Share
บทที่ 65
Related chapter
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 66
การเคลื่อนไหวของหลู้เหวินโจวหยุดนิ่งความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาหายไปทันทีนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้ยินชื่อชายคนนี้จากปากของเฉียวอี และทุกครั้งเขาเรียกมันด้วยความรักเขาอยากแกล้งทําเป็นสงบ อยากแกล้งทําเป็นว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลยอยากลบบุคคลนี้ออกไปจากชีวิตของเฉียวอี แต่ความหวงอันแรงกล้ากลับทําให้เขาเสียสติ เขาทนไม่ได้ที่เฉียวอีจะพึ่งพาผู้ชายคนอื่น และทนไม่ได้ที่สิ่งที่เธอพูดออกมาทุกครั้งในความฝันไม่ใช่ตนเอง ดวงตาของหลู้เหวินโจวมืดลงและมืดลง และในที่สุดเขาก็ควบคุมอารมณ์ของเขาเองไม่ได้เขาพิงริมฝีปากของเฉียวอีและพูดด้วยเสียงเบาว่า "โอเค ให้ฉันจูบหน่อย และฉันจะไม่ไปไหน" "หลังจากพูดจบ โดยไม่รอให้เฉียวอีตอบสนอง เขาก็ก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากของเธอจูบนั้นความหวงแหนครอบงําอย่างบ้าคลั่งเฉียวอีถูกปลุกด้วยการกระทำที่หยาบคายของเขา และเธอก็จ้องไปที่หลู้เหวินโจว ด้วยดวงตาที่เปียกโชก ในขณะที่เขาเอาปากของเขามาวางบนริมฝีปากของเธอหลู้เหวินโจวหยุดการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ปลายจมูกของเขาถูกับแก้มของเฉียวอี และน้ำเสียงแฝงด้วยกลิ่นความน่าหลงใหล"เฉียวอี ฉันอยากมีแล้ว ได้ไหม"ขณะที่เขาพูด มื
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 67
เมื่อหลู้เหวินโจวนึกถึงสิ่งนี้ ความโกรธในดวงตาของเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย"ไล่เธอออก อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ""ครับ ฉันจะไปจัดการ "เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเฉียวอีตื่นขึ้น ก็ได้รับการต้อนรับด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของหลู้เหวินโจว ชายคนนั้นเปลือยกาย แขนของเขารัดเธอแน่นเหมือนคีม สมองของเฉียวอีย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอและหลู้เหวินโจวมีแล้ว และยังมีมันหลายครั้งเมื่อเธอมีอารมณ์ หลู้เหวินโจวทําให้เธอพูดหลอกลวงมากมาย แม้แต่ตอนที่ฉันคิดถึงคําพูดเหล่านั้น ฉันก็รู้สึกหน้าและหูแดง เฉียวอีไม่รู้ว่าทําไมหลู้เหวินโจวถึงเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เธอต้องยอมรับว่า เมื่อคืนเธอถูกเขามารับ และเธอก็สบายใจจริงๆ เธอลืมความเจ็บปวดที่เซี่ยหนานให้เธอ จมอยู่กับหลู้เหวินโจวเฉียวอีค่อยๆ ดึงแขนของหลู้เหวินโจวออกไป เพิ่งเอาออกได้ครึ่งหนึ่ง เสียงบิดขี้เกียจก็ดังมาจากเหนือศีรษะ"ใช้เสร็จแล้วก็จะไปหรอ"เฉียวอีเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับดวงตาที่ง่วงนอนและมัวหมองของหลู้เหวินโจวขนตาของเธอกระตุกสองสามครั้ง และก็กระซิบว่า "ฉันจะไปทําอาหารเช้า" "นิ้วเรียวของหลู้เหวินโจวลูบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 68
เฉียวอีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และยืนอยู่หน้ากระจก ประหลาดใจกับตัวเองที่อยู่ข้างในกระจกชุดนี้เป็นสีฟ้าสดใสที่เธอชอบการออกแบบเสื้อ ที่มีเอวด้านหลังกลวง และรัดด้วยสายรัดที่บางมาก พร้อมผีเสื้อสีน้ําเงินเหมือนจริงที่ส่วนต่อของสายรัด กระโปรงยาวถึงพื้นและประดับด้วยเพชรสีน้ําเงินเมื่อเพชรส่องแสงภายใต้แสง จะสะท้อนแสงหลากสีเหมือนดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าผู้จัดการอดไม่ได้ที่จะชมเชย" สายตาของประธานหลู้ดีมาก ชุดนี้เหมาะกับคุณเฉียวมาก สง่างามและมีเกียรติ แต่ไม่หรูหราเกินไป เหมือนกับนางฟ้าที่บินลงมาจากสวรรค์ "อารมณ์ไม่ดีของเฉียวอีที่ถูกเซี่ยหนานรบกวนเมื่อวานนี้ หายไปพร้อมกับความประหลาดใจจากชุดนี้เธอยกชายกระโปรงขึ้น มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และเธอกําลังจะหันหลังกลับและลงไปชั้นล่างเพื่อให้หลู้เหวินโจวดู ฉันเห็นร่างที่คุ้นเคยสองคนปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน คุณนายหลู้จับแขนของซ่งชิงหยา ทั้งสองเป็นเหมือนแม่ลูก แล้วเดินไปหาเธอพร้อมกับยิ้มตอนที่ซ่งชิงหยาเห็นชุดบนร่างกายของเฉียวอี ดวงตาก็เบิกกว้าง เขย่าแขนของคุณนายหลู้เบา ๆ และอย่างฉุนเฉียวว่า "คุณป้า ชุดที่เลขาเฉียวใส่สวยมาก ฉันก็อยากลองเหมือนกั
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 69
ผู้จัดการลังเลเล็กน้อย แต่เนื่องจากคุณนายหลู้เป็นแม่ของประธานหลู้ เธอจึงไม่กล้าปฎิเสธฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปหาเฉียวอีเธอกําลังจะถอดเสื้อผ้าของเฉียวอี ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง "ชอบแบบนั้นเหรอ"หลู้ดเหวินโจวเดินไปด้านข้างของเฉียวอีฝ่ามืออุ่นวางอยู่บนเอวที่ของเธอ ถูเบา ๆ สองสามครั้ง และยิ้มแบบไม่มีเหตุผล เฉียวอีตอนแรกดุต่อซ่งชิงหยามาก แต่ตอนนี้กลับไม่มั่นใจเพราะเธอรู้ดีว่า ในสายตาของหลู้เหวินโจว ซ่งชิงหยาจะนําหน้าเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร หรือต้องการอะไร เขาก็เลือกที่จะเชื่อเธออย่างไร้เหตุผล และทําให้เธอพอใจปลายนิ้วของเฉียวอีงอเล็กน้อย และขนตาของเธอก็กระตุก"ถ้าฉันตอบใช่ล่ะ ประธานหลู้ก็จะให้ฉันถอดให้ซ่งชิงหยาใช่หรือไม่"ในดวงตาสีแอปริคอทที่แน่วแน่และโปร่งแสงของเธอ เธอไม่สามารถซ่อนความคับข้องใจในใจของเธอได้ แค่จ้องมองหลู้เหวินโจวครู่หนึ่ง ซ่งชิงหยาที่อยู่ด้านข้างยิ้มทันทีและพูดว่า "พี่เหวินโจว ฉันต้องเล่นเปียโนในงานฉลองครบรอบ เป็นเพลวนั้นที่คุณชอบ "เพลงไหว้พระจันทร์" อ้อ พอดีเลยที่ชุดนี้เข้ากับเพลงนี้มาก"ฉันอยากให้เลขาเฉียวมอบให้ฉัน อย่างไรก็ตามเธอไม่ใช่
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 70
เฉียวอีตกตะลึงและเงยหน้าขึ้นมองหลู้เหวินโจว"คุณพูดอะไร"หลู้เหวินโจวหยิกแก้วที่ขาวและเปล่งประกายของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้ม" ของๆ คุณ แน่นอนว่าต้องส่งไปที่ห้องทำงานของคุณ ไม่งั้นจะส่งไปที่ฉันหรอ"คําพูดของเขาทําให้ดวงตาของซ่งชิงหยาแดงก่ําในทันที"พี่เหวินโจว แค่ให้ฉันลองหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ"หลู้เหวินโจวเลิกคิ้วและมองเธอ น้ําเสียงสบายๆ " ชุดนี้ไม่เหมาะกับคุณ ไปดูชุดอื่นเถอะ คิดเงินในบัญชีฉัน" "พูดจบ เขาก็ไม่รอให้ซ่งชิงหยาตอบโต้ และกอดเฉียวอีไว้เดินลงชั้นล่างเมื่อมองไปที่ด้านหลังที่สนิทสนมของพวกเขา ซ่งชิงหยาก็ร้องไห้อย่างเศร้าโศกขึ้นมา "คุณป้า พี่เหวินโจวไม่ใช่ว่าต้องการให้เลขาเฉียวเป็นคู่ควงหรอกนะ แล้วฉันจะทำยังไงคุณนายหลู้ช่วยเธอเช็ดน้ําตาและปลอบเธอไปด้วย" ไม่ต้องกังวล ตําแหน่งนายผู้หญิงของตระกูลหลู้ เป็นของคุณเท่านั้น ถ้าครั้งนี้คุณได้ดีในงานเลี้ยงนี้ เหวินโจว จะต้องเห็นความดีของคุณอย่างแน่นอน" "ซ่งชิงหยาพิงไหล่ของคุณนายหลู้และร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ก่อนที่เฉียวอีจะรู้สึกตัว เขาก็ถูกหลู้เหวินโจวพาขึ้นรถเดิมทีเธอคิดว่าคราวนี้จะเหมือนเ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 71
เธออดไม่ได้ที่จะอุทาน: "ยัยหนูคนนี้บริสุทธิ์และมีตัณหา ดูเหมือนเกเรง่าย" คุณยายฉันเป็นพี่สาว ต้องไปแน่นอน "เธอกําลังจะลุกขึ้นขณะที่กำลังพูด แต่ถูกคุณยายรั้งไว้ "อย่าไปยุ่งกับน้องชาย มาดูกันว่าเขาทําอะไร "ตั้งแต่วินาทีที่เฉียวอี และหลู้เหวินโจวเดินเข้ามา ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนพวกเขาเคยเข้าร่วมงานเลี้ยงต่างๆ ด้วยกันมาก่อน แต่ไม่เคยยิ่งใหญ่เท่าวันนี้มาก่อน และชุดก็เป็นสไตล์ของคู่รักทั้งหมด แม้แต่ดวงตาของหลู้เหวินโจว ก็เต็มไปด้วยความรักเมื่อมองไปยังเธอ คนข้างล่างเริ่มนินทากัน "ประธานหลู้พาเลขาเฉียวมาในโอกาสสําคัญเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่แค่เพื่อนผู้หญิงเท่านั้น ""บางทีนกขมิ้นตัวนี้อาจบินขึ้นไปที่กิ่งไม้เป็นนกฟีนิกซ์ "เมื่อซ่งชิงหยาได้ยินคําพูดเหล่านี้ เธอก็โกรธมากจนกําหมัดแน่น เธอจะไม่เห็นความตั้งใจของหลู้เหวินโจวได้อย่างไร อยากยอมรับตัวตนของเฉียวอีต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีและส่งข้อความออกไป หลู้เหวินโจวพาเฉียวอีไปทักทายกับผู้นําเมือง และแขกคนสําคัญบางคน แล้วพาเธอไปหาท่านหญิงหลู้"คุณยาย ช่วยฉันดูแลเธอหน่อย อย่าถูกคนอื่น
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 72
เมื่อเห็นเธอมา เซี่ยหนานก็ขยับออกไปอีกเล็กน้อย ด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุกบนใบหน้า"ให้เงินที่เหลือกับฉัน ไม่งั้นฉันจะกระโดดจากที่นี่ แต่ฉันจะโพสต์ออนไลน์ก่อนที่ฉันจะกระโดด" เปิดเผยให้พวกเขาเห็นว่าหลู้เหวินโจวไล่ฉันออกโดยไม่มีเหตุผล เพื่อป้องกันไม่ให้ฉันเข้าใกล้คนรักตัวน้อยของเขา ฉันกระโดดลงจากตึกเพราะตกงานและคิดไม่ออก เฉีนวอี คุณคิดว่าในงานฉลองหลู้กรุ๊ปวันนี้ ฉันเอะอะแบบนี้ มันส่งผลกระทบอย่างมากต่อหลู้เหวินโจวหรือไม่?ถ้าไม่อยากทําแบบนี้ ก็ให้เงินมาเตรียม ไม่งั้นจะแบกรับผลที่ตามมา "เธอพูดไปพร้อมกับแสดงสําเนาที่เตรียมมาก่อนมีรูปภาพและข้อความ และกล่าวกันว่าน่าสังเวช เฉียวอีรู้ว่า หากสื่อรู้เรื่องนี้แล้วมันจะขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนอกจากนี้ ตอนนี้เป็นการเฉลิมฉลองครบรอบของหลู้กรุ๊ป และสาขาด้านข้างของตระกูล หลู้ กําลังจ้องมองไปที่หลู้เหวินโจวในวันสําคัญเช่นนี้ หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น มันจะมีผลกระทบอย่างมากต่อเขา เธอจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน แต่หัวใจของเธอเจ็บปวดเธอไม่คาดคิดว่า แม่จะสูญเสียความรู้สึกผิดชอบชั่วดีถึงขนาดนี้ ผลักเธอไปสู่ขอบของชีวิตแล
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 73
เฉียวอีไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องปฏิบัติตามโทรศัพท์ตกลงมาจากดาดฟ้า พื้นสูงมากจนไม่ได้ยินเสียงติดพื้น เฉียวอีจ้องมองเธออย่างดุร้าย "คุณพอใจไหม รีบออกไปจากที่นี่!"เซี่ยหนานก้าวลงจากราวบันไดและเดินไปที่ด้านข้างของเฉียวอีด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า "ดีที่มีลูกสาวสวย เป็นคลังเล็กๆ ที่ใช้จ่ายไม่ได้ ฉันกําลังจะจากไป คุณเข้ากับหลู้เหวินโจวและหาเงินให้แม่" "เซี่ยหนานจากไป แต่เฉียวอีเปลี้ยวลงกับพื้น ร่างกายของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ จิตใจของเธอเต็มไปด้วยภาพที่ไม่ดี นอกจากนี้ ยังมีเสียงที่น่ากลัวมากมายในหูของเธอ ตราบใดที่เธอจบชีวิต เรื่องทั้งหมดนี้จะไม่รบกวนเธออีกต่อไป เฉียวอีรู้ชัดในใจว่า โรคกำเริบแล้วและมันร้ายแรงด้วย เธอต้องไปพบแพทย์ทันที ขณะที่เธอกําลังจะลุกขึ้นและเดินออกไปขาของเธอก็เดินกะเผลกและเธอก็ล้มลงกับพื้น เข่ากระแทกเข้ากับหินและในทันทีก็มีบาดแผลสีแดงสดหลายจุด เมื่อเธอไร้เรี่ยวแรงที่สุดประตูสู่ดาดฟ้าก็เปิดออก เสียงที่กระตือรือร้นดังมาจากด้านหลัง "เฉียวอี "เฉียวอีรู้สึกว่าจู่ๆ ก็มีแสงวาบปรากฏขึ้นในโลกมืดเธอเงยหน้าขึ้นและทันทีที่เห็นเหยียนซิงเฉิง น้
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
