Share

บทที่ 0014

เมื่อลู่จิ่นเหยาลงจากรถม้ามาถึงตรงหน้าทั้งสอง เสิ่นเป่าซวงที่กำลังเหยียดหยามหานซีเยว่ไม่หยุดถึงได้เห็นเขา

"องค์รัชทายาท" เสิ่นเป่าซวงรีบก้าวมาข้างหน้า เดินมาหาลู่จิ่นเหยา ย่อกายเล็กน้อยแล้วแสร้งทำท่าทางอ่อนโยน

"ถวายบังคมองค์รัชทายาทเพคะ ช่างบังเอิญเสียจริงที่ได้พบท่านที่นี่"

ลู่จิ่นเหยาพยักหน้า ไม่ได้ตอบกลับ

หานซีเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ ก้าวขึ้นมาทำความเคารพให้องค์รัชทายาทด้วย

แต่องค์รัชทายาทกลับตอบนาง "คุณหนูหาน พระสนมเฉินเห็นว่าเจ้าอยู่ที่นี่จึงเรียกเจ้าไปหาน่ะ"

หานซีเยว่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองลู่จิ่นเหยา องค์รัชทายาทมาเพื่อช่วยนางอย่างนั้นหรือ?

เสิ่นเป่าซวงทนไม่ได้ที่เห็นพวกเขาส่งสายตากันไปมา จึงก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวแทรกระหว่างสองคนแล้วมององค์รัชทายาท "งานเลี้ยงครั้งก่อนไม่ได้เจอพระสนมกุ้ยเฟยเลย โปรดรบกวนองค์รัชทายาทช่วยพาหม่อมฉันไปแนะนำด้วยนะเพคะ"

แต่ลู่จิ่นเหยาไม่อยากยุ่งกับนางจึงเอ่ยปากตอบ "บัดนี้พระสนมเฉินอยากพบแค่คุณหนูหาน หรือคุณหนูเสิ่นคิดจะขัดคำสั่งหรือ?"

คำพูดนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา

เสิ่นเป่าซวงเห็นองค์ราชทายาทเป็นเช่นนี้ก็รีบย่อกายขออภัย และมองทั้งสองคนเดินไปเป็นคู่กับตาตนเอง ความโกรธแค้นที่มีต่อหานซีเยว่ในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

"นี่มันช่าง..." พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยังพูดไม่จบอยู่ ๆ ก็นึกถึงลูกสาวของนางได้ขึ้นมา "มา เอาหว่านหว่านมาให้ข้า"

แล้วให้จิ่นอวี้เปิดม่านไว้แล้วเอ่ย "หว่านหว่านดูสิ พี่ชายองค์ราชทายาทกับคุณหนูหานเหมาะสมกันมากเลยใช่ไหม!"

ลู่ซิงหว่านตาเป็นประกาย

[ท่านแม่เป็นคนที่ข้ารักมากที่สุดเลย ท่านแม่ช่างรู้ใจข้าเสียจริง พี่ชายองค์ราชทายาทกับคุณหนูหานเหมาะสมกันที่สุดเลย!]

องค์ชายสองที่อยู่ข้างรถม้าหัวเราะ "พระสนมเฉิน ตอนนี้น้องหญิงเก้ายังไม่ถึงสามเดือนเลย จะรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงพ่ะย่ะค่ะ?"

คนเหล่านั้นหัวเราะออกมา

เมื่อหานซีเยว่มาทำความเคารพที่เกี้ยว พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ตอบด้วยรอยยิ้ม "ข้าไม่ได้อยากพูดคุยกับคุณหนูหานหรอก องค์ชายใหญ่ของพวกเราต่างหากที่อยากช่วยคุณหนูหานเอง!"

คำพูดนี้ทำให้ลู่จิ่นเหยาและหานซีเยว่หน้าแดงกันทั้งคู่

ปกติแล้วการที่พระสนมเฟยและผินเยี่ยมญาติจะไม่สามารถค้างคืนได้ พวกพระสนมเฉินกุ้ยเฟยทานอาหารมื้อเที่ยงที่จวนแล้วพักผ่อนสักครู่ก็ต้องเตรียมเดินทางกลับวังแล้ว

อาศัยจังหวะที่ทุกคนกำลังพักผ่อน พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็แอบมาห้องทำงานของท่านพ่อ

"ท่านพ่อ หลายวันก่อนข้าบังเอิญทราบข่าวมาว่าหรงอ๋องจะก่อกบฏ แต่เพียงแค่ข่าวนี้ก็ยังไม่ได้รับการยืนยัน ขอท่านพ่อช่วยแอบตามสืบลับ ๆ ด้วยเจ้าค่ะ หากมีเรื่องเช่นนี้จริงควรแจ้งให้ฝ่าบาททราบจะดีกว่านะเจ้าคะ"

ติ้งกั๋วโหวตกตะลึง "เจ้าได้ข่าวนี้มาจากไหน?"

แต่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับเลี่ยงไม่ตอบ "เรื่องนี้ข้าก็ไม่แน่ใจ ยังต้องขอให้ท่านพ่อช่วยตามสืบก่อนเจ้าค่ะ"

เมื่อติ้งกั๋วโหวเห็นลูกสาวไม่ยอมตอบเรื่องนี้ก็ไม่ได้เค้นถามต่อ "หรงอ๋องขี้ขลาดอ่อนแอ ไม่เหมือนคนที่จะก่อกบฏได้ แต่เขาเป็นคนโลภมาก หากมีคนแอบสนับสนุนลับ ๆ ล่ะก็เกรงว่า..."

พูดจบติ้งกั๋วโหวก็กลับไปนั่ง "หลายวันก่อนเพิ่งมีเรื่องเสนาบดีชุยจนบัดนี้ยังไม่รู้จุดจบ ตอนนี้แม้แต่หรงอ๋องก็มีความคิดเช่นนี้ด้วยอีกคน"

พูดประโยคนี้จบเขาก็เงยหน้ามองพระสนมเฉินกุ้ยเฟย "ชิงเหยียน ตอนนี้องค์ราชทายาทโตแล้ว หากมีคนจะชิงตำแหน่ง เจ้าจะได้รับผลกระทบด้วยอย่างแน่นอน เจ้าอยู่ในวังต้องดูแลตัวเองให้ดี"

"ท่านพ่อ ข้าจะระวังตัวอย่างดีเจ้าค่ะ" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า "เรื่องนี้ท่านพ่อไม่ต้องบอกท่านแม่นะเจ้าคะ มิเช่นนั้นนางจะเป็นกังวลจนนอนไม่หลับอีก"

ติ้งกั๋วโหวพยักหน้า ผ่านไปสักพักก็มองไปยังพระสนมเฉินกุ้ยเฟย "ชิงเหยียน ตอนที่เจ้าเข้าวังสิ่งที่ข้าและท่านแม่ของเจ้าสอนเจ้าคือ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องอดทน ห้ามปะทะเด็ดขาด แต่ตอนนี้ข้าผู้ซึ่งเป็นพ่อจะสอนเจ้าว่า หากมีคนหาเรื่องเจ้าจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องอดทนเสมอไป ด้วยตำแหน่งของเจ้าในตอนนี้ จะเสื่อมเสียเกียรติยศของตระกูลเราไม่ได้"

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยมองท่านพ่ออย่างไม่เข้าใจแต่ก็พยักหน้า

การเดินทางครั้งนี้คนที่ได้ประโยชน์มากที่สุดก็คือ ลู่ซิงหว่าน

ตอนครบหนึ่งเดือนท่านตาและท่านยายไม่มีโอกาสเข้าวัง พิธีแต่งตั้งตำแหน่งของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยครั้งที่แล้วทั้งสองก็ไม่ได้ไปร่วมงาน แน่นอนว่าครั้งนี้ต้องชดใช้ของขวัญชิ้นใหญ่ให้ลู่ซิงหว่าน

สิ่งที่ลู่ซิงหว่านพึงพอใจมากที่สุดก็คือ ชุดเครื่องประดับทองคำที่ท่านยายมอบให้

"ท่านแม่ ตอนนี้นางยังไม่ครบสามเดือนเลย จะเอาชุดเครื่องประดับทองคำไปทำอะไรกันล่ะเจ้าคะ!" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้เห็นก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

องค์ชายสองแอบบ่นในใจ 'พระสนมเฉิน เมื่อครู่ท่านยังอุ้มน้องหญิงเก้า ให้นางดูว่าพี่ชายใหญ่และคุณหนูหานเหมาะสมกันหรือไม่อยู่เลยนะพ่ะย่ะค่ะ!'

โหวฮูหยินยิ้มตอบ "ข้าได้ยินคนพูดมาว่า องค์หญิงหย่งอันของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเนี่ย ไม่ชอบเครื่องหยกและไม่ชอบอัญมณี ชอบแต่ทองเท่านั้น!"

พูดไปก็ใช้นิ้วเคาะหัวเล็ก ๆ ของลู่ซิงหว่าน "เห็นแก่เงินตั้งแต่เด็กเลยนะ!"

[ท่านยายรักข้าที่สุดเลย! หวานหว่านชอบทองมากที่สุด!]

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยอดที่จะหึงไม่ได้ 'เมื่อครู่เจ้ายังบอกว่าข้ารักเจ้ามากที่สุด เปลี่ยนไวจังเลยนะ'

พักผ่อนกันได้สักพัก ทุกคนก็พากันออกจากจวนติ้งกั๋วโหว มุ่งไปยังวังหลวง

เมื่ออกจากจวนติ้งกั๋วโหว ออกจากชุมชนที่วุ่นวาย บริเวณโดยรอบก็เงียบลงอย่างกะทันหัน จากประสบการณ์ในสนามรบของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเมื่อก่อนก็รู้สึกถึงความผิดปกติทันที จึงเปิดม่านออกอยากดูว่าตอนนี้เดินทางถึงที่ไหนแล้ว

แต่ไม่คิดว่า จังหวะที่นางกำลังเปิดม่านออกก็มีลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งออกมาในอากาศ ปักลงบนเกี้ยวอย่างจัง

ถ้าไม่ใช่เพราะพระสนมเฉินกุ้ยเฟยหลบได้ไว ตอนนี้ธนูดอกนั้นคงปักลงกลางหน้าผากของนางแล้ว

"คุ้มกันพระสนม คุ้มกันองค์ชายองค์หญิง มีผู้ลอบสังหาร!" องครักษ์รอบข้างรีบล้อมพระสนมเฉินกุ้ยเฟยและองค์ชายใหญ่ไว้ตรงกลางทันที แล้วคอยระแวงโดยรอบ

ชาวบ้านประปรายที่ได้ยินว่ามีผู้ลอบสังหารก็รีบหนีเตลิด โดยไม่สนใจที่จะมุงดูแล้ว

"ฟิ้ว" มีธนูอีกดอกยิงมา ยิงโดยองครักษ์ที่ยืนบังพระสนมเฉินกุ้ยเฟยข้างหน้า

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยตกใจ เห็นทีคนพวกนี้คงมาเพื่อฆ่าตน การกลับจวนของตนในครั้งนี้ก็ไม่ได้พาเหมยหลานจู๋จวี๋มาด้วย ทันใดนั้นจึงตะโกนออกมาเสียงดัง "องค์ชายใหญ่ องค์ชายสอง ปกป้ององค์หญิง"

และพลิกตัวลงจากรถม้า รับดาบในมือขององครักษ์ที่อยู่ข้างหน้ามา

ทันใดนั้นเอง เมื่อเห็นว่าล่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟยออกมาได้ คนชุดดำที่แอบอยู่ในที่ลับก็กรูกันออกมา พุ่งตรงมายังเกี้ยว

[ให้ตายเถอะ ข้ามันโชคร้ายจริง ๆ หรือว่าคนพวกนี้ไม่สามารถฆ่าท่านแม่ให้ตายตอนที่คลอดข้าจึงต้องไล่ล่ากันถึงเพียงนี้เลยหรือ?]

[ว้าย ท่านแม่เท่มาก ๆ ถ้าข้าโตมาจะตั้งใจฝึกฝนวิชาต่อสู้ให้ดี จะได้เท่เหมือนท่านแม่]

[ฮือ ๆ ๆ ข้าจะได้อยู่ทันโตไหมเนี่ย?]

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยที่กำลังฟันคนไม่สามารถสนใจความคิดของหวานหว่านแล้ว เพียงแค่สั่งให้ปกป้ององค์หญิงหญิงให้ดี ตนเองไม่กล้าออกห่างจากเกี้ยวแม้วินาทีเดียว

คนชุดดำพวกนั้นเปลี่ยนทิศดาบ ล้วนพุ่งมาตรงที่ลู่ซิงหว่าน

เกิดเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดอีกครั้ง

เผยฉู่เยี่ยนเห็นว่าเป้าหมายของทุกคนส่วนใหญ่คือยังลู่ซิงหว่าน และวิชาต่อสู้ของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ไม่แย่ จึงไม่ออกห่างจากลู่ซิงหว่านแม้วินาทีเดียว

วินาทีที่ผู้ลอบสังหารคนสุดท้ายล้มลงได้ยิงธนูสั้นออกมาอีกดอก พุ่งตรงเข้ามาทางลู่ซิงหว่าน

เผยฉู่เยี่ยนให้ดาบบังไว้ แต่ธนูสั้นดอกนั้นกลับเบนทิศ ทะลุต้นแขนของเขาอย่างจัง เลือดก็ทะลักออกมาทันที

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status