บทที่ 47

ตอนนี้นางดูท่าทางมึนงง น่าจะเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะลงมือ

แต่ในเวลาไม่นานนางก็สลัดความมึนงงนั้นทิ้งไป ดวงตางดงามคู่นั้นเป็นประกาย นางไม่ได้ตกใจ ไม่เหมือนคนอื่นกำลังเล่นงานนางกลับเหมือนนางกำลังเล่นงานคนอื่นมากกว่า

นี่เรียกว่าเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น แปลกประหลาดมาก

นางหันไปมองฮ่องเต้ กล่าวกับซ่งฮวายจื้อว่า “จะทำงานที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้สำเร็จได้จริง ๆ หรือ?”

สีหน้าซ่งฮวายจื้อกลายเป็นน่าเกลียดมาก คิดไม่ถึงว่านางจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ถึงขั้นแก้แค้นทันที!

นางมองฮ่องเต้เช่นนี้ ก็เพราะคิดจะยืมมือของฮ่องเต้แก้แค้นเขาหรือ? ถึงแม้ฮ่องเต้อาจจะเข้าใจเขา รู้ว่าเขาจงรักภักดี แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าทุกคน...

เขาอดหันหน้าไปมองฮ่องเต้ด้วยความตื่นตระหนกไม่ได้ “ฝ่าบาท กระหม่อม...”

ฮ่องเต้สีหน้าเขียวคล้ำจับจ้องเสิ่นอวี้

ถึงแม้นางไม่พูด แต่กลับให้ความรู้สึกว่าถ้าเขายังใช้คนตาบอดอย่างซ่งฮวายจื้อต่อไปก็เท่ากับว่าเขาก็เป็นคนไร้ความสามารถ

ต่อหน้าธารกำนัล เขาที่เป็นถึงฮ่องเต้ จะปล่อยให้คนพูดถึงแบบนี้ได้อย่างไร?

เขาหลี่ตาแคบลงหันไปมองซ่งฮวายจื้อ กล่าวว่า “ดูจากเรื่องนี้แล้ว ใต้เท้าซ่