บทที่ 39

หลิวไห่เทารู้สึกไม่พอใจ พูดด้วยความโกรธ "อยากได้เงินเท่าไหร่ เราให้คุณหมดเลย คุณบอกราคามาได้เลย"

หลินเฟิงหัวเราะอย่างดูถูก "เงินไม่มีความหมายสำหรับผมเลย"

“‘งั้นคุณต้องการอะไร?” ประธานหอการค้าเจียงโจวถาม

ในโลกนี้มีใครบ้างที่ไม่ชอบเงิน? น่าขันจริงๆ

หลินเฟิงตอบ "คุณมีบัวหิมะเจ็ดสีจากเทือกเขาเทียนซาน และเห็ดหลินจือสีผสมจากทะเลจีนใต้ไหม?"

"นี้......"

สองสิ่งที่หลินเฟิงพูดนั้นหายากพอๆ กับซวนหลิงเซิน

คนธรรมดาจะไม่มีวันได้เจอหน้ากันตลอดชีวิต ยิ่งพูดยิ่งไม่มี

หลิวไห่เทาบอกว่า "เราไม่มีสิ่งเหล่านี้จริงๆ แต่ตราบใดที่คุณรักษาพ่อของผมหาย ผมจะช่วยคุณทุกอย่างเท่าที่ทำได้"

“ต้องออกใบรับเงินไหม?” หลินเฟิงถาม

หลิวไห่เทาอธิบายว่า "แต่ วัตถุดิบยาเหล่านี้ไม่สามารถรวบรวมได้ในเวลาอันสั้น"

“อย่างน้อยก็ต้องให้เวลาเราบ้าง?”

จางไห่หลินเหลือบมองหลิวกั๋วฮุ่ยบนรถเข็น

เห็นได้ชัดว่าหายใจออกมากขึ้นหายใจเข้าน้อยลง

หากปล่อยให้เป็บแบบนี้ต่อไป หลินเฟิงจื่อก็ไม่จำเป็นแล้ว และทุกคนก็ไม่จำเป็น

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า "คุณหลิน แม้ว่าเราจะไม่มีวัตถุดิบยาที่คุณพูดถึง แต่ไป๋เฉ่าถังของเราก็ก่อตั้งขึ