บทที่ 499

เวลาฟ้ามืด นักโทษที่หยุนเจิงปล่อยไปในที่สุดก็กลับมาถึงเมืองชายแดนเว่ย

และนำจดหมายที่หยุนเจิงเขียนด้วยตัวเองมอบให้ปานปู้

ปานปู้เปิดอ่านจดหมาย เพียงแค่กวาดมองคร่าวๆ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

ไม่นาน ปานปูนำจดหมายนั้นมาหาอู้เลี่ย

“เอาม้าศึกสองพันตัวของพวกเราไปแลกกับศพเหล่านั้น?”

อู้เลี่ยสีหน้าเต็มไปด้วยความบึ้งตึง เอาจดหมายที่อยู่บนมือทุบลงไปบนโต๊ะ กัดฟันคำรามเสียงต่ำ “หยุนเจิงไอคนสมควรตาย ความโลภไม่น้อยเลย!”

ม้าศึกสองพันตัว สำหรับเป่ยหวนแล้ว ไม่นับว่าเป็นปัญหา

ทว่า ยกม้าศึกสองฟันตัวให้ชาวต้าเฉียน มันคนละเรื่องกัน

“ตอนนี้พวกเราจะแลกเปลี่ยนหรือไม่?”

ปานปู้ขมวดคิ้วกล่าว “หยุนเจิงเขียนไว้ในจดหมายชัดเจน หากภายในสิบวันไม่เห็นม้าศึก เขาจะนำศพของเหล่าผู้กล้าของเราส่งไปที่ป้องเมืองสุยหนิง แขวนศพเหล่านั้นไว้บนกำแพงเมืองสุยหนิง...”

“แขวนก็แขวนสิ!”

อู้เลี่ยสีหน้าเต็มๆ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ถึงเช่นไรพวกเราได้ศพเหล่านั้นก็ไร้ประโยชน์!”

ปานปู้ขมวดคิ้วแน่น ถอนหายใจกล่าว “องค์ชายใหญ่ กองทัพของเราเพิ่งพ่ายแพ้ กำลังใจทหารเดิมก็ลดลงอย่างมาก หากหยุนเจิงทำเช่นนี้จริง เกรงว่าจะกระทบกับกำลังใจทห