ตอนนี้ เย่อวี่หลิวยิ่งหวาดกลัว ตัวพูดอย่างตัวสั่นเทิ้มว่า“หลิงเฟิง ฉันในฐานะเจ้านายของนาย ขอสั่งให้นายไม่ต้องสนใจฉัน นายฝ่าวงล้อมออกไปคนเดียวไม่แน่ว่าอาจจะยังมีโอกาสรอด!”หลิงเฟิงคว้าเอวราวปีศาจน้ำของเย่อวี่หลิวด้วยมือเดียวโดยไม่พูดอะไรสักคำ จับมันไว้แน่นแล้วยกวางลงบนไหล่ของเขาทันที ยิ้มและพูดว่า“คำสั่งวุ่นวาย ไม่ปฏิบัติตาม”ต้นขาเซ็กซี่ในถุงน่องสีดำทั้งสองข้างถูกมือของเขาจับไว้อย่างแน่นหนามือใหญ่ที่หยาบกร้านของเขาสัมผัสผิวหยกที่อ่อนโยนและเรียบเนียน และบีบไปที่ก้นกลมๆ ของเธออย่างไม่ตั้งใจเสียด้วย!ใบหน้าสวยของเย่อวี่หลิวเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับโดนไฟช็อต ร่างบางอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา หลังจากดิ้นอยู่สองสามครั้งก็ยอมแพ้เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า“หยุดเล่นลิ้นกับฉันได้แล้ว ถ้าคุณไม่ไป ฉันจะไล่คุณออก!”“แม้ว่าจะถูกคุณไล่ออก ผมก็จะพาคุณออกไป! "หลิงเฟิงพูดอย่างเด็ดขาดเย่อวี่หลิวอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหลั่งน้ำตาทันที "ขอบคุณ...ขอบคุณนายนะ!"ในจุดนั้นหลิงเฟิงตะลึงงง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงภูเขาน้ำแข็งพันปีจะร้องไห้เป็นด้วย!นี่ก็ยังเป็นประธานเย่ที่แผ่ความหนาวเหน็บเข้ากระดูกใ
“แกสามารถทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจ มองอดีตประธานเย่ผู้สูงส่งกลายเป็นของเล่นแก อยากทำอะไรก็ทำตามใจอยาก! ให้เธอถอดถุงน่องสีดำให้เปลือยเปล่า ให้เธออาบน้ำให้สะอาดแล้วมาอุ่นเตียงแก ไม่ดีเหรอ?”หลี่หู่ยิ้มแล้วพูด“นี่ไม่ใช่ที่นายคิดในใจมาตลอดหรอกเหรอ?”เมื่อเย่อวี่หลิวได้ยินแบบนั้น ใจเต้นมาอยู่ที่คอ หน้าไร้เลือดรีบกระชับกระดุมเสื้ออีกสองสามเม็ดให้ปกปิดหน้าอกที่อวบอิ่มเธอคิดเองว่าข้อเสนอแบบนี้ ขอแค่เป็นผู้ชายก็ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน!สวามิภักดิ์ให้หู่เหมิน แล้วยัง...สามารถสร้างความอัปยศอดสูให้เธอได้ตามอำเภอใจอีก!อีกทั้งตัวเธอเองยังได้ยินเสียงหายใจที่กระชั้นชิดและตึงเครียดของหลิงเฟิง!แย่แล้ว!หัวใจของเย่อวี่หลิวตายด้านสลายเป็นผุยผง! เขาต้องสนใจแน่เลย!“ประธานเย่?” หลิงเฟิงเรียกเสียงเย็นใบหน้าที่สวยของเย่อวี่หลิวซีด และเธอก็พูดอย่างกลัวๆ "หืม?"“คุณจิกจนผมเจ็บแล้ว” หลิงเฟิงปากกระตุกในตอนนั้นเองเย่อวี่หลิวก็พบว่ามือเล็กๆ ของตัวเองจิกหน้าท้องอีกฝ่ายไว้แน่นอีกทั้งยังอยู่ใกล้เป้าด้วยเธอประหม่าเกินไป! เลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป!ใบหน้าของเย่อวี่หลิวเปลี่ยนเ
หลิงเฟิงขมวดคิ้วแล้วเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน และพูดเสียงดังจากระยะไกลว่า“เลิกเอะอะโวยวายได้แล้ว ให้ตายเถอะ เงียบ!”ผู้คนนับหมื่นด้านล่างปิดปากทันที ทุกอย่างเงียบจนอาจได้ยินเสียงเข็มหล่น!ตึกๆ!ขาของหลี่หู่สั่นเทา เขาแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น เหงื่อกาฬไหลออกมาหลี่เฟิงเป็นคนเรียกจางกังติงมาจริงหรือนี่?!!นั่นเป็นหนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ในเมืองชางไห่—จักรพรรดิใต้ดินจางกังติงเลยนะ!นึกไม่ถึงเลยว่าจะเชื่อฟังเจ้าเด็กนี้น่ะเหรอ?!เย่อวี่หลิวก็ตาโตปากค้าง “แม้แต่จางกังติงแกก็ยังเรียกมาได้เหรอ?”“เร็วเข้า!” หลี่หู่พูดด้วยเสียงแหบแห้ง“โทรหาพ่อของฉัน! เรียกกำลังเสริมของหู่เหมินมา! เราถูกล้อมไปด้วยพวกใต้ดินนับหมื่นแล้ว!"“ไม่มีสัญญาณครับ สัญญาณถูกรบกวน!”“คนจากรัฐบาลเมืองพวกนั้นอยู่ที่ไหน? เกิดความวุ่นวายใหญ่ขนาดนี้ ทำไมตอนนี้พวกเขายังไม่ส่งคนมาที่นี่อีก!!”หลี่หู่ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว มีความคิดที่น่ากลัวอยู่ในใจ......หรือทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลิงเฟิง?เป็นไปไม่ได้! ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถรบกวนสัญญาณของภูมิภาคและควบคุมรัฐบาลเมืองได้!แต่หลิงเฟิงมีสีหน้าเคร
“ห้ามถอด!”ทันใดนั้นหลิงเฟิงก็คว้าข้อมือของเย่อวี่หลิวไว้ สายตาเย็นชา“ในโลกนี้ มีเพียงผู้ชายคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเห็นร่างกายทั้งหมดของคุณได้นั่นก็คือผม!”“ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แล้วยังไง? ผมฆ่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้มานับไม่ถ้วนแล้ว!”เย่อวี่หลิวตกใจทันทีกับสายตาเย็นชาคู่นี้หลี่หู่เยาะเย้ยและพูดว่า "อาจารย์กวน มีคนดูถูกคุณนะ!"กวนเปียวหัวเราะเยาะและพูดว่า“ช่างโอ้อวดนัก ยังพูดโอว่าฆ่าไปนับไม่ถ้วน! ฉันก็ไม่ได้ฆ่าคนมานานแล้วสิ เอาหัวของนายมาอุ่นเครื่องเถอะ!”ใช้ความแข็งแกร่งของเขาในการกระโดดลอยขึ้นไปราวกับสายฟ้า!ดวงตาของหลี่หู่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความบ้าคลั่ง“นี่คือปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้เหรอ? ดี! ฆ่าเขาแล้ว เย่อวี่หลิวก็ยังเป็นของฉันอยู่ดี!”ฝ่ามือของกวนเปียวส่งผ่านเหมือนพายุเฮอริเคน และกำลังจะฟาดหน้าของหลิงเฟิงแต่ในเวลาเดียวกันสายตาเย็นชาของหลิงเฟิงก็ระเบิดออกมาด้วยพลังชั่วร้ายอันไม่มีที่สิ้นสุดทันที คล้ายกับวิญญาณอาฆาตนับพันล้านกำลังมีเสียงผีร้องเสียงหมาป่าหอน!ทันใดนั้นกวนเปียวก็กลัวจนถอดสีหน้าราวกับว่าเขาได้เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่บนยอดเขาซากศพ
หลี่หู่ตกตะลึงและไม่กล้าพูดอะไรสักคำหลิงเฟิงเลิกคิ้ว "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ถือว่ายอมรับ แกแตะต้องเธอด้วยสิบนิ้วของแกแล้ว?"ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็หักนิ้วทั้งสิบของหลี่หู่ทันทีมือของหลี่หู่ท่วมด้วยเลือด และคุกเข่าลงพร้อมกับกรีดร้องลั่นหลิงเฟิงเหยียบหัวของอีกฝ่ายและกดลงแน่น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนแค่ไหน มันก็ไม่เกิดประโยชน์!“แกไว้ใจได้ ฆ่าแกเลยทันที มันดีเกินไปสำหรับแก!”หลิงเฟิงพูดทีละคำ “ฉันจะทำให้แกมีตายทั้งเป็น!”หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้น และมองบรรดาพี่น้องของหลี่หู่ไปรอบๆ อย่างเย็นชา“ฆ่าเขา แล้วฉันจะปล่อยให้พวกแกมีชีวิตอยู่”ตึง!ทันใดนั้น เหล่าพี่น้องของหลี่หู่ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ต่อยและเตะเจ้านายเดิมของพวกเขา!“ไอ้สารเลว! พวกแกกล้าตีฉันก็ลองดูสิ! ต้องมีคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”“อ้าก อ้าก... ฉันจะไม่ไว้ชีวิตพวกแก!”“หยุดตีได้แล้ว! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”“หยุดมือเถอะนะ! ขอร้องพวกแกแล้ว ฉันจะถูกทุบตีจนตายแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”ความเย่อหยิ่งของหลี่หู่ถูกทุบตีจนหายไป เขาคุกเข่าลงกับพื้นและร้องขอความเมตตา เสื้อผ้าของเขาฉีกขาด เนื้อและ
“หลิงเฟิง? ทำไมนายอยู่ที่นี่?”ซูเหยี่ยนงงงัน แต่น่าเสียดายที่ยังไม่ทันพูดจบ หลิงเฟิงเป็นเหมือนลมที่พัดผ่านเธอหายวับไปในพริบตา!“อะไรของเขาเนี่ย!” ซูเหยี่ยนงงงวยและไม่สนใจเขาแล้ว รีบบุกเข้าไปในห้องที่เย่อวี่หลิวอยู่แต่ภาพตรงหน้าเธอกลับทำให้เธอตกใจอีกครั้งหลี่หู่มือและเท้าหัก นอนอยู่บนพื้นศพมากกว่าร้อยศพกระจัดกระจายอยู่บนพื้น!ใครทำ?ซูเหยี่ยนนึกถึงหลิงเฟิงที่เพิ่งวิ่งออกไปทันที เป็นเขาหรือเปล่า?!“แค่กๆ!” ในเวลานี้ เย่อวี่หลิวที่หมดสติไปก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา“หลิวหลิว!” ซูเหยี่ยนรีบเข้าไปกอดเธอแล้วพูดทั้งน้ำตาว่า“ขอโทษ ฉันมาช้าไป!”“เหยี่ยนเหยี่ยน เธอมาได้ยังไง?”เย่อวี่หลิวลืมตาสวยของเธอและพบว่าร่างกายของเธอฟื้นตัวแล้ว แต่หัวของเธอดูเหมือนความทรงจำจะหายไปเธอจำได้เพียงว่า ตัวเองถูกหลี่หู่บังคับเลยเข้าไปในห้องน้ำแล้วแล้วโทรหาซูเหยี่ยนแต่ไม่รับสาย...หลังจากนั้นก็จำไม่ได้แล้ว!เธอมองรอบๆ ก็พบศพเกลื่อนเต็มพื้นเลยพูดด้วยความประหลาดใจว่า“เหยี่ยนเหยี่ยน ทั้งหมดนี้เธอทำเหรอ? "“ไม่ใช่ฉัน ตอนที่ฉันมาก็เป็นแบบนี้แล้ว”ซูเหยี่ยนพูดตามความเป็นจริงเย่อวี่ห
อีกฝ่ายเป็นน้องชายของจางหลานฮวาชื่อจางจือห่าว หลายปีก่อนถูกจำคุกเพราะปล้นฆ่าคน เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาเมื่อสองปีก่อนนึกไม่ถึงว่าสันดานยังคงไม่เปลี่ยน!“แม่!” ใบหน้าของหลิงเฟิงระเบิดพลังชั่วร้าย“ปล่อยแม่ของฉัน ไม่อย่างงั้นฉันจะให้แก...จ่ายราคาของมัน!”พูดแล้วก็ก้าวไปข้างหน้า!“หลิงเฟิง อย่าลงมือนะ!” เหอซิ่วฟางตะโกนด้วยใบหน้าซีดเซียว“นี่เป็นความผิดของคนรุ่นพ่อแม่เราทั้งนั้น! ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกฉันเลย! หากต้องการคิดบัญชี ก็คิดบัญชีที่ฉันคนเดียว!”จางจือห่าวคาบบุหรี่ไว้ในปาก ปล่อยอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“พี่เหอ ฉันเหล่าจางเป็นคนมีคุณธรรม ฉันจะไม่มาบ้านพี่โดยไม่มีเหตุผลหรอก!”“ฉันมีหลักฐานการยืมเงิน เมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้วสามีของพี่ยืมไปห้าพันบาท! ตอนนี้อัตราดอกเบี้ยทบต้นและราคาก็พุ่งสูงขึ้น ฉันต้องการสองล้านห้าแสนคงไม่เกินไปหรอกใช่มั้ย?”หลิงเฟิงขมวดคิ้วและถามว่า “แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”“ตอนนั้น พ่อของลูกป่วย ที่บ้านไม่มีเงินไปรักษา ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเป็นหนี้นอกระบบต้องยืมเงินห้าพันบาทจากจางจือห่าวมาช่วยเขา"เหอซิ่วฟางเช็ดน้ำตาของเธอแล้วพูดเฉินเหม่ยหลิง
เหอซิ่วฟางก็รู้สึกไม่เชื่อเล็กน้อย“ลูก ทำไมแม่ถึงฟังดูไม่เหมือนเรื่องจริงเลยล่ะ”“แม่! เชื่อผมนะ” หลิงเฟิงทำหน้าจริงจังเหอซิ่วฟางมองดูใบหน้าที่จริงจังของลูกชายแล้วพูดอย่างหนักแน่น "ได้! แม่จะเชื่อในตัวลูกและอยู่ข้างลูกเสมอ!”หลิงเฟิงเขียนหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรแล้วยื่นให้พวกเขาพลางพูดอย่างเย็นชาว่า“เซ็นชื่อซะ บ้านเก่าหลังนี้กับที่ดินเป็นของพวกแกทั้งหมด ครอบครัวของเราไม่ติดค้างอะไรพวกแกอีก!"จางจือห่าวเห็นดังนั้นก็ดีใจมาก จึงรีบเซ็นชื่อตัวเองทันที“ฮ่าๆ! ดี! หนี้ทั้งหมดห้าล้านห้าแสนชำระครบทีเดียวจบ! ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปก่อกวนพวกคุณอีก!"คนอื่นๆ เองก็มีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกเช่นกันไม่คิดเลยว่าจะได้บ้านเก่าๆ หลังนี้และที่ดินได้เร็วขนาดนี้!ต้องขอบคุณหลิงเฟิงเจ้าคนโง่ตัวโตคนนี้จริงๆ ที่บอกว่าทั่วทั้งชายฝั่งทองคำล้วนเป็นของเขาทั้งหมดคำพูดนี้ทำเอาพวกเขาหัวเราะแทบตาย!“แม่ครับ เราไปบ้านใหม่กันเถอะ!”หลิงเฟิงพาเหอซิ่วฟางออกจากไปทันทีขณะนั้นเอง เฉินเหม่ยหลิงก็พูดหยอกล้อว่า“แม่! เราแอบตามพวกมันไปเงียบๆ ดีไหม ดูซิว่าไอ้ผู้ชายคนนี้พูดโม้หรือเปล่า!"จางหลานฮ