Share
บทที่ 99 เต็มไปด้วยพลังฮึกเหิม
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 100 หรือเป็นนาง
กวนเซี่ยวพูดจาหว่านล้อมด้วยคำพูดดีๆ “ท่านปู่ ท่านลองดูก่อน ถ้าเกิดได้ผลล่ะ”นายท่านกวนแค่นเสียงขึ้นจมูก “ไม่ต้องพูดมากแล้ว ของจากขันที ข้าไม่เอา”ทันทีที่เขาพูดจบ ก็เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงอีกครั้ง ซึ่งความปวดนี้รุนแรงจนทำให้จอมพลเฒ่าร้องโอดครวญเขาบีบขมับพูดว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”กวนเซี่ยวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องถอยออกไปนอกประตู แต่ก็มีความกังวลอยู่ในใจหลังจากคิดดูแล้ว จู่ๆ ก็ผุดความคิดดีๆ ขึ้นมา เขาเรียกสาวใช้ให้ทำน้ำบ๊วยเปรี้ยวหนึ่งชาม ทุบยาแก้ปวดจนเป็นผง แล้วเติมลงในน้ำบ๊วยจากนั้นเขาก็หยิบชามเอามาให้จอมพลเฒ่ากวน“ท่านปู่ ดื่มน้ำดับกระหายก่อน ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเพราะอากาศร้อน ถ้าคลายความร้อนได้ก็อาจจะรู้สึกดีขึ้น”จอมพลเฒ่ากวนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก หยิบชามขึ้นมาดื่มหมดในอึกเดียว หลังจากนั้นก็ถามถึงค่ายทหาร แล้วเขาก็ค่อยๆ หายจากอาการปวดศีรษะเขาอดไม่ได้ที่จะสงสัย “หรือว่าข้าเป็นโรคลมแดดจริงๆ หลังจากดื่มเจ้านี่ไป ก็รู้สึกดีขึ้นมาก”เมื่อได้ยินเช่นนี้กวนเซี่ยวก็ดีใจมาก ไม่คิดว่ายาของขันทีน้อยจะใช้ได้ผลจริงๆขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจ ยาที่ซื้อในร้านขายยามีทั้งแบบนำมาต้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 101 ความคิดของฮ่องเต้
ในขณะที่อินชิงเสวียนตกตะลึง เย่จิ่งอวี้ก็อุ้มร่างของสวีจือย่วนออกไปแล้วเมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนเหมือนดาวที่รีบตก อินชิงเสวียนก็จิ๊ปากเบาๆหรือว่านี่เป็นรักแรกพบตามตำนานที่กล่าวไว้เพียงแต่นางไม่รู้ว่าสำนักหมอหลวงอยู่ที่ใดเย่จิ่วอวี้คนสารเลวคนนี้ คิดว่านางรู้ไปหมดทุกอย่างจริงๆ หรือ!อินชิงเสวียนเดินสุ่มไปเรื่อยๆ ก็ไม่เจอ แต่ไม่รู้ว่านางเดินอย่างไรถึงได้มาอยู่ที่ตำหนักชิงฮว๋าของเย่ไห่ถังเสียได้เย่ไห่ถังกำลังเล่นว่าวอยู่ข้างศาลาเล็กๆ นอกเรือน อวิ๋นเฟิงชี้ไปที่อินชิงเสวียน แล้วพูดว่า “องค์หญิง เสี่ยวเสวี่ยนจื่อกงกงเพคะ”เย่ไห่ถังยังคงคิดถึงขนมเปี๊ยะของอินชิงเสวียนอยู่ ดังนั้นนางจึงรีบส่งสายว่าวให้กับนางกำนัลน้อยที่อยู่ข้างๆ “เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง!”อินชิงเสวียนจึงเห็นเย่ไห่ถัง จึงรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว“ถวายพระพรองค์หญิง ขอองค์หญิงช่วยชี้ทางให้กระหม่อม กระหม่อมต้องรีบไปหาหมอหลวงที่สำนักหมอหลวง”เย่ไห่ถังถามด้วยความประหลาดใจ “เสด็จพี่ใหญเป็นอะไรงั้นหรือ”อินชิงเสวียนรีบพูด “องค์หญิงไม่ต้องกังวล เป็นนายหญิงที่ตกน้ำพ่ะย่ะค่ะ”เย่ไห่ถังถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับอวิ๋นเฟิงว่า
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 102 ผ่อนคลายมากเกินไป
อินชิงเสวียนไม่เข้าใจนี่หมายความว่าอะไรอย่างนางจะลวนลามสวีจือย่วนได้งั้นหรือถุย นางไม่ได้นิสัยเสียถึงเพียงนั้นนะอินชิงเสวียนกลอกตา เดินเข้าไปในห้องโถงด้านในสวีจือย่วนลุกขึ้นนั่งแล้วเมื่อเห็นอินชิงเสวียน แววตาของอินชิงเสวียนก็สว่างวาบ“เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง”ที่นี่นางรู้จักแค่อินชิงเสวียน เมื่อเห็นนาง ย่อมรู้สึกสบายใจขึ้นมากอินชิงเสวียนเดินเข้าไปถาม “นายหญิงสวี ต้องการอะไรหรือไม่”สวีจือย่วนสั่นศีษระ พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่มี ขอบคุณกงกงน้อยมาก คงเป็นเจ้าที่ช่วยข้าไว้กระมัง”อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “ไม่ใช่ขอรับ เป็นไป๋เสวี่ยของฝ่าบาทที่ช่วยท่าน ไม่ทราบว่านายหญิงกระโดดลงไปในน้ำเพราะเหตุใด”สวีจือย่วนกัดริมฝีปากพูดว่า “เป็นข้าที่ไม่ระวังลิ่มล้ม พลัดตกลงไปในน้ำ”ดูเหมือนว่านางมีความนัยที่ไม่สามารถอธิบายได้ ในเมื่อนางไม่ต้องการพูด อินชิงเสวียนจึงไม่ถามให้มากความแล้วจึงปลอบนาง “ทุกคนมีเพียงชีวิตเดียว ท่านอย่าทำเรื่องโง่ๆ อีก แม้ว่าจะไม่คิดถึงตัวเอง แต่ท่านก็ต้องคิดถึงพ่อแม่บ้าง”สวีจือย่วนก้มศีรษะลง แล้วไม่เอ่ยคำใดอีกอินชิงเสวียนกล่าวเสริมว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทพาท่านมาที
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 103 ขันทีน้อยคาดไม่ถึง
“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท!”เมื่อเห็นอินชิงเสวียนซุกตัวอยู่หลังม้า ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็ไหวน้อยๆขันทีน้อยสารเลวคนนี้ไม่คิดว่าตัวเองเป็นบ่าวจริงๆ ถึงกลับออกจากวังเอาป่านนี้ เขาคงตามใจขันทีน้อยผู้นี้มากไปแล้วจริงๆแล้วก็ตระหนักได้อีกครั้ง ว่านี่เป็นคำอนุญาตจากตัวเอง จึงทำได้เพียงขบกรามกรอด แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นฮ่องเต้ไม่ตรัสคำใด ขันทีที่ยกเกี้ยวก็ไม่กล้าหยุด แล้วขบวนคนกลุ่มใหญ่ก็เดินผ่านทั้งสามคนอย่างเอิกเกริก และตรงไปที่ตำหนักเฉิงเทียนฉินเทียนคิดว่าจะถูกดุสักคำ แต่ฮ่องเต้ไม่ตรัสคำใด เขาคงชอบเสี่ยวเสวียนจื่อมากจริงๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะมองสบตากับหลี่ฉีอินชิงเสวียนก็ถอนหายใจเช่นกัน ไม่ว่าเย่จิ่งอวี้จะคิดอย่างไรก็ช่าง แค่เขาแสร้งทำเป็นว่ามองไม่เห็นนางก็พอแล้ว“ไปกันเถอะ”อินชิงเสวียนขึ้นหลังม้า แล้วพาฉินหบี่ทั้งสองไปที่สนามต่อสู้ในตอนนี้เอง เย่จิ่วอวี้ก็มาถึงตำหนักเฉิงเทียนแล้วเขาเดินช้าๆ เข้าไปในห้องโถงด้านข้าง สวมชุดมังกรสีเหลืองอร่าม ใบหน้าคมสันดุดันราวกับดาบแสดงให้เห็นถึงความน่าครั่นคร้ามของฮ่องเต้สวีจือย่วนกำลังเดินไปมาในห้อง นางต้องการทูลลากลับ แต่นางกลัวว่าฮ่องเต้จะตำห
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 104 เลวทรามที่สุด
ณ สนามฝึกทหารของซ่งเฉียวอันได้รับการฝึกฝนอย่างหนักท่ามกลางแสงแดดที่สดใส ส่วนอินชิงเสวียนได้ให้ทหารได้พักผ่อนแล้วอุณหภูมิตอนเที่ยงสูงถึงสามสิบเจ็บสามสิบแปดองศาเซลเซียส ถ้าไม่ระวังจะเป็นโรคลมแดดซึ่งได้ไม่คุ้มเสียจริงๆนางมีคนเพียงเท่านี้ จำเป็นต้องรับรองว่าทุกคนต้องได้ลงต่อสู้ในสนามทุกคนนั่งบนพื้น กินองุ่น เพลิดเพลินกับความเย็น และรู้สึกสบายอย่างสุดจะพรรณนาทหารของซ่งเฉียวอันยังคงตะโกนลั่น พวกเขาก็ฝึกซ้อมอย่างกระฉับกระเฉงทหารคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ติดตามเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงดีกว่าจริงๆ ไม่ต้องฝึกกลางแดด”อีกคนคร่ำครวญ “ใช่ วันใดที่ฝึกกลางแดดต้องมีทหารล้มไปหลายคนเลย”“อากาศร้อนเช่นนี้ ยังต้องออกแรงอย่างหัก ถ้าไม่เป็นลมก็แปลกแล้ว กงกงน้อยไม่เพียงแต่ไม่ให้พวกเราตากแดดเท่านั้น แต่ยังให้ผลไม้แสนอร่อยเหล่านี้แก่เราอีกด้วย คงจะดีมากถ้ามีเขาเป็นแม่ทัพของเรา”จังเถี่ยยืนขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทุกคนคิดว่าเจ้าเสี่ยวเสวียนจื่อดี เช่นนั้นก็จงทำกันให้เต็มที่ ถ้าพวกเราแพ้การต่อสู้ครั้งนี้ แม้จะกลับคายแล้วพวกเราก็จะถูกพวกเขาหัวเราะเยาะ”สวีเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 105 หากเจ้าทรยศเรา เราจะฆ่าเจ้า
เหงื่อหยดหนึ่งไหลออกมาบนหน้าผากของอินชิงเสวียนสิ่งสิ่งใดก็ได้เจอสิ่งนั้นจริงๆตามเย่จิ่วอวี้ไปจนถึงห้องทรมาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาที่หนังศีรษะขณะมองดูเครื่องมือทรมานต่างๆ ที่แขวนอยู่บนผนังเย่จิ่วอวี้สะบัดชายเสื้อ แล้วเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กตรงกลางด้วยใบหน้าที่เย็นชาและน่ากลัว“เสี่ยวเสวียนจื่อ เราจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร”อินชิงเสวียนคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว“ฝ่าบาททีงดีต่อกระหม่อมร้อยเท่าพันทวี”“แล้วเจ้าปฏิบัติต่อเราอย่างไร”เย่จิ่วอวี้โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาหงส์ไหวระริกดั่งเปลวไฟ เมื่อประกอบกับน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เสียดแทงเข้ากระดูกดำ ช่างน่าพรั่นพรึงยิ่งนักอินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น พูดอย่างกล้าหาญ “กระหม่อมได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับฝ่าบาท ฟ้าเป็นพยานได้ กระหม่อมภักดีต่อฝ่าบาทมิมีเจตนาแอบแฝง”เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงเย็นชา เอื้อมมือไปบีบคางของอินชิงเสวียน“ เจ้ายังกล้าเถียงกับเราอีก สิ่งที่เจ้าบอกว่าหายาก หายากเช่นนี้หรือ”อินชิงเสวียนถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น เห็นได้ทันทีว่าสีของรูม่านตาของเย่จิ่งอวี้นั้นเข้มขึ้นเล็กน้อยซึ่งหมาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 106 ข้าต้องสอนบทเรียนให้หญิงเลวผู้นี้
น้ำเสียงของเย่จิ่วอวี้ราบเรียบและสงบ กระแสเสียงกลับก็ไม่เย็นชาแต่เสียงที่ราบเรียบราวกับน้ำนี้ เป็นเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ที่กระทบหัวใจของอินชิงเสวียน อย่างแรง ทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่แม้ว่าชายตรงหน้าจะอายุยังน้อย แต่เขาก็คือฮ่องเต้ที่แท้จริงเขามีอำนาจกุมความเป็นความตายของทุกคน!ตัวเองแค่อาศัยสองกลยุทธ์เพื่อรับความโปรดปรานชั่วคราว หากวันหนึ่งพูดผิดและทำให้ฮ่องเต้โกรธจริงๆ บางทีอาจจะซวยจริงก็ได้ ต่อไปห้ามพูดจาเหลวไหลอีก ต้องระมัดระวังให้เต็มที่...เมื่อเย่จิ่วอวี้ก้มมองดู เขาก็บังเอิญเห็นลำคอสีขาวราวกับหยกของขันทีน้อยเขารีบเบือนหน้าหนี พูดเบาๆ “เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันนั้นจะไม่เกิดขึ้น”ทันใดนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อและพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ไปเอาแตงโมลูกเขียวๆ ของเจ้ามาให้เราชิมหน่อย”“พ่ะย่ะค่ะ”อินชิงเสวียนรู้สึกตัวทันที อุ้มแตงโมมาหั่นแบ่งหลายๆ ชิ้น แล้วส่งมอบอย่างระมัดระวังเย่จิ่วอวี้กัดเข้าไปแล้วก็รู้สึกถึงความหวานแผ่ซ่านเข้ามาในลำคอ ซึ่งทำให้อวัยวะภายในของเขาผ่อนคลาย“นี่คือสิ่งที่เจ้าปลูกในสวนอวิ๋นเซียงงั้นรึ”“พ่ะย่ะค่ะ” อินชิงเสวียนยืนเคียงข้างและพูดด้วยความเคารพ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 107 บัญชีแค้นนี้ไว้ค่อยชำระสะสาง
อินชิงเสวียนยืนอยู่บนแท่นสูง และเฝ้าดูทุกคนแสดงฝีมือการต่อสู้ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่นางจะได้พบจอมพลเฒ่า กวนฮั่นหลิน ตาเฒ่าผู้นี้แค่มองก็รู้ว่าเขาดื้อรั้นมา แต่กวนเซี่ยวก็เป็นคนซื่อสัตย์เช่นกัน หากเขาบอกความจริง เขาจะต้องเดือดร้อนแน่นอนปล่อยให้เขาโกหกปู่ของเขาไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยพูดถึงเรื่องหลังจากนี้อินชิงเสวียนถอนหายใจ รู้สึกหงุดหงิดขณะที่กำลังคิดอยู่ก็ได้ยินคนพูดว่า “ท่านอ๋องมาตรวจกองทัพ เปิดประตูเดี๋ยวนี้”ทันใดนั้นความคิดของอินชิงเสวียนก็หยุดลง พอนางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเย่จิ่งเย่าที่มีคิ้วสีดำหนาสองข้างเหมือนชินจังอินชิงเสวียนไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมานางกระแอมในลำคอแล้วเดินช้าๆ ไปที่ประตูเหล็กกลั้นยิ้มในลำคอแล้วถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ท่านอ๋องรักษาตัวอยู่ในตำหนักมิใช่หรือ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมาทที่นี่ด้วยเรื่องใด”ซ่งเฉียวอันที่ติดตามเย่จิ่งเย่าตะโกนทันที “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดกับท่านอ๋องเช่นนี้ เหตุใดไม่รีบเปิดประตู”เมื่อเห็นซ่งเฉียวอันเชิดหน้าชูคอ อินชิงเสวียนก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม“ข้าทำงานรับใช้ฮ่องเต้ เหตุใดข้าต้องฟังท่านอ๋
Latest chapter
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 923 เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 922 หนังสือสวรรค์ไร้อักษร
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 921 ความเศร้าที่พรากจากเป็นเฉกเช่นวัชพืชยามวสันต์ ยิ่งไปไกลยิ่งงอกงาม
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 920 กล้าแข่งขันกับบุรุษหรือไม่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 919 การจากลาครานี้ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อใด
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 918 การตักเตือนจากเจ้าสำนักเซี่ยว
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 917 ข้าจะเป็นราชายึดครองเกาะ
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 916 เขาสูงทางไกลโปรดถนอมตัวด้วย
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 915 ใกล้ถึงคราวอำลา
