บทที่ 49

เฉียวอีค่อยๆหลับตาลง

สติที่มีอยู่ค่อยๆหายไป เมื่อร่างกายจมดิ่งลงเรื่อยๆ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รู้สึกว่ามีคนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

และยังรู้สึกเหมือนมีคนให้ออกซิเจนใต้น้ำ

เธอค่อยๆลืมตาขึ้น จนกระทั้งเห็นใบหน้าหล่อเหลาของหลู้เหวินโจว ดูเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว

เธอไม่มีแรงแม้แต่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

สติเริ่มจางหายไป

หลู้เหวินโจวจับใบหน้าของเธอไว้ ประกบจูบให้ออกซิเจนพร้อมตบหน้าเธอเบาๆไม่หยุด

ซึ่งก็ไม่เป็นผล

เขาลากเธอทวนน้ำขึ้น แต่เท้าของเขากลับถูกโคลนดูด

ร่างของทั้งคู่ติดอยู่ในโคลน มันยากเกินกว่าจะดิ้นหลุดออกมา

หลู้เหวินโจวมองไปที่เฉียวอี ซึ่งดิ่งลงเรื่อยๆ เขาจับมือเธอออกแรงพร้อมออกแรงดึง

เสียงในความคิดดังขึ้น : เฉียวอี เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย! ต่อให้ตาย ฉันก็จะไปยมโลกและพาเธอกลับมา!

ทันใดนั้นก็มีเชือกเส้นนึงปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

เขาคว้าเชือกไว้แล้วดึงอย่างแรง เพื่อพาเฉียวอีออกจากโคลน

มือนึงกอดร่างของเฉียวอี ส่วนอีกข้างดึงเชือก แล้วว่ายน้ำขึ้นไป

หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นฝั่ง หลู้เหวินโจวก็วางเฉียวอีลงบนพื้น

เขาเริ่มปั๊มหัวใจของเธอไม่หยุด

พร้อมกับตะโกน:" เฉียวอี ตื่