บทที่ 41

อันเคอซินไม่ด่าหลานชิวเซิง เธอตระหนักว่ายิ่งเธอด่าเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น

เธอตะโกนเสียงดัง: "ช่วยด้วย...ช่วยด้วย..."

หลานชิวเซิงโกรธมาก: "ฉันขอให้คุณด่าฉัน แฉันไม่ได้ขอให้คุณตะโกนขอความช่วยเหลือ"

“ถ้าไม่เชื่อฟัง มันก็จะทำให้เรื่องยากขึ้นอีก”

เขาโยนแส้ทิ้งแล้วหยิบมีดกริชออกมา: "มานี่ มาให้ฉันลองชิมเลือดของคุณ คุณสวยมาก แน่นอนว่าเลือดของคุณก็ต้องหวานมาก"

หลานชิวเซิงเลียริมฝีปากของเขา และค่อยๆ เดินไปหาอันเคอซินทีละก้าว แสงสะท้อนจากมีดกริชในมือเขา ทำให้หัวใจหวาดกลัว

อันเคอซินไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังเท่านี้มาก่อน

ตอนที่มีดกริชกำลังจะเฉือนข้อมือของอันเคอซิน

เกิดเสียงดังปัง ประตูถูกเตะเปิดออก และหนิงเป่ยก็บุกเข้ามา

เมื่ออันเคอซินเห็นหนิงเป่ยก็รู้สึกปลอดภัยจนน้ำตาไหลรินออกมาทันที: " หนิงเป่ย ช่วยด้วย..."

ภาพตรงหน้า ทำให้หนิงเป่ยเดือดพล่าน

เขาวิ่งขึ้นมาประดุจวัวกระทิง และชนหลานชิวเซิงจนกระเด็น

หลานชิวเซิงกระเด็นไปชนกำแพง เขาล้มลงกระอักเลือดและรู้สึกว่าอวัยวะภายในนั้นแตก

“เคอซิน คุณไหวไหม?” หนิงเป่ยรีบแก้มัดให้อันเคอซิน

อันเคอซินพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนหนิงเป่ย และร้องไ