บทที่ 39

ในห้องบรรยากาศหนักอึ้ง มีเสียงซุบซิบนินทาดังไปทั่ว

“ถึงแม้คุณหนูเสิ่นสามจะไม่เอาไหน ทำอะไรไม่เป็น แต่แม่แท้ ๆ ก็ไม่ปกป้อง ทำตัวได้แย่ถึงขั้นนี้ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ ”

เสิ่นอวี้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็รู้สึกปวดใจจนตัวสั่น

นางหลิ่วคือมารดาแท้ ๆ ของนาง กลับเป็นพยานว่านางฉีกหนังสือสมรส นางไม่รู้ว่าการฉีกทำลายราชโองการของจักรพรรดิต้องถูกประหารหรือ? หรือว่านางไม่ได้สนใจอยู่แล้ว สนใจแค่ซ่งหว่านฉิงผู้เดียว?

ถึงแม้ตอนนี้ซ่งหว่านฉิงจะถูกตบจนราวกับหัวสุกร แต่ในสมองของเสิ่นอวี้กลับปรากฏใบหน้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายน่ารังเกียจ ทั้งรูปทรงคิ้วกับตารวมถึงรอยยิ้ม ถึงกับคล้ายคลึงกับนางหลิ่ว

ถ้าบอกว่าเป็นแม่ลูกกันคงไม่มีผู้ใดสงสัย

เสิ่นอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “แม่เล็ก ข้าอยากได้คำตอบที่ชัดเจน”

“ลูกอวี้!”

ฮูหยินใหญ่รู้สึกสงสาร จึงดึงแขนเรียกชื่อนางเบา ๆ

เสิ่นอวี้จับจ้องนางหลิ่วอย่างไม่วางตา

ชาติก่อนนางโง่จนมักคิดว่านางหลิ่วรักซ่งหว่านฉิงเป็นเพราะสงสารและเห็นใจ คนที่นางรักจริง ๆ ต้องเป็นลูกสาวอย่างนางแน่ ตอนนี้ถึงได้รับรู้ ในใจของนางหลิ่ว ไม่เคยมีนางเลย

ตอนนี้นางแค่อยากจะได้คำตอบที่ชั