“อย่าใช้ปืนโจมตี อันตรายเกินไป”อินชิงเสวียนก็เคยได้ยินมาว่าค่ายกลแปดทิศสามารถเปลี่ยนตำแหน่งได้ตามต้องการ ตอนนี้พอได้เห็นกับตาตัวเอง นางก็อดพรั่นพรึงเสียมิได้ส่วนเย่จิ่งหลานก็ออกมาแล้ว มีเหงื่อบางๆ เกาะพราวอยู่บนปลายจมูก“เจ้าสิ่งนี้ร้ายกาจขนาดนี้เชียวหรือ!”เย่จิ่งอวี้กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ศาสตร์ลับแห่งเต๋าแปลกประหลาดยากจะคาดเดาได้ ดังนั้นเราควรระวังไว้ดีกว่า”ในขณะที่พูด เขาก็ซัดฝ่ามือใส่หลายครั้งแล้ว แต่ก็เหมือนกับการโจมตีใส่กำแพงทองแดงสิ่งที่เกิดขึ้นภายในนั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ทำให้เข้าใจกลไกได้ยากตอนที่จัดวางกำลังตั้งค่ายกลตั้งแต่แรก ผู้อาวุโสสวีก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ต้องการออกมา แต่ก็สายเกินไปแล้ว“หงยวน รีบให้ศิษย์สำนักทั้งหมดมารวมกัน อย่าเดินไปมั่วซั่ว ดูเหมือนว่าเราจะติดกับดักแล้ว”เจ้าสำนักดาบเดือดกำลังฆ่าอย่างเมามัน เขาหัวเราะเสียงดังและพูดว่า “แค่พวกไม่ได้เรื่อง อย่ายกย่องอำนาจเขา แล้วดูถูกความสามารถตัวเองสิ”วินาทีต่อมา เขาก็หัวเราะไม่ออก จู่ๆ ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป คนตงหลิวที่ล้อมเขาไว้ได้หายไปอย่างกะทันหันและสิ่งที่เข้ามาแทนที่คือกำแพงสูงที่
“หงยวน!”ผู้อาวุโสสวีร้องลั่นด้วยความตกใจ กวัดแกว่งกระบี่ฆ่าคนตงหลิว และใช้วิชาตัวเบาเหาะเข้าไปหาเก่อหงยวนทันทีที่เท้าแตะพื้น ทิวทัศน์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นป่าใหญ่ที่บดบังท้องฟ้าและดวงอาทิตย์เช่นเดียวกันที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือ เขาเห็นๆ อยู่ว่าหยุดลงต่อหน้าเก่อหงยวน แต่กลับไม่เห็นเงาของนาง“หงยวน หงยวน เจ้าอยู่ไหน”“อาจารย์อาสวี ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ!”เก่อหงยวนก็มองไม่เห็นผู้อาวุโสสวีเช่นกัน อาวุธที่อยู่ด้านข้างก็แทงเข้าใส่อีก จึงต้องลุกขึ้นป้องกันตัวเมื่อได้ยินเสียงอาวุธปะทะกัน ผู้อาวุโสสวีก็วิตกกังวลไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเวลานี้ เขารู้สึกเสียใจมาก เขาไม่ควรหุนหันพลันแล่นขนาดนี้ ตอนนี้ติดกับดักสู่ความตายแล้วจริงๆเจ้าสำนักคนอื่นหลายคนก็ติดอยู่ในค่ายกล และต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ว่าพวกเขาจะมีวรยุทธ์สูงส่งเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถต้านทานคนตงหลิวที่ปรากฏตัวอย่างลึกลับซับซ้อน และการลอบโจมตีเช่นนี้ได้ไม่ต้องพูดถึงว่าภาพตรงหน้าเป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งทางจิตใจ ก็ทำให้เกิดความรู้สึกหวาดกลัวได้ที่ตาปลาทางด้านขวาของปลาหยินหยาง คาวาสึบาเมะโมริตะขี่อยู่บนคอของคนตงหลิว
“เสวียนเอ๋อร์!”ดวงตาของเย่จิ่งอวี้แทบจะหลุดออกจากเบ้า ตะโกนด้วยความโกรธ ตามด้วยเสียงอันดุดันจากกระบี่ยาวปราณกระบี่ขนาดมหึมาเจาะทะลุผีแคระตงหลิวโดยตรง แต่กลับเหมือนแทงถูกสำลี ไม่อาจทำลายได้เลยเย่จิ่งอวี้ตกใจและโกรธจัด ปลายกระบี่ที่อยู่ในมือกวัดแกว่งรวดเร็ว และภายในพริบตา ก็แทงกระบี่เข้าไปอีกหลายครั้ง เจ้าสำนักเซี่ยวและคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน เพิ่มกำลังภายในจนถึงขีดสุด ทุ่มกำลังโจมตีตำแหน่งสายฟ้าเย่จิ่งหลานที่อยู่ข้างหลังก็สบถลั่น “โคตรแม่มเอ๊ย ปล่อยอินชิงเสวียนคืนมานะ”เขาบรรจุกระสุนอย่างคล่องแคล่ว ยกมือขึ้นยิงหลายนัด แต่ก็เหมือนก้อนหินจมลงทะเล ไม่เกิดคลื่นใดๆ ด้วยซ้ำในเวลานี้ อินชิงเสวียน ได้เข้าสู่ค่ายกลแล้ว และทิวทัศน์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไปเช่นกันจู่ๆ ชาวตงหลิวที่อยู่ข้างหน้าก็ได้หายตัวไป ถูกแทนที่ด้วยสุสานกระบี่ที่เป็นสนิมอินชิงเสวียนเคยได้ยินเกี่ยวกับความลึกลับของค่ายกลแปดทิศ จึงไม่แปลกใจมากนัก หากนางเดาไม่ผิด ในเสี้ยววินาทีต่อมากระบี่เหล่านี้อาจโจมตีนางและเป็นจริงเช่นนั้น กระบี่เริ่มสั่นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เกิดเสียงโลหะปะปนกันไปอินชิงเสวียนเปิดมิติทันที หมายจ
โมริตะคาวาสึบาเมะยืนอยู่หน้าปลาหยินหยางสีขาวที่บริเวณหัวใจค่ายกล มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างในได้ชัดเจน เมื่อเห็นอินชิงเสวียนหยิบพิณการเวกออกมา ทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่มุมปากคราวนี้ ดูสิว่านางจะซ่อนตัวอย่างไร“ป้องกันหัวใจค่ายกลไว้ อย่าขยับ”เขาเหาะลงจากคอของคนตงหลิว ตรงไปหาอินชิงเสวียนเป่ยไห่ เขาจะต้องได้ครอบครองแน่นอนตอนนี้เขาสามารถควบคุมร่างกายนี้ได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าไม่เช่นนั้น เขาคงไม่สามารถตั้งค่ายกลจักรวาลแปดทิศได้ตอนนี้ฟ้าลิขิต ดินอำนวย คนสามัคคีล้วนอยู่ที่นี่แล้ว ไอ้พวกยโสโอหังในจงหยวน จะงัดอะไรออกมาต่อสู้กับเขาได้เล่าเมื่อใดที่พิณการเวกถูกทำลาย ก็ไม่มีอะไรสามารถหยุดยั้งพวกเขาได้อีกแล้วโมริตะคาวาสึบาเมะร่างสมบูรณ์ เคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับดาวตกสายฟ้าแลบ เพียงพริบตาก็มาถึงตัวอินชิงเสวียนอินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สัมผัสได้ว่าการขับเคลื่อนของชี่มีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบปรับเปลี่ยนเสียงพิณทันทีปราณกระบี่หลายเล่มพุ่งออกมาจากสายพิณ มุ่งตรงไปยังทิศทางที่โมริตะคาวาสึบาเมะยืนอยู่อย่างแม่นยำโมริตะคาวาสึบาเมะยิ้มอย่างเหยียดหยาม“วันนี้ ข้าจะทำลายทั้งเจ้าและพ
ในเวลานี้ การเข่นฆ่าสังหารในค่ายกลยังคงดำเนินต่อไปศัตรูอยู่ในที่ลับเราอยู่ในที่แจ้ง เหล่าศิษย์ถูกควบคุมทุกฝีก้าว คนตงหลิวเชี่ยวชาญในการลอบโจมตี เสียงร้องอันน่าเวทนาจึงดังระงมเจ้าสำนักดาบเดือดและยอดฝีมืออีกสองคนจากสำนักกระบี่สังหารถูกสังหารด้วยดาบ คนอื่นก็พอจะรู้แล้วเก่อหงยวนหมดสตินอนแน่นิ่งไปนานแล้ว พื้นดินตรงหน้ากลายเป็นสีแดงเข้ม ไม่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วผู้อาวุโสสวีเรียกชื่อนาง พลางต่อต้านอย่างสุดกำลัง ร่างกายก็เหนื่อยล้า เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดตอนนี้เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่หวังว่าตาเฒ่าเซี่ยวจะสามารถหาวิธีทำลายค่ายกลบ้าๆ นี้ได้ครึ่งชั่วยามผ่านไปในชั่วพริบตา เจ้าสำนักเซี่ยวยังคงอับจนหนทางเฮ่ออวิ๋นทงนำค่ายกลสามประสานฟ้าดินบุกเข้าไปข้างหน้า แต่ก็ยังไม่สามารถเปิดช่องว่างได้ และในครึ่งชั่วยามนี้ ค่ายกลก็เปลี่ยนไปหลายครั้ง กลับทำให้คนในสำนักกระบี่สังหารสิ้นเปลืองพลังไปไม่น้อย และเกือบจะถูกดูดเข้าไปในค่ายกลหลายครั้ง“หยุดก่อนเถอะ”เจ้าสำนักเซี่ยวเดินมาจากอีกด้านหนึ่งด้วยใบหน้าที่มืดมน คิ้วขาวโพลนคู่นั้นแทบจะขมวดจนชนกันเฮ่ออวิ๋นทงให้ทุกคนล่าถอยก่อนชั่ว
ดวงตาทั้งคู่ของโมริตะคาวาสึบาเมะหรี่ลง นัยน์ตาเป็นประกายวาวกล้าอินชิงเสวียนรู้สึกวิงเวียนศีรษะทันที นางก็รีบใช้ทักษะห้าสิบห้าสิบวินาทีถัดมา จู่ๆ นางก็กลับไปสู่ยุคปัจจุบัน เห็นย่าสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น เธอเดินเซไปบนถนน ในมือนั้นลากถุงขาดๆ สกปรกที่เต็มไปด้วยขวดน้ำแร่ มีชายหนุ่มหลายคนไล่ตามนางอยู่ข้างหลังนาง“คุณย่าคะ!”อินชิงเสวียนกรีดร้องชายหนุ่มคนหนึ่งจิกผมขาวโพลนของคุณย่า แล้วระดมหมัดเตะต่อยเธอ“ยายแก่ตายยาก ใครใช้ให้แกเอาขวดของเราไป”“คนที่ไม่มีใครเลี้ยงดูไม่มีใครต้องการ ทำลายภาพลักษณ์บ้านเมืองจริงๆ”“จัดการเธอซะ”หลายคนต่อยและเตะย่าของอินชิงเสวียน อินชิงเสวียนวิ่งไปด้วยกรีดร้องไปด้วย“ไสหัวไปซะ ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องคุณย่าของฉันนะ”พวกอันธพาลคว้าคอของอินชิงเสวียน แล้วเตะเธอไปไกลเมื่อเห็นว่าย่าถูกทุบตีจนเลือดอาบ อินชิงเสวียนพยายามลุกขึ้นทันที วิ่งไปสองก้าว และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตัวเองมีกำลังภายใน ทั้งยังมีพลังและความเร็วของมิติ จะถูกคนธรรมดาสองคนเอาชนะได้อย่างไรความคิดนี้ดูเหมือนจะเปิดแสงสว่างในใจของนาง จู่ๆ อินชิงเสวียนก็จำได้ว่านางติดอยู่ในค่
“การฆ่าเจ้าไม่ใช่ปัญหายุ่งยากสักนิด”อินชิงเสวียนเปิดใช้ทักษะห้าสิบห้าสิบอีกครั้ง ดวงตาเรืองแสงประหลาดโมริตะคาวาสึบาเมะหลับตาลงทันที“ท่านี้ของเขาใช้ไม่ได้ผลกับข้าหรอก ถ้าฉลาด จงนำพิณมาซะ”เมื่อเห็นโมริตะคาวาสึบาเมะไม่ได้มองมาที่นาง อินชิงเสวียนก็อดดีใจเสียมิได้ สามารถใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาก่อนทันใดนั้นเสียงพิณก็เปลี่ยนไป คลื่นเสียงขนาดใหญ่ที่ถูกแปลงเป็นเสียงสังหารได้ลอยออกมาจากพิณ กระแทกหน้าอกของโมริตะคาวาสึบาเมะโดยตรงโมริตะคาวาสึบาเมะกระดิกหู แล้วร่างก็ลอยขึ้นไปในอากาศ แต่ยังคงถูกคลื่นเสียงกระทบ รู้สึกว่ากระแสเลือดลมปราณในใจพลุ่งพล่าน และกระอักเลือดออกมาในเวลาเดียวกัน อินชิงเสวียนก็ถูกกระบี่อีกเล่มแทงที่เอวจากข้างหลังรสชาติของความเจ็บปวดยั่วโทสะของอินชิงเสวียนทันที นางกัดฟันผรุสวาท “เจ้าพวกสารเลวชาติหมา กล้าคิดบุกโจมตีเป่ยไห่ ฝันไปเถอะ วันนี้ต่อให้ข้าต้องตายก็จะส่งเจ้าไปปรโลก”หากเด็กนี่สร้างค่ายกลนี้ขึ้นมาจริงๆ ขอเพียงฆ่าเขา ค่ายกลต้องถูกทำลายแน่นอน ถึงตัวเองจะตายก็ตายไม่เสียเปล่านางไม่กังวลสิ่งอื่นใด บรรเลงเสียงสังหารทันทีเมื่อเผชิญหน้ากับทักษะห้าสิบห้าสิบ โมริตะคาวาสึ
“เป็นจริงดังนั้น”เย่จิ่งหลานน้ำเสียงอ่อนเยาว์ จึงฟังอารมณ์ในน้ำเสียงไม่ออก แต่หัวใจกลับเต้นแรงไม่หยุด กลัวว่าจะได้ยินข่าวไม่ดีเกี่ยวกับอินชิงเสวียนในใจก็ปลอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา นางมีมิติ นางจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ไม่แน่ว่านางอาจจะเข้าไปหลบในมิติก็ได้เจ้าสำนักเซี่ยวพยักหน้าและพูดเสียงเข้มว่า “สิ่งที่ผู้เยาว์ทั้งพูดก็มีเหตุผล เทียบกับการนั่งรอความตายอยู่เช่นนี้ ออกสู้ดูสักตั้งคงดีกว่า”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็เข้าไปในเข้าค่ายกลเลย จำไว้ว่า ห้ามกระทำการใดๆ โดยบุ่มบ่าม ค่ายกลแปดทิศส่งผลกระทบต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ การเปลี่ยนแปลงไม่อาจคาดเดาได้ หากพลาดเพียงก้าวเดียว ก็จะพลาดไปทั้งหมด”เฮ่ออวิ๋นทงไม่เข้าใจค่ายกลแปดทิศอย่างแท้จริง นี่เป็นเพียงทางออกเดียวเท่านั้นทันทีที่พูดจบ จู่ๆ ตำแหน่งบึงที่อยู่ด้านหน้าก็มีช่องว่างเปิดออก“เหล่าเซี่ยว เข้าค่ายกล”ทุกคนตะโกนพร้อมกันและบินเข้าไปในค่ายกลเมื่อเห็นผีแคระตงหลิวหน้าตาอัปลักษณ์เหล่านั้น ความโกรธของเย่จิ่งอวี้ก็พุ่งทะยานมากขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขายกดาบขึ้นแล้วทิ้งมันลง หมอกเปื้อนเลือดก็ลอยหายไป บนพื้นมีผีไร้หัวเพิ่มขึ้นอีกมากมาย