Share
บทที่ 40
Related chapters
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 41
เฉียวอีมองเธอด้วยความประหลาดใจ "ฉันเปล่านะ ทำไมเหรอ"เลขาคนที่สองคลิกที่รูปภาพในกลุ่มบริษัททันทีและส่งให้เฉียวอี"รูปถ่ายส่วนตัวของคุณกับผู้ชายคนนึงถูกส่งไปยังกลุ่ม และตอนนี้ทั้งบริษัทรู้ว่าคุณมีแฟนแล้ว และยังเป็นลูกคนรวยอีกด้วย "เฉียวอีเหลือบมองรูปถ่าย และหัวใจที่ตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายในทันทีโชคดีที่ไม่ได้ถ่ายภาพใบหน้าของเธอ ไม่งั้นเธอเองก็คงไม่รู้ว่ามันจะทําให้เกิดความวุ่นวายขนาดไหน เฉียวอีไม่ได้อธิบาย แต่ยิ้มให้เลขาคนที่สอง:" ยังมีข้อมูลลูกค้าเหลืออยู่หนึ่งรายการสําหรับข้อมูลการประชุมคุณช่วยฉันจัดการหน่อยสิ" "เธอยุ่งอยู่นาน และในที่สุดก็เตรียมเอกสารทั้งหมดพร้อมก่อนเริ่มการประชุม ทันทีที่เข้าไปในห้องประชุม ก็เห็นซ่งชิงหยานั่งอยู่ในที่นั่งของเธอ มองเธออย่างมีนัยยะ" เลขาเฉียวฉันได้ยินมาว่าคุณมีความรักและได้พบกับลูกคนรวย ขอแสดงความยินดีด้วย "ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม เธอจะปล่อยให้ผู้คนกระจายข่าวลือก่อน ตราบใดที่หลู้เหวินโจวรู้ว่าเฉียวอีกําลังมีชู้กับชายอื่น เขาเป็นคนที่สะอาดขนาดนั้น เขาจะไม่ต้องการเธออีกแน่นอน เฉียวอียิ้มเบา ๆให้ซ่งชิงหยา:" คุณซ่งวางแผนที่จะเปลี่ยน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 42
เดิมทีหลู้เหวินโจวรู้มานานแล้วว่าแม่ของเขาเกือบจะฆ่าพ่อของเธอ แต่เขาไม่ได้บอกเธอเขาแสดงละครเป็นเพื่อนเธอต่อหน้าพ่อของเธอ ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกสงสารเธอ แต่เพื่อบรรเทาบาปของแม่ ท้ายที่สุดถ้าพ่อของเธอเสียชีวิตจริงๆคุณนายหลู้ก็จะรับผิดชอบทางกฎหมายส่วนหนึ่งด้วยเฉียวอีรู้สึกหนาวสั่นทั่วร่างกายเท่านั้นความรู้สึกดีเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอสะสมไว้กับหลู้เหวินโจว ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหายไปพร้อมกับคําพูดเหล่านี้ เธอหัวเราะอย่างดูถูกตัวเองและกลับไปที่สํานักงานพร้อมกับเอกสารของเธอ ทันทีที่เข้าไป ก็ได้ยินเสี่ยวหลี่พูดในลักษณะแปลก ๆ :" เธอกอดต้นขาของประธานหลู้แล้ว เธอยังหวงเงินเล็กๆน้อยๆที่ฉันติดอยู่อีกเหรอ"เฉียวอีถอยห่างจากสถานะเดิมเธอเยาะเย้ย: "ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่อยากจ่ายคืน พวกเราพบกันโดยตรงในศาลแล้วกัน" ""เฉียวอี โหดไปแล้ว ส่งหมายเลขบัตรให้แก่ฉัน แล้วฉันจะโอนให้เธอ "เสี่ยวหลี่โอนเงินให้เฉียวอีและพูดอย่างชั่วร้าย:"เฉียวอี อีกเดี๋ยวก็เป็นวันที่สามของศาล ในไม่ช้าและเมื่อเธอถูกตัดสินว่ามีความผิดเธอจะต้องออกจากบริษัท "เนื่องจากกรุ๊ปมีกฎระเบียบที่ชัดเจนเมื่อพนักงานที่รู้กฎหมาย และฝ่าฝืน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 43
แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยจนกระทั่งเหยียนซิงเฉิงเห็นเลือดหยดลงฝ่ามือ"เฉียวอี ปล่อย!"เฉียวอีตัวสั่น ยิ่งเหยียนซิงเฉิงบีบแรงเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกําแน่นมากขึ้นเท่านั้นเหยียนซิงเฉิงทําได้เพียงเกลี้ยกล่อมเบาๆ :" เฉียวอี ฟังฉัน ปล่อยมือของเธอเถอะ ถึงไม่มีวิดีโอนั้น พี่ก็จะช่วยให้เธอชนะคดีเอง" "เมื่อเฉียวอีปล่อยมือ หมุดทั้งหมดก็ปักอยู่ในเนื้อ มองเห็นว่าเหยียนซิงเฉิงปวดใจเพียงใด เขาหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วกระซิบว่า "อดทนไว้นะ ฉันจะช่วยเธอดึงมันออกมา" "ไม่ว่าจะเป็นการถอดหมุดหรือใส่ยา เฉียวอีก็ไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย หลังจากที่เหยียนซิงเฉิง ช่วยพันผ้าพันแผล เธอก็ได้ยินเฉียวอีพูดว่า "รุ่นพี่ ฉันอยากดื่มเหล้า "อีกด้านหนึ่ง หลู้เหวินโจวถูกเพื่อนสองสามคนนัดดื่มเหล้าหลังเลิกงานหลังจากสิบโมงโทรศัพท์มือถือของใครบางคนก็เริ่มดังไม่หยุด ไม่ใช่แฟนสาวขอให้รีบกลับบ้าน ก็คงเป็นภรรยาแนะนําให้ดื่มน้อยลง มีเพียงโทรศัพท์มือถือของหลู้เหวินโจวและซู่เหยียนจือเท่านั้นที่เงียบเหมือนไก่ ซู่เหยียนจือตบไหล่เขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ฉันมันเป็นคนโสด แต่นายมีแฟนแล้ว นี่ม
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 44
เฉียวอีตบหน้าหลู้เหวินโจวแม้ว่าจะไม่แรง แต่ก็ดูถูกเขาอย่างมากหลู้เหวินโจวเป็นใคร เป็นผู้ชายตัวใหญ่บนยอดปิรามิดในเมือง B ราชาปีศาจตัวใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ายั่วยุใช่ไหม แถมยังเป็นเจ้าชายผู้โหดเหี้ยมของตระกูลหลู้ด้วยไม่ต้องพูดถึงการถูกตบหน้า แม้แต่การพูดไม่น่าพอใจต่อหน้าก็จะนําไปสู่หายนะแม้แต่ซู่เหยียนจือก็ยังบีบมือเฉียวอีจนเหงื่อไหลเขาคว้าหลู้เหวินโจวด้วยมือข้างหนึ่ง และเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูด"เหวินโจว เธอดื่มมากเกินไป อย่าถือสาคนเมาเลย ไปเถอะ ฉันจะให้ใครสักคนส่งนายกลับ" "ขณะที่พูด เขาต้องการดึงหลู้เหวินโจวออกไปแต่ถูกเขาสะบัดมือออกมองเฉียวอีด้วยใบหน้ากลัดกลุ้มเหยียนซิงเฉิงเห็นเขาแบบนี้ ก็รีบปกป้องเฉียวอีที่อยู่ข้างหลังเขาทันที" ประธานหลู้ เฉียวอีดื่มมากเกินไป เลยล่วงเกินไป ฉันขอโทษคุณสําหรับเธอด้วย "มุมที่ริมฝีปากของหลู้เหวินโจวกระตุก:" นายขอโทษแทนเธอ นายมีคุณสมบัติพอเหรอ?เขารีบเข้าไปด้วยใบหน้าขุ่นมัว ต้องการแย่งเฉียวอีจากมือของเหยียนซิงเฉิง แต่ถูกหยุดโดยเหยียนซิงเฉิง" ประธานหลู้ คุณไม่รักเธอ ได้โปรดปล่อยเธอไปเถอะครับ และหยุดทรมานเธอสักที เธอทนทุกข์ทรมานมากพอสําหร
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 45
จูบของหลู้เหวินโจวนั้นสั้นมาก แต่การประกาศอํานาจอธิปไตยนั้นชัดเจนเขากัดริมฝีปากของเฉียวอีเบา ๆ และเสียงของเขากํากวม:" เด็กดี กลับบ้านกับฉัน" "จากนั้นเขาก็ก้มลงกอดเฉียวอีไว้ในอ้อมแขนและมองไปที่เหยียนซิงเฉิงด้วยรอยยิ้มที่คิ้ว:" ตอนนี้รู้แล้วยังว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน"หลังจากพูดโดยไม่รอให้เหยียนซิงเฉิงโต้ตอบ เขาก็เดินออกไปข้างนอกซู่เหยียนจือตกตะลึงไปเลยไอ้ลูกหมานี่ยังจะหยอกล้ออยู่อีก ทำให้ฉันอยากถอนหายใจจริงๆดูเหมือนว่าเขากินอะไรไปจนทำให้โลกแตกจริงๆตบไหล่เหยียนซิงเฉิง และพูดด้วยรอยยิ้ม:" ทนายความเหยียน คนบางคนถ้าพลาดไปแล้วก็คือทั้งชีวิตและบางคนก็ไม่รู้ตัวว่ารัก เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็รักยิ่งกว่าหมาเสียอีก "พูดจบ เขาก็ผิวปากแล้วเดินจากไปเหยียนซิงเฉิงถูกทิ้งให้อยู่ตามลําพังด้วยใบหน้าขรึม มองไปที่ด้านหลังของพวกเขาที่กำลังจากไป หลู้เหวินโจวไม่ได้ขึ้นรถ แต่เดินภายใต้แสงจันทร์โดยมีเฉียวอีอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกลังเลที่จะปล่อยมือยิ่งพวกเขาเข้าใกล้วันที่พวกเขาจากกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 46
เฉียวอีไม่ได้เจอหลู้เหวินโจวมาหลายวันแล้ว เขาเดินทางไปทําธุรกิจในต่างประเทศโดยมีซ่งชิงหยาอยู่เคียงข้างซ่งซิงหยาแชร์รูปภาพในกลุ่มบริษัททุกวันมีหลู้เหวินโจวในทุกภาพ ในไม่ช้าข่าวลือที่ว่าเลขาเฉียวหลงรักประธานก็ล้มเหลว แทนที่ประธานหลู้กับคนรักของเขาจะมีช่วงเวลาที่ดี มีคนจงใจวิ่งไปถามคุณนายหลู้ แต่เธอไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ เฉียวอีไม่สนใจ แค่ฟังเรื่องซุบซิบแล้วหัวเราะออกมาเรื่องราวของเธอและหลู้เหวินโจวน่าจะจบลงไปนานแล้ว โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้นถังซินอดีตหัวหน้าเลขานุการเป็นคนโทรมา และเธอก็กดรับสายทันที "พี่ซินซิน ""เฉียวอี เธอยังไม่ได้เลิกงานเหรอ เธอต้องรีบมาเร็วๆนะ มาสายไม่ได้ ""ฉันกำลังออกแล้ว ไว้เจอกัน "ถังซินเป็นหัวหน้าเลขานุการของหลู้เหวินโจวและเป็นครูที่นําเฉียวอีมาสู่ตําแหน่งนี้ ตั้งแต่เธอแต่งงานกับห้อมิ้งเย็น ลูกชายของตระกูลห้อ เธอก็ทํางานเป็นภรรยาเต็มเวลาที่บ้าน วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองครบหนึ่งเดือนของลูกน้อยเธอ งานเลี้ยงตั้งอยู่ในบ้านเดิมของตระกูลห้อ และเมื่อเฉียวอีมาถึง ก็มีคนมามากมายแล้ว เธอมอบของขวัญให้ถังซินและกอดเธอด้วยรอยยิ้ม:" พี่ซินซินขอแสดงคว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 47
น่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของทารกในครรภ์แล้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเฉียวอีก็เริ่มชื้น เธอนั่งบนขอบเตียงจับมือเล็กๆของทารกน้อย และจ้องมองอย่างตั้งใจ มากจนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาเธอยังไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ ซ่งชิงหยามองไปที่ทารกน้อย จากนั้นก็มองไปที่เฉียวอีพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม:" เด็กน้อยน่ารักจังเลยเลขาเฉียวชอบเด็กๆไหมคะ？"เฉียวอีไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพียงพูดเบา ๆ :"ชอบหรือไม่ชอบก็ไม่ได้สำคัญกับเธอไม่ใช่เหรอ" ""ทำไมพูดอย่างนั้นละยังไงเธอก็กําลังตั้งครรภ์ ในอนาคตฉันจะเป็นคนดูแล เธอเป็นผู้ให้กําเนิด ส่วนฉันเป็นคนเลี้ยงดู และเป็นแม่ของเด็กตามกฎหมาย เลขาเฉียวไม่รู้เหรอ？ "เฉียวอีเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา:" คุณหมายความว่าอย่างไร？"ซ่งชิงหยายิ้ม:" เธอไม่เคยคิดเหรอพี่เหวินโจวไม่เคยรักเธอ แต่ทําไมถึงให้เธอตั้งครรภ์ลูกของเขา？"นั่นเป็นเพราะเมื่อหลายปีก่อนฉันได้รับบาดเจ็บเกี่ยวกับมดลูกตอนช่วยเขา จนไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้น เนื่องจากการต่อต้านของคุณยายหลู้ พี่เหวินโจวที่ต้องการแต่งงานกับฉัน แต่ก็ไม่ต้องการให้ตระกูลหลู้จบลงจึงเกิดความคิดที่จะยืมครรภ์คลอดบุตร
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 48
เมื่อพูดถึงลูก เฉียวอีก็โมโหขึ้นเธอกระแทกเท้ากับพื้นอย่างแรงและผลักหลู้เหวินโจวออกไป เธอถอยหลังไปสองสามก้าวรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขมขื่นและเย็นชา ประธานหลู้ คุณหาผิดคนแล้ว คนที่คุณรักอยู่ชั้นบน คุณต้องการมีลูกก็ไปหาเธอ ถึงฉันจะตาย ฉันก็ไม่มีวันมีลูกให้คุณ”พูดจบ เธอก็เดินไปที่สวนหลังบ้านโดยไม่หันหลังกลับน่าขำจริงๆเขาและซ่งชิงหยาสองคนร่วมมือกันรังแกเธอรึเปล่าคนหนึ่งบอกเธอว่าให้คนอื่นกําเนิดลูกแทนตนเอง และอีกคนเร่งให้เธอมีลูก หลู้เหวินโจว ไอ้คนสาระเลวคุณมีลูกกับหมาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกเธอนั่งอยู่คนเดียวที่ริมสระน้ํารักษาแผลเจ็บใจอย่างเงียบ ๆ ในสมองของเธอยังปรากฎภาพอดีตต่างๆ ที่เธออยู่กับหลู้เหวินโจวบ่อยๆขณะที่เธอด่าหลู้เหวินโจวและพร้อมขว้างก้อนหินลงไปในน้ํา เสียงของซ่งชิงหยา ก็ดังมาจากข้างหลังเธอ เลขาเฉียว พี่เหวินโจวให้ฉันมาปลอบใจคุณหน่อย คุณยังโอเคไหมคะเฉียวอีพูดอย่างไม่เกรงใจว่า ไสหัวไปซ่งชิงหยาไม่โกรธ กลับยิ้มหวานมากเลขาเฉียว ฉันรู้ว่าคุณจะรับไม่ได้ในเร็วๆนี้ แต่คุณเคยคิดไหมว่าถ้าคุณช่วยแทนคลอดลูกให้เรา คุณจะไม่ต้องกังวลเรื่องการอยู่เย็นเป็นสุขของครึ่
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
