Share
บทที่ 52
Related chapters
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 53
คนคนนี้ไม่ได้สูงมากนัก สวมชุดสีเขียว ในความเป็นบัณฑิตนั้นยังแฝงด้วยกลิ่นเหม็นทองแดง ค่อนข้างเป็นคนพิเศษเพียงแต่ตอนนี้เขาถูกโยนไว้ที่พื้น จึงรู้สึกมึนงง หันมองรอบด้าน ท้ายที่สุดสายตามองไปที่ใบหน้าขององค์ชายสามเสิ่นอวี้ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองตามสายตาของเขาไปทางองค์ชายสามจากที่นางรู้มาคนคนนี้ถูกคนขององค์ชายสามพามาจากเจียงหนาน หอตำราซื่อไห่ที่เปิดในเมืองหลวงก็มีองค์ชายสามเป็นคนลงทุนให้ นับได้ว่าเป็นกิจการขององค์ชายสามชาติก่อนคนคนนี้ซ่อนตัวอยู่ในหอตำราซื่อไห่ตลอด จนกระทั่งองค์ชายสามให้เขาปลอมแปลงราชโองการ และวางยาพิษสังหารฮ่องเต้ เขาถึงได้เปิดเผยตัวออกมา สำหรับในเวลาต่อมาถูกองค์ชายสามสังหารปิดปากหรือไม่ เสิ่นอวี้ไม่รู้แต่ครั้งนี้...เสิ่นอวี้หลี่ตาแคบ ไม่รู้ว่าสายตาที่เขามององค์ชายสาม จะสร้างความกังวลให้ฮ่องเต้ได้หรือไม่ องค์ชายสามสีหน้าน่าเกลียดมาก ตะโกนออกมา “เห็นฮ่องเต้แล้วยังไม่ทำความเคารพอีก มาจ้องข้าทำไม!”เป็นการเตือนและเป็นการข่มขู่ด้วยเสิ่นอวี้เหลือบมองฮ่องเต้เป็นอย่างที่คิดนางเห็นดวงตาของฮ่องเต้เผยความหม่นหมอง มองไปทางองค์ชายสาม จากนั้นถึงมองเวินซื่อไห่เสิ่นอ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 54
นางหลิ่วเริ่มพูดจาเลยเถิด นางพูดเป็นเรื่องเป็นราวจนสุดท้ายกล่าวว่า “ข้าก็คงไม่ทรยศนายท่าน ยอมรับคำขอไร้ยางอายของเจ้า ปล่อยให้เจ้าขืนใจข้า!”ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องเงียบเป็นป่าช้า“ให้ตายเถอะ นางหลิ่วสวมหมวกเขียว1 ให้ท่านโหวเสิ่นแล้ว” ไม่มีใครคาดคิด เดิมทีพวกเขามาเข้าร่วมงานวันเกิดของไท่เฟย สุดท้ายได้มาเห็นเรื่องน่าอายของตระกูลเสิ่นเสิ่นจิ้นหงุดหงิดใจมาก แต่เขารู้ว่าหลิ่วอี๋เหนียงจะก่อเรื่องไปเรื่อย ๆ เพื่อเป้าหมายแล้วนางไม่เกี่ยงวิธี ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่สนใจนาง เพียงแค่มองเวินซื่อไห่กล่าวว่า “เวินซื่อไห่ ข้าให้โอกาสเจ้าอธิบายครั้งหนึ่ง!”เวินซื่อไห่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร “ไม่ใช่นะท่านโหว ไม่ใช่อย่างที่นางหลิ่วพูด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องปลอมแปลงหนังสือสมรสเลย แค่จดหมายล้วนเป็นลูกน้องในหอตำราเป็นคนเขียน กระหม่อมไม่ได้เขียน!”“ความหมายของเจ้าก็คือเจ้าไม่ได้เป็นคนทำหนังสือสมรสหรือ?”องค์ชายสามยังคิดจะช่วยถึงอย่างไรเวินซื่อไห่สำคัญกับเขามาก สำคัญยิ่งกว่าหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงมากแต่หลิ่วอี๋เหนียงจะยอมปล่อยตัวเองตายได้อย่างไร?ไม่รอเวินซื่อไห่พูด หลิ่วอี๋เหนียงก็ร้องไห้โวยวายกล่าวว
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 55
เขากล่าวออกมาได้ฉลาดมาก ไม่ได้บอกว่าเป็นหนังสือสมรส แต่บอกว่าเป็นราชโองการเช่นนี้คนอื่นก็ไม่อาจจับผิดได้หนังสือสมรสเป็นเรื่องของตระกูลเสิ่นจ้านสองตระกูล พวกเขาจัดการเองได้ แต่ราชโองการคือชื่อเสียงและอำนาจของฮ่องเต้องค์ก่อน วันนี้ต้องมีคำอธิบาย ต่อให้เป็นเสิ่นอวี้ก็ยากจะจับผิดจากคำพูดนี้“ครั้งนี้ยุ่งยากแล้ว ไม่รู้ว่าคุณหนูเสิ่นสามจะอธิบายอย่างไร”เจียงจิ่วขมวดคิ้ว กระซิบกล่าวข้าง ๆ จ้านอวิ๋นเซียว “เจ้ากรมซุนดูท่าทางจะกัดไม่ปล่อย เกรงว่าคงไม่ยอมรามือง่าย ๆ แน่ ถ้าปล่อยให้เขาทำสำเร็จ ตระกูลเสิ่นจะเป็นอย่างไรเป็นแค่เรื่องรอง แต่ไม่ใช่เรื่องดีกับจวนอ๋องของพวกเราแน่”ถ้าตระกูลเสิ่นจ้านสองตระกูลห้ำหั่นกัน คนที่ได้รับประโยชน์คือองค์ชายสามกับฮ่องเต้เรื่องนี้ดำเนินมาหนึ่งชั่วยามกว่าแล้ว คนโง่ล้วนมองออกมาเรื่องนี้ไม่ธรรมดา แม้แต่ซุนเสี่ยวพ่างล้วนสีหน้าหนักอึ้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจ้านอวิ๋นเซียวเลยจิตใจของจ้านอวิ๋นเซียวกระจ่างใสราวกับกระจกถ้าเป็นปกติ เขาคงเอ่ยปากหยุดเรื่องนี้ไปแล้ว แต่วันนี้เขาอยากเห็นว่าเสิ่นอวี้จะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร“รอไปก่อน”เขาเสียงเบามาก มองออกไปนอกประตูอย
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 56
“ความหมายของเจ้าก็คือหนังสือสมรสยังอยู่หรือ?”เมื่อเจ้ากรมซุนได้ฟังแทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่าง ถ้าหนังสือสมรสยังอยู่จริง ๆ ทำไมเสิ่นอวี้ถึงเอาของปลอมไว้ในกล่องเครื่องประดับกัน?เรื่องนี้ต้องคิดให้รอบคอบไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เสิ่นอวี้เมื่อก่อนเป็นแค่คนโง่ สมองไม่ค่อยมี ต่อให้นางฉลาดเหมือนกับคุณหนูใหญ่ ก็ไม่อาจคาดการณ์ล่วงหน้า เตรียมหนังสือสมรสปลอมฉบับหนึ่งใส่ไว้ในกล่องเครื่องประดับเพื่อวางแผนจัดการคนอื่นกระมัง?นางมองหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงออกตั้งแต่เมื่อไรกัน?เจ้ากรมซุนยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เขาอดหันไปถามหลิ่วอี๋เหนียงกับซ่งหว่านฉิงไม่ได้ “พวกเจ้าว่าอย่างไร?”หลิ่วอี๋เหนียงส่ายหัวราวกับกลองป๋องแป๋ง “เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่หนังสือสมรสจริงยังอยู่แน่...”ขณะที่กล่าวก็เน้นย้ำคำพูดก่อนหน้านี้ “ข้าเห็นนางเผาหนังสือสมรสกับตา ไม่มีทางยังมีอยู่แน่ ๆ!”ถ้ายังอยู่ละก็ คำพูดที่นางกล่าวก่อนหน้านี้ล้วนกลายเป็นแค่คำโกหกไม่ใช่หรือ?ฮ่องเต้ยังนั่งอยู่ด้านหน้า นางโกหกต่อหน้าฮ่องเต้ ไม่ใช่มีโทษหลอกลวงเบื้องสูงหรอกหรือ?หลิ่วอี๋เหนียงเหงื่อไหลท่วม แต่ไม่ยอมกลับคำพูดซ่งหว่านฉิงกล่าว “หนังสือสม
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 57
ถ้าวันนี้เสิ่นอวี้เอาหนังสือสมรสออกมาได้จริง ๆ มีคนมากมายขนาดนี้เป็นพยาน ให้เขาขอโทษก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าจะตบหน้าเขาอีก ต่อไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?คนอื่น ๆ ก็ทำหน้าแปลกประหลาดแม้แต่ซุนเสี่ยวพ่างก็หัวเราะไม่ออกแล้ว ดวงตาจับจ้องไปที่เสิ่นอวี้ เขาไม่มีทางเชื่อว่าแม่นางเสิ่นสามคนนี้เป็นคนเดียวกันกับที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เหมือนกับเขาเจียงจิวอดพึมพำไม่ได้ “แม่นางเสิ่นสามกลายเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ใต้เท้าซ่งถูกนางเล่นงานไปแล้ว ถ้าเจ้ากรมซุนถูกนางบีบคั้นจนโดนตบหน้าต่อหน้าสาธารณชน เช่นนั้นต่อไปชื่อของนางคงถูกจารึกในประวัติศาสตร์แล้ว!”“นับได้ว่าเป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง”จ้านอวิ๋นเซียวเหลือบมองเขา จากนั้นสายตาที่มองเสิ่นอวี้ กลายเป็นสงสัยยิ่งขึ้นซ่งหวายจื้อกับเจ้ากรมซุนล้วนเป็นขุนนางเก่าที่ปีนป่ายขึ้นมาทีละก้าวตั้งแต่ยุคสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน ศัตรูมากมายในราชสำนักก็ไม่อาจจัดการสองคนนี้ได้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับมาเสียท่าด้วยฝีมือของเด็กสาวคนหนึ่ง...ไม่พูดไม่ได้ว่าผลงานการเอาตัวรอดของแม่นางเสิ่นสาม เพียงพอให้พูดตลอดชีวิตแล้วเขากำลังครุ่นคิดในใจ จึงยิ่งคาดหวังให้ไป๋ชีกลับ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 58
“เจ้าว่าอะไรนะ?”ไม่รอเจ้ากรมซุนตอบ ซ่งหว่านฉิงตะโกนออกมาแล้ว “เจ้าไปเอาหนังสือสมรสตอนไหน?”ไม่สิ นี่ไม่ถูก!หนังสือสมรสถูกนางฉีกไปแล้วไม่ใช่หรือ?ทำไมถึงยังมีหนังสือสมรสอยู่อีก?ในใจของซ่งหว่านฉิงเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที จ้องเสิ่นอวี้ตาเขม็ง สายตาอำมหิตเหมือนจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ เสิ่นอวี้หัวเราะเย็นชากล่าวว่า “เจ้าลองทายดูสิ”ซ่งหว่านฉิงสีหน้ากลายเป็นน่าเกลียด นางกำลังตัวสั่นจึงลองนึกย้อนเรื่องราวอีกครั้ง ถึงได้บอกกับตัวเองว่าเสิ่นอวี้ไม่มีทางมีแผนสำรองแน่สายตาที่เสิ่นอวี้มองนางแฝงด้วยความเย้ยหยัน “จะว่าไปแล้วต้องขอบคุณเจ้า คืนนั้นถ้าไม่ใช่เจ้าสารภาพความรู้สึกให้องค์หญิงใหญ่ฟัง เอาเรื่องหนังสือสมรสมาพูด คิดจะแต่งงานกับท่านอ๋องเอง ข้าก็คงไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังคิดไม่ดีกับหนังสือสมรสข้า”ทันใดนั้นสีหน้าของซ่งหว่านฉิงแข็งค้าง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”คนอื่น ๆ ก็มองไปทางเสิ่นอวี้ เจ้ากรมซุนกำลังตัวสั่นอยากจะเอาหน้ามุดดินหนี!หรือว่าวันนี้เขาจะต้อง...เสิ่นอวี้มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน จากนั้นกล่าวกับซ่งหว่านฉิง “เดิมทีข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจ ถึงได้เอาหนังสือสมรสเก็บไว้
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 59
ซ่งหว่านฉิงตกตะลึงทันที ใบหน้าที่ราวกับสุกรโมโหจนบวมยิ่งขึ้น ก่อนหน้านี้นางกลัวว่าเสิ่นอวี้จะหนีรอดได้ จึงคิดแต่จะกระตุ้นให้ท่านอ๋องเฒ่าจ้านกับองค์หญิงใหญ่โมโหแล้วลงโทษนางให้ตายแต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะทนมาได้ถึงตอนนี้ กลับกันทำให้นางกับหลิ่วอี๋เหนียงตกสู่สถานการณ์สิ้นหวัง!ซ่งหว่านฉิงโมโหจนแทบบ้า เรื่องมาถึงขั้นนี้จึงทำได้เพียงถลึงตาใส่นางกล่าวว่า “ตอนที่เจ้ากรมซุนแย่งหนังสือสมรสปลอมไป เจ้าก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่หรือไม่?”นางมีแผนการแยบยลขนาดนี้ได้อย่างไร?สายตาที่ซ่งหว่านฉิงมองนางราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้นเสิ่นอวี้เผยรอยยิ้ม มองเจ้ากรมซุนด้วยความเยาะเย้ย “ถ้าพูดถึงตรงนี้ ข้าต้องขอบคุณเจ้ากรมซุนจริง ๆ วินาทีที่เจ้าพุ่งเข้ามา ข้าคิดว่าเจ้าฉีกหนังสือสมรสข้าไปแล้วจริง ๆ ข้าตกใจมาก แต่เจ้ากรมซุนพุ่งเข้ามาหาข้าโดยไม่สนใจสถานะ ไม่สนใจชายหญิง แย่งหนังสือสมรสไปทำให้ข้าตกใจ”“พอข้าตื่นตระหนกจึงรีบแย่งชิ้นส่วนหนึ่งมา”“ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ไม่ใช่หรือ? เมื่อเห็นคนด้านข้างมาแย่งไป จึงคิดว่าเป็นของดี ข้าเลยอยากจะได้บ้าง...” “......”ทุกคนในห้องพูดไม่ออก ใบหน้าชราของเ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 60
น้ำเสียงถึงกับแฝงด้วยความริษยา แม้แต่ตัวเขาเองก็อาจจะยังไม่รู้สึกตัว แต่เมื่อคนด้านข้างได้ฟัง สายตาที่มองเขาก็กลายเป็นแปลกประหลาดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้จ้านอวิ๋นเซียวก็ไม่ใช่คนจัดการง่าย ๆ จึงกล่าวว่า “หลายปีมานี้องค์ชายสามวิ่งไปจวนโหวทุกวัน เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”ทันใดนั้นองค์ชายสามสีหน้าซีดขาวหลังจากได้สติกลับมาจึงหัวเราะเสียงดัง “ท่านอ๋องล้อเล่นแล้ว...” เดิมทีคิดจะกล่าวว่าเขาไปที่จวนโหวเพราะจะให้เสิ่นลั่วปรุงยาให้ แต่คำพูดมาถึงริมฝีปากแล้วกลับไม่ได้พูดออกไปจากนั้นมองเสิ่นอวี้ด้วยสายตาซับซ้อนก่อนหน้านี้เสิ่นอวี้เป็นแค่หมากในมือของเขาเท่านั้น แค่ใช้เสร็จก็โยนทิ้ง แต่ตอนนี้เมื่อถึงคราวต้องโยนหมากเสียตัวนี้ทิ้งเขากลับไม่อยากทำแล้วจากความสามารถของนางในวันนี้ เกรงว่าจะกลายเป็นเสิ่นจงต๋าคนที่สองที่ช่วยก่อตั้งราชอาณาจักรได้ ถ้าคนเช่นนี้มาช่วยเขาได้ละก็...ตอนนี้เขาเกิดความคิดเอาจริงขึ้นมาแล้วแต่ท่านอ๋องเฒ่าจ้านเมื่อได้ยินทุกคนพูดถึงเสิ่นจงต๋า จึงหาทางออกไม่ได้ เค้นเสียงเย็นกล่าวว่า “เอาหนังสือสมรสของจริงกลับมาก่อนก็ยังไม่สาย!”เสิ่นจงต๋ากับบิดาของเขาจ้านฉางอันสาบานเป็น
Latest chapter
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 100
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 99
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 98
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 97
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 96
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 95
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 94
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 93
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 92
