บทที่ 75

"หา?"

หยุนเจิงตะลึงงัน

นั่นห่านหิมะหรือ?

แต่หน้าตาไม่ต่างจากห่านธรรมดาเลยนะ!

เขาคิดว่าเป็นห่านที่ยังไม่โตเต็มวัยเสียอีก!

"ฮ่าๆ…"

จางฮว๋ายทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหัวเราะและปลอบจักรพรรดิเหวิน "ฝ่าบาท องค์ชายหกอาศัยอยู่แต่ในวังนานเกินไป จึงไม่รู้จักห่าน เข้าใจผิดว่าห่านหิมะเป็นห่านธรรมดาก็ไม่แปลก”

มุมปากของจักรพรรดิเหวินกระตุกเล็กน้อย แล้วจ้องมองหยุนเจิงด้วยความหงุดหงิด แล้วจึงนั่งลงด้วยอารมณ์ทั้งโกรธทั้งน่าขัน จากนั้นจึงสั่งการขันทีที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ ว่า “ไป ไปดึงขนห่าน…เอ้ยไม่ใช่ ไปดึงขนห่านหิมะที่ยาวที่สุดมาสองสามเส้น!”

กล่าวจบ จักรพรรดิเหวินเองก็กริ้วจนหลุดหัวเราะออกมา

ตนก็ถูกเด็กสามหาวนี่ทำเพี้ยนไปด้วยแล้ว

“ว่างๆ ก็ออกไปเดินเล่นบ้างนะ!”

จักรพรรดิเหวินเงยหน้าขึ้นมองหยุนเจิงอีกครั้ง “วันนี้เข้าใจผิดว่าห่านหิมะเป็นห่านธรรมดาต่อหน้าข้ากับจางเก๋อเหล่ายังพอว่า แต่ถ้าหากเจ้าไปพูดต่อหน้าขุนนางพลเรือนและทหารล่ะก็ ข้าละอายใจแทนเจ้าจริงๆ!”

หยุนเจิงหัวเราะแห้ง แล้วตอบตกลงอย่างรวดเร็วว่า "ต่อไป…ลูกจะออกไปเดินเล่นอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

มารดามันเถอะ!

มองห่านหิมะเป็นห่านธรรมดา น่าอายอ