บทที่ 57

หลู้เหวินโจวรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกฉีกออกจากกัน

เค้าโครงของใบหน้าหล่อเหลาแสดงให้เห็นถึงความเศร้าโศกที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง และไม่ส่งเสียงใด ๆ เป็นเวลานาน

เพียงแค่มองไปที่เฉียวอีอย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “เฉียวอี เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ? เธอไม่รู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องพูดจาถากถางกับฉันแบบนี้ทุกวันเหรอ?”

น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาของเฉียวอี แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมริมฝีปากของเขา

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็หาคนมาทําให้ฉันความจําเสื่อม ให้ฉันลืมความเจ็บปวดที่ไม่สามารถหาคุณได้ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตาย ให้ฉันลืมความจริงที่ว่าคุณเลี้ยงฉันเป็นนกขมิ้นมาสามปี และลืมการตัดสินใจที่คุณและซ่งชิงหยาต้องการลูกของฉัน หลู้เหวินโจว คุณทําได้ไหม"

หลู้เหวินโจวมองเธอด้วยความประหลาดใจ:“ฉันหยุดใส่ใจเธอในช่วงเวลาวิกฤติของชีวิตเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันไม่ได้ช่วยเธอตอนที่เธอตกลงไปในน้ำหรอกเหรอ? การตัดสินใจเกี่ยวกับลูกอะไร? เฉียวอี ได้โปรด พูดให้ชัดเจนหน่อย"

เฉียวอีผลักเธอออกไปและมองเขาอย่างเย็นชา:"อยากรู้เหรอ ไปถามคนในใจของคุณสิแล้วดูว่าเธ