บทที่ 82

ลู่เจ๋อกลับถึงคฤหาสน์ เหล่าคนใช้เห็นเขากลับมาต่างก็คาดไม่ถึง

คุณนายลู่ล่ะ? ยังไม่ออกจากบ้านเหรอ?

ลู่เจ๋อเอ่ยถามขณะที่เดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์

คนใช้รีบตอบในทันที “คุณนายยังอยู่ในบ้านค่ะ แต่เพิ่งออกปากกับคนขับรถไปว่าอีกสักครู่จะออกไปข้างนอกค่ะ”

ขาเรียวของลู่เจ๋อหยุดลงเพียงครู่ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรกลับไป

เขาเดินไปถึงชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนใหญ่ เห็นเฉียวซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ เหมือนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างไรอย่างนั้น

เสื้อเชิ้ตไหมแท้ กระโปรงทรงหางปลา

ความสวยงามที่มิอาจหักห้ามได้

ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะจ้องมองอยู่นานสองนาน เขาถอดเสื้อสูทออกหย่อนกายลงบนโซฟา ดวงตาเข้มทอดมองไปที่เธอ “เพิ่งกลับมาก็ต้องไปออกงานสังคมแล้วเหรอ? เลื่อนไปแล้วไปดินเนอร์กับฉัน”

เฉียวซุนนัดกับอาจารย์เว่ยไว้อย่างดิบดี

ไม่สามารถเลื่อนนัดได้อย่างแน่นอน

แต่เธอก็ไม่อยากก่อเรื่องกับลู่เจ๋อ เลยเอ่ยไปอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาก่อน ลู่เจ๋อ คราวหน้าถ้าคุณอยากไปดินเนอร์ด้วยกัน บอกฉันล่วงหน้าสักนิดนะคะ ฉันจะได้เตรียมตัวไว้ค่ะ”

อารมณ์ของลู่เจ๋อตอนนี้ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นัก

เขาเหยียดแขนดึงเธอ เฉียวซุนล้มลงในอ้อม