บทที่ 75

“เจ้าปล่อยให้มือสังหารเข้ามาหรือ?”

ฟ้ามืดแล้ว สายลมยามค่ำคืนพัดมากระทบใบหน้าพาให้สดชื่นมาก แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้ เหลียนเฉียวกลับรู้สึกหนาวสะท้าน

นางไม่ได้เห็นหน้าเสิ่นอวี้ ก็รู้สึกได้ว่านางเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อก่อนนางมักจะเป็นเหมือนคนโง่ที่วิ่งมาหาหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิงที่เรือนเสาหวา จากนั้นก็จะมาพูดจ้อกแจ้กจอแจบอกทุกอย่างกับหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิง ซ้ำยังดีต่อนางมากกว่าซงลู่ที่เป็นสาวใช้พวกนั้น พูดจาสุภาพอ่อนโยน แต่พูดอยู่นานก็ไม่สามารถพูดให้ตรงประเด็นได้ ซึ่งนี่ทำให้นางรำคาญมาก

ครั้งนี้นางไม่น่ารำคาญแล้ว

นางพูดอย่างกระชับและรัดกุม ง่ายต่อการเข้าใจ

เพียงแต่ นิสัยของนางเปลี่ยนไปแล้ว

น้ำเสียงพูดคำสั้นๆไม่กี่คำ เมื่อได้ฟังกลับทำให้คนมีความรู้สึกกดดันอย่างน่าหดหู่ มีความสง่างามน่าเกรงขามแบบที่นายท่านมี ถึงขนาดที่ว่าน่ากลัวกว่านายท่านด้วย

จู่ๆ หัวใจของเหลียนเฉียวก็ทรุดลง นางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองนาง ริมฝีปากขยับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ในยามค่ำคืน สาวน้อยที่เพิ่งปักปิ่นยืนอยู่ตรงหน้านาง เห็นได้ชัดว่ายังมีไขมันหน้าเด็กบนใบหน้า แต่กลับซ่อนไว้ด้วยควา