บทที่ 34

ใบหน้าของฟู่เจิงเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาพูดขึ้นพร้อมทั้งยิ้มเยาะว่า “ฉันไม่มีสิทธิ์สนใจเธอ? ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉัน เป็นน้องสาวของฉัน เธอคิดดูสิ ทำไมเขาถึงให้เธอไปเมืองนอก? หลังจากไปเมืองนอกเธอก็จะไร้ญาติขาดมิตร ถึงเวลานั้นจะเกิดอะไรขึ้น?”

จะเกิดอะไรขึ้นเวินเหลียงไม่รู้เลย

เวินเหลียงรู้แค่ว่าตอนนี้ตัวเองโมโหจะตายอยู่แล้ว!

เธอเตะผ้าห่มออกอย่างหงุดหงิด

“ซี๊ด...”

ไม่รู้ว่าข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บไปเตะชนถูกตรงไหนเข้า ทันใดนั้นความเจ็บแปลบก็แผ่ซ่านขึ้นมา

เจ็บจนเวินเหลียงทำเสียงซี๊ด พร้อมทั้งน้ำตาไหลออกมา

ฟู่เจิงเลิกผ้าห่มออก จากนั้นก็จับข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของเธอเอาไว้ “เป็นอะไรไป? บาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า?”

เวินเหลียงน้ำตาคลอพลางพยักหน้าอย่างเจ็บปวด

ฟู่เจิงช่วยหยิบยามาให้เธอ เปิดผ้าก๊อซบนเท้าออกใหม่อีกครั้ง หลังทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อย ๆ นวดเบา ๆ จากนั้นค่อยทายาที่เย็นเฉียบไปด้านบนอีกทีหนึ่ง ในตอนนี้เองความเจ็บปวดถึงได้ทุเลาลงไม่น้อย

ฟู่เจิงวางยาทากลับลงไป สีหน้าเคร่งขรึม “เวินเหลียง ฉันไม่มีมีวันยอมให้เธอลาออก ต่อไปอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”

เวินเหลียงถอนหายใจ กลัดกลุ้ม