Share
บทที่ 81
Related chapters
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 82
“วันพรุ่งข้าจะส่งคนมารับเจ้ากลับจวน”เซียวเย่หลันกล่าวจบก็หันหลังเดินไปทันที!ซูอวี้เออร์เห็นเช่นนี้ก็ร้อนใจขึ้น รีบตามไป และกอดเซียวเย่หลันจากด้านหลัง!“ท่านอ๋อง ท่านไม่อยู่เป็นเพื่อนอวี้เออร์หรือเพคะ หลายวันที่ผ่านมานี้อวี้เออร์คิดถึงท่านทุกวันทุกคืน ขอเพียงแค่ได้เจอหน้าท่านสักครั้ง ต่อให้อายุสั้นลงสิบปีอวี้เออร์ก็ยอม”เมื่อก่อน เพื่อรักษาภาพลักษณ์บุปผาบนยอดเขาสูงของนางไว้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลัน นางค่นข้างจะสงบเสงี่ยม สำรวมตัวให้สวยเพียบพร้อมอยู่ตลอดเวลาทว่า ตอนนี้เซียวเย่หลันกำลังจะไปนางมิอาจทนได้เซียวเย่หลันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกล่าวอย่างอดทนว่า “ข้ามีเรื่องด่วนต้องจัดการ”“มีเรื่องด้วนอันใดถึงขั้นมิอาจเลื่อนออกไปได้แม้แต่คืนเดียวกันเพคะ ท่านอ๋องไม่ได้เจออวี้เออร์นาน หรือว่า ท่านอ๋องไม่มีใจคะนึงถึงอวี้เออร์เลย”น้ำเสียงของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความผิดหวังราวกับว่ากล่าวโทษเซียวเย่หลันว่าเป็นคนใจร้ายล้อเล่นกับความรู้สึกสตรีก็มิปานเซียวเย่หลันแกะมือนางออก “วันพรุ่งเจ้าก้จะได้กลับจวนแล้ว ข้าจะอยู่ต่อหรือไม่มันก็ไม่ได้ต่างกัน”“แต่ในสายตาหม่อนฉัน ค่ำคืนนี้หมายถึงหม่อ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 83
“แม่นางซู อย่าทำเช่นนี้เจ้าค่ะ!”เหล่าบรรดาคนรับใช้รีบเข้าไปดึงห้ามนางเอาไว้เซียวเย่หลันทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปโอบไหล่ซูอวี้เออร์ และกล่าวเสียงขรึมว่า “ไม่จำเป็นต้องแสวงหาความตายหรอก ข้าจะพาเจ้าไปด้วย”“จริงหรือเพคะ ท่านอ๋อง…”ซูอวี้เออร์ยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกเซียวเย่หลันเอามือสับท้ายทอยจนนางตาเหลือกมองบนและสลบหมดสติไปทันที“ดูแลอวี้เออร์ให้ดี วันพรุ่งค่อยส่งนางกลับเมืองหลวง” เซียวเย่หลันมอบซูอวี้เออร์ที่หมดสติให้กับสาวใช้ที่ยืนตกตะลึงอยู่ข้างๆ ส่วนเขาหันหลังเดินขึ้นหลังม้า และรีบควบม้าออกไปอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืดครึ้มไม่นานนักฝนก็ตกปรอยลงมาเซียวเย่หลันรู้สึกกลัดกลุ้มใจมากอย่างบอกไม่อาจอธิบายได้ ดูเหมือนว่าฝนที่ตกลงมานี้จะบ่งบอกเขาว่าแม้แต่สวรรค์ก็ขวางในการกลับไปของเขา และกำหนดไม่ให้เขาช่วยเซี่ยเชียนฮวันกลับไปได้……ในป่าเขาที่ฝนกำลังตกลงมา ทั้งเหน็บหนาวทั้งชื้นร่างของเซี่ยเชียนฮวันเต็มไปด้วยดินโคลน นางเดินอยู่ในป่าเขานานปานนั้น นางไม่อาจรู้ทิศทางแล้ว ทำได้เพียงแค่อาศัยสัญชาตญาณเดินหน้าไปเท่านั้นชั่วครู่หนึ่ง นางถึงกับคิดว่าจะกลับไปที่อารามผุพังน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 84
ดินโคลนเปียกชื้นบาดแผลทั่วทั้งร่างเซี่ยเชียนฮวันเมื่อความเจ็บทวีความรุนแรงมากขึ้นก็จะทำให้คนค่อยๆ เริ่มมีอาการชาฝูงหมาป่ากลุ่มนั้นไม่รู้ว่าวิ่งมาจากแห่งหนใด พวกมันห้อมล้อมเซี่ยเชียนฮวันอย่างช้าๆ นางได้กลิ่นแม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดที่แปดเปิ้อนฟันของหมาป่าฝูงนั้นพวกมันจ้องมองนางอย่างพิจารณาบางทีอาจจะกำลังตรวจสอบอยู่ก็ได้ว่านางมีกำลังที่จะตอบโต้หรือไม่หัวหน้าหมาป่าตัวใหญ่เดินเข้ามาก่อน มันเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ร่างเซี่ยเชียนฮวัน จนสุดท้ายมันหยุดลงตรงข้างๆ ท้องของเซี่ยเชียนฮวัน ก่อนจะก้มหัวสูดดมกลิ่นเซี่ยเชียนฮวันตกใจจนอกสั่นขวัญหาย นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “อย่ากัดตรงนั้น ข้าขอร้องเจ้าล่ะ…หากเจ้าอยากกินข้า ก็กัดคอข้าเถอะ อย่าให้ข้าตายอย่างทรมานเลย!”นางไม่อยากเห็นตัวเองถูกกัดจนเนื้อหนังมังสือและท้องของนางฉีกขาดไม่อยากเห็นลูกน้อยในท้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกควักออกมาเป้นเหยื่ออยู่ในท้องหมาป่าเมื่อนึกถึงภาพเช่นนั้น เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นทว่า สิ่งที่น่าแปลกมากนั่นก็คือดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่าตัวนั้นจะเข้าใจในสิ่งที่นางพูด มันหยุดดม และย่ำกรายไปข้างศีรษะของเซี่ยเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 85
เซี่ยเชียนฮวันหลับไหลไปสองวันสองคืนเต็มหลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา นางจับชีพจรตัวเองเป็นอันดับแรก และพบว่าลูกในท้องของนางยังมีชีวิตอยู่เมื่อรู้เช่นนี้นางจึงโล่งอกขึ้นเรื่องที่สองคือนางสั่งให้เสี่ยงตงปิดหอหลานเซียง ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาหานางเสี่ยวตงยังกล่าวถามอย่างโง่เขลาเบาปัญญาว่า “แล้วหากท่านอ๋องมาหาล่ะเพคะ ?”“เขานั่นแหละที่ข้าห้ามอย่างเด็ดขาด” เซี่ยนเชียนฮวันกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “อย่าให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีก”“เพคะ”เสี่ยวตงตอบรับอย่างไม่เข้าใจนางทำตามคำสั่ง ไปปิดประตูแน่นหนาเมื่อเดินกลับเข้าไป เสี่ยวตงดูแลป้อนข้าวต้มให้เซี่ยเชียนฮวัน นางอดที่จะกล่าวออกมาไม่ได้ว่า “อันที่จริงท่านอ๋องเห็นห่วงเป็นใยพระชายามากนะเพคะ คืนนั้น ท่านอ๋องให้พี่ชายหม่อมฉันนำทหารม้าไปตามหาระชายาทั้งคืน……”“เรื่องที่ผ่านมาแล้วไม่จำเป็นต้องเอ่ยขึ้นมาอีก คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเขาไปหาซูอวี้เออร์ หากข้าไม่คิดหาทางหนีออกมาเอง เมื่อถึงยามจื่อ คนผู้นั้นก็ฆ่าข้าไปแล้ว” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสี่ยวตงได้ยินเช่นนี้ก็พูดไม่ออกนางยังคิดจะอธิบายตอ แต่เมื่อเห็นสีหน้าอันเย็นชาของเซี่ยเช
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 86
“ทุกเรื่องบนโลกใบนี้มักจะมีลำดับความสำคัญทั้งสิ้น ในเมื่อท่านอ๋องรู้สึกว่าการได้เจอหน้าข้าเป็นเรื่องสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เช่นนั้นท่านพี่ในฐานะที่เป็นสตรีผู้มากความรู้ ก็ไม่ควรกล่าวโทษเขาเพราะความอิจฉา หากจะกล่าวโทษก็กล่าวโทษข้าเถอะ”ซูอวี้เออร์แกล้งทำท่าทางทอดถอนใจสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไร้อารมณ์และความรู้สึก แต่จู่ๆ ก็คว้าข้อมือของนางขึ้น!“นี่เจ้าจะทำอันใด?”สีหน้ายิ้มร่านั้นของซูอวี้เออร์ซีดเผือดลงทันที เดิมทีนางคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะใช้เข็มยาอีกจึงตะโกนขึ้นว่า “อวิ๋นซี รีบไปตามท่านอ๋องมาเร็วเข้า!”หลังจากที่นางกลับมา นางก็ไล่สาวใช้อย่างซวงชิงผู้ทำลายชื่อเสียงของนางผู้นั้นออกไป และเปลี่ยนสาวใช้คนใหม่ชื่ออวิ๋นซีเซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูกก่อนจะกล่าวว่า “ใช่แล้ว รีบตามเซียวเย่หลันมาสิ จะได้เป็นพยานเสียเลย”“เป็นพยานอย่างนั้นหรือ?”“คนทั่วไปหลังจากที่ป่วยไปช่วงหนึ่ง แม้ว่าจะรักษาหายแล้ว แต่ในร่างกายก็ยังคงมีเชื้อป่วยซ่อนอยู่ ตอนนี้ข้าสงสัยว่าเจ้าแกล้งป่วย ข้าจะจับชีพจรเจ้าเพื่อตรวจให้แน่ใจอีกครั้ง ให้เซียวเย่หลันเรียกหมอมาหลายๆ คนเลย พวกข้าจะวินิจฉัยเจ้าเอง”เซี่ยเช
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 87
ทันทีที่เซียวเย่หลันเดินเข้ามาก็เห็นซูอวี้เออร์ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างจนตรอก“นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น?”เขาขมวดคิ้วขึ้น สายตากวาดมองไปที่เซียเชียนฮวันด้วยความไม่พอใจเซี่ยเชียนฮวันหันมองไปทางอื่นอย่างช้าๆ ไม่อยากสนใจเขา“อวี้เออร์” เขากล่าวออกมาเสียงดังถามเป็นนัยซูอวี้เออร์กลับเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง ไม่ต้องรอให้เซียวเย่หลันเข้ามาประคอง นางก็ลุกขึ้น และยิ้มอย่างเขินอายพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันไม่ทันระวังจึงล้มลงไปเพคะ น้ำแกงที่ทำมาให้พระชายาจึงหกเลอะเทอะหมดเลย”“เจ้าไม่ใช่คนประมาทเลินเล่อ”“อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ วันนี้ก็เลยปวดหัวนิดหน่อยเพคะ ท่านอ๋องอย่าได้ใส่ใจเลยเพคะ”ซูอวี้เออร์กลัวว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเอาเรื่องที่นางแกล้งป่วยมาเปิดโปง จึงเอาเรื่องทั้งหมดนี้โทษตัวเอง ช่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าต้องการอยู่เงียบๆ รักษาตัว เชิญทั้งสองออกไปจากจวนข้าด้วย”“ข้าแค่เอาของมาให้เจ้า แล้วก็กลับ”เซียวเย่หลันคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันได้รับความทุกข์และเจ็บตัวจากบนภูเขา นางโกรธอยู่ในใจก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ไม่ได้กล่าวโทษที่นางแสดงท่าท
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 88
รูปลักษณ์ภายนอกและภายในสามารถช่วยเสริมกันและกันได้การผัดหน้าทาปากคมเข้มก็เป็นการบอกตัวเองได้อย่างหนึ่งว่า ‘ข้าคือจักรพรรดินี’เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากให้คนอื่นดูว่านางเป็นคนอ่อนแอ อีกทั้งยังไม่อยากถูกมองว่าเป็นของเล่นให้คนแย่งชิงกันครั้นแล้วนางจึงเดินออกจากจวนไปนึกไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะไม่ได้อยู่ที่ประตูจวน แต่กลับรอนางอยู่ระหว่างทาง“ไปที่ที่หนึ่งกับข้าก่อน” เขามองเซี่ยเชียนฮวันแวบหนึ่งพลางกล่าว“ที่ใด?”“ไปถึงเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”เซียวเย่หลันไม่ได้อธิบายแต่อย่างใด เขาหันหลังเดินไปเพียงแต่ว่า เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นว่าก้าวเท้าของเขาเดินช้ากว่าปกติเล็กน้อยดูเหมือนว่าจงใจจะรอนางเซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดอัดออกทางจมูก และเดินตามหลังเขาไป นางเองก็อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด“วันนี้เจ้าไม่เหมือนไปชมดอกไม้เลย” เซียวเย่หลันกล่าวโดยไม่ได้หันหลังมามอง “เหมือนไปราชาภิเษกมากกว่า”“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย บุรุษล้วนแต่ชอบผู้บริสุทธิ์และงดงามเสมอ“เป็นมเหสีก็ยังดีกว่าเป็นผู้หญิงที่แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายก็แล้วกัน” เซี่ยเชียนฮวัน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 89
“ทำไม เจ้าหึงหวงอย่างนั้นหรือ ไม่ให้ข้ามองชายอื่นเลยอย่างนั้นหรือ ?”เซี่ยเชียนฮวันเหลือบมองเขาแวบหนึ่งดวงตาของเซียวเย่หลันมีความโกรธเกรี้ยวอยู่ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องเลือกแล้ว ข้าจะให้พวกเขาไปเดี๋ยวนี้”“เดี๋ยวสิ ข้าเลือกคนนี้ก็ได้ ดูๆ แล้วร่างสูงกำยำดี หน้าตาก็หล่อใช้ได้ มาเป็นองครักษ์เงา ช่างไม่เหมาะเอาซะเลย”เซี่ยเชียนฮวันเอานิ้วจิ้มกล้ามของชายผู้เป็นองครักษ์เงาด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งองครักษ์เงารูปหล่อผู้นั้นก็อดที่จะเขินจะแก้มแดงไม่ได้“หลินซู่ ต่อไปเจ้ามีหน้าที่ปกป้องหญิงไร้ยางอายผู้นี้ ต่อไปหากมีคนคิดข่มขู่นางเอานางมาบีบบังคับข้าก็ฆ่ามันได้เลย” เซียวเย่หลันกัดฟันกรอดพลางกล่าวองครักษ์เงาที่ชื่อหลินซู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวถามอย่างระมัดระวังว่า “ฆ่าคนร้ายนั่นหรือว่าฆ่าพระยาชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฆ่าทั้งสองนั่นแหละ!”เซียวเย่หลันทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูก ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อและเดินไปเข้าไปทางลับ“อย่าไปฟังเขา เจ้าบ้านั่นพูดด้วยความโกรธ” เซี่ยเชียนฮวันขยิบตาให้หลินซู่ “ชีวิตของพระชายาสำคัญที่สุด”“ห๊ะ…อ๋อ”หลินซู่ไม่เคยเห็นจ้านอ๋องเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย เขาจึง
Latest chapter
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 450
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 449
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 448
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 447
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 446
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 445
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 444
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 443
- หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 442
