บทที่ 322

หลินเฟิงหันหน้ามองไปทางไป๋ชิงเฉี่ยนแล้วพูดขึ้น: “คุณเข้ามาเถอะ”

ไป๋ชิงเฉี่ยนชะงักงัน

เธอกำลังจะเดินเข้าในคฤหาสน์ของหลินเฟิง

แต่กลับถูกเหยนจวิ้นขวางเอาไว้: “รอเดี๋ยว”

“คุณให้ชิงเฉี่ยนเข้าไปข้างในคนเดียวเหรอ?”

หลินเฟิงพยักหน้า

เหยนจวิ้นขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น: “ไม่ได้ ผมไม่ยอม ชิงเฉี่ยนเข้าไปคนเดียวอันตรายเกินไปแล้ว”

“ผมตามเข้าไปด้วยกัน ถ้าหากไอ้หมอนี่ทำอะไรนอกลู่นอกทางขึ้นมาผมก็สามารถห้ามปรามได้ และก็สามารถปกป้องน้องชิงเฉี่ยนได้”

หลินเฟิงกลับพูดด้วยความเย็นชา: “บ้านของผมไม่ต้อนรับคนปัญญาอ่อน”

“แกแม่งกล้าด่าฉันเหรอ?” เหยนจวิ้นโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ และพุ่งเข้าไปจะสั่งสอนหลินเฟิง

แต่กลับถูกเหยนควานขวางเอาไว้: “หยุดนะ ห้ามเสียมารยาท”

“พ่อ...”

“หุบปาก”

เหยนควานถลึงตาใส่ และเดินเข้าไปช้า ๆ แล้วพูดขึ้น: “คุณหลินคุณรักษาคุณหนูไป๋เพียงลำพังอาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่นัก เอาแบบนี้ ให้คุณหนูท่านนี้ตามเข้าไปด้วย เป็นผู้หญิงด้วยกันก็สามารถดูแลกันได้”

พูดจบเขาก็มองไปทางต่งหลิงอวี้

“ใช่ค่ะ ตอนแรกคุณก็จะให้ฉันช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ?” ต่งหลิงอวี้พยักหน้าติดต่อกัน

หลินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ว