บทที่ 29

พูดให้ถูกก็คือ

จริงๆ แล้วมันคือหน้าท้องส่วนล่างที่อยู่เหนือขาเล็กน้อย

ดวงตาของเย่อวี่หลิวเป็นประกายด้วยความตื่นตระหนกทันทีเมื่อเธอเห็นหลิงเฟิง

“ใครให้นาย...เข้ามา? ออกไปซะ! ไม่อย่างนั้นฉัน...จะไม่...เกรงใจนายแล้ว!”

เธอหายใจหอบขณะที่เธอพูด แต่ยังคงจ้องมองหลิงเฟิงด้วยสายตาที่ระมัดระวัง กลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในออฟฟิศจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

หลิงเฟิงสังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า

“ผมไม่ได้ประสงค์ร้าย ประธานเย่ ผมดูแล้วคุณเหมือนว่าจะไม่สบาย สะดวกให้ผมตรวจอาการไหม?”

เย่อวี่หลิวได้ยินคำพูดนั้นและยังคงเงียบ

หลิงเฟิงพูดว่า

“คุณมีเหงื่อออกมากบนหน้าผาก ซึ่งหมายความว่าสภาพร่างกายตอนนี้ของคุณไม่ดีนัก หากคุณยังทำเช่นนี้ต่อไป เรียกรถพยาบาลไปก็ไม่มีประโยชน์”

เย่อวี่หลิวกัดฟันแล้วพูดว่า "ได้! ดูแต่ตามืออย่าต้อง!"

หลิงเฟิงได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้อีกฝ่าย

เมื่อมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวสวยงามและร่างกายที่โค้งงอของเย่อวี่หลิวก็รู้แล้ว

ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บเก่าที่หลี่หู่ทิ้งไว้บนท้องของอีกฝ่ายได้เกิดการเจ็บขึ้นมา

หลิงเฟิงกล่าวว่า "เหยียดเท้าของคุณมาหาผมหน่อย"

“นายคิดจะ