Share
บทที่ 9
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 10
หลิ่วฟู่อวี่ก็เป็นคนที่ไม่พูดมากแต่โหดเหี้ยมเช่นกัน ภายใต้ความโมโหอย่างรุนแรง ก็เงื้อมือขึ้นคิดจะตบหน้ามู่หรงยิ่นมู่หรงยิ่นไม่ใช่คนที่ฝึกฝนวรยุทธ์ จึงไม่มีการระวังตัวแม้แต่น้อยแต่หลินหยางที่ยืนอยู่ข้างกายของเธอจะมองอยู่เฉยๆ ได้อย่างไร เขาจับข้อมือของหลิ่วฟู่อวี่ไว้มู่หรงยิ่นคิดไม่ถึงว่าหลิ่วฟู่อวี่จะใช้กำลังเอาแต่ใจเช่นนี้ ถึงกับลงมือตบเธอ“เธอยังคิดจะลงมือทำร้ายคนด้วย?”ในดวงตาอันงดงามของมู่หรงยิ่นมีประกายเยียบเย็นวาบผ่าน สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา“ตบเธอแล้วเป็นอย่างไร? คุณหนูแบบฉันคิดจะตบใคร ก็ตบคนนั้น! วันนี้ฉันจะตบปากเหม็นๆ ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงของเธอให้แตกไปเลย”หลิ่วฟู่อวี๋ออกแรงคิดจะหลุดพ้นจากมือของหลินหยาง แล้วลงมือกับมู่หรงยิ่นต่อแต่กลับพบว่ามือของหลินหยางราวกับคีมเหล็กก็ไม่ปาน ยากที่จะหลุดพ้นได้“ไอ้คนไร้ประโยชน์แซ่หลิน ปล่อยฉันนะ!”หลิ่วฟู่อวี่เลิกคิ้วเรียวดุจใบหลิว ร้องด่าว่า“หลิ่วฟู่อวี่ มีบางคนที่คุณหาเรื่องไม่ไหวหรอกนะ” หลินหยางพูดพลางปล่อยมือ“พวกเธอสองคนคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันมีเรื่องด้วยไม่ไหว? คนไร้ประโยชน์แซ่หลิน คำพูดนี้ของนายจะทำให้คนขำตายแล้
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 11
โหวกุ้ยเหวินถีบเฝิงอวี้เจียวอย่างแรงสองที ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นเฝิงอวี้เจียวกลิ้งกึ่งคลานมาที่ด้านหน้าของมู่หรงยิ่นกับหลินหยาง“ขอโทษค่ะ ประธานยิ่น ฉันมีตาหามีแววไม่ ขอร้องคุณอย่าได้ถือสา ยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ”ในระหว่างที่เฝิงอวี้เจียวกำลังพูด ยังตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปด้วยอีกสองฉาด“คนที่เธอควรจะขอโทษ คือหลินหยาง ไม่ใช่ฉัน”มู่หรงยิ่นกล่าวเฝิงอวี้เจียวรีบคุกเข่าต่อหน้าหลินหยางพร้อมทั้งกล่าววิงวอน“คุณหลินหยาง ขอโทษด้วยค่ะ! ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้น ฉันปากเสียเอง ฉันมันชอบดูถูกคนอื่น”“ขอให้คุณเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ให้โอกาสฉันสักครั้งเถิดนะคะ! ฉันไม่อยากถูกโยนลงไปในแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลา แล้วก็ไม่อยากเสียงานไปด้วย!เฝิงอวี้เจียวรู้ดีว่า คำพูดของโหวกุ้ยเหวินไม่ใช่แค่พูดไปเท่านั้นอย่างแน่นอน เขาโยนคนลงแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลาจริง ๆหลินหยางสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วก็ไม่ได้แสดงท่าทีเฝิงอวี้เจียวจิตใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ยกมือตบหน้าตัวเองอีกครั้ง ตบหน้าตัวเองจนเลือดกลบปาก“พอแล้ว อย่าทำให้พื้นสกปรก ประธานโหวยังต้องเปิดร้านขายข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 12
หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จ หลินหยางกับมู่หรงยิ่นมากินข้าวที่ร้านอาหารชั้นบนสุดของศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง“คุณรู้ไหมว่าร้านอาหารร้านนี้เป็นของใคร?”หลังจากนั่งในห้องส่วนตัว มู่หรงยิ่นก็เอ่ยถามขึ้น“แน่นอนสิครับ ถึงอย่างไรเมื่อก่อนผมเป็นทายาทเศรษฐี เคยมากินข้าวที่นี่เหมือนกันนะรู้ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้มเถ้าแก่ของร้านอาหารร้านนี้คือลั่วหงอวี๋หนึ่งในสี่มหาปรมาจารย์แห่งเมืองลั่ว“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เคยเจอลั่วหงอวี๋ตัวจริงไหม?”หลินหยางส่ายหน้าพร้อมกล่าว “ว่ากันว่าปรมาจารย์ลั่วเป็นคนที่ประวัติความเป็นมาเก่าแก่ที่สุดในบรรดาสี่มหาปรมาจารย์ แล้วก็เป็นคนที่เก็บตัวที่สุด น้อยคนมากที่จะเคยเจอตัวจริงของเธอ”“มหาปรมาจารย์อีกสามคนถ้าไม่ก่อตั้งธุรกิจของตัวเอง เปิดสำนักรับลูกศิษย์ ก็เป็นข้าราชการ ที่ตำแหน่งสูงมาก มีแค่เธอ คาดไม่ถึงว่าจะเปิดร้านอาหาร ค้นคว้าวิจัยอาหารเลิศรส ที่จริงก็แปลกแหวกแนวอยู่หน่อย ๆ”มู่หรงยิ่นกล่าวถามต่อ “แล้วคุณคิดว่าลั่วหงอวี๋อายุเท่าไหร่คะ?”“ได้ยินชื่อ เหมือนกับว่าจะอายุไล่เลี่ยกับคุณและผม แต่ในเมื่อเขามีประวัติเก่าแก่ที่สุด คิดว่าจะต้องอายุประมาณห้าหกสิบปีแล้วละมั
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 13
ในเวลาเดียวกัน อาคารสิบเก้า หมู่บ้านตี้เหา ภายในคฤหาสน์ตระกูลหลิ่วหลิ่วฟู่อวี่เดินเข้ามาในห้องหนังสือของหลิ่วเฉิงจื้อ“พ่อคะ แม่คะ วันนี้หนูเจอหลินหยางด้วย”“หา? เขากลับมาแล้วหรือ?”หลิ่วเฉิงจื้อกล่าวด้วยความประหลาดใจ“ค่ะ” หลิ่วฟู่อวี่พยักหน้า“เสี่ยวหยางเจ้าเด็กคนนี้ น่าเสียดาย”“การตายของพ่อกับแม่ของเขาส่งผลกระทบต่อเขามาก ทำให้เขาตั้งหลักไม่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดและการพนัน คนดี ๆคนหนึ่งถูกทำลายจนมีสภาพแบบนี้ พูดไป พ่อก็มีส่วนรับผิดชอบที่ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน ละอายใจต่อพี่หลินที่จากไป”หลิ่วเฉิงจื้อกล่าวอย่างทอดถอนใจ“มีอะไรน่าเสียดายกันคะ สมน้ำหน้าเขาแล้ว โชคดีที่เจ้าเด็กนี่พิการไป ไม่อย่างนั้นลูกสาวของเราแต่งงานกับเขาไป ก็เหมือนกับเดินเข้ากองไฟไม่ใช่หรือคะ?” อวี๋ผิงภรรยาของหลิ่วเฉิงจื้อเบะปากกล่าว“แม่ของหนูพูดถูกค่ะ เขาทำตัวไม่ดีเอง เกี่ยวอะไรกับพวกเราละคะ!”หลิ่วฟู่อวี่กล่าวเยาะหยัน“ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ? ทำไมลูกไม่พาเขากลับมาด้วย ต่อให้ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายไปแล้ว แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นหลานชายของพ่อ ยังไงก็ควรจะดูแลเขา ให้เขาอยู่กับผู้หญิงอย่างฉ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 14
คฤหาสน์ตระกูลฉินฉินโม่หนงโทรศัพท์ไปถามหวังฮุ่ยหรง “เป็นยังบ้าง? ตามหาหลินหยางเจอหรือยัง?”“ยังไม่เจอ ไม่รู้เขาไปหลบอยู่ที่ไหน”หวังฮุ่ยหรงกล่าวรายงาน“มันเป็นแค่คนตาบอดคนหนึ่ง จะหนีไปไหนได้? รีบไปลากตัวมันออกมา แล้วฆ่ามันทิ้งซะ!”ทันทีฉินโม่หนงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน ก็ระงับเพลิงโทสะกับแรงอาฆาตในใจเอาไว้ไม่อยู่“แกต้องทำถึงขนาดนั้นเชียวหรือ? ฉันไม่ฆ่าแก แต่แกกลับจะกำจัดฉันให้สิ้นซากเลยหรือ?”จู่ ๆ น้ำเสียงของหลินหยางก็ดังลอยมาจากด้านหลัง ทำให้ฉินโม่หนงตกใจ“ไม่ต้องตามหาแล้ว มันอยู่ที่บ้านฉัน แกรีบกลับมา”ฉินโม่หนงพูดกับหวังฮุ่ยหรงจง จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา“แกกล้าหาญไม่เบานี่ ยังกล้ากลับมาอีก! แกคิดว่าบ้านของฉันเป็นสถานที่แบบไหน แกนึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไปงั้นหรือ?”“แกอยากจะฆ่าฉันไม่ใช่หรือ? ฉันกลัวว่าแกจะตามหาไม่เจอ ดังนั้นจึงเป็นฝ่ายมาหาให้แกฆ่าถึงที่”หลินหยางสีหน้าไม่แยแส แต่ดวงตาคู่นั้นกลับไม่สามารถละสายตาออกจากบนเรือนร่างของฉินโม่หนงได้เลยเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบของฉินโม่หนงราวกับผลงานศิลปะนี้ ยังมีร่องรอยที่เขาทิ้งเอา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 15
ฉินโม่หนงชี้ไปที่หลินหยางที่หลับตาพักผ่อนร่างกาย“ในที่สุดก็มาสักที”หลินหยางลืมตาขึ้น ลุกขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมกล่าว “รีบลงมือเถอะ อย่ามัวเสียเวลาเลย”หวังฮุ่ยหรงเป็นคนที่ฉินโม่หนงเชื่อใจที่สุด แม้จะเป็นแม่บ้านแต่ก็เป็นบอดี้การ์ดด้วย ฝีมือไม่เลว มีความสามารถอยู่ที่ระดับสามหวังฮุ่ยหรงไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็กระโดดถีบเข้ามา เล็งตรงมาที่หัวของหลินหยางหลินหยางสวนหมัดตรงออกไป ไม่มีเทคนิคใด ๆ มีเพียงพลังบริสุทธิ์เท่านั้นหนึ่งพลังเอาชนะได้สิบคน!ปรมาจารย์ระดับเบิกฟ้าสู้กับนักรบระดับมานะสร้าง ก็เหมือนกับการตัดหญ้า ไม่ต้องเปลืองแรงเลยแม้แต่น้อยหวังฮุ่ยหรงกระเด็นกลับไป กระแทกเข้ากับกำแพง จากนั้นก็ล่วงลงมา ขาข้างหนึ่งพิการไปแล้ว สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแล้วฉินโม่หนงตะลึงงันไป อ้าปากค้าง ไม่กล้าเชื่อเลยจริง ๆหลินหยางเดินไปที่มุมกำแพง บีบลำคอของหวังฮุ่ยหรง ยกเธอขึ้นมา“แกอ่อนแอเกินไป!”“แก...แกแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?!”หวังฮุ่ยหรงยากที่จะเชื่อสถานการณ์ของหลินหยางเธอเข้าใจเป็นอย่างดี แม้แต่ฉินเยียนหรานก็สามารถทารุณเขาได้ตามสบาย ทุบตีเขาราวกับสุนัข เมื่อคืนวานนี้ยังเกือบจะถูกตี
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 16
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฉินโม่หนงไม่ได้หวาดหวั่นลนลานเช่นนี้ เธอไม่กล้าส่งเสียง ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณไม่ให้หลินหยางเคลื่อนไหว“แม่? แม่อยู่บ้านหรือคะ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”ฉินเยียนหรานที่อยู่นอกประตูถาม จากนั้นบิดลูกบิดประตู เตรียมจะเข้ามา“แม่ไม่เป็นไร แม่นอนแล้ว แกไม่ต้องเข้ามา!”หัวใจของฉินโม่หนงลอยขึ้นมาถึงลำคอแล้ว รีบใช้เสียงที่เข้มงวดอย่างมากพูดว่า“หลินหยาง ฉันขอร้องนาย อย่าส่งเสียง อย่าให้เยียนหรานเห็นพวกเราเป็นแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นอย่าทำร้ายเยียนหราน” ฉินโม่หนงกลัวแล้ว เธอไม่อาจไม่วางความอวดดีและเกียรติลง วิงวอนหลินหยางเบาๆ“ทำไมหนูรู้สึกว่าเสียงแม่แปลกๆ อยู่หน่อยละคะ? แม่ป่วยหรือเปล่าคะ? ให้หนูเรียกหมอหลี่มาตรวจดูไหม”ฉินเยียนหรานไม่ได้เปิดประตูเข้ามา แต่เธอฟังออกว่าเสียงของฉินโม่หนงไม่ปกติ“ไม่ต้อง! ใครให้แกกลับมา? ฉันใช้ให้แกอยู่แต่ที่โรงเรียนไม่ใช่หรือ? รีบกลับโรงเรียนไปเร็วเข้า!”ฉินโม่หนงต้องการเพียงจะไล่ฉินเยียนหรานไปเท่านั้นอีกอย่างถ้าหลินหยางทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมา เธอก็ไม่มีปัญญาไปห้ามได้!“แม่คะ ในเมื่อเจ้าตัวไร้ประโยชน์หลินหยางนั่นไม่ตาย ทำไมแม่ยังโมโหหนูอีกล่ะ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 17
“ฉินเยียนหรานไม่ได้ออกไป เธออยู่ในบ้าน” หลินหยางพูดเรียบๆฉินโม่หนงพูดออกมาทันทีว่า “เป็นไปไม่ได้! เยียนหรานไม่มีทางไม่เชื่อฟังฉัน”“ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลงไปดูเองข้างล่าง” ฉินโม่หนงไม่ได้ลงไปชั้นล่าง แต่เดินไปที่ระเบียงแทน เมื่อเห็นในสวนดอกไม้มีรถของฉินเยียนหรานจอดอยู่ ไม่ได้ขับออกไป ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย“เด็กคนนี้ ทำอะไรโดยพลการ ขัดคำสั่งของฉันอีกแล้ว!”ฉินโม่หนงเป็นคนที่มีนิสัยแข็งกร้าวอย่างยิ่งโดยพื้นฐาน ทนไม่ได้ที่สุดที่จะมีคนล่วงเกินความน่ายำเกรงของเธอ ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของเธอยามอยู่ที่บริษัท เธอพูดอะไรก็ต้องเป็นเช่นนั้น เมื่ออยู่ที่บ้านก็เป็นเช่นเดียวกันฉินเยียนหรานกับหวังฮุ่ยหรงตัดสินใจฆ่าหลินหยางโดยพลการ ดังนั้นคนหนึ่งจึงถูกไล่ออกจากบ้าน ส่วนอีกคนถูกไล่ออกแต่ตอนนี้ เบื้องหน้าของหลินหยาง ความแข็งแกร่งและความน่ายำเกรงของเธอได้ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด กลับเป็นฝ่ายที่ต้องร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าฉินโม่หนงคิดถึงเรื่องที่น่าหวาดกลัวอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง รีบไปล็อกประตูห้องทันที“ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่ว่าเยียนหรานก็ได้ยินหมดแล้วหรือ?”“เสียงของคุณดังขนาดนี้ คงยากที่จะไม่ได้ยิ
Latest chapter
