บทที่ 15

ครั้นเมื่อเห็นเผยฉู่เยี่ยนบาดเจ็บ องค์ชายใหญ่ก็รีบมาสังหารนักฆ่าจนเสียชีวิต การต่อสู้อันดุเดือดจึงได้ยุติลง

เหลียวดูรอบข้างพบว่าไม่มีศัตรูอีก พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงได้หันกลับไปที่เกี้ยว เห็นลู่ซิงหว่านยังนอนตาแป๋วอยู่ จึงได้วางใจ จากนั้นจึงหันมาดูเผยฉู่เยี่ยน พยุงแขนของเขาพลางถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?”

“พระสนมโปรดวางใจ ไม่เป็นไรมากพ่ะย่ะค่ะ” เผยฉู่เยี่ยนอายุเพียงแค่แปดขวบเท่านั้น แต่นิสัยเป็นคนแข็งกร้าว ทำให้พระสนมเฉินกุ้ยเฟยอดไม่ได้ที่จะมองซ้ำอีก

“จิ่นเหยา จิ่นหยู ทิ้งคนไว้ให้จัดการที่นี่ อย่าให้ชาวบ้านรอบข้างแตกตื่น พวกเรากลับวังก่อน” เจอเรื่องเช่นนี้เข้า พระสนมเฉินกุ้ยเฟยรู้จักตั้งสติคล้ายกับตอนอยู่ในสนามรบ “ซื่อจื่อน้อยตามข้าขึ้นเกี้ยวก่อน เพราะได้รับบาดเจ็บ ไม่ควรที่จะขี่ม้าอีก”

เมื่อเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยกล่าวเช่นนี้ เผยฉู่เยี่ยนจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก ได้แต่ตามนางขึ้นรถม้าไป

[เผยซื่อจื่อดูเท่ห์เหลือเกิน ถ้าไม่ได้เขามาช่วย วันนี้ข้าคงตายแน่ ฮือ ๆ ๆ...]

[สมแล้วที่เป็นผู้ช่วยมือดีของพระเอก อายุยังน้อยก็มีความกล้าหาญถึงเพียงนี้ ช่างร้ายกาจจริง ๆ!]

พระสนมเฉินเฟยขึ้นไปในรถม้า แล้วจึงอุ้มลู่ซิงหว่านมา พลางตบนางเบา ๆ แล้วเอ่ยถาม “หวานหว่านตกใจมากหรือเปล่า”

จากนั้นก็หันมาทางเผยฉู่เยี่ยน “ต้องขอบคุณเผยซื่อจื่อที่มาช่วยเหลือ เพราะท่านแท้ ๆ จึงช่วยชีวิตหย่งอันไว้ได้”

“พระสนมกล่าวหนักไปแล้ว ไทเฮาให้ข้าติดตามมา จุดประสงค์ก็เพื่อคุ้มกันองค์หญิงน้อย”

เผยฉู่เยี่ยนแม้จะบาดเจ็บ ท่าทีก็ยังสงบนิ่ง พร้อมมองดูลู่ซิงหว่านที่อยู่ในเบาะ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เคลื่อนขบวนเดินทางได้ไม่นาน ก็เจอเข้ากับทหารรักษาพระองค์ที่ฮ่องเต้ส่งมา

“พระสนม ขออภัยที่ข้าน้อยมาช้าพ่ะย่ะค่ะ” รองหัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์จูกู่ซานเห็นขบวนของพระสนมเฉินเฟยได้ออกเดินทางต่อ ก็ค่อยรู้สึกเบาใจขึ้น รีบลงจากหลังม้าและคุกเข่าลง “ไม่ทราบว่ามีใครบาดเจ็บหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ซื่อจื่อน้อยถูกธนูยิงเข้า ด้านหลังมีทหารทั้งบาดเจ็บและเสียชีวิต ข้าให้คนคอยดูแลไว้อยู่ รบกวนแม่ทัพจูช่วยไปดูอีกแรงเถอะ”

“ข้าจะคุ้มกันพระสนมกลับวังก่อน” จูกู่ซานรับบัญชาจากฮ่องเต้ให้มาอารักขาอยู่แล้ว ก่อนอื่นจึงต้องคุ้มกันพระสนม องค์ชายและองค์หญิงกลับวังก่อน ที่สำคัญซื่อจื่อน้อยยังได้รับบาดเจ็บอีก

ขุนนางบู๊เหล่านี้ สมัยก่อนจะนับถืออันกั๋วกงที่สุด ทุกวันนี้ก็ย่อมให้เกียรติลูกชายคนเดียวของเขาก็คือเผยฉู่เยี่ยนด้วย

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่อยากพูดมากความ ตอนนี้แม้จะปลอดภัยแล้ว ควรรีบออกจากสถานที่วุ่นวายแห่งนี้ กลับไปยังวังหลวงจะอุ่นใจกว่า

เมื่อเข้าไปในวัง พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยืนกรานจะให้เผยฉู่เยี่ยนไปอยู่ตำหนักชิงอวิ๋นก่อน ค่อยตามหมอหลวงมาดู คนอื่นไม่กล้าคัดค้าน จึงได้แต่ติดตามไปตำหนักชิงอวิ๋นด้วยกัน

ลู่ซิงหว่านพยายามฝืนร่างไว้ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านร่างเล็กๆ ที่ยังอ่อนวัย จนได้หลับสนิทไปนานแล้ว

หลังจากหมอหลวงมาตรวจดูแล้ว พบว่าเผยฉู่เยี่ยนเพียงแค่บาดเจ็บภายนอก ไม่กระทบถึงเส้นเอ็นและกระดูก พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงค่อยเบาใจลง

สมัยก่อนตอนออกศึก นางเคยผ่านชั้นเชิงสกปรกมามากมาย เมื่อครู่เห็นเผยฉู่เยี่ยนได้รับบาดเจ็บ นางก็รู้สึกเป็นห่วงยิ่ง ด้วยเกรงว่าลูกธนูสั้นจะเคลือบยาพิษไว้

ทั้งยังให้หมอหลวงตรวจดูรัชทายาทและองค์ชายรองด้วย เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างปลอดภัย พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงค่อยยอมให้หมอหลวงกลับไป

ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ เมื่อได้รับข่าวจากทหารรักษาพระองค์ ก็รีบมาจากห้องทรงอักษรเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างปลอดภัย จึงค่อยวางพระทัยบ้าง

อีกทั้งประทานรางวัลให้แก่เผยฉู่เยี่ยน สิ้นเสียงไม่ทันไร แม่นมคนสนิทของไทเฮาก็มาถึง

“ทูลฝ่าบาท ไทเฮาทรงเป็นห่วงยิ่งนัก จึงให้หม่อมฉันมาดูว่าพระสนมเฉินเฟยเป็นอย่างไรบ้างเพคะ เมื่อเห็นทุกคนต่างปลอดภัย หม่อมฉันจะได้กลับไปรายงาน ให้ไทเฮาทรงหายห่วงเพคะ”

“ไปทูลให้ไทเฮาวางพระทัยได้ ซื่อจื่อน้อยได้รับบาดเจ็บผิวเผิน ส่วนคนอื่นล้วนปลอดภัยดี” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นไทเฮาเป็นห่วงเช่นนี้ จึงได้รีบตอบกลับ

แม่นมซุนคำนับพระสนมเฉินกุ้ยเฟยและฮ่องเต้ พร้อมเอ่ยปากต่อ “หม่อมฉันยังมีบัญชามาจากไทเฮา รับสั่งถึงเผยซื่อจื่อเพคะ”

ทุกคนต่างมองไปยังเผยฉู่เยี่ยน

เขาลุกขึ้นมาจากตั่ง พร้อมคุกเข่าลง

“ไทเฮารับสั่งว่า ซื่อจื่อน้อยถวายอารักขามีความดีความชอบ สมควรปูนบำเหน็จ อีกอย่าง องค์หญิงหย่งอันประสบเหตุร้ายโดยไม่คาดคิด ซื่อจื่อน้อยได้แสดงความกล้าหาญออกมา ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ให้ซื่อจื่อน้อยเป็นองครักษ์ส่วนตัวขององค์หญิงหย่งอัน ดูแลความปลอดภัยขององค์หญิงน้อย”

ลู่ซิงหว่านเพิ่งตื่นมาไม่นาน ก็ได้ยินรับสั่งนี้เข้า

[เสด็จย่าที่น่ารักของข้า ท่านใช้งานผิดงานไปหรือเปล่า]

[อีกหน่อยเผยซื่อจื่อจะเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ แล้วให้มาคุ้มกันข้า...]

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินคำพูดของหวานหว่านก็รู้สึกไม่ค่อยเหมาะนัก จึงได้ทูลต่อฮ่องเต้ต้าฉู่ “ทำเช่นนี้อาจไม่เหมาะ...”

กล่าวยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเผยฉู่เยี่ยนตอบกลับ “น้อมรับบัญชาของไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”

นางจึงไม่สะดวกจะพูดอะไรอีก

เหลือเพียงลู่ซิงหว่านว้าวุ่นอยู่คนเดียว

[ช่างเถอะ ๆ ไหน ๆ เขาก็ยังเด็กอยู่ มาให้ข้ากอดขาเล่นก็ไม่เลว]

ขณะเดียวกันที่ตำหนักฉางชิว พระสนมชุยเฟยปัดถ้วยชาที่อยู่เบื้องหน้าลงพื้นจนแตก พร้อมกล่าวอย่างโกรธเคือง “ทำงานประสาอะไรน่ะ!”

ไป๋เวยคุกเข่าที่พื้น ตัวสั่นงันงก

เหตุการณ์ลอบสังหารในวันนี้ พระสนมชุยเฟยเป็นผู้วางแผน

วันก่อนในงานพิธีแต่งตั้ง นางเสียหน้าอย่างมาก ซ้ำองค์ชายสามยังถูกฝ่าบาทตำหนิอีก หากนางไม่ทำอะไรซะบ้าง อีกหน่อยบัลลังก์มิไปอยู่ในมือตำหนักชิงอวิ๋นหรอกหรือ

ประจวบเหมาะกับซ่งชิงเหยียนจะออกไปข้างนอก ถ้าสามารถจัดการนางได้ก็ย่อมจะเป็นการดี

แต่ไม่นึกว่าจะคว้าน้ำเหลว

ไป๋จื่อสั่งให้คนอื่นรีบถอยออกไป เดินขึ้นหน้าปลอบใจพระสนมชุยเฟย “พระสนมอย่าเพิ่งโกรเลยธเพคะ วันนี้มีคนอยู่กับพระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่น้อย พลั้งมือก็พอให้อภัย ตราบใดที่รัชทายาทยังไม่ขึ้นครองราชย์ เราก็ยังมีความหวังอยู่นะเพคะ”

ไป๋จื่อปลอบแล้วปลอบอีก พระสนมชุยเฟยก็ค่อยสงบจิตใจลงบ้าง พร้อมมองหน้าไป๋เวยอีกครั้ง “จัดการเรียบร้อยหรือเปล่า?”

“พระสนมโปรดวางใจ ไม่สาวมาถึงพวกเราอย่างแน่นอนเพคะ” ไป๋เวยเห็นพระสนมค่อยหายโกรธบ้าง จึงรีบโขกศีรษะแล้วตอบกลับ

ส่วนทางด้านฮ่องเต้ต้าฉู่ เมื่อปลอบใจพระสนมเฉินกุ้ยเฟยกับทุกคนแล้ว จึงกลับมายังห้องทรงอักษร เรียกตัวหัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์มาพบ “เว่ยเฉิน ไปสืบให้ทั่ว ตามเมืองหลวงทุกแห่ง พระสนมพาองค์ชายและองค์หญิงออกไปข้างนอก เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา จะให้ข้าวางใจได้ยังไง”

เว่ยเฉินน้อมรับบัญชาจากฮ่องเต้ รีบออกจากห้องทรงอักษรทันที

ในใจกลับรู้สึกโล่งอก หมู่นี้ฝ่าบาททรงอารมณ์ดีขึ้นมาก หากเป็นแต่ก่อนน่ะหรือ ตนคงไม่พ้นถูกสั่งโบยเป็นแน่

เมื่อวานรองหัวหน้าจูกู่ซานไปดูแลที่เกิดเหตุ คาดว่าน่าจะยังทิ้งร่องรอยหลักฐานไว้บ้าง ตนต้องไปหารือกับเขาก่อน

ที่ไหนได้ คนร้ายกลับสะสางที่เกิดเหตุจนหมดสิ้น แทบไม่เหลือเบาะแสใดๆ ไว้เลย

ทั้งคู่จนปัญญา จึงต้องขอความช่วยเหลือจากองครักษ์เงามังกร

อิ่งอีได้รับความเห็นชอบจากฮ่องเต้ต้าฉู่ ให้ช่วยทหารรักษาพระองค์ไต่สวนเรื่องนี้ เพียงครึ่งวัน หลักฐานก็ถูกส่งขึ้นไปยังโต๊ะทรงงานของฮ่องเต้

คนที่ส่งคนร้ายมา ก็คือคนสนิทของพระสนมชุยเฟยนามว่าไป๋เวย