ความสุขของฌอนมองเห็นได้อย่างชัดเจน “ฌอน คราวนี้ฉันมีเรื่องจะถามพี่หน่อย” "อะไรเหรอ?" “พี่รู้ไหมว่าเจนนี่ เลนิคอยู่ที่ไหน?” หลังจากลินด์ซีย์เดินทางกลับมาที่ประเทศนี้ เธอสังเกตเห็นว่าเจนนี่ เลนิคไม่ได้อยู่ในเดนาริอุสแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็หาหล่อนไม่พบ ถ้าเซนตั้งใจจะซ่อนใครสักคน เขาสามารถทำได้โดยไม่มีใครค้นพบ ฌอนไม่แปลกใจเลยที่ลินด์ซีย์จะถามคำถามนี้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า "พี่ได้ยินมาว่าเจนนี่มีปัญหาทางจิต เซนเลยส่งเธอไปโรงพยาบาลจิตเวช" เมื่อลินด์ซีย์ได้ยินเช่นนั้น เธอก็หัวเราะเยาะ "เซน กุกเกนไฮม์พยายามหนักมากจริง ๆ ที่จะช่วยเจนนี่ เลนิคหนีกฎหมาย" ลินด์ซีย์คิดว่ามันคงจะลำบาก ถ้าเซนตั้งใจจะซ่อนเจนนี่จริง ๆ เธอคงจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการตามหาหล่อน เธอไม่เชื่อว่าเซนจะเต็มใจส่งเจนนี่ไปโรงพยาบาลจิตเวช บางทีเขาอาจซ่อนผู้หญิงแสนล้ำค่าของเขาไว้ที่อื่น หลังจากการกลับมาของลินด์ซีย์ เธอตระหนักว่าเฮเมร่าและเดนาริอุสไม่มีความร่วมมือใด ๆ อีกต่อไป แถมพวกเขายังกลายเป็นคู่แข่งที่ดุเดือด “อย่าซาบซึ้งใจและอย่าบอกให้พี่ระวังตัวเองอีก เซน กุกเกนไฮม์ทำให้พี่หงุดหงิดตลอดเลย”
“ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ…”เสียงตอบรับในโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนเดิมเป็นหมื่นครั้งในขณะที่ลินด์ซีย์ จูลนั่งยอง ๆ พร้อมกับกำโทรศัพท์ในมือของเธออยู่ริมถนนอย่างสิ้นหวังลินด์ซีย์หันไปมองดูตึกกุกเกนไฮม์ที่ตั้งอยู่ด้านหลังของเธอและนึกถึงคำพูดที่แม่ของเธอได้พูดในโทรศัพท์เมื่อเช้านี้ “ถ้าลูกไปขอความช่วยเหลือจากเซน กุกเกนไฮม์ไม่ได้ ลูกจะถูกไล่ออกจากตระกูลจูล!”แต่ท้ายที่สุด ลินด์ซีย์ก็ต้องเข้าไปในห้องทำงานภายในตึกพร้อมกับกัดฟันของเธอ“คุณคะ ไม่ทราบว่าคุณมาพบใครเหรอคะ?”“ฉันมาหาเซน กุกเกนไฮม์”“ท่านประธานกุกเกนไฮม์เหรอคะ?”พนักงานต้อนรับมองดูผู้มาเยือนพร้อมกับยิ้มอย่างมืออาชีพและพูดต่อ “คุณได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?”ลินด์ซีย์เม้มริมฝีปากและพูดขึ้นอย่างลังเล “...ฉันเป็นภรรยาของเขา”พนักงานต้อนรับชะงักและบอกเธอให้คอยในขณะที่เธอใช้โทรศัพท์บนโต๊ะของเธอลินด์ซีย์ จูลค่อนข้างกังวล ตั้งแต่ที่ตระกูลจูลบังคับให้เซนแต่งงานกับเธอเมื่อสามปีที่แล้วเนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจูลและปู่ของเขา ทั้งหมดที่เขารู้สึกกับเธอมีเพียงแค่ความขยะแขยงเท่า
เซน กุกเกนไฮม์เอื้อมมือของเขาออกมาพร้อมกับแกะมือที่เกาะอยู่ที่แขนเสื้อของเขาออกและเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองประตูของรถไมบัคที่จอดอยู่ที่ประตูทางเข้าเปิดออก แต่ก่อนที่เซนจะได้เข้าไป กลับมีมือเล็ก ๆ ลากเขากลับมา“คุณกุกเกนไฮม์คะ ตราบใดที่คุณสามารถช่วยตระกูลจูลได้ ฉันยอมทุกอย่างเลยค่ะ”เซนขมวดคิ้ว พร้อมกับปัดมือของเธอออกด้วยความรังเกียจและเยาะเย้ย“เธอจะทำทุกอย่างเหรอ? เธอมีอะไรแลกเปลี่ยนล่ะ? ตัวเองเหรอ?”ใบหน้าเล็ก ๆ ของลินด์ซีย์ จูลซีดลงจนเธอพูดไม่ออก“อย่างรังเกียจฉันเลยลินด์ซีย์ จูล! เธอคิดว่าทำไมวันนี้ธุรกิจของครอบครัวเธอถึงตกลงมาอยู่ในจุดนี้ได้ล่ะ?”“เธอสงสัยหรือเปล่าว่าทำไมหลาย ๆ บริษัทที่ลงทุนกับตระกูลจูลมาหลายปีถึงอยู่ ๆ มาปฏิเสธที่จะลงทุนทำธุรกิจต่อ? ทำไมนักลงทุนถึงยกเลิกการลุงทุนของพวกเขาทีละคน? เธอคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้กันล่ะ?”“ลินด์ซีย์ จูลฟังดี ๆ นะ ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้เข้าตาจน จนต้องแต่งงานกับฉัน ฉันก็คงไม่ต้องแก้แค้นตระกูลจูล! จนถึงตอนนี้เธอยังขอร้องให้ฉันช่วยเธออีกเหรอ? เธอไม่คิดว่ามันตลกไปหน่อยรึไง?”ลินด์ซีย์ได้ยินทุกคำที่เซนพูดอย่างชัดเจ
ณ ศูนย์การเงินระหว่างประเทศหลังจากที่เซน กุกเกนไฮม์ประชุมทางไกลผ่านระบบวิดีโอในวันนั้นเสร็จ เลขาของเขาก็มาเคาะประตูและเข้ามาด้านในห้อง“ท่านประธานคะ คุณมีสายเข้าจากคฤหาสน์ค่ะ พวกเขาบอกว่าคุณไม่ได้กลับไปนานแล้ว เขาเลยอยากให้คุณกลับไปทานมื้อค่ำคืนนี้ค่ะ”มือของเซนที่กำลังพลิกเอกสารหยุดกลางคัน ในขณะที่เขานึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขากลับไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้วในเมื่อไม่มีการพูดถึงลินด์ซีย์ จูลจากคฤหาสน์ เขาจึงยอมรับคำเชิญผู้หญิงคนนี้คงไม่ได้อยู่รอบ ๆ อีกนาน ทำให้ไม่จำเป็นต้องแสดงละครต่อหน้าคุณปู่อีกในเวลาค่ำ รถไมบัคสีดำสนิมจอดลงที่ทางเข้าของคฤหาสน์สิ่งแรกที่เซนเห็นคือร่างของลินด์ซีย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาและหัวเราะไปพร้อมกับปู่ของเขา เขากำลังจะรีบหันหลังกลับแต่เขากลับถูกปู่ของเขาหยุดไว้ก่อน“เซนกลับมาแล้ว! นั่งลงสิ มาคุยกัน”เซนไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามคำเขา เขายื่นของที่เขาซื้อมาให้กับแม่บ้านและนั่งลงข้าง ๆ ปู่ของเขา“พวกเธอ…ไม่ได้มาเยี่ยมฉันมาครึ่งเดือนแล้ว แถมยังไม่โทรหาฉันด้วย! แต่ลินด์ซีย์ เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ฉันเป็นตาเฒ่าขี้เหงาและฉันรู้สึกดีที่เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉ
หลังจากมื้อค่ำ“ปู่ครับ ดึกแล้ว ปู่ควรพักผ่อนได้แล้วนะครับ”เซนพูดขึ้นในระหว่างที่เขากำลังยืนขึ้นเพื่อเตรียมตัวกลับ แต่เขากลับถูกตาเฒ่าดึงลงมาตาเฒ่าทำใบหน้าเคร่งเครียดและพูดขึ้น “นั่งลง! แกกลับมาทุกสิบวันหรือครึ่งเดือนและตอนนี้แกกำลังจะกลับหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมานานเหรอ? คืนนี้กลับไม่ได้ อยู่ที่นี่กับลินด์ซีย์สิ ฉันขอให้คุณโจนส์ช่วยทำความสะอาดห้องนอนให้พวกเธอทั้งคู่แล้ว!”เซนทำหน้าบึ้งตึงพร้อมกับพูดขึ้น “ไม่ครับ ผมอยู่ไม่ได้จริง ๆ ผมมีงานต้องทำให้เสร็จที่บริษัทครับ”“ใครสำคัญกว่ากัน? บริษัทหรือว่าตาเฒ่าของแก?”สายตาของตาเฒ่าเบิกกว้างด้วยความโกรธในขณะที่เขาพูดต่อ “ดูแกสิ! ทุกวันนี้แกรู้แค่วิธีทำงานและละเลยภรรยาของหลานมาโดยตลอด! ปู่ได้ยินมาว่าแกออกไปอยู่ข้างนอกและแทบไม่กลับบ้าน นี่มันพฤติกรรมอะไรกัน?”“เธอเป็นคนบอกปู่เหรอ?”สายตาเย็นชาจ้องมองลินด์ซีย์อีกครั้ง ซึ่งทำให้ร่างกายของเธอสั่นในขณะที่เธอก้มหน้าลงเพื่อซ่อนท่าทีของตัวเองลินด์ซีย์สาบานได้ว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเพียงแค่วางแผนที่จะใช้โอกาสตอนที่พวกเขากำลังกลับพร้อมกันเพื่อคุยกับเขา แต่เธอกลับแปลกใจเมื่อได้ยินตาเฒ่าข
ลินด์ซีย์ จูลไม่รู้ว่ามันจบลงเมื่อไหร่ เธอรู้เพียงแค่เธอเกือบเป็นหมดสติไปหลังจากนั้นเสื้อผ้าบนร่างกายของเซน กุกเกนไฮม์อยู่ครบจนถึงตอนจบ ราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่อีกงานหนึ่งที่เขาจะต้องทำให้สำเร็จหลังจากที่เสร็จธุระ เขาก็ลุกจากเตียงเพื่อกลับประตูห้องดังเอี๊ยดสองสามครั้งในขณะที่เขาพยายามบิดกลอนประตูเพื่อเปิดออก หลังจากความพยายามที่น่าผิดหวังหลายครั้ง เขาก็รู้ทันที่ว่ามันถูกล็อกจากด้านนอก เซนเตะประตูด้วยความเกรี้ยวกราดและกลับมานอนบนเตียง“อยู่ห่าง ๆ จากฉัน!”นี้เป็นประโยคสุดท้ายที่เซนพูดกับเธอเมื่อลินด์ซีย์ตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป ด้านนอกสว่างจ้า และบนเตียงก็ว่างเปล่าเธอค่อย ๆ ขยับร่างกายของเธอ“นายหญิงตื่นแล้วเหรอคะ? นายใหญ่กำลังรอทานมื้อเช้ากับคุณอยู่ค่ะ”เสียงของคุณเลนดังขึ้นจากด้านนอกของประตู ลินด์ซีย์รีบตอบ เธอบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นและล้างตัวหลังจากที่เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าสะอาด เธอก็เดินลงไปด้านล่างและเห็นว่าคุณปู่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวคนเดียว นอกจากมื้อเช้าที่เตรียมให้กับเธอก็ยังมีชุดช้อนส้อมที่ยังไม่ถูกใช้วางไว้อยู่บนโต๊ะดวงตาของลินด์ซีย์หรี่ลง
เซน กุกเกนไฮม์หยุดชะงัก เขาดูประหลาดใจที่ผู้หญิงคนที่ดูจะหลงเขา อยู่ ๆ จะขอหย่า“ตระกูลจูลเลี้ยงฉันมาหลายปี ฉันจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาถูกทำลายไม่ได้”“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉันที่ฉันทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเจนนี่ เลนิค จนคุณต้องมาลงที่ครอบครัวของฉัน ฉันขอโทษจากใจจริง ๆ สำหรับเรื่องนี้”“ในเมื่อคุณรู้สึกว่าการแต่งงานกับฉันเป็นเรื่องที่ทรมาน อย่างนั้นเรามาหย่ากันเถอะ ฉันจะปล่อยคุณไปและคุณก็จะปล่อยตระกูลจูลไปด้วย และจากนี้ต่อไป เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณคิดว่ายังไง?”ลินด์ซีย์ จูลพูดรวดเดียวจบ พร้อมกับก้มหน้าลงและรอคำตัดสินใจของเซนอย่างเงียบ ๆ เธอแอบรักเขามา 20 ปี เมื่อก่อนเซนเคยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ที่พวกเขาเจอกันเพื่อหลีกเลี่ยงการแย่งชิงอำนาจภายในตระกูล ตอนที่พวกเขายังเด็ก พวกเขาเคยให้คำมั่นสัญญากันแต่หลังจากนั้น ลินด์ซีย์ถูกตระกูลจูลรับมาเลี้ยง เธอมีความสุขมากเมื่อเธอรู้ว่าคนที่เธอจะแต่งงานด้วยคือเซน จนทำให้เธอนอนไม่หลับไปหลายวันแต่เมื่อพวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง เขากลับจำเธอไม่ได้และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ควรจบความรัก 20 ปีที่ไม่มีวันสมหวังลงแล้ว“ลิน
ลินด์ซีย์ จูลมั่นใจว่าชายคนนี้ไม่ได้จู่ ๆ ก็เกิดสนใจในตัวเธอขึ้นมา ในเมื่อเขาเพิ่งพูดไปว่าการแตะต้องเธอเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียน เขาทำอย่างนี้ก็เพื่อทำให้เธอขายหน้าเธอจะทำอะไรได้? ตระกูลจูลที่เลี้ยงเธอมาเกือบ 20 ปีและมอบทุกอย่างให้กับเธอ เธอจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาจบสิ้นลงไม่ได้เซน กุกเกนไฮม์ดูจะใจร้อน มือของลินด์ซีย์ซีดขาวจากการกำหมัดของเธออย่างแรง เธอกัดปากของเธอในขณะที่มือของเธอค่อยไต่ ๆ ไปปลดกระดุมเสื้อของเธอ“พอแล้ว!”เซนบ่นในขณะที่เขาดึงเสื้อที่ปลดออกครึ่งหนึ่งของเธอกลับขึ้นและต่อว่า “เธอมันง่ายจริง ๆ ! เธอคิดว่าฉันจะสนใจเธอเหรอ? อย่าทำให้ฉันขยะแขยงไปหน่อยเลย!”หลังจากที่เขาพูดจบ เขาเดินกลับขึ้นไปด้านบนโดยไม่หันหลังกลับมามองด้านหลังเขา ลินด์ซีย์ค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าของตัวเองเงียบ ๆ และกลั้นน้ำตาของเธอภายในห้องนอน เซนที่กำลังสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ดูเหมือนจะพยายามอดกลั้นความกระสับกระส่ายในหัวใจของเขาอยู่ตอนนี้ ผู้หญิงหลายต่อหลายคนต้องการขึ้นเตียงกับเขาด้วยชุดที่เซ็กซี่กว่าใคร แต่ท้ายที่สุด พวกเธอกลับถูกเขาไล่ออกไปทุกคนเขาคิดว่ามันต้องเป็นเพราะเขาไม่ได้ทำมันมาเป