Share
บทที่ 53
Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 54
เฉียวซุนเม้มปากครุ่นคิด “ฉันอยากคุยเรื่องของคุณป้าเสิ่น”ลู่เจ๋อเอ่ยถามเสียงเบาลง “งั้นเหรอ? มาคุยที่บริษัทฉันสิ!” พูดจบเขาก็กดวางสาย ให้เวลาคิดสักนิดก็ไม่มี!ถนนในปลายฤดูใบไม้ผลิ ส่งผลให้เฉียวซุนรู้สึกหนาวสั่นสมกับเป็นลู่เจ๋อ!ตั้งแต่วันนั้นผ่านไป การกระทำที่ดูอบอุ่นของเขานั้น แค่เพื่อเกลี้ยกล่อมให้เธอกลับบ้านแต่โดยดีแค่นั้นแหละ แล้วถ้ามันใช้ไม่ได้ผล เขาก็พร้อมที่จะเปลี่ยนร่างกายเป็นลู่เจ๋อคนเดิมทันทีเย็นชา ไร้มนุษยธรรมที่สุด!เธอเก็บโทรศัพท์ลง และเลือกที่จะนั่งรถบัสไปโดยไม่ลังเลต่อรถบัสมาสองสถานี ในที่สุดก็คือตึกของลู่เฉียวพนักงานของบริษัทกลุ่มลู่เฉียวล้วนรู้จักเธอกันทั้งนั้นว่าเธอคือคุณนายลู่ แต่ไม่รู้เลยว่าเป็นคุณนายลู่ที่ลำบากเพียงใด!เลขาฉินลงมารับเธอเมื่อถึงชั้นบนสุดของตึกสูง เลขาฉินเปิดประตูห้องประธานบริษัทให้ เธอเอ่ยบอกด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย: “ประธานลู่ออกไปทำธุระด้านนอก คุณนายลู่กรุณารอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปชงกาแฟมาให้ค่ะ”ในห้องกว้างมีเฉียวซุนยืนอยู่คนเดียวเงียบๆเธอมองไปยังเปียโนหลังหนึ่ง มันถูกวางไว้เหมือนสมบัติล้ำค่าอยู่ด้านหลังตู้หนังสือของประธานล
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 55
เฉียวซุนที่ไม่ทันได้เอ่ยปากตอบ เธอถูกลู่เจ๋อดันร่างของเธอไปชนกระจกบานใหญ่และทาบกายลงบนแผ่นหลังของเธอเหมือนเป็นการบังคับให้เธอมองวิวนอกหน้าต่างตรงหน้าเขาเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู “ถ้าเดาไม่ผิด เธอยินดีพลีกายให้ฉันแลกกับการปล่อยให้ป้าเสิ่นเป็นอิสระใช่ไหม? แต่ทำไงดีล่ะ ร่างกายของเธอผ่านมือฉันมากี่รอบต่อกี่รอบ แล้วเธอยังคิดว่ามันยังมีค่าจนสามารถตีเป็นราคาได้อีกหรือไง? หรือว่าเธอจะยอมขายผ้าเอาหน้ารอดกับผู้ชายอย่างฉันอยู่ที่นี่ แต่ไม่ยอมกลับไปเป็นคุณนายลู่ที่มีเกียรติงี้เหรอ?”คำพูดขวานผ่าซากของเขา ทำให้เฉียวซุนแทบไปต่อไม่เป็นแล้วเฉียวซุนเธอจะสู้ได้ยังไงกันล่ะ?ถ้าจะให้พูด ลู่เจ๋อน่ะรู้จักร่างกายของเธอดีมาก ๆ แม้กระทั่งตอนที่เขาพูดนิ้วของเขาก็หยอกล้อกับร่างกายของเธอไม่หยุด “อดทนไว้ล่ะสาวน้อย เก็บความอยากของเธอไว้ให้มิดแล้วอย่าทำให้กางเกงฉันเลอะอะไรเด็ดขาด!”เหงื่อเม็ดใหญ่ประปรายไปตามหน้าผากสวยของเฉียวซุน เหงื่อเม็ดเล็กแทรกซึมอยู่ทั่วไรผม ชั่วขณะเฉียวซุนเอ่ยเสียงสั่นเครือออกมา “พอแล้วลู่เจ๋อ!”“พออะไรกันล่ะ? เธอเองไม่ใช่เหรอที่อยากนอนกับฉันน่ะ?”ลู่เจ๋อเผยแววความโกร
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 56
จอภาพที่ค่อย ๆ ปรากฏภาพขึ้น....วิดีโอที่สั่นเล็กน้อย เห็นเป็นหญิงสาวร่างเพรียวระหงเปิดประตูเข้ามา ไฟในห้องรับแขกสว่างจ้าทำให้เห็นใบหน้าของเฉียวซุนอย่างชัดเจนร่างของเฉียวซุนเย็นยะเยือกไปทั้งร่างลู่เจ๋อบีบคางเธอเบาๆ “ไม่กล้าดูงั้นสิ?” หลังจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ “ก็เธอยืนยันเองไม่ใช่เหรอว่าเปิดประตูห้อง 6201 งั้นก็ดูให้ถึงที่สุดสิ ดูให้มันชัด ๆ ว่าแท้จริงแล้วห้องที่เธอเปิดมันคือ 6201 หรือห้อง 6202!” ในวิดีโอ เฉียวซุนเดินตรงไปยังเตียงหลังใหญ่ เตียงหลังใหญ่หรูหราสีขาว ลู่เจ๋อเอนหลังดื่มเหล้าพักผ่อนอยู่อย่างเงียบ ๆ ด้วยฤทธิ์ที่รุนแรงของแอลกอฮอล์นอกจากอาการเมาค้าง ยังมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ทำให้เขาลนลานจะหาผู้หญิงมาช่วยปลดปล่อยอารมณ์นั้น แต่ว่าเขาก็เป็นคนที่จิตใจดีคนหนึ่ง แม้ว่าจะอยู่ในแวดวงธุรกิจมานาน แต่เขาไม่เคยคิดจะสานสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับหญิงสาวคนไหนเลยลูกกระเดือกของลู่เจ๋อขยับขึ้นลงเบา ๆ ทันใดนั้น มือเรียวคู่หนึ่งค่อย ๆ ลูบใบหน้าของเขา ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นลู่เจ๋อค่อย ๆ ลืมตาสีแดงก่ำ ใบหน้าแดงซ่านของหญิงสาวที่ค่อย ๆ เอนตัวลงจูบที่ริมฝีปากของเขา
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 57
เฉียวซุนรู้สึกอับอายอย่างมากลู่เจ๋อทำให้เธอรู้สึกว่า แม้ว่าเธอจะมีฐานะเป็นคุณนายลู่ แต่เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่เขาเล่นด้วย เป็นได้เพียงแค่ของเล่นของเขาแต่เพียงผู้เดียวตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยให้เกียรติเธอเลยสักครั้งในใจของเขา เธอก็เหมือนกับโสเภณีราคาถูก!ในห้องโสตทัศนูปกรณ์มีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตร เสียงขอร้องอ้อนวอนแสนหดหู่ของเฉียวซุนและเสียงหอบพักหายใจอย่างมีความสุขของลู่เจ๋อดังกึกก้องไปทั้งห้อง……เขาไม่ได้รู้สึกสบายแบบนี้มานานแล้ว!ลู่เจ๋อก้มหน้ามองเฉียวซุนเขามองไม่เห็นสีหน้าเธอ ทำให้รู้สึกไม่พอใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาจับผมสีดำของเธอเบา ๆ และเอียงศีรษะจูบเธอเฉียวซุนถูกเขาครอบครองด้วยความมึนงงเธอคว้ามีดปอกผลไม้ไว้ได้ด้ามหนึ่ง เพิ่งควานหาได้ในตอนที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนเธอรู้สึกเศร้าเสียใจและรู้สึกไร้สาระในเวลาเดียวกันเธอรู้ดีว่าเมื่อเดินออกไปจากห้องนี้แล้วเธอก็จะต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม......เมื่อนั้นอาจดูเหมือนมีเกียรติ แต่กลับไม่มีร่องรอยความเป็นคุณนายลู่ของฉันเลย บางทีลู่เจ๋ออาจขังเธอไว้ในบ้าน ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอับอายเฉียวซุนไม่อยากให้เป็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 58
ห้องผู้ป่วยไม่ได้เงียบอีกต่อไป หมอทั้งสองท่านกำลังคุยกับลู่เจ๋อ“เสียเลือดมากเกินไป!”“การถ่ายเลือดออกไปแปดร้อยมิลลิลิตรถือว่าไม่มีปัญหา ต้องดูว่าเมื่อไหร่ที่คุณนายลู่จะยอมฟื้นขึ้้นมา…...อ๋อ ใช่ครับสภาพจิตใจในการใช้ชีวิตอยู่ต่อก็ไม่ได้หนักแน่นเท่าไหร่นัก”“อย่างช้าที่สุดคือพรุ่งนี้เช้าครับ! ถ้าตอนเช้ายังไม่ฟื้น ผมแนะนำให้คุณนายลู่รับการตรวจร่างกายครับ”……หมอทำหน้าที่อยู่ในห้องชั่วครู่ จากนั้นก็ได้เดินจากห้องพักคนไข้ไปลู่เจ๋อส่งแขกจากนั้นก็ปิดประตูห้อง เมื่อหันกลับมาก็พบว่าเฉียวซุนฟื้นแล้วใบหน้าเล็กที่แนบเอียงไปกับหมอนสีขาวดุจหิมะขาว ผมสลวยสีดำที่ทิ้งตัวสยายลงบนหมอน ร่างกายที่ถูกสวมด้วยชุดคนไข้อย่างหลวม ๆ อาการเจ็บไข้ที่ว่าจึงแฝงไปด้วยความงดงามที่แลดูเปราะบางลู่เจ๋อยืนมองอย่างเงียบ ๆ ผ่านไปไม่นาน ก่อนที่จะเดินไปเขานั่งลงข้างเตียงคนไข้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนอ่อนโยน “เธออดข้าวไปตั้งห้าชั่วโมง! หิวรึเปล่า ฉันได้ให้คนส่งอาหารมาให้เธอทาน!”เฉียวซุนซุกหน้าลงกับหมอน ไม่อยากมองหน้าและไม่อยากจะคุยกับเขา ลู่เจ๋อรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดต่อว่า “เสิ่นซิงออกมาแล้ว ตอนน
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 59
ลู่เจ๋อเอาโจ๊กกลับมาด้วย เขาวางของลงบนโต๊ะกลมเล็ก และกำลังจะอุ้มเฉียวซุนมาทานอาหารเฉียวซุนพิงหัวเตียงแล้วพูดเบา ๆ ว่า ：“ไม่เหมือนกัน!”ลู่เจ๋อตกใจเล็กน้อยครู่ใหญ่ ๆ เขาถึงจะเข้าใจว่าเธอพูดอะไรเฉียวซุนมองเขา เสียงของเขาอ่อนลงบ้างแล้ว : “ลู่เจ๋อมันไม่เหมือนกันนะ เมื่อก่อนฉันรักคุณ ดังนั้นต่อให้ฉันไม่เต็มใจ ฉันก็ต้องอดทน นั่นเพราะว่าฉันอยากให้คุณมีความสุข”“แล้วตอนนี้ล่ะ”ภายใต้แสงไฟนุ่มนวล ลู่เจ๋อมองไปที่ใบหน้าเล็กที่ขาวราวกับหยกของเธอ ถามด้วยเสียงที่อ่อนลงเช่นกัน : “ตอนนี้ไม่รักแล้วใช่มั้ย? เฉียวซุน ฉันไม่รู้ว่าคุณรักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก สมัยนี้ความรักไม่สำคัญแล้ว!”ลู่เจ๋อเป็นนักธุรกิจเขาไม่เชื่อในความรัก!ในแวดวงธุรกิจไม่มีใครพูดถึงความรัก สิ่งที่ผู้ชายสนใจมากที่สุดก็คือลาภยศและอำนาจ ภรรยาและลูกและแม้กระทั่งคนรักล้วนเป็นเพียงเครื่องประดับแห่งอำนาจเท่านั้นหลังจากพูดจบเขาก็ไปอุ้มเธอแล้วเดินไปที่โซฟาร่างของเฉียวซุนสั่นเทิ้มแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลสีขาวก็ขดไปอยู่ด้านหลังโดยที่ไม่รู้ตัว......การกระทำโดยที่ไม่รู้ตัวแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกต่อต้านแ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 60
แบบนั้น ช่างยวนใจจริง ๆลู่เจ๋อเดินเข้ามาอย่างระงับอารมณ์และคำพูด รับผ้าขนหนูไปจากในมือเธอ น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ? หมอบอกแล้วไงว่าคุณต้องนอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงอย่างน้อยสองวัน”เฉียวซุนหันหลังมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันอยากเช็ดตัวหน่อย!”ลู่เจ๋อค่อย ๆ คิด ก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากเช็ดตัว ตอนที่อยู่โรงแรมแม้พวกเขาจะไม่ได้ทำเสร็จ แต่เขาก็จัดการเธอไปประมาณราว ๆ สิบนาที ความเป็นเจ้าของอันแสนลึกซึ้งเหล่านั้น แม้ว่าเธอจะต่อต้านอีกแค่ไหนก็ยังมีปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายอยู่ดีลู่เจ๋อจำได้ ราว ๆ อยู่นานมาก ๆ ที่ไม่ได้ตอบสนองกลับมา ทั้งสองคนต่างเละเทะไปหมด ดุเดือดจนใกล้จะถึงจุดวิกฤติแล้วเมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านั้นเขาก็จิตใจฟุ้งซ่านเล็กน้อย ร่างกายเองก็เช่นกันเขากอดเอวของเธอจากด้านหลัง คางพาดอยู่บนไหล่บาง ๆ แสนหอมของเธอ น้ำเสียงแหบพร่าจนราวกับแฝงไปด้วยเม็ดทรายร้อนระอุจากแดดสาดจำนวนหนึ่ง เซ็กซี่เป็นอย่างมาก “บนร่างกายมีกลิ่นของผมอยู่ ใช่ไหม?”เฉียวซุนชะงักไปครู่หนึ่งลู่เจ๋อจับเธอหันมา เขาก้มศีรษะมองเธอใต้แสงไฟ นัยน์ตาดำลึกซึ้งจนยากจะคาดเดาหาก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 61
ตอนที่ลู่เจ๋อจัดการเรื่องของบริษัทเสร็จ เวลาก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงเช้าแล้วเขาเก็บข้าวของอย่างลวก ๆ พลางเตรียมตัวจะเดินออกไปเลขาฉินจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้านาย สภาพจิตใจไม่ค่อยสมดุลเท่าไหร่ เพราะเธอเองก็ทำงานมาทั้งคืนเหมือนกัน ใบหน้าของเธอซีดลงไปไม่น้อย เติมแป้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ลู่เจ๋อกลับยังคงหล่อเหมือนเดิมพอดีกับในห้องประชุมยังมีหัวหน้าระดับสูงอยู่ด้วยอีกสองสามคนเพื่อให้ดูเหมือนว่าเลขาฉันใกล้ชิดกับลู่เจ๋อ เธอจงใจใกล้ชิดและใช้น้ำเสียงที่เป็นกันเอง พูดเบา ๆ ออกไปว่า “ประธานลู่คะ คุณอยากทานอาหารเช้าก่อนหรือจะกลับบ้านเลยดีคะ? ฉันสั่งขนมฝูหรงซูของโปรดคุณไว้ให้แล้วค่ะ”ฝูหรงซู.....ลู่เจ๋อไม่เคยชอบกินขนมหวานเลยสักนิด ขนมฝูหรงซูที่เขาเคยชมออกไปครั้งเดียวว่าอร่อยนั้น จริง ๆ แล้วเพราะเฉียวซุนเป็นคนทำต่างหาก แต่เลขาฉินกลับไม่รู้เรื่องนี้ เธอไปคิดเองว่า อาจารย์ร้านไดคิรินเป็นคนทำขนมตัวนี้ เพราะงั้นเธอเลยซื้อมาให้เขาตั้งหลายรอบ สุดท้ายเขาก็ให้คนขับรถจัดการกับขนมพวกนั้นแล้วตอนนี้เลขาฉินกลับพูดถึงขนมนั่นอีกลู่เจ๋อนึกขึ้นได้ว่า เฉียวซุนดูเหมือนไม่ได้ทำขนมให้เขากินมานานแล้
Latest chapter
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 392
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 391
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 390
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 389
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 388
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 387
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 386
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 385
- ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 384
