Share
บทที่ 689 เข้าสู่วิถีเป็นครั้งแรก
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 870 ทักษะที่ช่วงชิงมา
เมื่อสบตากัน เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกเวียนหัวทันทีดูเหมือนว่าทั้งคนจะตกอยู่ในมโนภาพอีกครั้ง ฉากนองเลือดนับไม่ถ้วนแวบออกมา หัวใจเต้นแรงอย่างคุมไม่ได้อินชิงเสวียนกะพริบตายิ้ม“อาอวี้ มีอะไรหรือ”เย่จิ่งอวี้รู้สึกตัวขึ้นมาทันที“ม่ะ ไม่มีอะไร”อินชิงเสวียนเอียงคอมองเขา ด้วยสายตาขี้เล่นคู่นั้นของหญิงสาว “หรือว่าข้าโคจรลมปราณไม่ถูกต้อง?”เย่จิ่งอวี้วางนิ้วลงบนชีพจรของอินชิงเสวียน เส้นลมปราณของหญิงสาวนั้นราบรื่น ไม่มีอะไรผิดปกติ“ไม่มี เสวียนเอ๋อร์ทำถูกแล้ว”เย่จิ่งอวี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “เสวียนเอ๋อร์เคยฝึกฝนวรยุทธ์แบบอื่นหรือไม่”อินชิงเสวียนส่ายหัว“ไม่มีนะ ทำไมอาอวี้ถามแบบนั้น”“เมื่อครู่ข้าเห็นแสงสีม่วงลอยวนอยู่บนฝ่ามือของเจ้า มันไม่ใช่วิทยายุทธ์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ถึงได้ถามเช่นนั้น”สำหรับดวงตาของอินชิงเสวียนนั้น เย่จิ่งอวี้ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีความรู้สึกนั้นคล้ายกับตอนที่มองตาของเถียนเซินหลินมาก แต่ก็แน่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวจะเรียนรู้วรยุทธ์ของเขาอินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าแค่เรียนเพลงยุทธ์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ที่อาอวี้สอนข้าเท่านั้น ไ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 871 วิธีตอบโต้
สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไปพร้อมกันทันที“เป็นไปได้อย่างไร อินชิงเสวียนจะมีพลังวิญญาณได้อย่างไร”“ใช่แล้ว ศิษย์พี่ฮั่ว ท่านเข้าใจผิดหรือเปล่า”เสียงของฉุยอวี้เริ่มเย็นชา แต่เฟิงเอ้อร์เหนียงกลับมีสีหน้าประหลาดใจฮั่วเทียนเฉิงพูดอย่างหนักแน่น “ข้าได้ตรวจสอบเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้ว เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน ขอเพียงพวกเจ้าสามารถทำให้ข้าพาเด็กสาวแซ่อินกลับไปที่ตำหนักเทพได้ เรื่องอื่นก็ไม่ใช่ปัญหา”พวกนางทั้งสองอยู่ในเป่ยไห่มานาน ทั้งยังเป็นสตรีทั้งคู่ การเข้าใกล้ชิดกับอินชิงเสวียนย่อมทำได้ง่ายกว่าเขามากฉุยอวี้ขยิบตาให้เฟิงเอ้อร์เหนียงทันที“ในเมื่อศิษย์พี่ฮั่วมั่นใจมากเพียงนี้ เช่นนั้นเราจะหาวิธีที่จะช่วยให้ท่านทำสำเร็จได้แน่นอน”“ดีมาก เป่ยไห่ไม่ควรอยู่นานจริงๆ จะได้ไม่เกิดปัญหาแทรกซ้อนที่ไม่จำเป็น”เมื่อคิดถึงยอดฝีมืออิ๋นเฉิงที่ซ่อนอยู่ในที่มืด ฮั่วเทียนเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาคนผู้นี้ลึกลับซับซ้อน วรยุทธ์ยิ่งไม่อาจคาดเดาได้ เว้นแต่พวกเขาสามคนร่วมมือกันโจมตี ไม่อย่างนั้นก็ยากที่จะทำร้ายเขาได้บางทีเขาอาจจะมาที่นี่เพื่อพลังวิญญาณเช่นกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่มาเตือนตัวเองหลายคร
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 872 ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า
ณ เกาะตงหลิวจักรพรรดิประทับอยู่ในพระราชวังอันโกโรโกโสของเขา ดวงตาไหววูบไม่แน่นิ่งในคราวนี้ ตงหลิวเรียกได้ว่าหัวกะทิเข้ามาแล้วก็ออกไป ถ้าไม่สำเร็จก็สละชีพที่เหลืออยู่ล้วนมีแค่คนแก่ ผู้อ่อนแอ ผู้หญิงและเด็ก รวมถึงทหารองครักษ์จำนวนไม่มากที่เฝ้าอารักขาพระราชวังครั้นนึกถึงการดิ้นรนต่อสู้ตลอดหลายปี ความคิดของเขาก็ดำดิ่งลงเมื่อมองดูพืชพรรณอันเยือกเย็นตรงหน้า ก็เกิดความรู้สึกคับแค้นใจได้ยินมาว่าเดิมทีพวกเขาเหล่านี้มีพื้นเพมาจากจงหยวน แต่ด้วยข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลบางประการ ถึงได้ถูกเนรเทศมาที่นี่ที่นี่มีพื้นที่ขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ เรียกได้ว่าเป็นสถานที่เท่าแมวดินตายอย่างแท้จริงไม่สามารถเพาะปลูกพืชพรรณธัญญาหารได้ และไม่ค่อยมีผักให้กิน ถ้าอยากรอด ก็กินได้แต่ของที่มีกลิ่นเหม็นคาวในทะเลเท่านั้นทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ จักรพรรดิก็โมโหจนปวดบิดในช่องท้องอย่างอดไม่ได้ตอนนี้พิณการเวกถูกทำลายไปแล้ว เป็นโอกาสอันหายากที่พันปีจะมีสักครั้ง ศึกคราวนี้มีแต่ต้องชนะเท่านั้น แพ้ไม่ได้เด็ดขาดเมื่อคิดว่าอ๋องโมริตะและแม่ทัพทั้งหลายต่างก็ออกไปรบแล้ว จักรพรรดิก็รู้สึกโล่งใจที่เขาสามารถอยู่ในตำแห
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 873 ห้องมืด
“เจ้า...”จักรพรรดิยกมือกุมอก ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆโมริตะคาวาสึบาเมะมองเขาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ก็เปล่งประกายเป็นแสงสีทองสองดวงเมื่อเห็นดวงตาแปลกๆ คู่นั้น จักรพรรดิอดไม่ได้ที่จะตกใจ “นี่...นี่คือเนตรลวงตาของบรรพบุรุษ ไม่เคยมีใครเรียนรู้วิธีจนนำไปใช้ได้ ทำไมเจ้าถึงทำได้”โมริตะคาวาสึบาเมะพ่นลมด้วยความไม่พอใจ“ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า แค่เสียดายที่พวกเจ้าคุณสมบัติมีขีดจำกัด ไม่มีใครสามารถสืบทอดข้าได้อย่างแท้จริง”จักรพรรดิก้าวถอยหลังไปอีกก้าวด้วยความตกใจ“เป็นไปได้อย่างไร”ถ้าบรรพบุรุษยังมีชีวิตอยู่ ก็คงมีอายุหลายร้อยปีแล้ว จะอายุน้อยแบบนี้ได้อย่างไรโมริตะคาวาสึบาเมะรับกุญแจอย่างไม่รีบร้อน เขาพูดช้าๆ “นี่คือวิธีแปรวิญญาณของเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง เจ้าไม่รู้ก็ไม่แปลก ข้าได้รับมันโดยบังเอิญ คิดไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากกายเนื้อได้จริงๆ”จักรพรรดิมองดูโมริตะคาวาสึบาเมะด้วยความประหลาดใจ“ในโลกนี้มีวิทยายุทธ์ที่ขัดกฎสวรรค์เช่นนี้ด้วยรึ”โมริตะคาวาสึบาเมะพูดอย่างเหยียดหยาม “โลกทัศน์ของเจ้าคับแคบเกินไป ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นไปได้”จักรพรรดิถามอีกค
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 874 สุนัขสวรรค์กลืนอาทิตย์
เลือดพุ่งกระฉูดออกมา ใบหน้าของจักรพรรดิเปลี่ยนเป็นสีซีดในฉับพลัน โดยไม่อาจต้านทานได้เลย ได้แต่มองดูเลือดของตัวเองไหลทะลักออกจากร่างปานกระแสน้ำโมริตะคาวาสึบาเมะเก็บมีดออกอย่างคล่องแคล่วว่องไว หยิบกระปุกเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อ แล้วรองเอาเลือดอย่างสบายใจเฉิบ จากนั้นเทลงในร่องบนกำแพงหินหลังจากผ่านไปสามอึดใจ ก็มีเสียงก้อนหินกระทบดังขึ้นในถ้ำโมริตะคาวาสึบาเมะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น กำลังจะมาแล้วในที่สุดห้องลับสุดท้ายก็กำลังจะเปิดออกหากได้ฝึกวิทยายุทธ์ขั้นสูงสุด เขาก็สามารถลบคำสบประมาท และบดขยี้ไอ้แก่พวกนั้นที่เคยเนรเทศเขามาที่นี่ ให้พวกนั้นตายด้วยน้ำมือของเขาเมื่อนึกถึงสิ่งนี้ โมริตะคาวาสึบาเมะก็เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงหัวเราะเสียดแก้วหูดังสะท้าน ในเวลานี้ มีก้อนหินก้อนหนึ่งตกลงมาจากเหนือศีรษะโมริตะคาวาสึบาเมะเบี่ยงตัวหลบ จากนั้นหินก้อนที่สองและสามก็ตามมา ทั่วทั้งถ้ำสั่นสะเทือนส่งเสียงดังกึกก้องเกิดอะไรขึ้นกันแน่หรือว่าเลือดยังไม่พอ?เขาเอื้อมมือออกไปหิ้วร่างของจักรพรรดิที่จวนเจียนจะตายขึ้นมา บดขยี้ร่างของเขากับหินอย่างแรงจนเป็นรอย ทันใดนั้นจักรพรรดิก็ส่งเสียงร้องโหยหวนราว
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 875 ศิษย์พี่ศิษย์น้อง
เจ้าสำนักเซี่ยวกับผู้คุมตราเซี่ยวก็เดินออกจากเรือนด้านหลัง สีหน้าของสองพ่อลูกดูเคร่งขรึมมากในความเห็นของพวกเขา สุนัขสวรรค์กลืนอาทิตย์ไม่ใช่นิมิตหมายที่ดีอีกทั้งชาวตงหลิวขึ้นฝั่งในเวลานี้ การต่อสู้ครั้งนี้อาจชนะได้ไม่ง่ายในขณะที่ต่างคนต่างกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบอยู่นอกประตูเย่จิ่งหลานวิ่งเข้ามาพร้อมกับหวังซุ่นจากด้านนอก ตะโกนอย่างหอบๆ “เจ้าพวกบากะมาแล้ว ถูกแหไฟฟ้าที่ชายทะเลช็อตตายไปไม่น้อย แต่ยังมีคนนับร้อยคนมุ่งหน้ามาแต่ไกล มืดฟ้ามัวดิน คราวนี้คงจะทุ่มกำลังเต็มที่แล้วล่ะ”อินชิงเสวียนถามอย่างรวดเร็ว “พวกเจ้าสองคนเป็นไรไหม”เย่จิ่งหลานพูดด้วยความหวาดผวา “ยังดี พอเห็นว่าผิดปกติ พวกเราก็วิ่งหนีออกมาแล้ว เจ้ารีบไปเก็บเรือเถอะ อย่าให้ไอ้พวกโง่เง่าพวกนั้นมาทำลายล่ะ”“ได้ เจ้าช่วยปกป้องจ้าวเอ๋อร์ อวิ๋นฉ่ายกับอวี้จิ่นด้วย พวกเราจะไปชายทะเลเดี๋ยวนี้”อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็แลกความเร็วจากมิติและใช้ความเร็วนั้นพุ่งทะยานออกจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เย่จิ่งอวี้ไล่ตามอินชิงเสวียนไปติดๆ เพียงครู่เดียวก็ไม่เห็นเงา เจ้าสำนักเซี่ยวไปทีหลังแต่ถึงก่อน เขาลอยลิ่วไปถึ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 876 เสวียนเอ๋อร์ลงมือเถอะ
“ถึงยามที่ต้องเด็ดขาดกลับไม่เด็ดขาด จะต้องวุ่นวายแน่ๆ เจ้ายังลังเลอะไรอยู่”ซึ่งคนที่แต่งกายด้วยชุดสีดำไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉุยอวี้ ฮั่วเทียนเฉิงต้องการตอบโต้ แต่ก็สายเกินไปแล้วเขาไม่คาดคิดว่าเฟิงเอ้อร์เหนียงผู้อ่อนโยนจะวางยาลงในเหล้าของเขา จนตกหลุมพรางฉุยอวี้ทันทีฉุยอวี้หยิบถุงผ้าสีดำออกมา แล้วครอบใส่ศีรษะของฮั่วเทียนเฉิงกระซิบ “ไปเร็ว”ทุกคนไปที่ชายฝั่งเป่ยไห่ ไม่มีใครสนใจเหลาสุราเล็กๆ แห่งนี้ ทั้งสองใช้ท่าร่างเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้ากลับไปที่สำนักเซียวเหยาศิษย์ทั้งหมดถูกส่งออกรับมือพวกตงหลิว นอกเหนือจากทั้งสามคนแล้ว คนเดียวที่เหลืออยู่ในสำนักเซียวเหยาคือฉางเฮิ่นเทียนที่ถูกจี้สกัดจุดมองดูฮั่วเทียนเฉิงที่ถูกโยนลงพื้น เฟิงเอ้อร์เหนียงขมวดคิ้วและถามว่า “ควรทำอย่างไรต่อไปดี เราจะจากไปแบบนี้หรือ เจ้าจะพาคนไปช่วยพี่หญิงใหญ่ที่ตำหนักเทพไม่ใช่หรือ จะปล่อยไปทั้งแบบนี้งั้นหรือ”ฉุยอวี้พูดด้วยสีหน้าสงบ “ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ต้องส่งพวกเขาทั้งสองกลับไปที่ตำหนักเทพก่อน ถ้าฮั่วเทียนเฉิงฟื้นขึ้นมา ต้องออกจากภูเขามาตามหาเราอย่างแน่นอน สามารถยืดเวลาที่เขาจะตามหาตัวชิงเสวี
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 877 มังกรคะนองน้ำโผล่ขึ้นจากทะเล
อินชิงเสวียนพยักหน้า โบกมือเรียกพิณการเวกออกมา และนั่งขัดสมาธิบนก้อนหินขนาดใหญ่เย่จิ่งอวี้ก็ชักกระบี่ยาวออกมา เพื่อคุ้มกันอินชิงเสวียนตามการกรีดกรายปลายนิ้ว โน้ตเสียงแผ่วต่ำและไพเราะก็ดังออกมาจากพิณการเวกการต่อสู้ในสนามดุเดือดเลือดพล่าน ได้ยินเสียงอาวุธปะทะกันตลอดเวลา ทุกคนคิดแต่จะสังหารอีกฝ่าย ไม่มีใครได้ยินเสียงพิณนี่เป็นการต่อสู้ด้วยอาวุธครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายทศวรรษ ชาวตงหลิวตั้งใจสู้จนตัวตาย ท่าทางองอาจห้าวหาญโดยธรรมชาติเช่นเดียวกับบรรดาศิษย์ทุกคนในสำนัก ทุกครั้งที่รับศิษย์เข้าสำนัก ทุกคนจะได้รับแจ้งว่าจะมีการต่อสู้เช่นครั้งนี้ ทุกคนภาคภูมิใจที่ได้ต่อสู้กับตงหลิวและปกป้องบ้านเมือง เมื่อเผชิญหน้ากับคนตงหลิวมากมายเพียงนี้ พวกเขาไม่เกรงกลัวเลยสักนิด กลับยิ่งปลุกเร้าความรักแว่นแคว้นขึ้นด้วยซ้ำเมื่อมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรหดและไม่หวาดหวั่น อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเลือดร้อนเดือดพล่าน ความกล้าหาญทะลุปรอท ที่นี่คือต้าโจว ยังเป็นบ้านที่นางจะอยู่ในบั้นปลายชีวิต ย่อมไม่ยอมให้คนอื่นมาเหยียบย่ำเด็ดขาดทันใดนั้นเสียงพิณก็ดังขึ้น ปราณกระบี่ไร้รูปจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอ
Latest chapter
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 915 ใกล้ถึงคราวอำลา
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 914 คำไหนคำนั้น
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 913 เจ้าจะคิดถึงข้าหรือไม่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 912 ที่นั่นไม่ใช่ที่ของแม่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 911 เลี้ยงส่ง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 910 การเป็นคนต้องถ่อมตน
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 909 วิสัยทัศน์ของเจ้าแคบเกินไปมาก
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 908 ช่างเป็นโชคดีของท่านเสียจริง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 907 ละอายต่อเสด็จอา
