Share
บทที่ 73
Related chapter
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 74
เหยียนซิงเฉิงพาเฉียวอีไปหาจิตแพทย์หลังจากการทดสอบหลายครั้งฉันได้รู้ว่า เฉียวอีเคยมีโรคซึมเศร้าอย่างหนักไปก่อน และโรคกำเริบในวันนี้ ก็เพราะการตอบสนองต่อความเครียด เห็นคนที่ไม่ควรเห็น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฉียวอี ดวงตาของเหยียนซิงเฉิงก็ชื้นเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลข "พี่หลง ช่วยฉันหาผู้หญิงชื่อเซี่ยหนาน "สองชั่วโมงต่อมา เหยียนซิงเฉิงได้พบกับเซี่ยหนาน มือและเท้าของเธอถูกมัด และเธอสวมผ้าปิดตาสีดําปิดตาปากเอาแต่ดุและสบถ เหยียนซิงเฉิงยืนสูบบุหรี่และมองเธออย่างเงียบ ๆเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ที่ทําให้เฉียวอีทุกข์ใจมาหลายปี และก็เป็นเพราะเธอ ทำให้เฉียวอีคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง เธอโหดเหี้ยมแค่ไหน จนบีบรัดลูกสาวของเธอไปสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวังและเธอก็ยังไม่รู้ว่แก้ตัว เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หัวใจของเหยียนซิงเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะหยดเลือด เขาดับก้นบุหรี่และสั่งให้พี่หลงอยู่ข้างๆ "หาที่ที่ไม่อันตรายแล้วตี "เมื่อได้ยินคําสั่งลูกน้องของพี่หลงก็เริ่มต่อยและเตะ มันเจ็บมากจนเซี่ยหนานร้องไห้เหมือนหมาเห่า และคุกเข่าขอความเมตตา ในที่สุด ใบหน้าของเธอก็ถูกทุบ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 75
เพียงแต่พวกเขาค้นหาข้างในเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นอาจารย์เฉียวอีกังวลเล็กน้อย: "อาจจะร้ายแรงเกินไปไหม เลยจะถูกส่งไปที่โรงพยาบาล""ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะโทรไปถาม "เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีแล้วกดให้อาจารย์ เพียงแต่ว่าโทรไปหลายครั้งติดต่อกัน แต่ติดต่อไม่ได้ เหยียนซิงเฉิงคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับโทรศัพท์มือถือของเขา และขอให้เฉียวอีโทรทันทีแต่ก็โทรไม่ติดอย่างเขาในตอนนี้ เขาสังเกตเห็นว่าสายโทรศัพท์บ้านถูกตัด สัญญาณโทรศัพท์มือถือถูกปิดกั้นและสายโทรศัพท์ถูกตัด เหยียนซิงเฉิงรู้สึกแย่รีบวิ่งไปเปิดประตู แต่พบว่าประตูห้องล็อคแน่นจนเปิดไม่ได้ เขาเข้าใจทันทีว่าพวกเขากําลังถูกคํานวณ จุดประสงค์คือ อยากใส่ร้ายว่าเขาคบกับเฉียวอีเมื่อเขาคิดออก เขาก็หันกลับมามองเฉียวอีทันที และเห็นว่าใบหน้าของเธอเริ่มแดงก่ําแล้ว มองเขาด้วยตัณหาในดวงตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจของเหยียนซิงเฉิง แน่นขึ้นอย่างกะทันหัน"เฉียวอี!"เสียงของเฉียวอีนุ่มนวล และร่างกายดูเหมือนจะสูญเสียกําลัง "รุ่นพี่ ฉันร้อนมาก" "หลังจากพูดเสร็จ เธอก็กางออกบนโซฟาด้วยประสบการณ์หลายปีในการจัดการคดี เหยียนซิงเฉิ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 76
หลู้เหวินโจวจ้องมองเหยียนซิงเฉิง ที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย กัดฟันกรามหลังของเขาแล้วพูดว่า "เหยียนซิงเฉิง คุณคิดว่าด้วยการสนับสนุนจากพ่อของคุณ ฉันจะไม่กล้าแตะต้องคุณเหรอ"หลังจากพูดเสร็จ ก่อนที่เหยียนซิงเฉิงจะตอบสนอง เขาก็รีบวิ่งไปเหมือนสัตว์ร้ายคริติคอลคนบนพื้น จิตใจของหลู้เหวินโจ เต็มไปด้วยการปรากฏตัวของเฉียวอีในชุดนอน ใบหน้าแดงก่ําและนอนอยู่บนเตียงผมของเธอเปียกและแม้แต่คอสีขาวราวกับหิมะของเธอก็ยังเป็นสีแดง เฉียวอีแบบนี้เขาจะไม่ได้เห็นมันได้อย่างไรเธอเป็นผู้หญิงของเขาแต่ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงของชายอื่น หลู้เหวินโจวอดทนได้ยังไงหมัดของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ และ เหยียนซิงเฉิงไม่สามารถต่อสู้กลับได้ ในขณะนี้เสียงอ่อน ๆ ดังขึ้น "หลู้เหวินโจว หยุด!"มันควรจะเป็นคําพูดที่รุนแรงมาก แต่เสียงเฉียวอีอ่อนแอเพราะร่างกายที่อ่อนแอหลู้เหวินโจวหยุด และมองไปที่เฉียวอีด้วยดวงตาสีแดงเห็นว่ามีน้ําตาคลอเบ้า และมีความต้องการทางเพศที่เขาคุ้นเคยมากที่สุด เขากัดฟันด้วยความแค้น และมุมปากของเขาแสดงให้เห็นวิญญาณชั่วร้าย "ทําไม เธอรู้สึกทุกข์ใจเมื่อฉันตีเขาสองสามครั้ง ดูเหมือนว่าคุณจะรักเข
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 77
ในที่สุดเธอก็หนีเขาได้ในที่สุดเธอก็เลิกเป็นนกขมิ้นของเขา และในที่สุดเธอก็เป็นตัวของตัวเอง แต่ว่า หัวใจของเธอเจ็บปวดมากเฉียวอีใช้เวลาทั้งคืนอย่างเงียบ ๆ เช่นนี้เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเหยียนซิงเฉิงเข้ามา เธอก้มหน้าบนแล็ปท็อปและไม่รู้ว่าเธอยุ่งกับอะไร"เฉียวอี "เหยียนซิงเฉิงเรียกชื่อด้วยความเป็นห่วงเฉียวอีเงยหน้าขึ้นและยิ้มตื้นๆ "รุ่นพี่ รอฉันอแบ๊บหนึ่ง ฉันจะส่งจดหมายลาออกนี้ให้เสร็จ "เหยียนซิงเฉิงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นและมองเธออย่างเงียบ ๆเขาไม่พบร่องรอยของอารมณ์ที่แยกกันไม่ออกบนใบหน้าของเธอ แต่เป็นความสุขที่เบาสมองที่หายาก เขารู้ว่าเฉียวอีถนัดด้านการอำพรางความรู้สึกของตน ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งแสร้งทําเป็นสบายดีมากขึ้นเท่านั้น เขาเดินไปหาเธอและพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า "ฉันชวนอาจารย์เล่นกอล์ฟ และเขาอยากแข่งขันกับคุณ" ""ได้ค่ะ ฉันไม่ได้เคลื่อนไหวมานานแล้ว "เธอตกลงอย่างยินดี แต่นิ้วยังคงแตะที่แป้นพิมพ์ ในขณะนี้โทรศัพท์ของเฉียวอีดังขึ้นและเห็นว่าเป็นพ่อของเธอเธอจึงกดรับสายทันที "อีอี คุณกับเหวินโจวเป็นอะไรไป"พ่อถามอย่างนั้นเขาต้องรู้อะไรบางอย่าง เธอเ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 78
หลู้เหวินโจวยกเปลือกตาขึ้น ดวงตาสีเข้มเข้มนั้นจ้องมองเฉียวอีอย่างแน่นหนาเขาอยากพบความเจ็บปวดและไม่เต็มใจบนใบหน้าของเฉียวอี เขาอยากได้ยินเธอมาขอโทษเขาและขอการให้อภัย แต่เขากลับได้ยิน......" ประธานหลู้ ฉันได้ส่งรายงานการลาออกให้ท่านและผู้อํานวยการฝ่ายบุคคลแล้ว และท่านสามารถอนุมัติในระบบได้ ส่วนการส่งมอบงานผมได้คัดแยกและส่งให้เฉินจัวแล้ว หากมีสิ่งใดที่เขาไม่เข้าใจ เขาสามารถมาหาฉันได้เสมอ "ไม่เพียงแต่ไม่มีความเจ็บปวดบนใบหน้าของเฉียวอี อีกทั้งยังยิ้มที่มุมปาก และมองหลู้เหวินโจวาอย่างไม่มีอารมณ์หลู้เหวินโจวโกรธมากจนกัดฟันอย่างดุเดือดเขาเย้ยหยัน "เธอคิดว่าไม่มีใครสามารถทํางานนี้ได้นอกจากเธอแล้วหรือ เฉียวอี อย่าจริงจังกับตัวเองมากเกินไป!"เฉียวอียิ้มเบา ๆ :" ไม่หลู้กรุ๊ปมีคนที่มีความสามารถมากมาย ฉันพูดแบบนี้เพียงเพื่อสุภาพหลังจากออกจาก บริษัท ไม่มีใครอยากติดต่อกับบริษัทเก่าใช่ไหมคะ"ปลายนิ้วของหลู้เหวินโจวที่ถือปากกากําแน่นจากนั้นเขาก็หยิบเช็คออกมาจากลิ้นชักเขียนหมายเลขลงชื่อแล้วยื่นให้เฉียวอีและพูดด้วยน้ําเสียงเยาะเย้ยและดูถูก"ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ เงินจํานวนนี้น่า
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 79
หากไม่อยู่ในร้านอาหาร เขาจะอยู่ที่ไหนเฉินจัวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันทีพอเปิดประตูห้องนอนก็สําลักกลิ่นควันแรงและไอ เขาเดินเข้ามาโดยปิดจมูกและเปิดหน้าต่าง เมื่อมองย้อนกลับไปก็เห็นหลู้เหวินโจวนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกยังคงกัดบุหรี่ที่ยังไม่ไหม้ในปาก ก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่กองพะเนินเทินทึก นอกจากนี้ ยังมีกองขวดไวน์เปล่าอยู่บนพื้น เฉินจัวเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นประธานของเขาอกหักแล้วเขาหยิบน้ําอุ่นหนึ่งถ้วยแล้วยื่นให้หลู้เหวินโจว และพูดด้วยเสียงทุ้ม: "ประธานหลู้ ไม่งั้นผมเลื่อนกําหนดการเดินทางของท่านในวันนี้ไหม และท่านสามารถพักผ่อนที่บ้านได้หนึ่งวัน"หลู้เหวินโจวหยิบดวงตาที่ลึกล้ําเหล่านั้นขึ้นมาและเสียงของเขาก็แหบแห้ง:" ฉันบอบบางมากหรือ"" ประธานหลู้ นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะปลดปล่อยอารมณ์ และคุท่านอยู่กับเลขาเฉียวมาสามปีแม้ว่าแค่เป็นสัตร์เลี้ยงก็จะไม่เต็มใจที่จะจากไปอย่างกะทันหัน "เขาไม่กล้าที่จะหักล้างประธานการแสดงของเขาถือเป็นการอกหักแน่นอน แค่พูดในทางอ้อม และไม่อย่าทําร้ายเขาแน่นอนว่าประธานที่ผยองหัวเราะคิกคัก "คุณคิดว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 80
หลายวันที่ผ่านมาหลู้เหวินโจวเพิ่งเสียอารมณ์กับผู้บริหารระดับสูงของแผนกต่างๆในที่ประชุมหลังจากออกมาจากห้องประชุม ทุกคนรู้สึกถูกนิรโทษกรรม พูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ เป็นการส่วนตัว:" เมื่อเร็ว ๆ นี้มีอะไรผิดปกติกับประธานหลู้? แผนของฉันถูกยกย่องจากเขาเมื่อคราวที่แล้ว ทําไมครั้งนี้เขาถึงดุ"คนที่เข้าใจเยาะเย้ย:" คราวที่แล้วใครยืนอยู่ข้างประธานหลู้""เลขาเฉียว""ถูกต้อง ท่านประธานอกหัก เราเป็นลูกน้อง ต้องเกรงใจเขาหน่อย "พวกเขาคุยกันขณะเดิน แต่ไม่รู้ว่าหลู้เหวินโจวเดินตามพวกเขามา เขาเดินเข้าไปในสํานักงานด้วยใบหน้าเย็นชา และซ่งชิงหยาก็เข้ามาพร้อมกาแฟหนึ่งถ้วย ด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้า:" พี่ชายเหวินโจว ฉันทํากาแฟให้คุณ คุณลิ้มรสหน่อย" "หลู้เหวินโจวปล่อยเสียง 'อืม' แบบจาง ๆ หยิบถ้วยขึ้นมาจิบ คิ้วกระชับทันที:" คุณใส่น้ําตาล?"ซ่งชิงหยาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "อ่า คุณไม่ชอบรสขมตลอดไม่ใช่หรือฉันใส่ต้ำตาล70％" "หลู้เหวินโจววางถ้วยลงอย่างหนักและพูดอย่างเย็นชา:" คุณไม่ต้องชงแกแฟอีกต่อไปแล้วออกไปเถอะ" "" พี่ชายเหวินโจว คุณบอกฉันว่าฉันทําอะไรไม่ดี ฉันจะเปลี่ยนมันอย่างแน่นอน อย่าไล่ให้ฉันไป
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 81
เมื่อดาราน้อยเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่โตเช่นนี้ ย่อมต้องใช้ทุกวิธีห้นทางของตนที่มีเพื่อได้ขึ้นเตียงนอนกับทายาทของตระกูลหลู้สิแต่ หลู้เหวินโจจว ไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้นดูตั้งแต่ต้นจนจบ และเขาไม่ได้สัมผัสทางร่างกายกับเธอด้วยซ้ำ ดาราน้อยมีอารมณ์รู้สึกน้อยใจไปหน่อย เธอลุกขึ้นเพิ่งอยากไปเอาเหล้า ร่างกายของเธอสั่นไปเล็กน้อยและทั้งคนก็โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมของหลู้เหวินโจวหลู้เหวินโจวกําลังกัดบุหรี่ที่อยู่ในปากของเขา และดวงตาของเขาก็เย็นชาและมองมาที่เธอขณะที่ดาราน้อยกําลังจะตกเข้าในอ้อมของเขา จู่ๆ เขาก็เคลื่อนตัวไปด้านข้างอย่างแรงดาราน้อยกระแทกโดนลงที่หลังโซฟาอย่างแรง และทันใดนั้นก็มีเลือดไหลออกมาจากรูจมูกของเธอ ซู่เหยียนจือเห็นฉากนี้แล้วก็หัวเราะอย่างล้นเหลือพูดกับดาราน้อยว่า พอเถอะ การแสดงเล็กน้อยของเธอ เข้าถึงตาเขาไม่ได้หรอก" "เขาทิ้งเงินก้อนหนึ่งให้ดาราน้อย แล้วไล่ให้คนออกไปอย่างไม่ไว้หน้าจากนั้นเขาก็มองไปที่ หลู้เหวินโจว ด้วยรอยยิ้มว่า คุณให้ฉันหาผู้หญิงคนหนึ่งให้ นี่ หามาตั้งสิบกว่าคนแล้ว คุณไม่ได้แตะต้องสักคนเลย คุณหมายความว่ายังไง แกล้งฉันอยู่ป่ะ" "เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยิ้
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
