Share
บทที่ 40
Related chapters
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 41
เสียงเยือกเย็นของเสิ่นอวี้ดังมาจากด้านบน เสียงไม่ได้ดังมากนัก แต่เพียงพอทำให้ทุกคนเงียบเพื่อฟังนางพูดนางกล่าวว่า “ข้ากำลังบอกเจ้าให้รู้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าจะได้ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นใคร ไปที่ไหนล้วนมีแต่ก่อเรื่อง!” “แม่ของเจ้าเป็นนางคณิกาที่หมู่บ้านตระกูลหลิ่ว นางตายด้วยโรคติดต่อผ่านการร่วมประเวณี เจ้าโตในหอนางโลม ตอนพ่อของเจ้าตายไปเจ้าก็ตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง หลิ่วอี๋เหนียงสงสารที่เจ้าอายุน้อยก็ต้องไปขายตัว ถึงได้ขอร้องข้า ให้ข้าขอร้องท่านแม่รับเจ้าเอาไว้ ถึงได้มีที่อยู่ในจวนโหว” “......” เมื่อซ่งหว่านฉิงได้ยินคำนี้ราวกับถูกฟ้าผ่า นางรู้สึกสมองอื้ออึง อยากจะเอาหัวพุ่งชนเสาให้ตายบุตรีของผู้ชายเสเพลกับนางคณิกา อยู่ในเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่หรูหรา จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?สารเลวเสิ่นอวี้จะทำลายชื่อเสียงนางให้ได้!คนอื่นก็ไม่ได้โง่เขลา “คุณหนูเสิ่นสามคนนี้มีฝีมืออยู่บ้าง ความตายมาเยือนอยู่แล้วยังลากซ่งหว่านฉิงไปด้วยอย่างใจเย็น...ครั้งนี้ซ่งหว่านฉิงจบสิ้นแล้ว ทุกคนรู้ชาติกำเนิดของนางแล้ว ใครจะกล้ายุ่งเกี่ยวกับนางอีก? เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ายังได้ยินว่าจวนโหวตัดสินใจหาคู่ครองให้นาง แต่ใครจะ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 42
“......”ซ่งหว่านฉิงรู้สึกสมองอื้ออึง แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทำได้เพียงส่ายหัว “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบนั้น...” แต่ต่อให้หาข้ออ้างอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์แล้วเพราะแม้แต่คนโง่ก็ยังดูออก ไฟริษยาในดวงตาของซ่งหว่านฉิงกับความคิดที่จะให้เสิ่นอวี้โดนลงโทษทั้งในที่ลับแล้วก็ที่แจ้ง “ตระกูลเสิ่นเลี้ยงหมาป่าตาขาว1 เข้าแล้ว ไม่เพียงถูกลูกพี่ลูกน้องคนนี้ก่อเรื่องให้ ยังลากบุตรีของตัวเองไปเกี่ยวด้วย” “ข้าได้ยินมาว่าตอนที่ซ่งหว่านฉิงเข้าจวนโหว แม่นางเสิ่นสามอายุเจ็ดแปดปีกระมัง ตอนนั้นนางเหมือนจะไม่เคยมีชื่อเสียงเสื่อมเสียอะไร แต่หลังจากนั้น...” “ข้าคิดว่าคงเป็นเพราะนางซ่งคนนี้แน่” “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบนั้น!”ซ่งหว่านฉิงตะโกนโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ “นางพูดจาเหลวไหล นางเป็นคนฉีกหนังสือสมรส ยังคิดจะผลักความผิดมาให้ข้า! ข้ามีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่ข้าเลือกได้หรือ? ต่อให้ข้ามีชาติกำเนิดต่ำต้อยก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่เจ้าเกลียดหมิงหยางอ๋อง ฉีกหนังสือสมรส หลงรักองค์ชายสาม อยากจะแต่งเป็นชายาขององค์ชายสาม!”ขณะที่กล่าวก็เงยหน้าไปมององค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงใหญ่ สิบห้านาทีผ่านไปแล้วเพคะ!”เสิ่นอวี้คำสั่งเสี
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 43
เมื่อเอากระดาษมาต่อเรียงกันก็ปรากฏเนื้อหาของหนังสือสมรสทุกคนล้วนยื่นหน้าเข้าไปดูเจ้ากรมซุนแกล้งทำเป็นถามออกไป “ใต้เท้าซ่ง ไม่ทราบว่าหนังสือสมรสนี้เป็นของจริงหรือไม่?” ซ่งฮวายจื้อลูบเคราขาว ศึกษาดูครู่หนึ่ง กล่าวว่า “เนื้อหาในหนังสือสมรสเล่มนี้ไม่มีปัญหาจริงๆ ลายมือไม่มีอะไรพิเศษ กระดาษเป็นของที่ราชวังใช้ น่าจะไม่อาจสร้างของปลอมได้...” “ฝ่าบาท หนังสือสมรสเล่มนี้เป็นของจริงแน่นอน!” เมื่อซ่งหว่านฉิงได้ยินก็ร้องไห้กล่าวออกมา “หม่อมฉันกล้าใช้ชีวิตเป็นประกัน หนังสือสมรสเล่มนี้ก็คือเล่มที่น้องหญิงเป็นคนฉีก ข้าเห็นนางเอาออกมาจากกล่องเครื่องแป้ง หนังสือสมรสของนางเก็บไว้ตรงนั้นมาตลอด ไม่เพียงแค่หลิ่วอี๋เหนียง สาวใช้สี่คนของนางก็รู้เรื่องนี้!” “ถ้าเป็นเช่นนี้ หนังสือสมรสเป็นของจริงหรือ?” เจ้ากรมซุนมองเสิ่นอวี้ด้วยรอยยิ้ม “แม่นางเสิ่นสาม เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?” เมื่อเสิ่นอวี้ได้ยินก็มองไปทางซ่งฮวายจื้อ “ใต้เท้าซ่งมั่นใจว่าหนังสือสมรสนี้เป็นของจริงหรือ?” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซ่งฮวายจื้อรู้สึกว่าสายตาของนาง เหมือนกำลังบอกอะไรอยู่ และเหมือนกับเตือนด้วยเช่นกันแต่เมื่อไตร่ตรองดู
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 44
“นี่---“ ทุกคนตกตะลึงซ่งฮวายจื้อโมโหจนควันออกหู สีหน้าของฮ่องเต้เขียวคล้ำ “คุณหนูเสิ่นสาม คำพูดบางคำจะพูดมั่วซั่วไม่ได้ เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอะไร?” แม้แต่องค์ชายใหญ่หยวนเฟิงที่เดิมทีเข้าข้างนางล้วนขมวดคิ้ว กล่าวเตือนนางเสิ่นอวี้กลับไม่ได้หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย สายตาของนางเฉยเมย กล่าวว่า “ทูลองค์ชายใหญ่ หม่อมฉันรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร” “ข้อแรก หนังสือสมรสที่ใต้เท้าซ่งเรียงต่อกันขึ้นมา ด้านบนขาดไปมุมหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นตรงตราประทับที่สำคัญที่สุดอีกด้วย ถ้าเรื่องแค่นี้ล้วนมองไม่เห็น เช่นนั้นใต้เท้าซ่งจะตรวจสอบหนังสือเหล่านั้นได้อย่างไร? หรือท่านดูแค่ตัวหนังสือไม่ได้ดูตราประทับหรือ?” ซ่งฮวายจื้อตัวแข็งทื่อ ก้มหน้ามองหนังสือสมรสเนื้อหาในหนังสือสมรสสมบูรณ์แบบแต่ขาดไปแค่มุมเดียว!ตรงมุมนั้นเขาไม่ได้สังเกตจริงๆ เพราะได้รับของมาจากมือของเจ้ากรมซุน ทุกคนรวมถึงเขาล้วนคิดว่าชิ้นส่วนทั้งหมดอยู่ในมือของเจ้ากรมซุนถึงแม้จะขาดหายไปเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นข้อความหมั้นหมายที่สมบูรณ์แบบ เขาจึงมองข้ามมันไปแต่ใครจะรู้ว่าเสิ่นอวี้กลับกัดไม่ปล่อย!อีกทั้งตรงจุดที่นางอยู่ จะมองเห็นหนังส
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 45
“......” เจ้ากรมซุนกับองค์ชายสามตกตะลึง หันมาสบตากัน พวกเขาล้วนเห็นความไม่เข้าใจในดวงตาของอีกฝ่าย เจ้ากรมซุนก็อึดอัดมากก่อนหน้านี้ตอนที่ชิ้นส่วนอยู่ในมือของเขา เขาก็ไม่ได้เอามาเรียงต่อหน้าทุกคน เขาจึงทำได้เพียงถือเอาไว้ และไม่ได้สังเกตด้วยว่าตราประทับหยกยังอยู่หรือไม่ เขาสนเพียงทำให้เสิ่นอวี้ยอมรับว่าฉีกหนังสือสมรส...ถ้าอย่างนั้นตราประทับหยกหายไปไหน?เจ้ากรมซุนมองไปทางซ่งหว่านฉิง กล่าวว่า “ทำไมหนังสือสมรสถึงหายไปชิ้นหนึ่งล่ะ?” ซ่งหว่านฉิงมึนงง คิดไม่ถึงว่าในตอนสุดท้ายเรื่องนี้กลับตกมาถึงนาง จึงกล่าวด้วยความลนลาน “เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ทราบ ตอนที่ข้าเอามา มันยังอยู่ครบ...เป็นไปได้ว่าคืนนั้นหลังจากนางฉีกหนังสือสมรสแล้วข้ากับหลิ่วอี๋เหนียงเก็บมาไม่ครบกระมัง” เมื่อไม่แน่ใจว่าทำตกระหว่างทางหรือไม่ นางจึงใช้สายตาหันไปทางเสิ่นอวี้“เจ้ามั่นใจนะว่าข้าทำชิ้นส่วนนั้นหายไป?” เสิ่นอวี้มองนาง ในดวงตาแฝงด้วยความหยอกล้อ“ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร!”ซ่งหว่านฉิงยืนยัน “ข้าไม่กล้าทำตราประทับหยกหายแน่ ทั่วผืนปฐพีนี้มีเพียงเจ้าที่กล้าฉีกหนังสือสมรส เจ้าไม่ต้องเล่นลิ้นแล้ว! ต้องเป็นเพราะคืนน
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 46
“เจ้าว่าอะไรนะ?” ซ่งหว่านฉิงคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป เงยหน้ามองนางอย่างไม่อยากเชื่อ “ของปลอมหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร!”ความคิดต่างๆ นานาพวยพุ่งออกมาในสมองของนาง ซ่งหว่านฉิงร้อนรน “เสิ่นอวี้จนถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังจะเล่นลิ้นอีก? ในมือของเจ้ากำลังถือตราประทับหยกอยู่ ตราประทับหยกจะเป็นของปลอมได้อย่างไร!”เสิ่นอวี้หัวเราะออกมา “เจ้าไม่เคยเห็นตราประทับหยกมาก่อน จะรู้ได้อย่างไรว่าที่อยู่ในมือของข้าเป็นของจริงหรือของปลอม?” “......” ซ่งหว่านฉิงตัวแข็งทื่อด้วยสถานะของนางไม่มีทางเคยเห็นตราประทับหยกมาก่อนจริงๆ ถึงแม้เมื่อก่อนจะเคยเห็นหนังสือสมรสของเสิ่นอวี้มาก่อน แต่ตอนนั้นนางสนใจแค่ว่าในนั้นเขียนอะไรไว้ กลับไม่ได้สังเกตว่าเป็นตราประทับแบบไหนนางอดหันไปมององค์ชายสามไม่ได้องค์ชายสามขมวดคิ้วแน่น มองซ่งฮวายจื้อ “ใต้เท้าซ่ง รบกวนท่านตรวจสอบด้วย ตราประทับหยกที่อยู่ในมือของเสิ่นอวี้นั้นเป็นของจริงหรือไม่” ซ่งฮวายจื้อเดินไปด้านหน้า หยิบกระดาษหลวงชิ้นนั้นมาจากมือของเสิ่นอวี้ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นมองไปทางฮ่องเต้กล่าวว่า “เรื่องเกรงว่าต้องให้ฝ่าบาท...” จิตใจของเสิ่นอวี้สั่นไหวตาแก
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 47
ตอนนี้นางดูท่าทางมึนงง น่าจะเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะลงมือแต่ในเวลาไม่นานนางก็สลัดความมึนงงนั้นทิ้งไป ดวงตางดงามคู่นั้นเป็นประกาย นางไม่ได้ตกใจ ไม่เหมือนคนอื่นกำลังเล่นงานนางกลับเหมือนนางกำลังเล่นงานคนอื่นมากกว่านี่เรียกว่าเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น แปลกประหลาดมากนางหันไปมองฮ่องเต้ กล่าวกับซ่งฮวายจื้อว่า “จะทำงานที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้สำเร็จได้จริง ๆ หรือ?” สีหน้าซ่งฮวายจื้อกลายเป็นน่าเกลียดมาก คิดไม่ถึงว่านางจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ถึงขั้นแก้แค้นทันที! นางมองฮ่องเต้เช่นนี้ ก็เพราะคิดจะยืมมือของฮ่องเต้แก้แค้นเขาหรือ? ถึงแม้ฮ่องเต้อาจจะเข้าใจเขา รู้ว่าเขาจงรักภักดี แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าทุกคน...เขาอดหันหน้าไปมองฮ่องเต้ด้วยความตื่นตระหนกไม่ได้ “ฝ่าบาท กระหม่อม...” ฮ่องเต้สีหน้าเขียวคล้ำจับจ้องเสิ่นอวี้ถึงแม้นางไม่พูด แต่กลับให้ความรู้สึกว่าถ้าเขายังใช้คนตาบอดอย่างซ่งฮวายจื้อต่อไปก็เท่ากับว่าเขาก็เป็นคนไร้ความสามารถต่อหน้าธารกำนัล เขาที่เป็นถึงฮ่องเต้ จะปล่อยให้คนพูดถึงแบบนี้ได้อย่างไร?เขาหลี่ตาแคบลงหันไปมองซ่งฮวายจื้อ กล่าวว่า “ดูจากเรื่องนี้แล้ว ใต้เท้าซ่
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 48
เสิ่นอวี้มองนาง ในใจเกิดความคิดอย่างหนึ่ง “นี่ก็คือคำขู่ของมารดาแท้ ๆ หรือ?” ที่แท้สิ่งที่หลิ่วอี๋เหนียงมีให้นางเหลือเพียงแค่คำขู่เท่านั้นหลังจากรู้สึกเจ็บใจอยู่พักหนึ่ง นางเก็บอารมณ์ จ้องมองซ่งหว่านฉิงกล่าวว่า “นางแซ่ซ่ง ข้าแซ่เสิ่น จะเป็นเรื่องครอบครัวได้อย่างไร?” ซ่งหว่านฉิงสีหน้าเปลี่ยนไป เมื่อนึกว่าตัวเองกำลังจะเสียสถานะแม่นางเสิ่นสองของจวนโหวไป ในใจก็เกิดความรู้สึกไม่ยินยอมอีกครั้งจนถึงตอนนี้เสิ่นอวี้ถึงเห็นความโลภของสตรีนางนี้ได้อย่างชัดเจนนางยังฝันว่าหลังจากใส่ร้ายตัวนางแล้วยังจะเพลิดเพลินกับสถานะคุณหนูแห่งจวนโหวต่อไป ให้หลิ่วอี๋เหนียงหาคนดี ๆ ตบแต่งด้วยอีกหรือ?เมื่อคิดได้เช่นนี้นางอดหันไปมององค์ชายสามไม่ได้ชาติก่อนทั้งสองคนแอบมีความสัมพันธ์กันลับหลังนาง ซ่งหว่านฉิงยังท้องลูกของเขา สุดท้ายถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮา...ในเมื่อรักกันลึกซึ้งเช่นนี้ ถ้าไม่ช่วยให้พวกเขาสมหวังนางคงใจร้ายเกินไป!ในดวงตาของเสิ่นอวี้เผยความเย็นชาเมื่อองค์ชายสามเห็น เขาขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่านางเปลี่ยนไปจนไม่อาจคาดเดาได้ แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม จึงเอ่ยปากถาม “ขอถามคุณหนูเสิ่นสาม ในเมื่อแม่นางเ
Latest chapter
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 100
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 99
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 98
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 97
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 96
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 95
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 94
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 93
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 92
