่แล้ว จะเท่ากับว่าเธอเป็นแค่ตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า? ไม่ว่าจะเป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง ก็ล้วนแต่เจ็บปวดไม่น้อยระหว่างที่จิตใจของฉินอันอันกำลังสับสนอยู่นั้นเอง ความคิดของฟู่ซื่อถิงก็ล่องลอยไปที่อื่นเช่นกัน “ฉินอันอัน บอกผมหน่อยสิว่าคุณชอบฟู่เย่เฉินตรงไหน!” เขาควักกล่องบุหรี่ออกมาด้วยสีหน้าอ่านยาก “ฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว” เสียงฉินอันอันฟังดูอู้อี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเพิ่งจะพูดคุยกับเขา บางทีเธออาจจะใช้ฟู่เย่เฉินยั่วโมโหเขาต่อไปได้ ถึงแม้ว่าพฤติกรรมแบบนี้มันจะดูไม่รู้จักโตมากก็ตาม แต่ทุกครั้ง ฟู่ซื่อถิงมักจะอารมณ์เสียใส่เธอเพราะเรื่องขี้ปะติ๋วเสมอ ถ้าเธอไม่ทำอะไรเพื่อเป็นการตอบโต้บ้าง เธอคงจะอัดอั้นตายไปเสียก่อน“พอคุณมองออกว่าเขาเป็นพวกขี้แพ้ ก็เลยเลิกชอบงั้นเหรอ?” เขาคีบบุหรี่ไว้ที่ระหว่างนิ้ว ไม่ได้จุดมัน “ในสายตาของคุณ นอกจากเงิน ก็ไม่มีเรื่องอื่นแล้วเหรอ?” ฉินอันอันถามเขา “ตอนแรก ที่ฟู่เย่เฉินตามจีบฉัน เขาเขียนบทกวีรักส่งให้ฉันทุกวัน ทุกสุดสัปดาห์เ
Bab terbaru
