“ผมขอโทษ” จิ้นซือเหนียนขอโทษอีกครั้ง “อันอัน ผมแค่อยากทำในสิ่งที่ผมสามารถทำได้ ด้วยชื่อเสียงของรุ่ยลาในตอนนี้ ผู้คนจะต้องขุดคุ้ยข้อมูลครอบครัวของเธอแน่นอน แทนที่จะปล่อยให้เธอรู้เรื่องนี้จากคนอื่นทีหลัง สู้ชี้แจงในตอนนี้เลยดีกว่า” ฉินอันอันรู้สึกเหมือนมีก้อนเนื้อติดอยู่ที่คอ เธอพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว “ไลฟ์สดใกล้จะจบแล้ว เดี๋ยวผมจะไปส่งเธอกลับบ้าน พวกเราเจอกันแล้วค่อยคุยนะครับ” จิ้นซือเหนียนพูดจบแล้วก็วางสายไปฉินอันอันถือโทรศัพท์ นั่งลงบนโซฟา สิ่งที่รุ่ยลาพูดในห้องถ่ายทอดสดดังก้องอยู่ในใจเธอ หลังจากที่ท้องของเธอบวมขึ้น รุ่ยลาก็ชอบนอนคว่ำฟังเสียงเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านใน และยังชอบพูดคุยกับน้องชายในท้องของเธอด้วย ดังนั้นรุ่ยลาจึงคุ้นเคยกับรูปร่างสะดือของเธอเป็นอย่างมาก ตรงกันข้าม เธอไม่ได้สังเกตตัวเองเลย เธอเองย่อมไม่ได้สนใจสะดือของผู้หญิงในวิดีโออยู่แล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว รีบเดินกลับไปที่ห้องชั้นบน สองชั่วโมงต่อมา จิ้นซือเหนียนส่งรุ่ยลากลับถึงบ้าน ไมค์และหลีเสี่ยวเถียนก็อยู่ที่นั่นทั้งคู่ “ลุงไมค์ ทำไมคุณลุงไม่ไปทำงานล่ะคะ?” รุ่ยลาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มหวานให้
นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว หลีเสี่ยวเถียนยอมรับการตัดสินใจของเธออย่างรวดเร็ว “อันอัน ฉันสนับสนุนเธอ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงอายที่จะเปิดเสื้อตัวเองให้คนแปลกหน้าดูแน่ เห็น ๆ กันอยู่ว่าเรื่องนี้เธอไม่ผิด แล้วทำไมเธอต้องพิสูจน์ด้วย?” หลีเสี่ยวเถียนกล่าว “แต่ว่าเธอสามารถแจ้งตำรวจได้ ให้ตำรวจช่วยชี้แจง” ฉินอันอันยอมรับคำแนะนำของเธอ ช่วงเย็น ตำรวจได้โพสต์รายงานคดีในเว่ยปั๋ว ระบุว่าหลังการสอบสวนของตำรวจ ผู้หญิงในวิดีโอที่กำลังเป็นประเด็นของฉินอันอันเมื่อไม่นานมานี้ ไม่ใช่ฉินอันอัน ขณะนี้คดีอยู่ในระหว่างสอบสวนเพิ่มเติม หลังจากที่ทางตำรวจโพสต์เว่ยปั๋ว จิ้นซือเหนียนรีบแชร์ต่อทันที : อินเทอร์เน็ตไม่ใช่สถานที่อันอยู่เหนือกฎหมาย ความจริงต้องได้รับการเผยแพร่! แฟน ๆ ของเขารีบแชร์โพสต์บนเว่ยปั๋วอย่างรวดเร็ว ทำให้ความจริงถูกเผยแพร่ออกไปกองภูเขาแห่งความคิดเห็นของประชาชนที่กดทับฉินอันอันไว้ พังทลายลงในพริบตาถังเชี่ยนเลื่อนดูเว่ยปั๋ว เมื่อเห็นคนบนอินเทอร์เน็ตจำนวนไม่น้อยที่เคยโพสต์ด่าฉินอันอันรีบโพสต์ขอโทษเธอ ในใจก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่! น่ารังเกียจ! แผนการที่เธอ
การมาเยือนของเซิ่งเป่ย ทำให้บรรยากาศที่อบอุ่นและมีความสุขภายในบ้านชะงักไปชั่วคราวก่อนหน้านี้หลีเสี่ยวเถียนโกรธเขาอยู่ พอตอนนี้เห็นเขาจึงโกรธยิ่งกว่าเดิม“พี่มาทำไม? มาฉลองกับพวกเราเหรอ?” หลีเสี่ยวเถียนพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม เมื่อเฮ่อจุ่นจือเห็นดังนั้น เขาก็ดึงเธอออกไปทันที “เสี่ยวเถียน พี่เป่ยต้องมาหาอันอันแน่ คุณอย่าอยู่ขวางเขาที่นี่เลย” เฮ่อจุ่นจือรีบพาเสี่ยวเถียนออกไปอย่างรวดเร็วเซิ่งเป่ยกระแอมอย่างกระอักกระอ่วนใจ จากนั้นเดินตรงไปหาฉินอันอัน “ฉินอันอัน ผมขอโทษ” เซิ่งเป่ยพูดด้วยสีหน้าอึดอัด ทว่าน้ำเสียงจริงใจมาก “ผมมีความรู้น้อยไป ในชีวิตจริงผมไม่เคยเจอคนที่เลียนเสียงคนอื่นได้เหมือนจริงขนาดนั้นมาก่อน ดังนั้นผมเลยมั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณ ตัวผมอคติไปเองไม่พอ ยังบังคับให้สือถิงเลิกกับคุณอีก… คุณโทษผมคนเดียวเถอะ อย่าโทษเขาเลย” “เขาให้คุณมาเหรอ?” ฉินอันอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “เขาไม่รู้ว่าผมมาหรอก” เซิ่งเป่ยหน้าแดงก่ำ “นี่มันค่อนข้างอึดอัดใจ ผมยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าหน้าเขายังไง เลยมาขอโทษคุณก่อน” “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากคุณ” ฉินอันอันมองเขา “เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่คุณใจ
“นั่นเป็นรถฟู่สือถิงไม่ใช่เหรอ?” หลีเสี่ยวเถียนมองไปที่รถหรูตรงประตูแล้วบ่น “ไมค์ ข้อมูลคุณผิดพลาดแล้ว!”ไมค์อุทาน “ผู้ชายคนนี้เข้าใจยากจริง ๆ! คาดเดาอะไรไม่ได้เลย!” “อันอัน เธออย่าไปเจอเขานะ ปล่อยเขาไว้นั่นแหละ ให้เขาอึดอัดใจจนนอนไม่หลับ ให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้าง!” หลีเสี่ยวเถียนพูดอย่างตื่นเต้น ไมค์เห็นด้วยกับเธออย่างที่สุด ดังนั้นจึงเดินไปที่ประตูทันทีและเตรียมปิดมันลง ฉินอันอันดึงแขนของเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “ให้เขาเข้ามาเถอะ” อีกไม่นาน ลูกก็จะคลอดแล้ว เธอกับฟู่สือถิงยังมีเรื่องที่ต้องหารือกันให้เรียบร้อยต้องฉวยโอกาสครั้งนี้ พูดคุยทุกเรื่องกันให้จบ “ฉินอันอัน เธอลืมเรื่องที่เธอต้องรู้สึกคับข้องใจแล้วงั้นเหรอ?” ไมค์โกรธสุด ๆ “ถ้าเธอให้อภัยเขาง่าย ขนาดนี้ เขาไม่มีวันได้รับบทเรียน แล้วต่อไปจะยิ่งแย่ลงไปอีก!” “ไมค์ ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่” เธอมองไมค์ด้วยดวงตามั่นใจ “นายไม่ต้องกังวล ฉันไม่มีทางเสียเปรียบหรอก” เฮ่อจุ่นจือรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยสถานการณ์ “ในเมื่ออันอันพูดแบบนี้แล้ว พวกเราก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก! คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องความรู้สึกนะ” หลีเสี่ยวเถี
เขารู้อยู่แล้วว่าความสงบขนาดนี้จะต้องมีก่อนเกิดพายุลูกใหญ่กว่า! เธอมีลูกสองคนแล้ว ตอนนี้ยังต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกคนที่สามอีก! เธอไม่ยอมมอบลูกให้เขาเลยสักคน! เธอใจร้ายจริง ๆ! “คุณจะไม่ยอมเหรอ?” เธอไม่อยากให้เวลาเขาคิดนานเกินไป “ฟู่สือถิง ถ้าคุณไม่ยอม งั้นคุณกลับไปเดี๋ยวนี้เลย จนกว่าจะถึงเวลาคลอด อย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก” น้ำเสียงที่เด็ดขาดของเธอ ทิ่มแทงใจเขาอย่างรุนแรง ตอนที่เขาถามเธอว่าเธอต้องการอะไร ที่จริงแล้วยังมีอีกประโยคหนึ่ง ที่เขาเกือบจะโพล่งออกมา ประโยคนั้นคือ “ขอแค่ผมมี ผมให้คุณได้ทุกอย่าง” “คุณคิดว่าถ้าลูกอยู่กับผมจะต้องทุกข์ทรมานใช่ไหม?” เขาถามเธอด้วยดวงตาสีแดง “ฉันแค่อยากให้ลูกอยู่กับฉันค่ะ” อารมณ์ของเธอค่อนข้างสงบขึ้นกว่าเดิมมาก “ชีวิตคนเรายังไงก็ต้องเจอความทุกข์แน่นอน ความทุกข์ไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการปราศจากความรัก” “คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าผมจะไม่มีทางให้ความรักกับลูกได้?” เขาโต้กลับ “ฉันไม่อยากเถียงกับคุณเรื่องนี้” เธอเค้นถามอีกครั้ง “คุณตอบฉันมาสิ ถ้าคุณตอบไม่ได้ ฉันจะถือว่าคุณไม่ยอม” “แน่นอนว่าผมไม่ยอม” ลมหายใจร้อนรดบนแก้มเธอ “
เขาก้าวเท้าเดินไปข้างเตียง แล้วก้มมองเธอ “ผมจัดการเองได้ ถ้าเกิดความต้องการ” เธอโล่งใจทันที รู้สึกผ่อนคลายเกิดขึ้นในใจ “อย่างนั้นทำไมคุณไม่กลับบ้านล่ะ?” สองคนนอนเบียดกันบนเตียง แน่ว่าไม่มีใครนอนสบายแน่ “ไม่อยากกลับ” เขานั่งลงที่ขอบเตียง สายตาจับจ้องไปที่ร่างกายของเธอ “บทเรียนครั้งนี้มันลึกซึ้งเหลือเกิน” ถ้าเขารู้ว่าทุกส่วนในร่างกายเธอมีลักษณะเช่นไร เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ฉินอันอันไม่อยากคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “มันผ่านไปแล้วค่ะ” “แต่ผมต้องได้เรียนรู้บทเรียนจากเรื่องนี้” เขาพูดทีละคำพร้อมดวงตาสีเข้ม “ผมยังคุ้นเคยกับคุณไม่มากพอ” ฉินอันอันสับสน “???” เธอกังวล คิดจะพลิกตัวหนี เขาจับตัวเธอเอาไว้ “อย่าขยับ ถ้าคุณขยับ ลูกก็จะกลิ้งไปด้วย” ฉินอันอันเงียบ “…” “ให้ผมดูท้องคุณหน่อย” เธอเห็นท่าทางจริงจังของเขาแล้วปฏิเสธไม่ลง เธอนอนเหยียดลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดวีแชท อ่านข้อความจากหลีเสี่ยวเถียนหลีเสี่ยวเถียน : ตอนนี้เธอตั้งท้องในไตรมาสที่สามแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉินอันอันแอบถ่ายรูปฟู่สือถิงตอนนี้แล้วส่งไป : ตอนนี้เ
“ใช่” เขายืนยัน “ฉันว่าคุณมาหาฉันเพื่อทะเลาะกับฉันโดยเฉพาะ” เธอยกเท้าขึ้นแล้วเตะข้างตัวเขา “อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” “ผมจะตกเตียงแล้ว” เขาประท้วงเสียงอู้อี้ เธอปีนลุกขึ้น เอื้อมมือไปสำรวจพื้นที่ว่างข้าง ๆ เขา เขาดึงเธอไปกอดไว้ในอ้อมแขน “ฉินอันอัน ผมให้ทุกสิ่งที่คุณต้องการได้ คุณอยากได้อะไรอีก คุณบอกมาเลย…” “ฉันไม่อยากได้อะไรแล้ว” เธอรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนจากตัวเขา และพยายามสลัดให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา แต่เขากอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ผมอยากให้คุณหลับในอ้อมกอดผม” เขาวางตัวเธอลงบนเตียงเบา ๆ และพูดเสียงแหบแห้งว่า “ขอเพียงคุณกับลูกแข็งแรง ผมก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว” “งั้นเหรอ?” เธอรู้สึกว่าตัวร้อนผ่าว ใจเต้นแรง “พอปิดไฟแล้วทำให้คุณหนังหนาขึ้นใช่ไหม?” ด้วยเสียงดัง ‘พรึ่บ’ เขาเปิดไฟ เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างอึ้ง ๆ และเห็นดวงตาที่ล้ำลึกของเขาไม่มีร่องรอยของการหยอกล้อหรือพูดเล่น “คุณกับลูกจะต้องแข็งแรง” เขาพูดในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดอีกครั้ง ใบหน้าเธอร้อนผ่าว ขนตาลู่ลงเล็กน้อย “เข้าใจแล้วค่ะ ปิดไฟแล้วนอนเถอะ” เขาปิดไฟแล้วโอบกอดเธอด้วยแขนเรียวยาวของเขา เช้าวันรุ่งขึ้น ตอน
เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างกระทบใจเธออย่างแรง! หัวใจเธอแทบแตกสลาย! ถึงแม้ว่าความบริสุทธิ์ของฉินอันอันจะได้รับความกระจ่างแล้ว แต่ทั้งสองคนจะคืนดีกันชั่วข้ามคืนได้ยังไง?เป็นฟู่สือถิงที่เป็นฝ่ายไปหาฉินอันอันก่อนอย่างนั้นเหรอ? เพราะว่าเขาใส่ใจลูกในท้อง หรือใส่ใจเธอกันแน่? ถังเชี่ยนไม่กล้าคาดเดา ในใจของเธอทั้งขมขื่นและเจ็บปวด รู้สึกเหมือนตัวเองใช้ชีวิตอย่างโง่เขลามาตลอดหลายปีเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้อยู่กับฟู่สือถิงอีกแล้ว แต่เธอไม่อยากเห็นคนอื่นได้เขาไปครอบครองเธอหาหมายเลขโทรศัพท์ของหวังหว่านจือจนเจอและโทรไป “ที่ฉันขอให้คุณช่วยหาคน คุณหาได้หรือยัง?” “คุณจะลงมือตอนนี้เลยเหรอ?” หวังหว่านจือถาม “วางแผนไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” “คุณช่วยฉันหาคนก็พอแล้ว เรื่องอื่นไม่ต้องยุ่งหรอก” ถังเชี่ยนกล่าว “ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” “ได้ เดี๋ยวฉันโทรถามเสร็จแล้ว จะโทรกลับไปหาคุณนะ” หวังหว่านจือกล่าวเตือน “ฉันแค่ช่วยคุณหาคนเท่านั้น เรื่องอื่นฉันไม่เกี่ยวข้องด้วย ถ้าทางคุณมีปัญหา ฉันไม่ขอรับผิดด้วยแน่” “ฉันรู้แล้ว” หลังจากวางสาย ถังเชี่ยนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเตรียมออกจากออฟฟิศ ตอนนี้เอง เซิ่งเป่ยก็