บทที่ 27

เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ยิ่งใหญ่และสำคัญเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่แม่ทัพฝ่ายบู๊อย่างเขาจะสามารถยุ่งเกี่ยวได้ ดังนั้นจึงไม่กล้าพูดจาเพ้อเจ้อ

ฮ่องเต้หวู่ทอดถอนใจ กล่าวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “สถานการณ์ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นอย่างไรบ้าง?”

จางไป่เจิงกล่าวเสียงขรึม “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกำลังเดินทางลงใต้ บุกโจมตีอย่างฮึกเหิม! กระหม่อมจำเป็นต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้ เพื่อเร่งเดินทางให้ทันทัพใหญ่พ่ะย่ะค่ะ! มิเช่นนั้น ไม่มีนายพลคอยสั่งการ เกรงว่าจิตใจของเหล่าทหารจะไม่สงบ!

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็รีบออกเดินทางโดยเร็วที่สุด!”

จางไป่เจิงสีหน้าลำบากใจ “ฝ่าบาท ทัพใหญ่ออกศึก ปูนบำเหน็จรางวัลให้สามเหล่าทัพ บรรดาพลทหารจึงจะมีขวัญกำลังใจ ต่อสู้กับศัตรูอย่างกล้าหาญ! แต่ทหารรักษาพระองค์ไม่ได้เบี้ยเลี้ยงมาสามเดือนแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”

ฮ่องเต้หวู่กล่าวอย่างไม่พอใจ “ถ้าหากไม่ใช่เพราะทางใต้น้ำท่วม เพื่อสงเคราะห์ผู้ประสบภัย จึงนำเงินออกมาจนเกลี้ยงท้องพระคลัง! เราจะค้างจ่ายเงินเดือนของเหล่าทหารได้อย่างไร? แต่บัดนี้ เงินของราชสำนักขัดสนรุนแรง ท้องพระคลังว่างเปล่า นำเงินออกมาไม่ได้จริง