Share
บทที่ 18
Related chapter
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 19
ไม่กี่นาทีต่อมา เฉียวอีก็เคาะประตูห้องทำงานของท่านประธานรูปลักษณ์ที่ครอบงำบนใบหน้าของเธอถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ และอ่อนโยนของผู้หญิงที่ทำงานมานานแล้ว"คุณลู่ คุณเรียกพบฉันมาอะไรหรือเปล่าคะ?"ลู่เหวินโจวมองมือที่ว่างเปล่าของเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย:"อาหารเช้าอยู่ที่ไหน"เมื่อก่อนถ้าเขาไม่มีเวลากินข้าวเช้าเฉียวอีก็จะเตรียมใส่กล่องเก็บความร้อนให้เขานำไปที่บริษัทเฉียวอียิ้มเบาๆ และพูดด้วยความเคารพ:"คุณลู่ คุณต้องการอาหารจีนหรืออาหารตะวันตกคะ ฉันจะสั่งให้คุณเดี๋ยวนี้"“คุณไม่ได้ทำให้ผมเหรอ?”เฉียวอีหัวเราะเยาะ:"คุณลู่ ดูเหมือนว่ารายการนี้จะไม่รวมอยู่ในสัญญาที่ฉันเซ็นไว้"ลู่เหวินโจวจ้องไปที่เฉียวอีครู่หนึ่งเขาพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาเงาในอดีตบนใบหน้าของเธอ เมื่อเธอมองดูเขาในอดีต ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยดวงดาวแต่ตอนนี้ ยกเว้นรอยยิ้มอย่างเป็นทางการ ไม่มีอารมณ์ส่วนตัวบนใบหน้าของเธอลู่เหวินโจวรู้สึกว่างเปล่าในใจดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในมือมาตลอดกำลังหายไปโดยไม่รู้ตัวเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเขารู้สึกแปลกๆเขาไม่ทันได้ระวังและดึงเฉียวอีเข้ามาในอ้อมแขนของเขา บี
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 20
กระดาษมีคราบสกปรก ทั้งยังมีกลิ่นเหม็นอีกด้วยหลู้เหวินโจวนั้นเป็นโรครักความสะอาดอย่างรุนแรง หากเอาเอกสารนี้ไปให้กับเขา ไม่ต้องคิดก็รู้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นนิ้วของเฉียวอีจิกเอกสารจนเปลี่ยนเป็นสีขาวในฐานะลูกสาวคนโตของตระกูลซ่ง ซ่งชิงหยาจึงยอมมาร่วมงานกับหลู้กรุ๊ปในฐานะผู้ช่วยเฉียวอีจะไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของเธอว่าคืออะไรได้อย่างไรกันเธอยังกล้าสรุปด้วยว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกบ่อยครั้งในอนาคตริมฝีปากที่สวยงามของเฉียวอีโค้งงอขึ้นด้วยความเยือกเย็นหลังจากนั้นนานกว่าสิบนาที เฉียวอีก็เข้ามาในห้องประชุมอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามือของเธอว่างเปล่า ซ่งชิงหยาก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ แต่ก็หายวับอย่างไร้ร่องรอยไปอย่างรวดเร็วดูเหมือนเธอจะขอร้องให้เฉียวอีอย่างกรุณาว่า: "พี่เหวินโจวคะ แม้ว่าสัญญานี้จะยังไม่สรุปในวันนี้ แต่ก็จะส่งผลกระทบต่อการลงนามหลายร้อยล้าน แต่ฉันเชื่อว่าเลขาเฉียวไม่ได้ตั้งใจค่ะโปรดเห็นแก่หน้าฉัน อย่าลงโทษเธอเลยนะคะ แล้วฉันจะชดเชยความสูญเสียเหล่านี้ให้แทนเธอเอง จะได้ไหมคะ?"หลู้เหวินโจวมองเธออย่างไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา: "เธอจะเอาอะไรมาชดเชย?"เมื่อซ่งชิงหยาได้ยิน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 21
ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินเฉียวอีต่ำเกินไปหนึ่งชั่วโมงต่อมา การประชุมก็สิ้นสุดลง และเซ็นสัญญาได้ตามเวลาที่กำหนดเมื่อ การประชุมจบลงคุณนายหลู้ก็จงใจกล่าวต่อหน้าทุกคนว่า: "เหวินโจว ชิงหยาได้จองที่นั่งไว้ที่เฟิงหมิงจูแล้ว เดี๋ยวไปทานอาหารกัน มันจะอยู่ในห้องส่วนตัวที่พวกลูกเคยไปเดทกันมาก่อน"ซึ่งความหมายที่เธอจะสื่อออกมามันก็ไม่สามารถชัดเจนไปมากกว่านี้ได้อีกแล้วเฉียวอีจะฟังไม่ออกได้อย่างไร?เธอรักษาสีหน้าให้นิ่งเฉย และก้มศีรษะลงเพื่อจัดเอกสาร โดยมีรอยยิ้มมาตรฐานอยู่บนริมฝีปากของเธอเมื่อเธอ ยืนขึ้น เธอก็พยักหน้าเล็กน้อยให้กับหลู้เหวินโจวแล้วพูดว่า: "ประธานหลู้คะ ทานอาหารให้อร่อยนะคะ"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็โอบสมุดบันทึกและเอกสารแล้วกำลังจะเดินออกไปแต่หลู้เหวินโจวคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และด้วยการลากมาเพียงครั้งเดียว เธอนั้นก็ตกอยู่ในอ้อมแขน ของเขาทันทีจู่ ๆ สีหน้าของเฉียวอีก็เปลี่ยนไป ดวงตาของเธอเย็นชา: "ประธานหลู้ ที่นี่คือห้องประชุม โปรดให้เกียรติด้วยค่ะ"นิ้วเรียวยาวของหลู้เหวินโจวลูบใบหน้าสีขาวนวลของเฉียวอีเบา ๆรอยยิ้มที่มีความหมายปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขา"หึงเหรอ?
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 22
ซ่งชิงหยาไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนเธอดิ้นรนและด่าทอ: "เฉียวอี เธอกล้าดียังไงมาตบฉัน เชื่อหรือไม่ว่าฉันสามารถทำให้พ่อของเธอตายในคุกได้!"เมื่อพูดถึงพ่อของเธอ เฉียวอีก็ยิ่งโกรธมากขึ้น และมือของเธอก็ยิ่งเพิ่มแรงขึ้นเล็กน้อย"ในเมื่อพ่อแม่ของเธอไม่รู้ว่าจะสอนลูกอย่างไร งั้นฉันก็จะไม่กลัวความลำบากที่จะช่วยเหลือพวกเขาสักหน่อย"ซ่งชิงหยาเตี้ยกว่าเฉียวอี และเธอถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเธอจึงไม่เหมาะกับการเป็นคู่ต่อสู้ของเฉียวอีไม่กี่นาทีต่อมา ใบหน้าของเธอก็ถูกตบตีจนบวมเป่งเหมือนหัวหมูมันเจ็บปวดมากจนเธอกัดฟันแล้วพูดว่า: "เฉียวอี ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!"พูดจบ เธอก็ปิดหน้าแล้ววิ่งออกไปทันทีเฉียวอีมองดูฝ่ามือที่ค่อนข้างแดงของตัวเอง ความเกลียดชังในดวงตาของเธอนั้นไม่ได้ลดลงไปมากนักปัญหาที่ซ่งชิงหยานำมาให้เธอนั้น มันสามารถชดเชยได้ด้วยการตบหลาย ๆ ครั้งในปีนั้นการที่เธอปีนออกมาจากหล่มได้นั้นไม่ใช่ง่าย ๆ และตอนนี้ซ่งชิงหยายังต้องการที่จะผลักเธอลงไปอีกครั้ง แต่เธอจะไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นเฉียวอีเก็บข้าวของ และกลับไปที่ออฟฟิศเพื่อทำงานต่อครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินจัวรีบวิ่งเข้าม
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 23
ดวงตาเย็นชาของหลู้เหวินโจวมองไปทางเฉียวอีน้ําเสียงที่ไม่อนุญาติให้ใครขัดจังหวะได้ดังขึ้นมาว่า: "ขอโทษเธอ!"เฉียวอีมองเขาอย่างเย็นชาหลู้เหวินโจวไม่แม้แต่จะถาม และให้เธอขอโทษไปตรง ๆเขาเชื่อคําพูดของซ่งชิงหยามากแค่ไหนกันเฉียวอีเตือนหลู้เหวินโจวถึงความลำเอียงเช่นนี้อยู่หลายครั้ง เมื่อก่อนเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอก็ยังปวดใจมากแต่ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเย็นชาอยู่ในใจเท่านั้นเธอมองไปที่หลู้เหวินโจวอย่างเย็นชา และพูดอย่างไม่ถ่อมตนหรือไม่หยิ่งผยองจนเกินไปว่า: "ทําไมต้องขอโทษในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทําด้วย?"เฉียวอี ให้เวลาเธอขอโทษเธอหนึ่งนาที มิฉะนั้น เธอจะต้องรับผลที่ตามมา!"เฉียวอีเยาะเย้ย:"ประธานหลู้ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่ามีเรื่องไหนที่ฉันไม่ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาบ้าง?"เขาลากเธอไปบริจาคเลือดให้ซ่งชิงหยาอย่างไม่สนถูกผิด จนทําให้เธอเกือบหมดสติลงในโรงพยาบาลเขาใส่ร้ายพ่อของเธอจนเข้าคุก และบังคับให้เธอมีความสัมพันธ์ที่ผิดกฎหมายกับเขาถ้าเขาไม่ได้อยู่ข้างซ่งชิงหยาครั้งแล้วครั้งเล่า ซ่งชิงหยาก็คงไม่อาละวาดกับเธอมากนักเฉียวอีจ้องมองหลู้เหวินโจวอย่างไม่เกรงกลัว สองมือเล็ก ๆ ของเธอก็กําหมั
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 24
เพื่อยืนยันหลักฐานของเฉียวอี คุณนายหลู้จึงพาหลู้เหวินโจวไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดด้วยตนเองซ่งชิงหยาสวมหน้ากากอนามัยและเดินตามหลังไปด้วยเธอดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิด และกัดฟันด้วยความเกลียดชังครั้งนี้เธอต้องขับไล่เฉียวอีออกไปจากที่นี่ให้ได้!ทั้งหลายนั่งอยู่ในห้องควบคุม และจ้องมองภาพในกล้องที่กรอกลับไปในช่วงเวลาสำคัญ หลู้เหวินโจวก็จงใจให้คนชะลอความเร็วแต่เมื่อกรอดูกลับไปกลับมาหลายครั้ง ในตอนที่ซ่งชิงหยาไปห้องน้ำ ก็ไม่มีร่องรอยของเฉียวอีเลยซ่งชิงหยาจ้องมองหน้าจออย่างเหลือเชื่อ: "เป็นไปไม่ได้ เฉียวอีคงดัดแปลงวิดีโอนี้ค่ะ เธอเข้าไปก่อนฉัน มันเป็นไปไม่ได้!"หลู้เหวินโจวมองดูผู้คนในห้องควบคุมด้วยสีหน้าสง่างาม: "เลขาเฉียวขอให้พวกคุณมาดัดแปลงกับวิดีโอนี้หรือเปล่า?"พนักงานทั้งหลายในห้องควบคุมพากันส่ายหัว: "ประธานหลู้ คุณได้สั่งเอาไว้ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ว่าไม่มีใครสามารถดูวิดีโอได้ หากไม่มีเอกสารที่คุณลงนาม รวมถึงเลขาเฉียวเองก็ด้วย"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลู้เหวินโจวก็มองไปที่ซ่งชิงหยาอย่างเย็นชา "ได้ยินยัง? ยังจะต้องพูดอะไรอีก?"“พี่เหวินโจว ฉันไม่ได้กล่าวหาเธอนะคะ ต้องเป็นเฉียวอี
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 25
ไป๋ล่าวหัวเราะ: "อะไรนะ เธอคิดว่าอาจารย์แก่งั้นเหรอ?"“เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่ชิน ในใจฉันท่านยังเด็กและหล่ออยู่ค่ะ”“อายุเกินหกสิบปีไปแล้ว จะยังหล่อตรงไหนอีก ทำไมเธอดูซีดเซียวขนาดนี้ ฉันได้ยินซิงเฉิงบอกว่า เธอประสบปัญหาบางอย่าง ฉันจึงมาเยี่ยม”น้ำตาที่เฉียวอีกลั้นไว้ในดวงตาของเธอก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไปเธอไม่ได้เจออาจารย์ของเธอมาสามปีแล้ว แต่เมื่ออาจารย์ได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เขาก็รีบมาเยี่ยมเธอด้วยตนเองเธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนความเมตตาเช่นนี้ได้อย่างไรเฉียวอีก้มหน้าด้วยความอับอาย "เป็นความผิดของฉันที่ทำให้อาจารย์ต้องกังวล"พวกเขาทั้งสามไม่ได้เจอกันมานานแล้ว และคุยกันอย่างสนุกสนานทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของไป๋ล่าวก็ดังขึ้นมา เมื่อเขาเห็นเบอร์ของผู้ที่โทรเข้ามา เขาก็ยิ้มแล้วกดรับสาย"ไอ้เด็กเหลือขอ"ชายปลายสายพูดเยาะเย้ยเล็กน้อย: "ตาแก่ มาที่เมืองบีแล้วไม่บอกผมเลย จะหักหน้าผมเหรอ?"ไป๋ล่าวจิบเหล้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แกไม่เรียกฉันว่าปู่ด้วยซ้ำ พอเจอกัน แกก็เริ่มทะเลาะกับฉัน ฉันจะบอกแกไปทำไม มาเยี่ยมลูกศิษย์ที่ดีของฉันจะไม่ดีกว่าเหรอ?"“อยู่ไหน ผมจะไปหาคุณ”"หน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 26
หลังจากที่หลู้เหวินโจวเขียนคำนี้เสร็จแล้ว เขาก็วางมือใหญ่บนต้นขาที่ยั่วยวนของเฉียวอีอย่างมีเลศนัยเขามองเฉียวอีอย่างมีความหมายราวกับจะเตือนว่า: ถ้าเธอกล้าพูด ฉันก็ไม่รู้ว่ามือนี้ของฉันจะทำอะไรได้บ้างเฉียวอีอยากจะต่อต้าน แต่กลับกลัวว่าอาจารย์ของเธอจะค้นพบความสัมพันธ์ของเธอกับหลู้เหวินโจวจึงทำได้แต่ก้มหัวลงแล้วกินเค้กอย่างเงียบ ๆหลู้เหวินโจวเห็นว่าเธอประพฤติตัวดีพอ ๆ กับลูกแมว และหัวใจของเขาก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างช๊อตหัวใจของเขา และอาการชาแปลก ๆ ก็แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาฝ่ามือกว้างของเขาอดไม่ได้ที่จะบีบเฉียวอีแรง ๆ“นักเรียนคนนี้ดูฉลาดมาก เขาจะเลือกคนผิดได้อย่างไรกัน?”ไป๋ล่าวถอนหายใจและพูดว่า"เธอละทิ้งอาชีพทนายความให้กับชายคนนั้น แต่ใครจะคิดว่าผู้ชายเลว ๆ คนนั้นไม่เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะดูแลเธออย่างไร แต่ยังรังแกเธออีกด้วยฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ ก็เพื่อระบายความโกรธแทนเธอ ฉันได้ยินมาว่าเขาจับพ่อของยัยหนูเข้าคุกและต้องการจะฟ้องร้องเธอในข้อหาทำให้บาดเจ็บโดยเจตนาฉันอยากจะเห็นว่าใครที่อาจหาญ และกล้ารังแกคนของฉันกันไอ้เด็กเหลือขอ คราวนี้นายต้องช่วยฉันนะ ฉันได้ยินมาว่าไอ้หน
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
